Chapter 11 ที่รักขา

“โอ๊ย...หมอเปลว ฉันเจ็บนะ”

“เดี๋ยวก็หายเจ็บน่า” เขาตอบเสียงแหบห้าวสั่นพร่า เรือนร่างกำยำของเขาก็สั่นเทาไม่แพ้กัน

พราวชมพูจิกปลายเล็บลงบนต้นแขนแกร่งทั้งสองข้างแล้วขบเรียวฟันสวยลงบนบ่ากว้างยามเกร็งร่างรับการสอดแทรกแบบไม่ทันตั้งตัวนั้น

“ไม่เจอกันตั้งนานยังฟิตแน่นเหมือนเดิมเลยนะ” เขาว่าแล้วค่อยๆบังคับสะโพกสอบเป็นจังหวะเนิบนาบนำพากระบอกฉีดยาบ้องใหญ่คู่ใจเคลื่อนเข้าเคลื่อนออกทำความคุ้นเคยกับความนุ่มหยุ่นคับแน่นนั้น

ถึงตอนนี้พราวชมพูเปลี่ยนมาเป็นโอบกอดรัดต้นคอแกร่งแล้วแหงนดวงหน้าสวยพร้อมกับเปล่งเสียงครวญกระเส่าแผ่วเบาด้วยความซ่านสยิว

เปลวตะวันเองก็เปล่งเสียงครางกระหึ่มอย่างหลงลืมตัวไปชั่วขณะเช่นกัน อารมณ์กระสันเสียวที่ขมวดม้วนเป็นเกลียวคลื่นถาโถมสาดซัดอัดแน่นในกายแกร่งของเขาคืนแล้วคืนเล่าตลอดสองเดือนกว่าที่ผ่านมากำลังจะถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระ

ดิ๊งด่อง....ดิ๊งด่อง...

เปลวตะวันชะงักกึกเมื่อเสียงกริ่งหน้าบ้านดังก้องบ่งบอกว่ามีคนมาหาเขา คนกำลังด่ำดิ่งสู่ห้วงกามาวาดหวังจะนำพาเจ้าหล่อนทะยานไปเริงระบำบนวิมานชั้นฟ้าด้วยกันถึงกับหัวเสีย

ดิ๊งด่อง...ดิ๊งด่อง...

พราวชมพูผ่อนลมหายใจพรู เธอไม่รู้ว่าควรดีใจหรือไม่ แต่ว่าเปลวตะวันไม่ดีใจแน่นอน

“บ้าชิบ! จะมาทำไมตอนนี้นะ”

เขาสบถแล้วขบฟันสะกดข่มอารมณ์ซ่านสยิวในกายให้หลับลึกลงไป เขายังมีเวลาอีกมาก ถูกขัดจังหวะแค่นี้ไม่ถึงกับถูกไฟราคะแผดเผาตายหรอก

เขาคิดก่อนค่อยๆถอดถอยกระบอกฉีดยาบ้องใหญ่ออกมา

พราวชมพูขบเม้มปากแน่นเก็บข่มความซ่านสยิวเอาไว้จนสุดหัวใจ

“อารมณ์ค้างล่ะสิ หึๆ ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวคืนนี้ฉันจัดหนักเอาให้ครางลั่นบ้านไปเลย”

“อย่าคิดว่าคนอื่นจะเหมือนตัวเองสิคะ คนบนโลกนี้ไม่ได้หื่นเหมือนคุณหรอกน่า”

“คนอื่นอาจไม่ แต่สำหรับเธอน่ะใช่! หื่นสุดกว่าใครเชียวแหละฉันคอนเฟิร์ม” เปลวตะวันว่าแล้วยิ้มยั่ว

พราวชมพูหน้าม้านเธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งร่าง แล้วก็ต้องสะดุ้งและรีบตีมือเขาเบาๆเมื่อเปลวตะวันเคลื่อนมือตรงเข้าขยุ้มทรวงสวยคลึงเคล้าหยอกเอิน

“อย่ามาอ้อยอิ่ง รีบไปดูสิคะว่าใครมา” เธอติงเบาๆเมื่อเขายังไม่หยุด ยิ่งเห็นสีหน้าบ่งบอกอาการพยายามข่มกดความหวามหวิวเอาไว้เขาก็ยิ่งได้ใจคลึงหนักหน่วงขึ้น

เพียะ!

เธอตีแขนเขาหนักมือขึ้นก่อนดุเบาๆ

“จะรอให้เขาเรียกกู้ภัยมาก่อนหรือไงถึงจะออกไปได้”

“เรียกมาทำไม”

“ก็กดกริ่งอยู่ตั้งนานคุณไม่ออกไปเสียที ป่านนี้เขาไม่คิดว่าคุณกลายเป็นศพเน่าคาบ้านไปแล้วเหรอ”

เปลวตะวันหัวเราะเบาๆ พราวชมพูเห็นแล้วก็รู้สึกหัวใจเบาโหวง

นี่เป็นครั้งแรกนับจากการกลับมาเจอกันคราวนี้ที่เขาหัวเราะขบขัน หากหมอเปลวตะวันหันหน้าเข้าหาเธอดั่งเช่นค่ำคืนเร่าร้อนคืนนั้น หัวใจอ่อนๆของเธออาจอ่อนไหวโอนเอน

ไม่ได้! เธอจะใจอ่อนหวั่นไหวไม่ได้ เขาน่ะร้ายแสนร้าย!

“ไปสิคะ” เธอรีบไล่ส่ง คราวนี้หมอเปลวตะวันไม่อิดออดอีกต่อไป เพราะดันนึกขึ้นได้ว่านัดใครเอาไว้

“ซวยแล้ว!” เขาว่าแล้วรีบผละจากไปทิ้งให้พราวชมพูยืนเปลือยร่างล่อนจ้อนอยู่อย่างนั้น

“เป็นอะไรของเขา” พราวชมพูนิ่วหน้ากับเสียงอุทานกับสีหน้าตื่นของหมอหื่น คิดแล้วก็ชวนให้สงสัย เธออยากรู้นักว่าใครที่ทำให้คนตั้งตัวเป็นดั่งพระเจ้าอย่างเขาถึงกับเผ่นออกไปต้อนรับแทบทันทีแบบนี้

หรือว่าจะเป็น...

พราวชมพูรีบจัดการชำระล้างร่างกายก่อนคว้าเสื้อคลุมมาสวมแล้วออกจากห้องน้ำติดตามไปทันที

คอยดูเถอะ! เธอจะเป็นฝ่ายพ่นพิษใส่เขาบ้าง เขาจะได้รู้สำนึกว่าไม่ควรแหย่เท้ามาสะกิดจมูกเสือสาวอย่างเธอ

ด้านนอกประตูรั้วบ้าน ร่างโปร่งบางของหญิงสาวในชุดเดรสสีครีมคลุมทับด้วยเสื้อกาวน์สั้นกำลังยืนกดออดไปพลางอีกมือก็กดสมาร์ตโฟนโทรหาเจ้าของบ้านไปพลาง เธอมองผ่านประตูรั้วเข้าไปก็เห็นรถจอดอยู่ แต่แปลกที่คนนัดแนะให้เธอมาให้กลับไม่รับสายและไม่มีทีท่าจะออกมาเปิดประตู

“เป็นอะไรหรือเปล่านะ” คนหน้าสวยคมพึมพำกับตัวเองก่อนตัดสินใจหันกลับไปขึ้นรถ

แต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูรถมินิคูเปอร์คู่ใจ ประตูรั้วก็ค่อยๆเคลื่อนเปิดและสายตาเธอก็ทันได้เหลือบแลไปเห็นเจ้าของบ้านเปิดประตูออกมา

“ออกมาในสภาพนี้ทุกทีสิน่า” คนมาเยือนบ่นอุบเมื่อเห็นหมอเปลวตะวันในสภาพสวมเสื้อคลุมตัวเดียวผมเผ้ายุ่งเหยิง

เธอเคยชินกับเบื้องลึกเบื้องหลังของนายแพทย์หนุ่มอนาคตไกลคนนี้เสียแล้ว แต่ถึงเขามักจะทำตัวเหมือนเด็กหนุ่มจอมเกเรสำหรับคนใกล้ชิด แต่สำหรับเธอภาพของหมอหนุ่มแสนสุภาพอ่อนโยนต่อคนไข้และผู้ร่วมงานเด่นชัดเสมอ

“ขอโทษทีนะเกล เราเพิ่งตื่นน่ะเลยไม่ทันแต่งตัวให้ดี” เปลวตะวันแก้ตัวพร้อมส่งสายตาสำนึกผิดมาให้หลังจากผู้มาเยือนขับรถเข้ามาจอดหน้าลานบ้าน ทำเอาคนตั้งใจบ่นถึงกับยิ้มอ่อน

“เกลนึกไม่ออกจริงๆว่าถ้าเป็นคนอื่นมาเห็นเปลวในสภาพนี้เขาจะทำหน้ายังไง หมอหนุ่มแสนสุภาพอ่อนโยนเวลาอยู่บ้านสภาพช่างแตกต่างนัก”

“โธ่! อย่าบ่นนักสิเกล เราว่าปล่อยให้พี่ป่านบ่นอยู่คนเดียวก็พอแล้วปวดหัวน่า”

“ก็ได้ไม่บ่นก็ได้แต่ว่าต้องเลี้ยงข้าวเกลเป็นการปิดปากโอเค๊”

“โธ่! เรื่องแค่นี้ทำไมจะไม่ได้ล่ะ โอเค! เดี๋ยววันนี้เราพาเกลไปกินร้านที่อร่อยที่สุดแพงที่สุดเลยเอ้า!”

“ขอดูหนังสักเรื่องด้วยได้ไหมล่ะ”

เปลวตะวันเลิกคิ้วที่วันนี้เกวลินมาแปลก ปกติเพื่อนรักของเขาไม่ค่อยชอบเข้าโรงภาพยนตร์วันนี้นึกอะไรขึ้นมาถึงเรียกร้องอยากดู

“ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย บอกมาคำเดียวว่าได้หรือไม่ได้”

“ได้สิ จะปิดโรงหนังเลี้ยงสักวันยังได้เลยฮ่าๆๆ”

“เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกัน ครั้งนี้เกลขอไปดูแบบปกติธรรมดาเหมือนชาวบ้านทั่วไปก่อน”

“ครับผม ด้วยความยินดีครับ”

คำตอบแบบยอมให้เธอแล้วในทุกสิ่งอย่างของหมอหนุ่มทำเอาคนเรียกร้องหรี่ตามองอย่างจับผิด

“ยอมไปหมดทุกอย่างแบบนี้บอกมาเลยดีกว่าเรียกเกลมาทำไม”

เปลวตะวันหัวเราะร่วนก่อนตอบยิ้มๆ

“พี่ป่านไม่อยู่ก็เลยจะให้มาอยู่คลินิกแทนสักสองสามวัน”

“ทุกทีสิน่า พี่ป่านใช้เปลวแล้วเปลวก็มาใช้เกลต่อ”

“น่านะ เดี๋ยวเราเลี้ยงไอศกรีมตบท้ายหลังดูหนังจบเอาให้ฟินสุดๆไปเลยดีไหม”

“เกลไม่ใช่เด็กๆที่เปลวจะเอาขนมเข้าหลอกล่อแล้วนะ เกลโตแล้ว”

“โตแล้วก็เอามาหลอกล่อได้นะ ได้ผลดีด้วยสิ ฮ่าๆๆ”

“หืม...หมั่นไส้นักล้อเลียนกันจริง เดี๋ยวเกลก็ไม่ช่วยเลยนี่”

“โธ่ๆ เกลไม่ช่วยแล้วใครจะช่วยเราล่ะ ไม่งอนนะ”

เกวลินทำตาโตใส่แล้วก็หัวเราะขันกับสายตาและรอยยิ้มออเซาะของคนได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนรัก

ใช่! เธอและเปลวตะวันโตมาด้วยกัน เรียนห้องเดียวกันตลอด ไปไหนไปกันแล้วก็เลือกเรียนหมอเหมือนกันจบแล้วก็ต่อเฉพาะทางด้านเดียวกัน เธอและเขาต่างมีอะไรๆเหมือนกันจนใครๆหลายคนต่างวาดฝันว่าเธอและเขาน่าจะลงเอยกัน

ไม่ใช่แค่ใครหลายคน เธอเองก็วาดหวังเช่นกัน แต่เธอรู้ดีว่าวันนั้น ไม่มีทางมาถึง สำหรับเปลวตะวันแล้วเธอก็เป็นได้แค่เพื่อนรักที่ไม่เคยทอดทิ้งกันก็เท่านั้น

ขณะที่เปลวตะวันอ้อล้ออยู่กับเพื่อนรัก อีกด้านพราวชมพูที่ตามออกมาและลอบสังเกตอยู่ก็ยิ้มเยาะหมายมาด ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายตามมาคุกคามเธอก่อน ดังนั้นก็ต้องเจอกรรมสนองกลับให้สาสม ไวเท่าความคิดสองเท้าเล็กๆซอยถี่ๆลงบันไดมายังชั้นล่างตรงเข้าไปหาคนทั้งสองย่างรวดเร็ว

“ที่รักขา...ใครมาแต่เช้าเชียว”

เสียงหวานๆดังกังวานมาจากบันไดที่ทอดสู่ชั้นสองของตัวบ้านทำเอาเปลวตะวันถึงกับสะดุ้งเฮือก! ส่วนเกวลินถึงกับหันขวับไปมองอย่างตกตะลึงแล้วหันมาเข่นเขี้ยวเอาความกับเจ้าของบ้าน น้ำเสียงแววตาบ่งบอกความไม่พอใจชัดเจน