ตอนที่4 สืบเรื่อง

“ผม...จะบอกกับคุณว่าผมเป็นนักสืบและผมสามารถช่วยคุณได้”

ชายหนุ่มจำต้องโกหกหญิงสาวว่าเขานั้นเป็นนักสืบเพราะว่าเขาไม่อยากเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้เธอได้รู้จักนั่นเองแต่ที่เขาต้องโกหกกับเธอว่าเป็นนักสืบเพราะว่าเขาอยากช่วยเธอจริงๆเพราะการบอกกับเธอว่าเขาเป็นนักสืบมันคงทำให้เธอมั่นใจได้ว่าเขานั้นสามารถหาน้องสาวของเธอได้จริงๆ

“จริงเหรอคะงั้นคุณคุณก็ต้องช่วยฉันได้แน่ๆคุณเป็นคนที่นี่คุณต้องการค่าจ้างเท่าไหร่ฉันพร้อมจ่ายให้คุณค่ะขอเพียงแค่คุณตามหาน้องสาวฉันให้เจอ”

ทานตะวันมีแววตาเป็นประกายและมีความหวังอย่างมากเพราะเธอรู้สึกว่าชายหนุ่มต้องช่วยเธอได้แน่ๆ

“เอาแบบนี้นะครับ...ผมจะช่วยคุณเพราะผมเห็นว่าคุณเป็นคนต่างบ้านต่างเมืองผมเป็นคนพื้นที่ที่นี่อยู่แล้วผมสามารถที่จะช่วยคุณได้ง่ายๆผมไม่คิดเงินคุณก็แล้วกันแต่ว่าผมขอแค่ว่าต่อจากนี้เราเป็นเพื่อนกันนะครับ”

ชายหนุ่มที่ถูกใจหญิงสาวตั้งแต่แรกเห็นเขาคิดว่าการที่ใช้วิธีนี้จะทำให้เขานั้นใกล้ชิดกับหญิงสาวได้มากขึ้นค่อยๆแทรกซึมไปทีละนิดแบบไม่ให้เธอนั้นรู้ตัว

“โอเคค่ะฉันจะเป็นเพื่อนกับคุณแต่ว่าให้ฉันได้ตอบแทนอะไรคุณบ้างนะคะที่คุณยอมช่วยเหลือฉัน”

หญิงสาวไม่รู้จะขอบคุณชายหนุ่มอย่างไรเธอรู้สึกว่าเธอโชคดีเหลือเกินที่ได้เจอเขาในตอนนี้นับว่าเป็นเรื่องที่ดีที่เกิดขึ้นหลังจากที่เธอเจอแต่สิ่งแย่ๆก่อนหน้านี้

“เรื่องนั้นค่อยว่ากันเถอะครับเอาเป็นว่าผมจะช่วยคุณตามหาน้องสาวคุณให้เจอก่อน"

ชายหนุ่มชอบแววตาของหญิงสาวที่เป็นประกายตอนนี้จริงๆเธอดูมีความหวังเธอยิ้มออกมาจากใจที่แท้จริงมันทำให้ใบหน้าสวยหวานของเธอที่ไร้เครื่องสำอางแบบนี้สวยงามขึ้นไปอีกหลายเท่า

“เราคุยกันมาตั้งนานผมยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลยนะครับ”

ชายหนุ่มอยากจะรู้ว่าหญิงสาวที่หน้าตาสวยหวานขนาดนี้เธอจะมีชื่อว่าอะไรกันนะ

“ฉันชื่อทานตะวันค่ะยินดีที่ได้รู้จักค่ะแล้วคุณ....”

หญิงสาวยื่นมือไปให้ชายหนุ่มจับทั้งยังทำหน้าสงสัยว่าเธอนั้นจะเรียกใช้หนุ่มว่าอะไรเพราะเธอก็ยังไม่รู้ชื่อของเขาเหมือนกัน

“ผมเอริคครับเรียกผมว่าเอสก็ได้ยินดีที่ได้รู้จักนะครับทานตะวัน”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะเรียกฉันว่าตะวันเฉยๆก็ได้ค่ะ”

เมื่อทั้งสองทำความรู้จักกันเรียบร้อยแล้วทั้งสองก็ได้คุยกันได้พักใหญ่พร้อมทั้งชายหนุ่มยังถามหญิงสาวอีกว่าเขาเธอนั้นพักอยู่ที่ไหนมันเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆที่บ้านพักของเธอนั้นอยู่ใกล้ๆกับเขานั่นเองเมื่อรู้ว่าหญิงสาวนั่งพักใกล้ๆกับบ้านของเขาชายหนุ่มคิดว่าเหมือนเรื่องนี้มันเข้าทางกับเขายิ่งนักไม่รู้ว่าทำไมโลกมันกลมและดูท่าว่าจะเข้าข้างเขาขนาดนี้

สามวันต่อมา

“เรื่องที่ฉันให้ไปสืบได้เรื่องยังไงบ้างลุค”

เมื่อได้ข้อมูลจากของน้องสาวของทานตะวันมาเอริคก็สั่งให้ลูกน้องเขาไปตามเรื่องนี้ทันทีเพื่อให้ได้ข้อมูลของน้องสาวของหญิงสาวให้เร็วที่สุด

“ข้อมูลที่ผมได้เกรงว่า....”

ลูคัสนั้นไม่กล้าที่จะบอกอะไรกับเจ้านายหนุ่มของเขามากเท่าไรเพราะว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวข้องกับน้องชายของเจ้านายหนุ่มเขานั่นเองเมื่อเขารู้ว่าหญิงสาวที่เจ้านายหนุ่มของเขานั้นให้ตามหาอยู่ในมือของใครเขาเองก็ขอละมือจากเรื่องนี้ทันที

“เป็นอย่างที่ฉันคิดใช่ไหมลุค”

“ครับคุณเอส”

“ฉันว่าแล้วเรื่องนี้มันต้องเกี่ยวข้องกับน้องของฉันแน่ๆฉันละเบื่อกับนิสัยของมันแบบนี้จริงๆนี่แบล็คมันจะรู้บ้างไหมว่าทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนแค่ไหนกับนิสัยเรื่องผู้หญิงของมัน”

เอริคส่ายหัวให้กับสิ่งที่เขาคาดการณ์เอาไว้เขาต้องคอยเก็บกวาดเรื่องผู้หญิงของน้องชายเขาไปอีกเท่าไรกันแล้วแบบนี้เขาจะจัดการเรื่องนี้ยังไงเขาเองก็ยังคิดไม่ตก

“ผมว่าเรื่องนี้คุณเอสคุยกับคุณแบล็คเองเถอะนะครับเพราะเรื่องนี้ผมไม่อยากจะไปก้าวก่ายสักเท่าไหร่ผมว่าก็คงคุณเอสคงเข้าใจผมดีนะครับ”

ลูคัสเห็นว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องในครอบครัวและสิ่งที่เขาตามสืบนั้นมันก็เกี่ยวข้องกับนายน้อยของเขาอีกด้วยเขาจึงไม่อยากก้าวก่ายเรื่องนี้เท่าไหร่เขาคิดว่าให้พี่น้องเขาเคลียร์กันเองจะดีกว่าเขาคิดว่าหน้าที่ของเขาหมดเท่านี้แล้วจึงเตรียมขตัวกลับทันที

“โอเคลุคฉันเข้าใจนาย”

เอริคเข้าใจว่าทำไมลูคัสถึงอยากจะถอนตัวเรื่องนี้เขาเห็นว่ามันเป็นสิ่งที่ดีแล้วเพราะไม่อย่างนั้นน้องเขาคงจะไม่พอใจกับการกระทำแบบนี้เป็นแน่เขาคิดว่าเรื่องนี้เขาต้องเข้าไปคุยกับน้องชายของเขาเองแล้วล่ะ

ก๊อกๆๆๆ

“คุณเอสอยู่ไหมคะ”

ทานตะวันทำอาหารไทยเธอจึงคิดว่าควรจะมาแบ่งปันให้ชายหนุ่มที่ช่วยเหลือเธอบ้างจะดีกว่าเพื่อเป็นการสร้างสัมพันธ์อันดีต่อกันและเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆของเธอตอบแทนที่เขาได้ยอมช่วยเหลือเธอยังไม่หวังสิ่งตอบแทนอีกด้วย

“ลุคนายเข้าไปหลบก่อน”

เอริคถึงกับตาโตเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูและได้ยินเสียงของหญิงสาวที่กำลังจะเข้ามาเขาจึงให้ลูกน้องของเขาเข้าไปหลบก่อนเพราะไม่อยากให้หญิงสาวเห็นว่าใครอยู่ในห้องกับเขานั่นเอง

“คุณเอสจะให้ผมหลบตรงไหนครับ”

ลูคัสเห็นว่าบ้านนี้มันช่างเล็กเหลือเกินเขาก็ไม่รู้ว่าคนโตยังเขาจะต้องไปหลบที่ไหนตอนนี้เขาได้แต่ยืนหันซ้ายหันขวาผายมือมองตรงไปที่เจ้านายของเขาอย่างลนลานว่าตกลงจะให้เขาหลบตรงไหน

“เข้าไปอยู่ในตู้เสื้อผ้าก่อน”