ตอนที่ 6 ดินแดนมาเฟีย

[ท่าอากาศยานนานาชาติแมคคาร์แรน ลาสเวกัส รัฐเนวาดา ประเทศสหรัฐอเมริกา]

          สองสาวเดินทางถึงลาสเวกัสด้วยเที่ยวบินแบบต่อเนื่อง นานเกือบ 24 ชั่วโมงเลยทีเดียว ความเมื่อยล้าจากการเดินทางทำให้เธอทั้งสองซึ่งในตอนแรกออกจะตื่นเต้น กลับอิดโรยลงทันที

          “เราต้องนั่งแท็กซี่ไปลงโรงแรมที่เราจองไว้อีกประมาณยี่สิบนาทีนะ”

ศลิษาบอกกับเพื่อนรักของเธอ การเดินทางครั้งนี้เธอคงมาคนเดียวไม่ได้แน่ถ้าไม่มีเมธิตา อย่างน้อยสองหัวก็ยังดีกว่าหัวเดียวแน่นอน ความกลัว ความกังวลต่างๆ ที่ศลิษามีอยู่ก่อนหน้านั้น แทบจะไม่หลงเหลืออีกแล้ว เพราะได้คำพูดให้กำลังใจจากเพื่อนเธอคนนี้

          “โอเค งั้นเราเดินไปเรียกแท็กซี่ตรงโน้นดีกว่านะ”

          “อือ ฉันเมื่อยไปหมดแล้วแก”

          “คืนนี้เรานอนพักเอาแรงก่อนแล้วกันนะ”

          “แน่นอนอยู่แล้วสิ แกดูอากาศบ้านเรากับที่นี่ดิ ต่างกันราวฟ้ากับเหวเลยนะ บ้านเราร้อนตับแตก แต่ที่นี่หนาวสุดขั้ว แถมยังมีหิมะตกด้วย ดีนะที่เราวางแผนกันมาดี หอบเสื้อโค้ทหนาๆ มาด้วย ไม่งั้นคงต้องหาซื้อกันวุ่นวายเลยแหละ”

          “อืม หาของกินเข้าไปโรงแรมเลยดีกว่านะ ฉันไม่อยากออกมาอีก แกเห็นด้วยมั้ยมด”

          “อือ ไปเถอะแท็กซี่มาแล้วแก”

          สองสาวหอบสัมภาระของพวกเธอขึ้นแท็กซี่หลังจากที่ต่อรองราคาและสถานที่จะไปกันเสร็จสรรพ ก็ขนของขึ้นรถ การมาครั้งนี้นอกจากจะไม่รู้เวลากลับแล้ว เธอยังไม่รู้ว่าเหตุการณ์ที่ข้างหน้าที่เธอจะเจอนั้นจะเป็นเช่นไร

          “ฉันรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเหมือนจะเป็นไข้เลยตอง”

          “ฉันมียาแก้แพ้กับยาแก้ไข้มาด้วย ร่างกายของแกคงปรับอุณหภูมิไม่ทันน่ะ จากร้อนเป็นหนาวแบบนี้ ฉันเองก็แทบจะไม่ไหวเหมือนกันนะ”

ศลิษามีเรื่องกังวลหลายอย่างจนลืมเรื่องร่างกายของตัวเองไปเลย แต่ก็โชคดีที่เธอยังแข็งแรงอยู่ การมาต่างประเทศไม่ใช่เป็นเรื่องใหม่สำหรับเธอเลย แต่ว่าการมาครั้งนี้มันแตกต่างจากที่เธอเคยมาเป็นอย่างมาก พ่อกับพี่เติ้ลจะเป็นอย่างไรบ้างนะ

          “อืม โอเค เดี๋ยวถึงที่พักฉันจะกินยาแล้วพักผ่อนสักหน่อย พรุ่งนี้จะได้มีแรงออกไปทำภารกิจ เฮ้อ...ป่านนี้พี่เติ้ลจะเป็นอย่างไรบ้างนะ น้าก้องเองเรายังรู้ว่าอยู่กับมาเฟีย แต่พี่เติ้ลนี่สิ จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้เลย”

          “พี่เติ้ลเข้มแข็ง ดิบ เถื่อน สายลุยขนาดนั้น ฉันเชื่อว่ายังไงพี่เติ้ลก็รอด เพียงแต่ว่าพี่เติ้ลน่าจะเจอเหตุการณ์อะไรสักอย่าง ไม่โดนปล้นกระเป๋า ก็อาจจะทำมือถือหาย ต้องมีอะไรสักอย่างแหละ”

          “ฉันก็ขอภาวนาให้เป็นอย่างที่แกคิดก็แล้วกันนะตอง”

          “ไม่มีอะไรหรอกน่า ครอบครัวเราไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอก”

ศลิษาเฉมองออกไปนอกหน้าต่างในขณะที่รถแท็กซี่กำลังพาเธอทั้งสองไปยังจุดหมาย บรรยากาศยามเย็นในเวลา 17.30 p.m. ป่านนี้ที่ประเทศไทยก็คงจะเป็นเวลา 03.30 น. ซึ่งเทียบเวลาแล้วห่างกันถึง 14 ชั่วโมงเลยทีเดียว ศลิษาเองก็ไม่อยากที่จะคิดมากเลย มันไม่มีใครที่จะอยากให้เกิดเรื่องราวแบบนี้หรอกนะ

          [ณ คาสิโนตระกูลเฮมสวอร์ธ]

          ผัวะ! ปึก! ผัวะ! เสียงทั้งหมัดและอาวุธต่างประโคมกันใส่ร่างของชายคนหนึ่ง ที่กำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น

          “โอ้ย! ฉันกลัวแล้ว! ได้โปรดเถอะ”

          “มึงไม่ได้กลัวพวกกูจริงหรอก ไอ้คาร์สัน! มึงทำไปหลายครั้งแล้ว นายลูคัสให้อภัยมึงมาตลอด”

          “ตะ-แต่ครั้งนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะนาย ฉันขอโทษ!”

          ผัวะ! ปึก! ผัวะ! เสียงทั้งหมัดและเท้ายังคงตะลุมบอนต่อ

          “โอ้ย! ได้โปรด ช่วยด้วย! โอ้ย!”

          “พอแล้ว!” เสียงประกาศิตของนายใหญ่แทรกขึ้นทันที

          “นะ-นายลูคัส ได้โปรดไว้ชีวิตผมเถอะนะ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว ได้โปรดให้อภัยผมเถอะนะครับ”

          “อืม มึงคงไม่มีโอกาสทำอีกแล้วแหละ จากนี้ไปกูจะทำให้มึงหายไปตลอดกาล ก่อนตาย ให้มึงจำกูไว้ให้ดี คนอย่างนายลูคัสไม่ยอมให้ใครมาเหยียบจมูกได้หรอก”

          “ได้โปรดเถอะนาย ผมจะไม่ทำอีกแล้ว จะให้ทำอะไรผมก็ยอมหมดทุกอย่าง ขอไว้ชีวิตของผมเถอะนาย ผมมีลูก ลูกผมยังเล็ก มากนะครับนาย”

ชายคนดังกล่าวก้มหัวลงกับพื้นเพื่ออ้อนวอนของความเมตตา กลโกงของเขาใช้ไม่ได้กับบ่อนของนายลูคัสจริงๆ ตอนแรกเขาก็คิดว่าจะโกงได้ง่ายๆ แต่กลับไม่ใช่เลย

          “แล้วมึงทำอะไรได้บ้างล่ะ”

          “ทำงานใช้นายได้หมดเลยครับ คนขับรถ คนสวน งานอะไรก็ได้ครับนาย”

          “งั้น...”

          “แต่ว่านายครับ ไอ้คาร์สันมัน...”

โรมันรีบทักท้วงนายทันที เมื่อเห็นท่าทีความใจอ่อนของผู้เป็นนาย เพราะว่าข้ออ้างเรื่องเด็ก ไอ้คาร์สันมันรู้จุดอ่อนของนายลูคัสเป็นอย่างดี มันเลยยกเรื่องนี้มาต่อรองกับนาย

          “ไม่เป็นไรโรมัน ครั้งนี้ปล่อยมันไป ให้มันทำงานใช้หนี้ ที่มันบังอาจโกงในบ่อนไป”

ลูคัสรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นการโกหกของอีกฝ่าย แต่เขาก็เลือกที่จะไม่ทำ เหตุผลของลูคัสไม่มีอะไรมาก นอกจากเมื่อสิบปีที่แล้ว ตอนที่พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตลงเพราะอุบัติเหตุนั้น เขาเห็นสภาพน้องชายกับน้องสาวของเขาที่ยังเล็กมาก โดยเฉพาะไรลีย์ ที่มีอายุเพียง 12 ขวบเท่านั้น การจากไปของพ่อแม่ทำให้ไรลีย์ช็อกหนักมาก นานหลายปี กว่าที่น้องสาวเขาจะกลับมาเป็นปกติได้ ด้วยเหตุนี้ ลูคัสเลยรู้สึกละเอียดอ่อนกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก มาเฟียอย่างเขาถึงแม้จะโหดร้ายอย่างที่ใครต่อใครมักกล่าวถึง แต่ตัวของลูคัสเอง จะเป็นคนที่รักครอบครัว ที่สำคัญจุดอ่อนของเขานั้นก็คือน้องชายและน้องสาวของเขานั่นเอง

          “ขอบคุณครับนายลูคัส ผมจะทำงานใช้หนี้นายให้หมด และต่อไปนี้ผมจะไม่ทำมันอีกแล้วครับ”

          “อืม ดี ถ้านายทำมันอีกครั้งล่ะก็ นายเตรียมขุดหลุมฝังศพของนายได้เลย ฉันไม่เอานายไว้แน่นอน ออกไปได้แล้ว”

          “ครับนาย”

          “ทำไมนายถึงใจอ่อนกับมันล่ะครับ ไอ้คาร์สันมันทำมาหลายครั้งแล้วนะครับนาย”

          “ถ้ามันทำอีกครั้งนายก็จัดการได้เลยโรมัน ไม่ต้องถามฉันอีก เรื่องนี้ฉันมอบให้นายเลยละกัน...อืม...เดี๋ยวฉันจะไปนั่งในคลับหน่อย นายช่วยบอกคนจัดห้องให้ฉันด้วย”

          “แต่ว่านายครับ วันนี้คุณหนูชาร์ลอตต์กำลังนั่งดื่มกับคุณเบนจามินอยู่นะครับ นายสนใจที่จะร่วมวงสนทนากับสองคนนั่นหรือเปล่าครับ ผมจะได้โทรบอกไอ้เดม่อนมันครับ”

          “ลูกสาวอัลเบิร์ดมาที่นี่บ่อยหรือเปล่า”

เล่ห์เหลี่ยมและกลโกงของนายอัลเบิร์ดนั้นลูคัสรู้มาก่อนหน้านี้แล้ว อัลเบิร์ดต้องการที่จะขึ้นเป็นเบอร์หนึ่งของลาสเวกัส เลยคิดที่จะส่งลูกสาวของตัวเองมาเพื่อสืบเรื่องของเขาแน่นอน แต่ก็มีบางอย่างที่ลูคัสอยากจะรู้ความลับของนายอัลเบิร์ดเช่นกัน เมื่อปลายปีที่แล้ว เกิดเหตุระเบิดขึ้นในโรงแรมของลูคัส เขาคิดว่าจะต้องเป็นฝีมือของนายอัลเบิร์ดอย่างแน่นอน แต่ทว่าตอนนี้เขายังไม่ได้ข้อมูลที่แน่ชัดแค่นั้นเอง

          “มาบ่อยครับ แต่ไม่ค่อยเจอนายเบนครับ”

          “เบนชอบลูกสาวนายอัลเบิร์ดจริงๆ มั้ย”

ลูคัสแค่ต้องการสืบความจริงบางอย่างจากลูกสาวนายอัลเบิร์ดเท่านั้น เขาเลยบอกให้น้องชายหลอกล่อและสนิทกับเธอ บางทีเธออาจจะหลุดบางอย่างออกมาก็เป็นได้ แต่ลูคัสก็ไม่ได้บังคับน้องชายสักเท่าไหร่ เรื่องนี้เขาให้ลูกน้องสืบได้ความคืบหน้ามาพอสมควร

          “ไม่น่าจะชอบนะครับนาย ดูแล้วนายเบนจามินออกจะรำคาญคุณหนูชาร์ลอตต์นะครับ ผมรู้มาจากเดม่อนอีกทีครับ”

          “อืม ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันก็สบายใจ...แล้วฉันให้นายติดต่อเรื่องของไรลีย์มาเป็นยังไงบ้าง”

สิ่งที่หนักใจลูคัสมากที่สุด ก็คือน้องสาวสุดที่รักของเขา ซึ่ง ไรลีย์โกรธเขาและออกจากบ้านไป

          “ผมจัดการเรียบร้อยล่ะครับนาย ว่าจะรายงานนายอยู่พอดีครับ คือว่าตอนนี้คุณหนูจะกลับเข้าบ้านวันนี้แล้วครับ คุณเบนโทรไปเคลียร์แล้วครับนาย”

          “โอเค เธอคงใจเย็นลงแล้วสินะ”

แก้วตาดวงใจของลูคัสก็คือน้องสาวของเขา ถึงแม้เขาจะดุน้องสาวมากเพียงใด แต่ในความเป็นจริงแล้ว ลูคัสนั้นรักน้องสาวเขามาก

          “แล้วเรื่องนายก้องภพล่ะเป็นยังไง ต้องให้ฉันถามนายทุกครั้งเลยหรือไง ทำไมไม่คิดที่จะรายงานฉันก่อน”

          “ขอโทษครับนาย พอดีผมเห็นว่านายกำลังยุ่งอยู่ครับ ก็เลยไม่มีเวลาได้รายงานครับ เรื่องของนายก้องภพเรียบร้อยแล้วครับนาย ทางครอบครัวของมัน ตกลงที่จะส่งลูกสาวมาสองคนครับ”

          “อืมดี แล้วมันมีลูกสาวสองคนเลยหรือไง เห็นมันบอกวันนั้นว่ามีลูกสาวกับลูกชายนี่”

          “ผมไม่แน่ใจครับนาย รู้แต่ว่าลูกสาวสองคนครับที่จะมาเป็นตัวประกันแทนมัน เดี๋ยวยังไงพรุ่งนี้ลูกของมันก็คงจะติดต่อกลับมาแล้วล่ะครับ”

          “โอเค ถ้าติดต่อมาเมื่อไหร่ ฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เองแล้วกัน นายคอยบอกฉันด้วย”

          “ครับนาย”

.......................