ตอนที่ 17 ความลับที่ต้องเก็บไว้

[ณ เพนท์เฮ้าส์หรู]

          “คุณแน่ใจนะ ว่าคุณจะไม่เป็นอะไร”

เบนจามินถามกลับเมื่อสิ่งที่เธอบอกเขานั้น ทำให้เบนมินแปลกใจเป็นอย่างมาก เธอไม่ต้องการเงิน และไม่ต้องการความรับผิดชอบใดๆ จากเขาผู้ซึ่งจัดการเธอไปแล้วเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา หนำซ้ำเขาคือชายคนแรกของเธอเสียด้วยสิ

          “ไม่ค่ะ ฉันบอกคุณไปแล้วค่ะ ว่าฉันไม่ต้องการ และไม่ขอเรียกร้องอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งนั้น”

ศลิษากำลังนั่งเจรจากับเขา ถึงเรื่องอุบัติเหตุ (เธอคิดว่ามันคือแบบนี้ก็แล้วกัน) ระหว่างเธอกับเขา และมันก็เป็นความโชคร้ายของเธอเอง ถ้าเมธิตารู้เรื่องของเธอล่ะก็ เพื่อนของเธอคนนี้จะต้องช็อกอย่างแน่นอน

          “แล้วคุณจะทำยังไงต่อ จะไปทำงานที่คลับเหมือนเดิม รอพ่อของคุณมารับ หรือว่าจะบอกเรื่องนี้กับพี่ชายของผม เพื่อยกเลิกหนี้สินนั่น และถือว่าเป็นการชดใช้ค่าเสียหายจากผม”

          คำพูดของมาเฟียหนุ่ม ทำให้หญิงสาวหันไปมองด้วยอารมณ์โกรธแทบจะทันที ‘นี่เขาจะใช้เงินนั้นชดใช้งั้นเหรอ’

          “ฉันไม่ได้เป็นโสเภณีขายตัวนะ!!”

          “เปล่า...ผมไม่ได้คิดว่าคุณจะเป็นโสเภณี ผมแค่คิดว่าตัวผมเองก็มีเซ็กส์กับคุณไปแล้ว แล้วผมก็ดันเป็นคนแรกของคุณด้วย เพราะฉะนั้นคุณเสียหายเต็มๆ ผมเลยหาทางออกให้กับคุณไง”

เบนจามินไม่เคยคิดว่าตัวเองจะต้องมานั่งเจรจาเรื่องการขอรับผิดชอบแบบนี้เลย ผู้หญิงแต่ละคนที่เบนจามินมีความสัมพันธ์ด้วยนั้น ส่วนใหญ่เธอมักจะมีข้อต่อรองเป็นเงินเสมอ ถึงแม้ว่าผู้หญิงเหล่านั้นจะมีความบริสุทธิ์มาขายให้เขาก็ตาม แต่เธอคนนี้สิ ทำไมถึงไม่ต้องการเงิน ทั้งที่ตัวเองก็เป็นฝ่ายเสียหายแบบเต็มๆ

          “ฉันจะไปทำงานที่คลับ และรอพ่อฉันมารับ ส่วนเรื่องเมื่อคืน ฉันบอกคุณไปหลายครั้งแล้ว ว่าฉันถือว่ามันคืออุบัติเหตุ และมันไม่เคยเกิดขึ้น”

การเสียตัวครั้งเดียวในชีวิตของศลิษามันก็คือความสาหัสในชีวิตวัยสาวของเธอ แต่จะให้ศลิษาทำอย่างไรได้ มันไม่สามารถเรียกสิ่งนั้นกลับคืนมาได้อีกแล้ว เธอจะต้องเดินหน้าต่อไปมันคือทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

          “โอเค คุณจะเอาแบบนั้น งั้นก็ตามใจคุณก็แล้วกัน ผมจะได้ไม่รู้สึกผิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีก...ยังไงคุณกับผมก็ต้องเจอกัน ผมคุมงานในคลับที่คุณจะไปทำงานอยู่แล้ว เราต้องเจอกันแน่ ส่วนเพนท์เฮ้าส์ห้องนี้ผมยกให้คุณ ผมจะไม่เข้ามาอีก เชิญคุณอยู่ได้ตามสบายเลย...มีอะไรอีกมั้ยที่คุณจะคุยกับผม”

          “ไม่มี...เชิญคุณออกไปได้แล้ว ฉันอยากอยู่คนเดียว”

          “โอเค!” น้ำเสียงของมาเฟียหนุ่มกระชากออกมาเล็กน้อย เมื่อเขารู้สึกเหมือนตัวเองหน้าชาแบบแปลกๆ จริงแล้วเบนจามินน่าจะดีใจนะที่ได้เสพสมกับสาวบริสุทธิ์ที่เขาชอบแบบฟรีๆ แต่ว่าทำไมเบนจามินถึงไม่รู้สึกแบบนั้นนะ...

          แกร๊ก! ปึ่ง! เสียงประตูเปิดและปิดดังสนั่นในเวลาต่อมา พร้อมกับร่างสูงใหญ่ของมาเฟียหนุ่ม

          “เฮ้อ...” ศลิษาถอนหายใจออกมาทันทีเมื่อร่างนั้นจากไป ความอึดอัดทุกอย่างถูกผ่อนคลายลง ‘เธอจะต้องบอกเรื่องนี้กับยัยมด...เพื่อที่จะให้เพื่อนของเธอระวังตัว จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์แบบเธออีก’(แต่หญิงสาวหารู้ไม่ว่าสิ่งที่เธอคิด...มันไม่ทันการณ์แล้ว)

          [อีกด้านหนึ่ง...คฤหาสน์เฮมสวอร์ธ]

          “เรียบร้อยครับ เธอบอบช้ำอย่างหนัก หมอที่รักษาเธอนั้นให้น้ำเกลือและฉีดยาคลายกล้ามเนื้อและยาคลายเครียดแล้ว...อืม...อีกอย่างหมอยังฝากเตือนคุณลูคัสว่า อย่าใช้งานเธออีก เธอยังไม่พร้อมรับบทรักอันรุนแรงของคุณครับ”

          “แล้วตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง”

ลูคัสถามพ่อบ้านของเขา ที่เป็นธุระในการพาหมอมารักษาเด็กสาวคนนั้น คนที่ลูคัสย่ำยีจนร่างกายของเธอล้มป่วย

          “เธอนอนหลับอยู่ครับ และหมอก็สั่งห้ามให้คุณลูคัสรบกวนเธอนะครับ”

          “ฉันคิดว่าคำพูดพวกนี้ ไม่น่าจะเป็นคำพูดของหมอนะ น่าจะเป็นคำพูดของนายมากกว่านะอดัม ดูนายจะโกรธฉันมากนะ เธอเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ไม่กี่ชั่วโมง เธอทำให้นายห่วงเธอมากขนาดนี้เลยเหรอ...”

          “เธอยังเด็ก ผมก็เลยสงสารเธอเป็นพิเศษ ถ้าผมมีลูก เธอก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับเด็กคนนี้ล่ะครับ ความจริงคุณลูคัสไม่เคยมีรสนิยมกับเด็กนี่ครับ ทำไมครั้งนี้ถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะครับ”

          “ก็ฉันบอกนายแล้วไง ว่าอารมณ์มันพาไป นายไม่เคยมีอารมณ์ทางเพศกับเขาเลยหรือไง นายถึงไม่เข้าใจเรื่องนี้สักที หือ อดัม”

          “เข้าใจว่าอารมณ์พาไปครับ แต่ว่านายทำเธอเกินไปจริงๆ ถ้านายต้องการผู้หญิงที่สนองอารมณ์ของนาย ทำไมนายไม่โทรหาโรมันให้จัดการครับ”

          “อดัม...นายไม่เข้าใจจริงๆ หรอกว่าอารมณ์มันพาไปเป็นยังไง ไม่งั้นนายจะไม่มานั่งบ่นฉันแบบนี้แน่นอน เอาล่ะ เรื่องนี้เดี๋ยวฉันแก้ปัญหาเอง นายดูแลรักษาเธอไปก่อนก็แล้วกัน พักเรื่องบ่นด่าฉันได้แล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว”

          “อืม โอเคครับ คราวหลังนายก็อย่าทำแบบนี้อีกก็แล้วกัน”

          “เออน่า ฉันรู้แล้วอดัม...แค่นี้ฉันก็ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”

ลูคัสพยายามหาทางออกกับเรื่องที่เขาก่อไว้เมื่อครู่ รอเธอรู้สึกตัวก่อนดีกว่า เสนอเงินปลดหนี้ของพ่อเธอไปเลย เธออาจจะยอมก็ได้ หรืออาจจะเพิ่มทริปให้เธออีก ในฐานะที่ทำให้เขามีความสุขอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

          [อีกด้านหนึ่ง...ณ เพนท์เฮาส์หรู]

          สายสนทนา...

          “อะไรนะคะแม่...พี่เติ้ลติดต่อกลับมาแล้วงั้นเหรอคะ”

ความรู้สึกดีใจเย็นวาบเข้ามาในอกของเธอทันที เมื่อรู้ข่าวคราวของพี่ชายที่แม่เธอบอก

          “ใช่ลูก พี่เติ้ลบอกว่าพี่เขาอยู่ลาสเวกัสนั่นแหละ พี่เขาโดนพวกมิจฉาชีพขโมยกระเป๋า ของทุกสิ่งทุกอย่างของพี่เราก็ไม่เหลือ พี่เติ้ลก็เลยขาดการติดต่อไปจ้าลูก”

          “ตองดีใจมากๆ เลยค่ะแม่ ที่รู้ว่าพี่เติ้ลไม่เป็นอะไร”

แต่ว่ากลับเป็นเธอเสียเองที่ดันมาโชคร้าย เรื่องนี้แม่และพ่อของศลิษาจะรู้ไม่ได้เด็ดขาด แค่นี้ครอบครัวของเธอก็สาหัสแล้ว เจอเรื่องของเธอไปอีกก็คงอยู่กันไม่ได้อย่างแน่นอน

          “แล้วพ่อของเราตอนนี้ก็กลับถึงบ้านเราแล้วนะลูก แต่ว่าพ่อไม่สบายเลยต้องหารักษาตัวก่อน พวกมาเฟียนั่นซ้อมพ่อของลูกจนบอบช้ำไปหมด หมอต้องทำการเอ็กซ์เซเรย์พ่อวันพรุ่งนี้นะ แต่พ่อของลูกบอกว่า ไม่ต้องเป็นห่วง พ่อไม่เป็นอะไร และพ่อก็บอกให้ลูกกับมดอดทนรอพ่อก่อนนะ อีกไม่กี่วันพ่อจะกลับไปรับลูกกลับมาบ้านเราแล้ว”

          “ค่ะ...แม่” คำพูดของผู้เป็นแม่นั้นทำให้เธอสะท้านขึ้นมาทันใด ร่างกายของศลิษาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว เธอสูญเสียความภูมิใจในชีวิตวัยสาวไปแล้ว

          “แล้วมดล่ะลูกเป็นยังไงบ้าง เห็นบอกว่าอยู่คนละที่กับลูก พวกมาเฟียนั่นจะทำอะไรมดหรือเปล่าลูก”

          “มดสบายดีค่ะแม่ ตองโทรหามดแล้วค่ะ”

ศลิษาโกหกผู้เป็นแม่ ความเป็นจริงแล้วเธอติดต่อเพื่อนไม่ได้เลยต่างหาก เมธิตาไม่รับสายเธอ ไม่รู้เป็นเพราะอะไร หรืออาจจะทำงานอยู่ในครัวหรือเปล่า เลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ ศลิษาพยายามคิดในแง่บวกเข้าไว้ เมธิตาคงไม่โชคร้ายแบบเธอหรอกนะ

          “งั้นแม่ก็สบายใจแล้วลูก รอพ่อเราก่อนนะ และทุกคนก็จะกลับมาบ้านเราแล้วรวมทั้งพี่เติ้ลด้วยลูก เอ่อ พี่เติ้ลติดต่อแม่มาผ่านแชทนะลูก เห็นบอกว่าใช้คอมพิวเตอร์ที่ร้านเข้ารหัสตัวเอง ก็เลยทักแชทมาหาแม่ได้น่ะลูก แต่ว่าของตองล่ะลูก พี่เขาได้ทักมาหรือเปล่า”

          “ไม่ค่ะแม่ ตองไม่ได้เปิดเครื่องที่มีแชทกับพี่เติ้ลค่ะ ตองใช้อีกเครื่องหนึ่ง พี่เติ้ลน่าจะติดต่อตองไม่ได้หรอกค่ะ”

          “งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก รู้ว่าพี่เติ้ลโอเคแล้ว ลูกกับมดสบายดีแล้วแม่ก็ไม่เป็นห่วงแล้วลูก สบายใจซะที เดี๋ยวพี่เติ้ลคงติดต่อลูกเองแหละนะ”

          “ค่ะแม่ งั้น แค่นี้ก่อนนะคะแม่ ตองจะรีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานค่ะแม่”

          “เอ้า...เหรอ...โอเค งั้นก็แค่นี้ก่อนนะลูก...แม่รักลูกนะ”

          “ค่ะ...แม่...ตองก็รักแม่ค่ะ”

ศลิษาบังคับเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น เมื่อน้ำในตาของเธอตอนนี้มันกำลังไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองของเธอแล้ว โชคชะตาทำไมเล่นตลกกับศลิษาอย่างนี้นะ ทุกอย่างจะดีแล้ว ทำไมกลับต้องเป็นเธอที่ต้องเจ็บปวดกับความลับนี้

.......................