ตอนที่ 36 สถานการณ์คลี่คลาย

[โต๊ะอาหารเวลายามเย็นคฤหาสน์เฮมสวอร์ธ]

          “วันนี้ลุงอดัมจัดเมนูพิเศษต้อนรับพวกคุณเลยนะคะ อาหารไทยหลายอย่างจากเชฟคนไทย ที่คุณอดัมคัดสรรเป็นพิเศษ คุณทั้งสามคนคงคิดถึงอาหารไทยมากๆ เลยใช่ไหมคะ”

เสียงของไรลีย์ที่กำลังเปิดบทสนทนาบนโต๊ะอาหารในฐานะเจ้าของบ้านใหญ่ ซึ่งรับหน้าที่ภารกิจนี้แทนพี่ชายเธอทั้งสองคน พี่ลูคัสกับพี่เบนจามินออกไปทำงานที่คลับและในคาสิโน มอบหมายให้ไรลีย์ดูแลคนของตระกูลเฮมสวอร์ธ

          “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ พวกเราทานได้ค่ะ เกรงใจคุณลุงนะคะที่จะต้องเป็นธุระจัดการค่ะ”

ศลิษามองอาหารไทยหลายอย่างบนโต๊ะ เธอย้ายเข้ามาพักอยู่ในบ้านหลังนี้เรียบร้อย โดยในตอนแรกเธอขอพักอยู่ห้องเดียวกับเมธิตา แต่ทว่าลุงพ่อบ้านกลับไม่ยอม เลยจัดที่พักให้เธออยู่ห้องตรงข้ามกับเพื่อนของเธอ ระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ศลิษาต้องพักอยู่ที่นี่ จนกว่าจะครบกำหนดตามที่ทุกคนได้ตกลงกันไว้

          “ไม่เป็นไรค่ะคุณตอง เราคนกันเองแล้วนะคะ ไรลีย์อยากให้ทุกคนอยู่ที่นี่อย่างสบายใจนะคะ อีกอย่างไรลีย์จะได้มีเพื่อนไงคะ เป็นผู้หญิงคนเดียวของบ้านเหงามากเลยค่ะ”

          “ได้ข่าวว่าคุณไรลีย์กำลังจะเปิดร้านใช่มั้ยคะ อืม สนใจให้พวกเราไปช่วยมั้ยคะ พวกเราว่างนะคะไปช่วยคุณไรลีย์ได้ค่ะ ใช่มั้ยคะพี่เติ้ล พี่อยู่ที่ร้านตลอดหลายวันมานี้คงต้องช่วยคุณไรลีย์แล้วแหละค่ะ”

          “พี่ว่าเราจะไปรบกวนคุณไรลีย์อีกหรือเปล่ามด แค่เราอาศัยกันอยู่สามคนนี่ พี่ก็เกรงใจแล้วนะ”

          “อุ้ย ไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะคุณเติ้ล ดีซะอีก ไรลีย์จะได้มีไอเดียในการตกแต่งร้านบ้างค่ะ กำหนดการเปิดร้านไรลีย์ที่วางไว้อีกประมาณหนึ่งเดือนค่ะ เพราะตอนนี้ไรลีย์มีไอเดียเพิ่มขึ้นมาอีกค่ะ คือไรลีย์คิดว่าจะทำขนมไทยเอาไว้ที่ร้านด้วยค่ะ ได้ข่าวว่าคุณตองกับคุณมดจบอาหารและโภชนาการมาด้วย เลยจะรบกวนสอนไรลีย์ด้วยค่ะ”

          “ได้เลยค่ะคุณไรลีย์ ดีเหมือนกันนะคะ พวกเราจะได้ไม่เหงาค่ะ ไปช่วยคุณไรลีย์กันดีกว่านะคะ พี่เติ้ลด้วยค่ะ ไปกันสามคนนี่แหละค่ะ”

          “ดีเลยค่ะ มดเองจะได้ใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาเสียที เผื่อจะมีประโยชน์กับคุณไรลีย์ด้วยยังไงคะ อีกอย่างพี่เติ้ลเองก็จะได้...”

หัวใจของเมธิตากระตุกอย่างแรง เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ ในเมื่อเมธิตาไม่สมหวังในความรักของเธอกับพี่เติ้ลแล้ว เธอก็อยากจะส่งต่อและคอยเป็นแรงสนับสนุนให้คนอื่นได้สมหวัง ประเมินจากสายตาแล้ว ระหว่างพี่เติ้ลกับคุณไรลีย์ ทั้งสองคนคงพอใจซึ่งกันและกันอย่างแน่นอน สำหรับเธอไม่อยากจะคิดถึงสิ่งไหนแล้ว ขอใช้เวลานี้อยู่ให้ครบเดือนตามที่ตกลงกันไว้ก็พอ เธอก็แค่อกหักไม่สมหวังในรัก...ก็แค่นั้นเอง

          “อะไรของเรามด”

          “เปล่าค่ะพี่เติ้ล มดจะบอกว่า พี่เติ้ลจบวิศวะมา พี่อาจจะช่วยคุณไรลีย์เพิ่มเติมร้านไงคะ”

          “อ่อ คุณเติ้ลจบวิศวะเหรอคะ?”

ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ชายหนุ่มด้วยแววตาเป็นประกายแห่งความหวัง ความรู้สึกหลายๆ อย่างถูกปนเปอยู่ในนั้น ไรลีย์ไม่สามารถที่จะบรรยายมันออกมาได้ รู้เพียงแต่ว่า เธอเองนั้นรู้สึกดีอย่างที่สุด ที่ได้เจอเขา มิตรภาพที่ดีและควรค่าแก่การพัฒนาความสัมพันธ์ต่อไปอีกในอนาคต

“ครับ”

          “เอ...งั้นไปกันวันนี้เลยมั้ยคะ”

          “ไรลีย์ว่าพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะคุณตอง วันนี้ไรลีย์อยากให้ทุกคนได้พักผ่อนก่อนค่ะ ตั้งแต่มาที่ลาสเวกัสพวกคุณก็ไม่เคยได้พักเลยนะคะ มีแต่เรื่องราวมากมาย ไรลีย์อยากให้ทุกคนพักที่นี่อย่างสบายใจก่อนค่ะ”

          “เอาแบบที่คุณไรลีย์บอกก็ได้ค่ะ งั้น ตอนนี้เราทานอาหารกันเถอะค่ะ มดอยากจะชิมฝีมือเชฟคนไทยแล้วค่ะ”

          “โอเคค่ะ งั้นก็เริ่มกันเลยค่ะ”

          [กลางดึก...ณ...คฤหาสน์เฮมสวอร์ธ]

          แกร๊ก! เสียงประตูห้องนอนใหญ่ถูกเปิด

          ร่างสูงกำลังย่างกรายเข้าไปภายในห้องนอน สายตาคมจ้องมองไปยังร่างอวบอิ่มที่หลับสบายอยู่บนเตียง ระยะเวลาหนึ่งเดือนต่อจากนี้ เบนจามินไม่อาจปล่อยให้ผ่านไปแม้แต่วันเดียวหรอกนะ ถึงแม้ว่าเธอจะปฏิเสธเขาอย่างไรก็ตาม เบนจามินไม่สนใจ ถ้าเขาไม่ทำเช่นนี้ ก็ไม่มีวันที่จะฉุดรั้งเธอไว้ได้

          ร่างกำยำโน้มตัวลงและแทรกเรือนกายของเขาเข้าไปยังผ้าห่มผืนใหญ่อย่างระมัดระวัง เพราะเกรงว่าเจ้าของร่างอรชรนั้นจะรู้สึกตัว วันนี้เบนจามินอยากให้เธอได้พักผ่อน ขอแค่เขาได้นอนกอดเธอไว้และหลับใหลไปด้วยกันก็พอ อ้อมแขนแกร่งกอดกระชับร่างอวบอิ่มเอาไว้ พร้อมกับปิดเปลือกตาของตัวเองลงอย่างช้าๆ

          เช้าวันต่อมา...

          ดวงตากลมโตเบิกกว้างออก เมื่อศลิษาตื่นลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าเรือนร่างของเธอนั้นถูกร่างใหญ่กกกอดเอาไว้ นี่ศลิษาหลับสนิทขนาดนี้เลยหรือไง ถึงไม่รู้ว่าอีตามาเฟียนี่เข้ามานอนกับเธอได้ยังไง เธอดิ้นออกแรงเพื่อต้องการออกจากอ้อมแขนของเขา

          “นี่! ปล่อยนะ คุณเข้ามาได้ยังไง!”

          “อึ้มมม์ เช้าอยู่เลย นอนต่อเถอะเบบี๋”

เสียงทุ้มพึมพำโดยที่ยังหลับตาสนิท อ้อมแขนของเขากลับกอดกระชับร่างอวบอิ่มไว้แนบอก

          “ปล่อยฉันนะ!”

ศลิษาดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของคนตัวใหญ่ สัญญาอยู่ต่อหนึ่งเดือน ไม่ได้หมายความว่าเธอจะยอมให้เขามาทำอะไรเธอได้ตามอำเภอใจนะ

          “อืม โอเค ไม่อยากจะนอนต่อแล้วสินะ”

มาเฟียหนุ่มกระซิบไปที่ข้างหูพร้อมกับพลิกตัวขึ้นมาทับทาบบนเรือนร่างของเธอ สายตาคมจับจ้องไปที่หน้านวล ฝ่ามือหนาประสานไปที่มือบางทั้งสองข้างและตรึงเอาไว้เหนือศีรษะล็อคเธอไม่ให้ขยับหนีไปไหน

          “ปล่อยฉัน ที่ฉันตกลงจะอยู่ที่นี่ไม่ได้หมายความว่าฉันจะยอมให้คุณมาทำกับฉันแบบนี้นะ”

          “ทำอะไร? ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณเลย ก็แค่มานอนด้วยก็เท่านั้นเอง คุณไม่ได้เสียหายอะไรนี่”

          “แต่ฉันต้องการความเป็นส่วนตัวได้ยินมั้ย”

          “ส่วนตัวแบบไหนล่ะ ไม่ให้ผมมายุ่งกับคุณงั้นเหรอ”

ใบหน้าคมก้มเข้ามาชิดจนได้สัมผัสกับลมหายใจร้อนของกันและกัน จมูกโด่งเข้าไปใกล้จนชิดแก้มนวล แต่ทว่าคนใต้ร่างกำยำกลับหันหลบได้ทันทำให้จมูกนั้นพลาดเป้าไปที่ลำคอขาวผ่องแทน

          “ใช่ ฉันจะอยู่ที่นี่แค่เดือนเดียวเท่านั้น หลังจากนี้ถ้าไม่เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของฉันล่ะก็ ฉันก็จะกลับบ้าน ไปใช้ชีวิตแบบปกติสุขของฉัน...ปล่อยฉันได้แล้วอย่ามาทำแบบนี้นะ”

          “นี่คุณคิดว่ามันเป็นแค่สัญญาหนึ่งเดือนงั้นเหรอ”

          “หมายความว่าไง ก็พี่ชายคุณสัญญากับพ่อฉันไว้แบบนี้นี่ อย่าบอกนะว่าพวกคุณจะผิดสัญญานี้อีก”

          “สัญญาอยู่ต่อหนึ่งเดือนน่ะใช่ แต่ในระหว่างที่อยู่ไม่ได้ระบุนี่ไว้นี่ว่าผมจะทำอะไรได้บ้าง นี่ผมเข้าใจผิดหรือคุณไม่เข้าใจกันแน่ เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ ผมจะทำให้คุณไม่ได้อยู่แค่เดือนเดียวนะ แต่จะทำให้คุณอยู่กับผมตลอดไป”

พูดจบจมูกเขาก็กดไปที่แก้มนวลหนึ่งที ความร้อนในเรือนกายกำยำเริ่มระอุขึ้นมาทันที เมื่อร่างของเขากำลังเสียดสีกับร่างอันนุ่มนิ่มของเธอ

          “งั้น ฉันจะยกเลิกสัญญาและจะกลับบ้านของฉัน ปล่อยฉันนะ พวกมาเฟียนี่ไว้ใจไม่ได้เลยสักครั้ง พวกคุณมัน...อุ๊บ!!”

เสียงของเธอขาดหายไปเพราะจูบร้อนนั้นได้บดขยี้ลงมาเพื่อปิดปากบางทันที ลิ้นหนาซุกไซร้เข้าไปในโพรงปากนุ่มของเธอ ในขณะที่เรือนร่างงามกำลังดิ้นเพื่อให้หลุดจากการจู่โจมของเขา แต่ทว่าก็ไม่เป็นผลเหมือนเคย เมื่อร่างกำยำไม่ยอมปล่อยให้เธอได้หลุดพ้นออกจากเรือนกายของเขาได้

          “อึ้มมม์...คุณจะไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น คุณต้องอยู่กับผมที่นี่”

          “คุณจะ...อุ๊บ!!”

ปากบางถูกปิดอีกครั้ง แรงบดขยี้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงอารมณ์ของชายหนุ่มที่พุ่งทะยานขึ้น เนิ่นนานกว่าที่เขาจะยอมปล่อยริมฝีปากบาง

          “ไม่ว่าคุณจะปฏิเสธผมกี่ร้อยครั้ง ผมก็ยังยืนยันคำเดิม ว่าผมจะไม่ปล่อยให้คุณไปจากผมเด็ดขาด”

          “ฉันเกลียดคุณ!”

          “เชิญเกลียดได้ตามสบาย ไม่ว่าจะเกลียดยังไง คุณก็ต้องอยู่กับผม เป็นเมียผมตลอดไปรู้ไว้ด้วยเบบี๋”

เบนจามินมั่นใจแล้วตอนนี้ว่าเขาไม่ได้แค่ชอบในรสสวาทของเธอเพียงอย่างเดียว มีบางอย่างที่ทำให้เขามั่นใจอย่างที่สุดว่าเขาพร้อมที่หยุดทุกอย่างอยู่ที่เธอคนนี้เพียงคนเดียว...

.....................