ตอนที่ 37 บทสรุป = จุดเริ่มต้นของชีวิตคู่Nc (ตอนอวสาน)

“ไม่นะ! ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณ และไม่อยากเป็น!”

          “ไม่อยากเป็น คุณก็ต้องเป็น ต่อจากนี้คุณจะเป็นเพิ่มอีกอย่างหนึ่งก็คือ เป็นแม่ของลูกผมนะเบบี๋ รู้หรือเปล่าว่าผมไม่มีวันที่จะปล่อยคุณไปหรอก ระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้ผมจะพิสูจน์ให้ดู”

          “ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไป เราไม่รู้จักกัน และจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง และอีกอย่างคุณก็มีผู้หญิงมากมาย ในตอนนั้นถ้าฉันหมดความสำคัญกับคุณ และคุณก็อาจจะ...”

          “อาจจะทิ้งคุณงั้นเหรอ คุณกลัวว่าผมจะทอดทิ้งคุณไป อืม ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงไทยถึงได้เป็นคนคิดมากขนาดนี้ วัฒนธรรมบ้านคุณคงทำให้คุณเป็นแบบนี้สินะ”

          “ไม่เกี่ยวกับวัฒนธรรมอะไรของบ้านฉันเลย เราเจอกันแค่ไม่กี่วัน และไม่เคยรู้จักกันมาก่อน คุณจะให้ฉันตกลงปลงใจที่จะอยู่กับคุณตลอดไปเลยงั้นเหรอคะ”

          “ถ้าคุณไม่รู้จักผม หรือเราอยากทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ คุณก็ลองเปิดใจดูสิ ตอนนี้ทั้งคุณและผม เราอาจจะยังไม่ได้รักกัน แต่ถ้าเราลองคบหาดูใจกันไป เราก็อาจจะรักกันได้นะ คุณเล่นปิดผมทุกทางแบบนี้ แล้วเราจะไปต่อความสัมพันธ์แบบอื่นได้ยังไง คุณลองคิดดูสิ”

          “...” ศลิษาคิดตามในสิ่งที่เขาพูด ระยะเวลาที่เขากับเธอเจอกันมันสั้นมาก เธอไม่คิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้มันจะยั่งยืนเลย เขาก็แค่เห่อของใหม่เท่านั้น นานไปเมื่อเธอเก่า เขาก็ต้องเขี่ยเธอทิ้งแน่นอน เธอต้องคิดมากเป็นเรื่องธรรมดาของผู้หญิงแหละนะ

          “ยิ่งถ้าคุณกับผม เรามีลูกด้วยกันแล้ว ผมจะยิ่งไม่ปล่อยให้คุณไปไหนแน่นอน”

          “ทำไมคุณถึงชอบเอาเรื่องฉันท้องหรือว่ามีลูกมาอ้างคะ”

          “มันเป็นข้อผูกมัดเดียวที่จะทำให้คุณหยุดฟังผม และอีกอย่างผมเองก็ไม่เคยที่จะมีความสัมพันธ์กับใครและไม่ได้ป้องกันอย่างคุณเลยสักครั้ง คุณคือคนแรกที่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย คงเป็นเหตุผลแบบนี้ล่ะมั้ง ถ้าคุณจะให้ผมบอกว่ารักคุณ ตัวคุณเองก็คงไม่เชื่อหรอกจริงมั้ย เพราะฉะนั้นมีทางเดียวที่เราจะพิสูจน์เรื่องนี้ได้ ก็คือเราต้องเรียนรู้ความสัมพันธ์นี้ไปด้วยกัน”

          “แต่คุณ...”

          “คุณจะบอกไม่ให้ผมเข้าใกล้คุณงั้นเหรอ ผมทำไม่ได้หรอกเบบี๋ ถ้าคุณไม่สบายใจ งั้นเรามาแต่งงานกันก็ได้ ถ้าคุณต้องการ ผมพร้อมเสมอ”

          “เปล่าค่ะ ฉันไม่ได้คิดถึงขั้นแต่งงานหรอกค่ะ ฉันขอแค่มีเวลาปรับตัวอยู่กับคุณเท่านั้นเองค่ะ”

เธอยังไม่รู้จักเขาดีพอเลย ระยะเวลาอันน้อยนิดไม่สามารถพิสูจน์อะไรได้ ถ้ามีเวลาให้เธอได้ศึกษาเขาสักนิด ศลิษาก็คงไม่ติดอะไร ในเมื่อโชคชะตาของเธอนั้น ได้ถูกหมุนให้มาเจอเขาแบบนี้แล้ว เธอจะทำอย่างไรได้ นอกจากต้องทำใจยอมรับและตัดสินใจที่จะไปต่อในความสัมพันธ์ที่คราครั้งแรกเป็นแค่อุบัติเหตุ แต่ว่าถ้าให้เวลาเธอมากกว่านี้ล่ะก็ ความสัมพันธ์มันอาจจะกลายเป็นความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นมาก็ได้ แต่นั่นมันก็ต้องขึ้นอยู่กับทั้งสองฝ่ายแหละนะ ว่าจะ*ปรับจูนกันได้แค่ไหน

          “งั้น คุณกับผม เรามาเริ่มต้นความสัมพันธ์กันใหม่ ลองคบกันดูก่อนก็ได้ แต่ว่าจะห้ามไม่ให้ผมเข้าใกล้คุณ ผมทำไม่ทำแน่”

          “ก็คุณ...เอ่อ”

ศลิษาหน้าแดง เมื่อเธออยากจะบอกเขาว่า ให้เขาลดเรื่องนั้นบ้างก็ได้ เธอหมายถึงเรื่องที่เธอกับเขามีอะไรกัน บทรักของเขาดูจะบ่อยจนเกินไป

          “ทำไมเหรอครับ อย่าบอกนะว่าคุณจะห้ามผมเรื่องเมคเลิฟกับคุณ เรื่องนี้ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย เอาเป็นว่าผมกับคุณ เราปล่อยเรื่องนี้ให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะ คุณอย่าไปตั้งกฎอะไรกับผมเลย เราลองมาคบกันดู โอเคมั้ย”

          “...” ศลิษาไม่ตอบแต่พยักหน้า เธอก็ต้องลองอย่างที่เขาบอก ในเมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว อนาคตจะเป็นอย่างไร ก็ต้องให้โชคชะตาเป็นคนลิขิตก็แล้วกัน ในเมื่อศลิษาถูกกำหนดให้มาเจอเขาถึงที่นี่แล้ว จะทำอย่างไรได้...

          “งั้น อืม เราไปอาบน้ำกันดีกว่ามั้ย เดี๋ยววันนี้ผมจะพาคุณออกไปทัวร์ลาสเวกัสเอง”

          “อุ้ย ไม่เอาหรอกค่ะ ต่างคนต่างอาบสิคะจะอาบด้วยกันทำไม และอีกอย่างวันนี้ฉันไม่ว่างหรอกค่ะ ฉันนัดทุกคนไว้ว่าจะไปช่วยน้องสาวคุณตกแต่งร้านค่ะ”

          “อืม งั้นไม่เป็นไรไว้วันอื่นแล้วกัน แต่ว่าเรื่องอาบน้ำเราอาบด้วยกันได้อยู่แล้ว มาไปกัน”

          “อุ้ย ไม่นะ!”

          [อีกด้านหนึ่ง...ของห้องตรงข้าม]

          “อ๊ะ! อ๊ะ! อร๊ายย์”

ร่างบางกระตุกขึ้นมาทันใดเมื่อบทรักอันร้อนแรงนั้นจบลง เมธิตาไม่รู้ว่าการร่วมรักนี้เกิดขึ้นและผ่านไปกี่ครั้งแล้ว ไม่ว่าเธอจะปฏิเสธมาเฟียบ้านี่อย่างไร เขาก็ไม่เคยที่จะฟังเธอเลยสักครั้ง กลับโหมกระหน่ำมาที่เรือนร่างของเธอนับครั้งไม่ถ้วน ค่ำคืนที่ผ่านมาและช่วงเช้า

          “โอวว์ เบบี๋ เธอมีความสุขมั้ย อึ้มมม์”

ร่างกำยำกดย้ำไปที่สะโพกสอบของเขาจนตัวลอย เพื่อรีดให้น้ำขุ่นขาวออกจากลำแท่งกระบอกร้อน ลูคัสทำตามที่ตัวเองคิดไว้ว่า ระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้เขาจะไม่ปล่อยเธอให้ห่างเขาแม้แต่คืนเดียว การร่วมรักที่หนักหน่วงและดุเดือดนั้นลูคัสตั้งใจที่จะทำทุกครั้งกับเธอคนนี้ ที่ไม่ว่าเขาจะเสพสมเธอไปเท่าไหร่ก็ไม่เคยที่จะอิ่มเลยสักที

          “ไม่! กะ-แกข่มขืนฉัน อ๊ะ!”

ปากบอกปฏิเสธแต่ร่างกายของเมธิตากลับตอบสนอง ความเจ็บปวดในคราครั้งแรกได้หายไป ความเสียวเสียดได้แทรกเข้ามา เมธิตาไม่รู้ว่าตัวเองจะยับยั้งสิ่งนี้ได้อย่างไร มาเฟียร้ายได้กระทำกับเรือนร่างของเธออย่างหนักหน่วง ค่ำคืนที่ผ่านมาจวบจนกระทั่งเช้าของอีกวัน เธอมีเวลาหลับนอนไม่กี่ชั่วโมงเอง เรือนร่างอวบอิ่มสะท้านไปกับสัมผัสร้อนครั้งแล้วครั้งเล่า ‘นี่เขาไปเอาแรงจากไหนนักหนา ถึงไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างเลย’

          “ข่มขืนงั้นเหรอ เธอคิดว่ามันคือการข่มขืนเธอจริงๆ เหรอ”

ใบหน้าคมก้มหน้ามองคนใต้ร่างกำยำ

          “ใช่ เพราะฉันไม่มีวันที่จะเริ่มเองแน่ ถ้าแก...”

ใบหน้าสวยร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงบทรักตอนท้ายๆ ที่เธอดันร่วมมือไปกับเขา ความเสียดเสียวมันซาบซ่าเสียจนเธอนั้นไม่สามารถที่จะควบคุมตัวเองได้เลย ถ้าเขาไม่เริ่มก่อนเธอก็คงจะไม่เป็นแบบนี้แน่

          “อืม งั้นลองอีกสักครั้งมั้ย ว่าฉันได้ข่มขืนเธอหรือเปล่า”

แท่งร้อนที่ยังคาค้างไว้นั้นเริ่มที่แข็งขืนขึ้นมาอีกครั้ง ให้ตายสิ ทำไมร่างกายของลูคัสเป็นแบบนี้ไปได้ เขาพึ่งจะเสร็จสมไปไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ลูคัสยังสามารถที่จะมีอะไรกับเธอได้แบบต่อเนื่องอีก เธอคือแม่มดชัดๆ

          “ไม่นะ! พอแล้วฉันอยากอาบน้ำแล้วนะ แกไม่เหนื่อยบ้างเลยหรือไง”

          “ไม่เหนื่อย แรงฉันยังเหลือเยอะเธอไม่ต้องห่วง”

          “ฉันไม่ได้ห่วงแกนะ!”

          “ไม่ห่วง...งั้นเหรอ...แล้วฉันจะทำยังไงให้เธอห่วงฉันบ้างล่ะเด็กน้อย...พูดกับผัวเพราะๆ บ้างสิ เป็นมั้ย...”

          “ไม่! ถ้าแกอยากได้คนพูดเพราะๆ ก็ปล่อยฉันไปสิ”

          “อืม ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้หรอกนะ เธอรู้มั้ยว่าตอนนี้ฉันฝากลูกน้อยของฉันไว้ในท้องของเธอแล้วนะ จะให้ฉันปล่อยเธอไปได้ยังไงกัน”

ร่างกำยำกดสะโพกของเขาเด้งเข้าหาร่างงามไปมา เพื่อตอกย้ำความหมายของคำพูดของเขา แท่งใหญ่นั้นเริ่มร้อนฉ่าเมื่อสัมผัสเข้ากับร่องรักอันคับแคบของเธอ ลูคัสคิดไว้ว่า อย่างเธอนั้นต้องปราบด้วยการกระทำมากกว่าคำพูด สักวันเธอจะยอมรับได้ในสิ่งที่เขาทำ ลูคัสต้องปล่อยให้เรื่องนี้เป็นเรื่องของอนาคตต่อไป

          “ก็แกทำกับฉันแบบนี้ และอีกอย่างไม่เคยที่จะป้องกันเลย ถ้าฉันท้องจริงๆ จะทำยังไง”

บางทีเมธิตาก็เริ่มที่จะปลงกับมาเฟียเถื่อนคนนี้บ้างแล้ว เขาหน้าด้านหน้าหนาเกินกว่าที่เธอจะด่าเขาแล้ว เมธิตามาถึงจุดที่ไม่อาจถอยหลังกลับได้ นอกจากที่จะไปต่อ เธอไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร เขาจะรักเธอมั้ยถ้าถึงตอนที่เธอมีลูกกับเขาแล้ว เมธิตาก็ไม่อาจจะล่วงรู้อนาคตได้ ทางออกของปัญหาคือไม่ต้องคิดอีกแล้ว ปล่อยให้เป็นไปแบบนี้แหละนะ อย่างน้อยก็ไม่ได้มีเมธิตาคนเดียวนี่ ยังมีเพื่อนรักของเธออีกคน ที่ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน

          “ก็ดีสิ...ฉันตั้งใจให้เป็นแบบนั้นอยู่แล้ว เธออย่าคิดให้มันมากนัก บางทีเธอควรละทิ้งวัฒนธรรมอันคร่ำเคร่งของบ้านเมืองเธอไปบ้าง ชีวิตของเธอจะได้มีความสุข”

          “ถ้าแกปล่อยฉันไป ฉันจะมีความสุขมาก”

          “เธอรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว เลิกคิด และปรับตัวอยู่ที่นี่เถอะ ฉันไม่มีอะไรที่เธอจะต้องกังวล ถ้าเรื่องผู้หญิงล่ะก็ ฉันยอมเลิกได้ แต่ว่าเธอต้องเติมเต็มฉันทุกคืนนะ”

          “ฉันคงตายพอดี”

          “เธอไม่ตายหรอกเชื่อฉันสิ ฉันเอาเธอแบบมาราธอนมากี่ครั้งแล้ว เธอก็ยังมีแรงด่าฉันได้อีก”

          “ก็เป็นเพราะแกไง”

          “อย่ามามัวทะเลาะกันเลย ไปอาบน้ำกันดีกว่า ฉันอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างดีมั้ย”

          “บ้า! แกมันบ้ากามมากรู้มั้ย”

          “รู้ ฉันรู้ตัวเองดี แต่ความบ้าของฉัน มันทำให้ฉันมีความสุขมากรู้มั้ย ฉันชอบที่จะร่วมรักกับเธอ สักวันเธอจะชอบเหมือนฉัน”

          “ไม่มีวัน...”

          “แน่ใจนะว่าไม่มีวัน...งั้นเรามาพิสูจน์กัน!”

พูดจบร่างอวบอิ่มก็ลอยละลิ่วทันที มาเฟียหนุ่มอุ้มร่างของเธอเอาไว้ในขณะที่เบื้องล่างยังคงค้างคาอยู่ในนั้น ใบหน้าสวยร้อนผ่าว เมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในห้องน้ำนั้น เมธิตาทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว นอกจากยอมรับสิ่งนี้เท่านั้น...

          [อีกด้านหนึ่ง...โต๊ะอาหาร]

          “สงสัยสองคนนั้นคงไม่ไปกับเราแล้วนะครับคุณไรลีย์ นี่เลยเวลานัดเกือบชั่วโมงแล้ว ผมว่าเราไปกันสองคนก็ได้นะครับ”

          “นั่นสิคะ...สงสัยคุณตองกับคุณมดน่าจะไม่ว่างแล้วค่ะ พี่ทั้งสองคนของไรลีย์ต้องไม่ยอมปล่อยเธอออกมาแน่ๆ เลยค่ะ”

          “งั้นเสร็จจากนี่ก็ไปกันเลยนะครับ เมื่อคืนผมออกแบบโซนมุมอาหารไทยให้คุณเลือกสองสามแบบเลยนะครับ คุณลองเลือกดูนะครับว่าถูกใจอันไหน”

          “อุ้ย! เหรอคะ ดีจังเลยค่ะคุณเติ้ล งั้นเราไปเลือกที่ร้านกันเถอะค่ะไรลีย์อยากให้คุณช่วยออกแบบอีกหลายอย่างเลยนะคะ”

          “ครับ งั้นไปกันเถอะครับ เสร็จจากที่ร้านผมว่าจะพาคุณไรลีย์ไปเลี้ยงตอบแทนที่คุณได้ช่วยเหลือผมไว้นะครับ”

          “โอเคเลยค่ะ งั้นไปกันเลยค่ะ...”

          “ครับผม”

                                                                         **จบบริบูรณ์**