ตอนที่ 13 ผมชื่อเบนจามิน

10 นาทีต่อมา...

          “นี่คุณจะหยุดร้องไห้ได้หรือยัง!”

เบนจามินเริ่มหัวเสีย เมื่อเขาพยายามจะถามไถ่ถึงเรื่องของเธอ แต่เธอสิกลับร้องไห้ตลอดเวลา สายตาคมจ้องมองไปยังเรือนร่างอวบอิ่มที่ถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนใหญ่ เขากำลังนั่งมองเธอที่อยู่บนเตียง เบนจามินลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเธอ ผ่านไปเกือบสิบนาที ก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะหยุดร้องเลยสักนิด เธอเสียใจเพราะเสียความบริสุทธิ์งั้นหรือ เบนจามินไม่เคยเจอผู้หญิงที่ร้องไห้เพราะสิ่งนี้มาก่อน มีแต่จะขอทริปเพื่อเท่านั้น

          “ฉะ-ฉัน ฮือ ฮือ” ศลิษาตอบกลับเขาไม่ได้เลยได้แต่ร้องไห้เสียใจ เธอจะพึ่งใครได้ตอนนี้ ไปหาใคร เธออยู่ต่างบ้านต่างถิ่นแบบนี้ ไม่มีใครที่จะช่วยศลิษาได้เลย เพื่อนของเธอก็ยังอยู่ในกงเล็บของไอ้พวกมาเฟีย เธอมืดมนไปทุกด้านแล้ว

          “โอเค!” เบนจามินตัดสินใจที่จะต่อสายถึงเดม่อน ลูกน้องของเขาอาจให้คำอธิบายกับเขาได้ดีกว่านี้แน่นอน

          “ครับนาย...” เสียงอู้อี้ของอีกฝ่ายขานรับ เวลานี้คือเวลาแห่งการนอนอย่างมีความสุข นี่นายเบนเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย เดม่อนมองเวลาในสมาร์ทโฟนอีกครั้ง ยังไม่เช้าเลย

          “นายเอาผู้หญิงมาให้ฉันที่เพนท์เฮ้าส์นี่หรือเปล่าเดม่อน”

          “ผู้หญิง?”

          “ก็เออสิวะ! เธออยู่ที่ห้องฉัน นายเอามาใช่มั้ย!”

เบนจามินหัวเสียกับความงงของลูกน้องอีกครั้ง สายตาคมเหลือบมองไปที่ร่างบางที่กำลังนั่งหันหลังอยู่บนเตียง ร่างอวบอิ่มร่ำไห้ตลอดเวลา

          “ไม่ครับ! ผมเห็นนายเดินแทบจะไม่ไหวอยู่แล้วครับ ผมจะจัดไปทำไมครับ ผมให้ลูกน้องสองคนไปส่งนาย และผมเองไปส่งคุณชาร์ลอตต์ ไอ้พวกนั้นมันก็รายงานว่าส่งนายนอนบนโซฟาไปเรียบร้อยแล้ว ไม่เห็นพวกมันบอกว่ามีผู้หญิงนี่ครับ แล้วผู้หญิงที่ไหนไปอยู่ห้องนายล่ะครับ”

          “ถ้าฉันรู้ ฉันจะถามนายทำไมวะ”

          “อ่าว อย่าบอกนะว่านายจัดการเธอคนนั้นไปแล้ว”

          “ก็ใช่สิวะ! ไม่งั้นฉันจะโทรหานายทำไม!”

          “แล้วเธอเป็นไงบ้างครับนาย”

          “นี่! นอกจากนายไม่ได้ช่วยอะไรฉันแล้ว นายยังมีหน้ามาถามฉันอีกหรือวะเดม่อน...โทรถามโรมันสิ! ว่ามันเอาใครมาไว้ที่นี่หรือเปล่า ห้องฉันเป็นที่ส่วนตัวนะ พวกนายจะมั่วซั่วส่งใครมาแบบนี้ไม่ได้นะ แล้วผู้หญิงคนนี้เข้าห้องฉันได้ยังไงวะ ถามอะไรเธอก็ไม่ตอบ อีกอย่างเธอมีกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอมาด้วยนะ”

          “ครับๆ นาย สักครู่ครับ”

          “ด่วน! เลย”

          ตู๊ด! ตู๊ด! สายสนทนาถูกตัดไป มาเฟียหนุ่มหันไปมองที่หญิงนิรนามนั่นอีกครั้ง เขาที่ยังอยู่ในสภาพเกือบเปลือย ผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบเอาไว้ นัยน์ตาสีน้ำทะเลหรี่มองอย่างใช้ความคิด อืม เธอเป็นผู้หญิงต่างชาติแน่นอน แต่ว่า เธอคือคนประเทศไหนกันนะ ทั้งรูปร่างหน้าตาของเธอนับว่าถูกใจเบนจามินอย่างที่สุด แผ่นหลังเนียนอันเปลือยเปล่าพร้อมกับแรงกระเพื่อมเพราะเกิดจากการร้องไห้ของเธอ เบนจามินไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

          “เฮ้...นั่นคุณจะร้องไห้อีกนานหรือเปล่า ผมคิดว่าเรามาคุยกันก่อนดีมั้ย”

          “...” เงียบ ไม่มีเสียงตอบกลับ

          “คุณเข้ามาในห้องของผมได้ยังไง อืม คุณน่าจะหันมาคุยกันก่อนนะ ผมชื่อเบนจามิน เป็นเจ้าของเพนท์เฮ้าส์ที่คุณเข้ามาอยู่ ความจริง น่าจะเป็นผมมากกว่าที่ต้องถามคุณ ว่าคุณบุกรุกห้องของผม หรือใครพาคุณเข้ามากันแน่”

ครั้งนี้ได้ผล เธอเข้าใจในสิ่งที่เบนจามินพูด ร่างอวบอิ่มหันกลับมาเผชิญหน้ากับเขาแทบจะทันทีที่พูดจบ ใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตานั้น น่ามองอย่างที่สุด ขนาดเธอร้องไห้ เธอยังสวยขนาดนี้ ดูเซ็กซี่มีเสน่ห์ชวนมอง เขาอยากจะถ่ายภาพของเธอเก็บไว้เสียจริง

          “ฉัน...มาจากประเทศไทย”

เสียงอันสั่นเครือปนสะอื้นตอบกลับ ‘เขาบอกว่าเป็นเจ้าของห้องงั้นหรือ แล้วทำไมไม่ใช่หัวหน้ามาเฟียที่เธอเจอก่อนหน้านี้ล่ะ แล้วคนนี้เป็นใครกัน’

          “เอเชียงั้นหรือ?”

เบนจามินพอรู้จักประเทศไทยมาบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยไปเยือนสักที เคยแต่ได้ยินเรื่องเล่าจากปากของเพื่อน ว่าสาวไทยสวยและน่ารัก...อืม...ข้อนี้น่าจะจริงนะ ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขานั้น เธอสวยจริงๆ อย่างต่อมาก็น่าจะเป็นผู้คนที่เป็นมิตร และอาหารอร่อย

          “อืม” ศลิษาพยักหน้า ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ใบหน้าของชายนิรนามที่คร่าวัยสาวของเธอไป ‘นี่ก็คงจะเป็นพวกมาเฟียสินะ คนพวกนี้รูปร่างสูงใหญ่’ ใบหน้าเนียนร้อนผ่าว เมื่อสายตาของเธอไล่ลงมาหยุดที่อกกว้างกำยำที่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ และมีขนสีทองขึ้นประปรายบนแผงอก

          “แล้ว...เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

ดวงตาคมจ้องไปที่ริมฝีปากบางตลอดเวลาในขณะที่กำลังจะขยับโต้ตอบเขา เบนจามินรู้ว่าปากเย้ายวนนั่นหวานเพียงใดยามที่ลิ้นของเขาเข้าไปในโพรงปากของเธอ ‘นี่เขาเป็นอะไรไป!’ เบนจามินรู้สึกตกใจกับอาการของตัวเอง ‘เธอเป็นใครเขายังไม่รู้จักเลย ให้ตายสิ!’

          “ฉันเดินทางมาเป็นตัวประกันแทนพ่อของฉัน ที่โดนนายมาเฟียนั่นทวงหนี้ที่พ่อฉันเอาไป”

          “อะไรนะ! มาเฟียงั้นเหรอ?”

เบนจามินรีบกดสมาร์ทโฟนของเขาทันที เพื่อหาหลักฐานมาเฟียคนที่เธอพูดถึง ‘จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...พี่ลูคัสแน่นอน’

          “คนนี้หรือเปล่าที่คุณบอกว่าเป็นมาเฟีย”

เบนจามินยื่นสมาร์ทโฟนที่โชว์รูปพี่ชายเขาให้เธอดู

          “ใช่! เขาคนนี้แหละที่ทำข้อตกลงให้ฉันกับเพื่อนมาเป็นตัวประกัน แลกกับการที่พ่อฉันกลับไทย เพื่อที่จะเอาเงินมาคืน”

ศลิษาชะงักกับอาการตกใจของเขา ใบหน้าของเขาไม่เหมือนคนที่เป็นลูกน้องของมาเฟียที่เธอเจอเลย เขาดูมีสง่าราศีกว่าพวกนั้นมาก แต่บางมุมเขาก็คล้ายกับหัวหน้ามาเฟียนั่นนะ

          “พระเจ้า! ทำไมพี่ลูคัสถึงไม่บอกฉันเนี่ย”

เบนจามินพึมพำถึงพี่ชายจอมวายร้าย ที่มักจะสอนความโหดให้กับเขาอยู่เสมอ พี่ลูคัสต้องการที่จะให้เบนจามินเป็นแบบตัวเอง อยากให้เขาโหด เด็ดขาด แต่เบนจามินไม่ได้ต้องการทำในสิ่งที่พี่ชายอยากให้เป็นเลยสักนิด เบนจามินไม่ได้อยากเป็นมาเฟีย...

          ติ๊ด! ติ๊ด! เสียงสมาร์ทโฟนของเบนจามินดังขึ้น

          “นายครับได้เรื่องแล้วครับ คือว่าผู้หญิงคนนั้น...”

          “ฉันรู้เรื่องหมดแล้วเดม่อน...เดี๋ยวนี้นายทำงานช้าแล้วเหรอ สรุปผู้หญิงคนนี้คือคนที่พี่ลูคัสเอามาเป็นตัวประกันแทนลูกหนี้ อืม แล้วก็ไม่บอกฉันสักคำเนี่ยนะ...”

          “อ่อ ครับนาย เรื่องนี้ผมเองครับ พอดีโรมันมันโทรบอกผมเมื่อวานครับ แต่ว่าผมไม่ได้รับสายมันครับ อืม ก็มัวแต่ยุ่งคอยดูแลนายกับคุณชาร์ลอตต์แหละครับ”

          “นายไม่ต้องแก้ตัว เรื่องนี้จะบอกพี่ลูคัสยังไงดี”

          “นายลูคัสคงไม่ว่านายหรอกครับ ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง อัดเงินเยอะๆ หน่อยก็จบแล้วครับนาย”

          “พูดง่ายนะเดม่อน...มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดน่ะสิ”

เบนจามินเหลือบมองหญิงสาวชาวไทยที่ลูกน้องเขาพูดถึง ‘เธอไม่ใช่อย่างที่นายคิดเลยนะเดม่อน...เธอดูพิเศษกว่าคนอื่นมาก...และฉันก็เริ่มจะติดใจเธอด้วยสิ’

          “อ่าว แล้วนายจะยังไงครับ จะบอกนายลูคัสหรือว่าจะปิดเป็นความลับดีครับ”

          “โอเค ฉันว่านายไม่ต้องออกความคิดเห็นแล้วแหละ ฉันจะขอตกลงกับเธอก่อน แค่นี้นะ”

          “เอ้า! นาย!”

          ตู๊ด! ตู๊ด! สายสนทนาถูกตัดไปทันที

          “งั้น เราต้องคุยกันยาวแล้วนะ”

          “ฉันไม่คุยแล้ว คุณออกไปได้แล้ว ฉันไม่ต้องการอะไรจากคุณ ฉันจะคิดซะว่าตัวเองโชคร้ายก็พอ”

น้ำเสียงของศลิษายังคงสั่นเครือเช่นเคย เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ น้ำตาที่คิดว่าเหือดแห้งไปหมดแล้วกลับไหลทะลักลงมาอีกครั้ง‘แกจะต้องเข้มแข็งสิตอง...ก่อนจะมาแกก็รู้นี่...ว่าที่นี่มันอันตราย’ ศลิษาพยายามปลอบใจตัวเอง สิ่งที่เธอสูญเสียไปนั้น มันไม่อาจเรียกคืนกลับมาได้ คิดซะว่าโชคร้ายก็พอ...

......................