ตอนที่ 31 ค่อยๆ คลี่คลาย

“คุณชาร์ลอตต์ครับ พอเถอะครับ”

เดม่อนดึงร่างของหญิงสาวมา ก่อนที่เธอนั้นจะถลาเข้าไปทำร้ายผู้หญิงของนาย ในเมื่อเธอจำคืนก่อนนั้นไม่ได้ เดม่อนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรื้อความจำของเธอขึ้นมา ไม่ใช่ว่าเขาจะกลัวหรอกนะ บางทีให้เธอคิดว่าเป็นความฝันก็น่าจะดีที่สุด

          “แก! ปล่อยฉันนะ! กล้าดียังไงมาจับตัวฉันไว้ ปล่อย!”

          “คุณก็หยุดดิ้นสิครับ...เอายังไงครับนาย”

เดม่อนหันไปขอความเห็นจากผู้เป็นนาย

          “นายก็จัดการไปสิ จะถามฉันอีกทำไม”

คนที่เบนจามินสนใจไม่ใช่ชาร์ลอตต์มาตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมเบนจามินจะต้องแคร์เธอด้วย ถ้าเรื่องนี้เกี่ยวกับพ่อของเธอล่ะก็ เบนจามินก็ไม่คิดที่จะสนใจอยู่แล้ว แต่ที่เบนจามินไม่ได้ขัดอะไร นั่นก็เป็นเพราะไม่อยากหักหน้าของเธอก็เท่านั้นเอง ถึงได้ยอมมาตลอด

          “เบน! คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงคะ ชาร์ลอตต์รักคุณนะคะ เราคบกันมาหลายปีแล้ว ทำไมคะ! ทำไมคุณไม่เคยรักชาร์ลอตต์เลยหรือคะ”

          “คุณรู้ดีชาร์ลอตต์ว่าความเป็นจริงมันเป็นยังไง ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่คุณพูดเลย ลองทบทวนดีๆ สิ ว่าระหว่างคุณกับผมมันเกิดขึ้นตอนไหน ถ้าเรื่องนี้เป็นจริง ผมก็ต้องนึกออกสิ...จริงมั้ย”

สายตาคมยังคงเหลือบมองไปที่ใครอีกคนที่ดูจะไม่สนใจอะไร กลับก้มหน้าก้มตาทำงานของเธอราวกับว่าเธอไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นี้เลย

          “ไม่! เบนจะปฏิเสธชาร์ลอตต์แบบนี้ไม่ได้นะคะ ชาร์ลอตต์รักเบนนะคะ แล้วอีนังนี่มันเป็นใครคะ ทำไมเบนถึงบอกว่า มันเป็นคนของเบน หมายความว่ายังไงคะเบน”

น้ำเสียงในท้ายประโยคของเธอเริ่มอ่อนลง ชาร์ลอตต์รู้ว่าถ้าเธอ*วินแตกไปมันไม่เป็นผลกับเธอแน่นอน

          “คุณจะพูดว่าผมปฏิเสธคุณก็ไม่ถูกหรอกนะชาร์ลอตต์ เพราะผมไม่เคยตอบรับความสัมพันธ์ของคุณตั้งแต่แรกแล้ว เราเป็นเพื่อนกันคุณก็น่าจะรู้ดีนะ เอาล่ะผมว่าเรื่องนี้มันควรหยุดได้แล้ว ระหว่างคุณกับผม เรายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หวังว่าคุณคงเข้าใจนะชาร์ลอตต์”

          “ไม่นะเบน! ชาร์ลอตต์รักคุณนะคะ”

          “เชิญคุณชาร์ลอตต์ครับ”

          “นี่! แกปล่อยฉันนะ! แกไม่มีสิทธิ์ที่จะจับฉันไว้แบบนี้นะ”

ชาร์ลอตต์หันไป*ว๊ากใส่บอร์ดี้การ์ดร่างใหญ่ที่คอยประกบเธออยู่ไม่ห่าง ความเสียใจบวกกับความเสียหน้าที่ตัวเองถูกชายคนที่เธอรักหักหน้าทำให้ชาร์ลอตต์ต้องไปลงกับคนอื่น

          “แต่คุณต้องไปแล้วครับ เชิญครับ”

เดม่อนจับแขนของหญิงสาวเอาไว้แน่น ถ้าเธอรู้ว่าคืนก่อนนั้นเธอทำอะไรกับเขาไปบ้าง เธอคงจะปรี๊ดแตกแน่นอน โชคดีที่เดม่อนเก็บหลักฐานทุกอย่างในคืนนั้นไว้เป็นอย่างดี คลิปภาพและเสียงที่จะทำให้เธอดิ้นไม่หลุด เดม่อนจะเอามาใช้ก็ต่อเมื่อจำเป็นเท่านั้น ไม่คิดที่จะเอาไปแบล็คเมล์เธอแต่อย่างใด

          “ไม่! แก! ปล่อยฉันนะ!”

ชาร์ลอตต์ดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการของบอร์ดี้การ์ดหนุ่ม ร่างกำยำสูงใหญ่ทำให้ข้อมือของเธอแทบหัก

          “ไปเถอะคุณชาร์ลอตต์...ผมขอตัวก่อนนะครับนาย”

เดม่อนขอเวลาไปทำภารกิจนี้กับนาย เพียงแค่สบตา เขาก็อ่านใจของนายได้หมดแล้วว่าต้องการให้เดม่อนจัดการอย่างไรบ้าง

          “อืม วันนี้ไม่ต้องเข้ามา เดี๋ยวฉันให้โจเอลทำแทนนายก็แล้วกัน...ยังไงก็ระวังตัวหน่อยนะ”

เบนจามินรู้ว่าอัลเบิร์ดพ่อของชาร์ลอตต์มีอิทธิพลมากแค่ไหนหากลูกน้องของเบนจามินไม่ระวังตัว เรื่องนี้เขาพอจะรู้มาก่อนแล้ว ว่าเดม่อนสนใจชาร์ลอตต์ แต่เพราะชาร์ลอตต์อยู่สูงเกินที่ลูกน้องของเขาจะเอื้อมถึง เดม่อนก็น่าจะทราบความจริงของเรื่องนี้ดี ไม่งั้นคงไม่ทำอะไรชาร์ลอตต์ลงไปหรอก

          “ครับนาย”

          “ปล่อยฉันนะ แกมีสิทธิ์อะไรมาจับตัวฉันห๊า! ปล่อย!”

          “ไปเถอะครับคุณชาร์ลอตต์ อย่าให้ผมต้องใช้กำลังกับคุณเลยนะครับ...”

          “แกกล้าพูดแบบนี้กับฉันได้ไง ไอ้บ้า ไอ้สกปรก เป็นแค่ขี้ข้า ดันสะเออะมาพูดกับฉันแบบนี้ได้ยังไง! ปล่อยนะ!”

          “ทำไมจะไม่กล้าล่ะ มากกว่านี้ผมก็ทำมาแล้ว”

          “อะไรของแก หมายความว่ายังไง! ที่แกพูด!”

          “ก็อย่างที่คุณได้ยินแหละครับ ไปเถอะ”

          “ไม่! กรี๊ดดดดด!!!”

          “เฮ้อ...คุณเบนจามินจะรับอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่า มาเพื่อที่จะเจอกับแม่สาวนี่” โมนิซ่าเอ่ยถามเจ้านายที่เป็นต้นเหตุของเรื่องชุลมุนวุ่นวายนั่น

          “ไม่ล่ะ ขอบใจ ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอคนนี้หน่อย”

เบนจามินหันไปทางแม่สาวไทยคนสวย ที่ยืนนิ่งไม่สนใจสิ่งใด

          “โอเคค่ะนาย ตามสบายเลยนะคะ”

โมนิซ่าถอยออกไป เธอรู้สึกอิจฉายัยเด็กนี่อย่างที่สุด เมื่อไหร่เธอจะมีแบบนี้บ้างนะ โอ้ย! อิจฉามาก! อยากจะสิงร่างนังเด็กนี่เสียจริง!

          “ฉันจำได้ว่า เรานัดกันไว้ตอนฉันเลิกงานนี่”

ศลิษาเปิดปากโต้กลับครั้งแรก เมื่อความวุ่นวายเมื่อครู่จบลง

          “ผมมีเรื่องจะเคลียร์กับคุณ ก่อนที่เราจะไปหาเพื่อนของคุณที่บ้านผม...”

          “แต่ฉันต้องทำงานนี่คะ”

          “ความจริงคุณไม่ต้องจริงจังกับเรื่องทำงานมากขนาดนี้ก็ได้ เอาเป็นว่าไปกับผมตอนนี้เลยละกัน ถ้าคุณอยากให้เรื่องของคุณจบ”

          “อืม งั้นก็ได้ค่ะ ที่ไหนคะที่เราจะไปกัน”

          “เพนท์เฮ้าส์ของผม ที่อยู่ใกล้ที่นี่”

          “ทำไมต้องไปที่นั่นด้วยคะ ไปร้านกาแฟหรือที่สำหรับคุยกันก็ได้นี่คะ”

ศลิษารู้สึกแปลกๆ กับสถานที่ ทำไมต้องไปที่นั่นด้วย เขาแค่ต้องการคุยกับเธอแค่นี้ จะต้องไปสถานที่แบบนั้นทำไม

          “จะไปหรือเปล่า ถ้าไม่ไปก็ไม่เป็นไร งั้นผมจะรอให้คุณจัดการเองก็แล้วกัน”

          “เอ่อ...ฉันไปก็ได้ค่ะ ก็แค่ถามว่าทำไมต้องไปเพนท์เฮ้าส์คุณก็เท่านั้นเองค่ะ ไม่เห็นจะต้องอะไรเลย”

          “ผมไม่ชอบคนเรื่องมาก อยากไปก็ไป ไม่ไปผมก็ไม่สนใจ”

เบนจามินเริ่มหัวเสียกับเธอ ดูเหมือนเธอจะระแวงและกลัวเขาไปหมดทุกอย่าง ผู้หญิงไทยเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า วัฒนธรรมประเทศของเธออึดอัดน่าดู

          “ไปค่ะ เชิญคุณพาฉันไปได้เลย”

ศลิษารีบตกลง นี่จะเข้าวันที่สองแล้วที่เธอยังติดต่อเมธิตาไม่ได้ ศลิษาจะต้องรู้ความจริงให้ได้ว่าเพื่อนของเธอนั้นยังปลอดภัยดีหรือเปล่า...

          [ณ ร้านกาแฟบนถนนเดอะสตริป...เมืองลาสเวกัส]

          “คุณคุยกับผมมาตรงๆ เลยก็ได้ครับ ดูเหมือนคุณจะมีเรื่องบางอย่างที่จะบอกผมหรือเปล่าครับคุณไรลีย์”

ศรากรเตรียมความพร้อมที่จะออกตามหาน้องสาวของเขา แต่ทว่าไรลีย์เข้ามาหา และบอกกับเขาว่าไม่ต้องตามหาแล้ว น้องสาวของเขาปลอดภัยดี

          “คือว่า ไรลีย์ไม่กล้าที่จะบอกคุณเติ้ลค่ะ เรื่องนี้มันเกี่ยวกับครอบครัวของไรลีย์ แล้วมันน่าอายมากเลยค่ะ”

เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะต้องเกริ่นเรื่องนี้ยังไง พี่ชายทั้งสองคนกลับทำเรื่องวุ่นวายและน่าอายนี้ขึ้นเสียเอง ไรลีย์ลำบากใจจริงๆ

          “บอกมาเถอะครับ ผมสัญญาว่าจะรับฟังคุณครับ”

          “จริงๆ นะคะ”

          “จริงสิครับ พูดมาเถอะครับ ความจริงคุณไรลีย์เองก็ช่วยผมมามากแล้ว ผมจะโกรธหรือไม่พอใจคุณได้ยังไงครับ”

          “ค่ะ...งั้นเอาเรื่องแรกก่อนนะคะ สาเหตุที่ไรลีย์บอกว่าเราไม่ต้องออกตามหาน้องสาวของคุณแล้วก็คือ...มาเฟียที่เป็นโจทย์กับพ่อของคุณก็คือพี่ชายของไรลีย์เองค่ะ”

          “อะไรนะครับ! มาเฟียคนนั้นคือพี่ชายคุณเองหรือครับ”

คำพูดของเธอทำให้ศรากรชะงักไปชั่วขณะ มาเฟียที่เป็นต้นเรื่องของทั้งหมดนี้ เป็นพี่ชายของเธอเองหรือ เป็นไปได้ยังไงกัน

          “ใช่ค่ะ และคุณเติ้ลอย่าพึ่งโกรธเลยนะคะ ฟังไรลีย์อธิบายให้จบก่อนค่ะ ไรลีย์เองก็พึ่งจะรู้เรื่องนี้เมื่อวานค่ะ ตอนที่กลับจากที่นี่ไป ไรลีย์บังเอิญได้คุยกับพ่อบ้าน และในช่วงเช้าไรลีย์ก็มีโอกาสได้คุยกับพี่ชายทั้งสองคนของไรลีย์แล้วค่ะ”

          “งั้น พี่ชายของคุณเขายังไงครับ”

ศรากรพยายามข่มความรู้สึกโกรธและไม่พอใจเอาไว้ เขากำลังหาเหตุผลต่างๆ มาประกอบ จุดต้นเหตุจริงๆ ก็คือพ่อของเขา ศรากรจะโทษใครไม่ได้เลยถ้าพ่อของเขาไม่ทำเรื่องนี้ขึ้น พ่อคือชนวนทุกอย่าง ทั้งเขาและน้องสาวทั้งสองคนจะไม่เกิดเหตุนี้เลย ถ้าพ่อไม่ไปติดเงินมาเฟียพวกนั้น

.........................