Chapter 8 หมอเปลวเอวดุ

กลางดึกในคืนเดือนดับ

อากาศภายในห้องนอนสีเทาเข้มนั้นเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศเปี่ยมคุณภาพ แต่เจ้าของเรือนกายกำยำกลับร้อนระอุราวกำลังอยู่ในเตาอบ

ร่างหนาพลิกซ้ายป่ายขวากระสับกระส่ายเพราะไม่อาจข่มตาหลับลงได้ในหัวของเขามีแต่ภาพวันเก่าในคืนเร่าร้อนผุดพรายฉากแล้วฉากเล่าแจ่มชัด

“เร็วอีก เร็วอีก โอว...เอาอีก แรงอีก” เสียงเจ้าหล่อนเร่งเร้ากังวานก้องอยู่ในหัวเขาเปลวตะวันพยายามสลัดเท่าไรก็ไม่สลัดไม่หลุด ยิ่งพยายามสะกดกั้นปัดป้อง เสียงนั้นก็เหมือนยิ่งดังกึกก้องกังวาน

“อ๊า...อ...อา คุณนี่เอวดุเป็นบ้า” นั่นคือถ้อยคำที่หลุดลอดออกมาจากปากคนได้ชื่อว่าเพิ่งถูกพร่าผลาญพรหมจรรย์เป็นครั้งแรก

ฟังแล้วเขาก็ฉุนจัด เจ้าหล่อนช่างก๋ากั่นนัก เขาไม่อยากนึกคิดว่าหากคืนนี้คนที่อยู่บนเตียงกับเจ้าหล่อนไม่ใช่เขา เจ้าหล่อนจะครางระงมออดอ้อนเร่าร้อนมากขนาดนี้หรือไม่!

บัดซบ! คิดถึงตรงนี้ทีไร ความหึงหวงก็แล่นปราดขึ้นเล่นงานเขา  ทุกครั้งไป เขาไม่อยากเดาให้ขุ่นเคืองใจเลยว่าตลอดสองเดือนกว่าที่ผ่านมาพอสะบัดก้นจากเขาแล้วเจ้าหล่อนไล่ล่าลากผู้ชายขึ้นเตียงมาแล้วกี่คน

“โอว...คุณนี่งานดีสุดๆ ฉันไม่เสียใจเลยที่ยอมเสียสาวให้คุณ”

เจ้าหล่อนพร่ำเสียงสั่นพร่าแล้วตามติดด้วยเร่งเร้าเว้าวอนระรัว

ลมหายใจของเธอถี่กระชั้นราวคนกำลังเผชิญกับความตื่นเต้นระทึกขวัญ ปากเธอพร่ำไม่เป็นศัพท์ สะโพกงามงอนก็ขยับส่ายร่อนต้อนรับเจ้างูยักษ์ร้ายแสนดุดันของเขาอย่างไม่ประหวั่นพรั่นพรึง

“อึ้ก!” เสียงเธอบ่งบอกอาการจุกดังขึ้นเบาๆหลังจากเขาจงใจส่งแรงโหมสะโพกตอกอัดเข้าไปหนักๆ เป็นการระบายความอัดอั้นที่ก่อเกิดจากความเสียดเสียวม้วนตัวขมวดเป็นเกลียวอัดแน่นแล่นพล่านในกายจนเขาสะกดกลั้นเอาไว้ต่อไปไม่ไหว

ใช่! เขายอมรับอย่างหน้าไม่อาย

แม่สาวเวอร์จิ้นที่ถูกเขากระซวกจนเยื่อบางๆนั่นขาดวิ่นในคืนนั้นกระตุ้นแรงกำหนัดที่อัดแน่นในกายเขาให้พุ่งทะยานจนเกินขีดจำกัด

อาการสนองตอบอย่างไม่ประสีประสาปลุกเร้าความเถื่อนดิบที่ซุกซ่อนในตัวเขาออกมาได้แบบไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน

เขาควรจบทุกสิ่งหลังสัมพันธ์สวาทในค่ำคืนนั้นจบลง แต่เพราะความโกรธที่ตื่นมาเจอเงินปึกหนึ่งกับจดหมายน้อยนั่นทำให้เขาควานหาตัวเธอให้ควั่ก

ยิ่งหายากเย็นเท่าไรความรู้สึกเคืองขุ่นก็ยิ่งพุ่งพล่านอัดแน่นในหัวใจ ความรู้สึกเสียดเสียวซาบซ่านยามลำกายใหญ่ยาวของเจ้างูยักษ์คู่ใจลอดเลื้อยเสียดสีกับผิวเนื้ออ่อนนุ่มในซอกหลืบนั้นยิ่งร้อยรัดอัดแน่นในห้วงความคิดเขาจนยากจะลืมเลือน

“เธอต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นพราวชมพู”

เขาเค้นเสียงเครียดก่อนสลัดผ้าห่มทิ้งแล้วลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมตัวโคร่งมาสวมใส่ เขาจงใจแค่ใช้ห่อหุ้มร่างกายลวกๆ ไม่ได้ใส่ใจปิดบังร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองให้มิดชิดจากสายตาคน

จะปิดซ่อนทำไมกัน ในเมื่อเธอและเขาเผยเรือนร่างต่อกันไปถึงไหนต่อไหนมาแล้ว

แกร๊ก!! แอ๊ดดดด...

เสียงเปิดประตูดังมาทำเอาพราวชมพูที่นอนหลับๆตื่นๆถึงกับสะดุ้งพรวด หญิงสาวรีบดีดกายลุกขึ้นแล้วเปิดโคมไฟข้างเตียงทันที

“ดึกมากแล้วคนจะหลับจะนอนเข้ามาทำไม”

เธอถามเมื่อเห็นหน้าคนก้าวเข้ามา หญิงสาวเบือนหน้ามองไปทางอื่นทันทีที่เห็นชายเสื้อคลุมแย้มกว้าง

ตรงเอวสอบมีเชือกผูกไว้ลวกๆจะหลุดแหล่มิหลุดแหล่แย้มให้เห็นเรือนกายสีแทนที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ

กลางรอยแยกแผงอกกว้างเต็มไปด้วยไรขนสีน้ำตาลอ่อนรกครึ้มแผ่กระจายไล่เรื่อยต่ำลงมายังหน้าท้องที่เต็มไปด้วยรอนคลื่น ขนาดว่าเบือนหน้าหนีไปเสียก่อนจะทันได้เห็นภาพนั้นเต็มตาแต่เธอกลับเก็บรายละเอียดเสียทุกตารางนิ้ว

ใช่! เธอไม่จำเป็นต้องจับจ้องมองเต็มสองตา เพราะตั้งแต่ค่ำคืนหวาม กายและหัวใจอ่อนๆของเธอก็มีแต่ทุกส่วนสัดของกายกำยำเด่นชัดในห้วงคำนึงตราตรึง

“มาดูว่าตายหรือยัง”

“หึ! กลัวจะโดนข้อหาฆาตกรรมหรือไง”

“เปล่า! กลัวจะเหม็นเน่าคาบ้านแล้วเดือดร้อนฉันต้องจ้างแม่บ้านมากวาดล้างครั้งใหญ่อีก”

พราวชมพูหันมาถลึงตาใส่ เธอควรสงบปากสงบคำ ยิ่งถกเถียงกับเขาไปก็ไม่เป็นผลดีอะไรโดยเฉพาะไม่ดีต่อสุขภาพจิตของลูกในครรภ์

“ฉันถามหน่อยเถอะ ท้องไม่มีพ่อแบบนี้ไม่กลัวใครนินทาเลยเหรอ”

“ปากคนเหมือนปากกาทำไมต้องแคร์”

“แล้วถ้าลูกโตจะบอกลูกยังไงว่าใครเป็นพ่อ”

“แล้วคุณจะมาสนใจทำไมนี่ชีวิตฉัน ชีวิตลูกฉัน มันไม่เกี่ยวกับคุณ”

“แล้วไอ้ดุ้นยักษ์นี่ที่มันแผลงฤทธิ์ใส่เธอจนท้องโย้มันไม่เกี่ยวจะเรียกว่าอะไร”

เขาไม่ว่าเปล่ายังสะบัดสาบเสื้อคลุมให้แยกออกจากกันจนเผยให้เห็นเจ้างูยักษ์ส่ายหัวผงาดกล้าต่อหน้าต่อตาเธอ

พราวชมพูพยายามฝืนกดกลืนความรู้สึกที่ตื่นอยู่ภายใน หัวใจเธอเต้นโครมครามไปหมด

ทุกบททุกตอนอันเร่าร้อนในค่ำคืนนั้นผุดพรายแจ่มชัด

“หรือจะบอกว่านอกจากฉันแล้วไปนอนอ้าให้ใครดันมาอีก”

“หยาบ! เรียนมาก็สูงทำไมถึงหยาบได้ขนาดนี้” พราวชมพูแหวอย่างเหลืออด หากไม่ได้ยินกับหูไม่ได้รู้กับตาเธอไม่เชื่อแน่ว่าผู้ชายนิสัยแย่ๆตรงหน้าคือหมอผู้เก่งกาจ

“พูดเรื่องใต้สะดือมันก็ต้องถึงพริกถึงขิงแบบนี้แหละ เธอจะมามัวทำกระบิดกระบวนเหนียมอายมันไม่ใช่”

“โอ๊ย! จะอะไรยังไงก็ตามใจคุณเถอะ ฉันเพลียมากอยากจะนอนแล้ว คุณออกไปก็ช่วยปิดไฟปิดประตูด้วยก็แล้วกัน”

พราวชมพูทำไม่รู้ไม่ชี้หันหน้าหนีแล้วทิ้งตัวลงนอน หวังอย่างยิ่งว่าเขาจะถอยร่นออกไปเอง

“ว้าย!” เจ้าหล่อนอุทานด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆเขาก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆแล้วรั้งเอาร่างเธอไปสวมกอดเท่านั้นยังไม่พอยังส่งจมูกโด่งเข้าซุกไซ้ซอกซอนตรงซอกคอ สองมือหนาใหญ่ก็ขยำขยุ้มทรวงสวยนุ่มหยุ่นของเธออย่างจงใจ

“อย่ามาทำรุ่มร่ามนะ ออกไป๊!”

พราวชมพูพยายามสะบัดสลัดความรู้สึกวาบหวามที่จู่โจมเข้าครอบงำ แต่ยิ่งต้านก็เหมือนยิ่งถลำลึกด่ำดิ่งลงไปทุกขณะ

“อย่าโกหกตัวเองเลย ฉันรู้ว่าเธอต้องการมัน”

เขากระซิบเสียงแหบห้าวแล้วพลิกกายเธอให้นอนหงายราบก่อนเคลื่อนกายกำยำขึ้นทาบทับปลุกปั่นโลมเล้าจนพราวชมพูหลุดครางเร่า

“ภูมิใจเถอะเธอเป็นคนแรกที่ฉันยอมขึ้นเตียงด้วยเป็นครั้งที่สอง”

เขาว่าแล้วทาบริมฝีปากร้อนผ่าวแนบนาบบดจูบ สองมือตะโบมคลึงเคล้าดอกบัวคู่งาม ยิ่งคลึงยิ่งเคล้ายิ่งกระตุ้นไฟราคะอันเร่าร้อนในกายก็ยิ่งลุกโชน

“แล้วก็จงภูมิใจเอาไว้ที่ได้เป็นคนแรกที่ฉันจูบคลุกเคล้าถึงพริกถึงขิงแบบนี้”

พราวชมพูส่ายหน้า เธอมีอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว

ใจหนึ่งตะโกนก้องปฏิเสธสัมผัสซ่านสยิว แต่ใจหนึ่งกลับหวีดลั่น   ร่ำร้องเรียกหาอยากให้เขาตอกตรึงผนึกร่างหลอมกายเข้าด้วยกัน