ตอนที่ 14 มาเฟียลูคัส

[เช้าวันต่อมา...ณ คฤหาสน์เฮมสวอร์ธ]

          “วันนี้เธอเอาอาหารนี่ไปเสิร์ฟคุณลูคัสนะ”

อดัมมอบหมายหน้าที่ในการทำงานให้กับหญิงสาวคนนี้ทันที โดยไม่คิดที่จะถามไถ่ถึงเรื่องของเธอเลยแม้แต่น้อย อดัมอยู่ที่นี่มานาน มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นี่ เขาเองมันจะอยู่เงียบๆ เสมอ เพราะรู้ว่าเรื่องเหล่านั้นมันเป็นเรื่องของเจ้านาย แม้กระทั่งเด็กสาวคนนี้ เธอก็เหมือนกำลังที่เดินเข้าใกล้กองไฟเรื่อยๆ โดยที่เธอเองไม่รู้ตัว

          “ให้หนูไปเหรอคะคุณลุง เอ่อ ให้หนูทำอย่างอื่นดีมั้ยคะ ทำความสะอาดบ้าน กวาดถูอะไรประมาณนี้ค่ะ หนูไม่กล้าที่จะเจอคุณมาเฟีย...เอ้ย...คุณลูคัสนั่นหรอกค่ะ”

          “แต่เธอก็ต้องทำให้ชินนะ อีกหน่อยเธอจะต้องทำมากกว่านี้ซะอีก นายลูคัสไม่ชอบให้ใครขัดใจ จำในสิ่งที่ฉันบอกไว้ให้ดี”

          “หมายความว่ายังไงคะ ทำมากกว่านี้”

เมธิตารู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที ทำให้ชิน และอาจจะทำมากกว่านี้ คืออะไร!

          “นี่เธอคงคิดว่านายลูคัสจะให้เธอมาเป็นแม่บ้านคอยเสิร์ฟอาหารหรือไง ช่างไม่รู้อะไรจริงๆ เลยนะ เด็กน้อย”

          “คุณลุงคะ...หนู”

          “ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าเธอทำตัวดีๆ นายลูคัสก็จะไม่ทำอะไรเธอหรอก แต่ฉันขอเตือนเธอไว้หน่อยแล้วกันว่าอย่าพยายามขัดขืนนาย ยิ่งขัดขืนอารมณ์ของนายก็จะเปลี่ยนเป็นคนละคน ฉันไม่อยากให้เธอตกใจ ถ้าวันนั้นมาถึง”

อดัมเจอมาหลายราย นายลูคัสเป็นคนที่มีรสนิยมทางเพศรุนแรงมาก มักจะมีอารมณ์ไม่คงที่ คฤหาสน์หลังนี้เลยไม่ค่อยมีคนรับใช้เดินเพ่นพ่านหรือคอยยุ่มย่ามเลย ส่วนใหญ่เข้ามาก็จะโดนจำกัดพื้นที่ แต่ทว่ากับผู้หญิงคนนี้นายลูคัสทำไมให้เธอเข้ามาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ได้ ถ้าไม่ใช่จุดประสงค์เพื่อในกามอารมณ์ของตัวเอง

          “แล้วมันคือยังไงคะลุง ทำไมหนูจะต้องไปทำอะไรแบบนั้นอย่างที่ลุงพูดได้ยังไงกันคะ ซึ่งหนูไม่ทำแน่นอนค่ะ”

          “เธอไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรอยู่แล้ว จุดประสงค์การมาของเธอที่นี่คืออะไร ลองคิดดูสิ เอาล่ะ เสียเวลามากแล้ว รีบเอาอาหารไปเสิร์ฟคุณลูคัสเถอะ”

          “มีใครไปกับหนูบ้างคะลุง หนูทำไม่เป็นค่ะ”

          “มีมาเรียไปด้วย ไม่ต้องกลัว ไปเถอะ”

ถึงแม้ว่านายจะไม่ได้สั่งให้ใครเข้าไปนอกจากเธอคนนี้คนเดียว แต่อดัมก็นึกสงสารเด็กสาวผู้นี้ เธอยังเด็กนัก และเด็กกว่าทุกคนที่เขาเคยเห็นด้วยซ้ำ ส่วนใหญ่ผู้หญิงของนายก็จะมากประสบการณ์ทั้งนั้น ถึงจะสนองตัณหานายถึงใจได้

          “โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวหนูรีบเอาไปวางดีกว่าค่ะ เผื่อตานั่น เอ้ย นายของลุงยังไม่ลงมา”

          “ไปสิ ช้าอยู่ทำไม”

อดัมรู้เวลาและตารางทุกอย่างในบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี คุณหนูไรลีย์ก็ออกจากบ้านแต่เช้ามืด ไม่รู้ว่ามีเหตุการณ์อะไร ได้แต่ให้เขาบอกพี่ชายว่าจะออกไปซื้อของใกล้ๆ กับคาสิโนของพี่ชาย อดัมไม่เชื่อที่คุณหนูไรลีย์พูดหรอก เขาเลี้ยงเธอมาตั้งแต่เล็กจนโต เขารู้ดี เพียงแต่ว่าไม่อยากขัดเธอเท่านั้นเอง

          “พี่มาเรีย...พี่ถือถาดมั้ยคะ หนูกลัวว่าจะพามันหกล้มไปเสียก่อนที่จะถึงนายของพี่น่ะ”

เมธิตาคิดว่าชุดแม่บ้านของเธอมันไม่เหมาะที่จะเดินทำอะไรแบบนี้เลย ชุดพวกนี้เธอเคยเห็นแต่ในหนัง ที่คนรับใช้ชอบใส่กัน เป็นชุดกระโปรงสีเข้มและมีผ้ากันเปื้อนคาดเอวเอาไว้...อืม...มีขอบระบายเป็นลูกไม้ด้วยนะ...อ่อ...อีกอย่างมีผ้าคาดผมแบบเชยๆ เข้ากับชุดอีกด้วยนะ มันดูตลกมากๆ เธอเสร็จภารกิจเมื่อไหร่ก็จะเซลฟี่ไปให้เพื่อนเธอดูซะหน่อย ตลกดี ^_<>^

          “ไม่!”

          “อ่าวพี่ ทำไมล่ะคะ นี่มันเป็นหน้าที่ของพี่ทุกวันไม่ใช่เหรอคะ หนูพึ่งมาทำงานวันนี้วันแรก แล้วก่อนหน้านี้ใครทำคะ”

          “เธอถือไปสิ ฉันต้องมาเดือดร้อนเพราะเธอนะ ปกติฉันไม่ได้มีหน้าที่มาทำงานที่ตรงนี้ รู้ไว้ซะด้วย นังเด็กโง่!”

          “เฮ้ย! นี่ด่ากันเลยเหรอ ทำไมไม่พูดดีๆ คะ ทำไม...”

          “รีบไปเสิร์ฟอย่าพูดมาก นายลงมารอตั้งนานแล้ว เดี๋ยวก็โดนหรอก เร็ว!”

          “อะไรเนี่ย!”

เมธิตางงกับท่าทีของสาวใช้รุ่นพี่คนนี้มาก นอกจากที่หน้าตาจะนิ่งแล้ว ยังไร้มนุษยสัมพันธ์อีกด้วย

          เมธิตานำถาดอาหารที่มีเพียงจานเดียว น่าจะเป็นอาหารจานด่วนอะไรประมาณนี้เดินเข้าไปยังห้องโถงขนาดใหญ่ จะเรียกว่าอะไรดีล่ะ คฤหาสน์หลังนี้มันน่าจะเป็นปราสาทราชวังสมัยพระเจ้าอะไรสักอย่างแน่ มันใหญ่โตมโหฬารเสียจนเธอเรียกไม่ถูก ‘อยู่ไปได้ยังไง ไม่เหงาหรืออย่างไรนะ’

          “เอ๊า! พี่!” เมธิตาตกใจอย่างสุดขีดเมื่อเธอหันกลับไปมองรุ่นพี่สาวใช้กลับไม่เห็นร่างของเธอแล้ว เห็นแต่หลังไวๆ ตรงมุมของห้องโถง ‘อยากจะบ้าตาย ทำไมคนที่นี่ประหลาดจัง’

          “อะไรของเขานะ แล้วตานี่ก็จะกินข้าวอะไรเช้าขนาดนี้เนี่ย แหกตาตื่นขึ้นมาก็จะกินแล้วเหรอ บ้าจริง”

เมธิตาเดินบ่นในระหว่างทางเดินจนถึงห้องโถง และเจอโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ตั้งอยู่ตรงกลางของห้อง บนโต๊ะถูกปูด้วยผ้ากำมะหยี่สีเลือดนกมีลวดลาย และมีแจกันดอกไม้ตั้งอยู่ ถัดไปมีบุรุษที่น่ากลัวผู้หนึ่งอยู่ในชุดคลุมสีเทาก้มหน้าเขี่ยสมาร์ทโฟนที่อยู่ในมือของเขา เมธิตาเจอเขาเมื่อวาน อีตามาเฟียบ้าอำนาจ สมัยนี้เขาไม่มีแล้วย่ะ *มาฟงมาเฟีย โบราณชะมัด!

          แกร๊ก! เสียงถาดอาหารเซรามิกกระทบกับชุดช้อนส้อมที่อยู่ในจานกระทบกัน เมธิตากะจะวางให้เบาที่สุดแล้วนะ

          พรึ่บ! มาเฟียหนุ่มขยับตัวทันทีตามสัญชาตญาน สายตาคมดุจ้องไปยังต้นเหตุเสียงนั้นทันที ภาพตรงหน้าทำให้เขาชะงักไปชั่วขณะ ‘ชุดนี้ช่างเหมาะกับเธอจริงๆ’

          “อาหารค่ะ”

เมธิตากำลังจะหันหลังเดินกลับ เธอไม่อยากอยู่กับมาเฟียหน้าโหดคนนี้เลย ‘น่ากลัวที่สุด’

          “เดี๋ยวสิ!”

เสียงทุ้มแหบพร่าเล็กน้อยเอ่ยขึ้น หญิงชาวไทยที่อยู่ในชุด ยูนิฟอร์มของสาวใช้นี้กระตุ้นความรู้สึกของลูคัสได้อย่างฉับพลัน อืม หลายวันแล้วสินะที่ลูคัสไม่ได้ระบายความอึดอัดทางร่างกายของเขาออกมา บรรยากาศเช้าๆ แบบนี้ร่างกายของเขามันตื่นตัวพิลึก

          “คะ?” ใจของเมธิตาตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเพราะเสียงเรียกอันทรงพลังและน่ากลัวนั้น ดวงตากลมโตจ้องไปยังเจ้าของเสียงที่น่ากลัวนั้นด้วยความตื่นตะลึง

          “ขึ้นไปบริการฉันหน่อยสิ! ฉันต้องการเธอ…”

ลูคัสพูดตรงๆ ไม่อ้อมค้อม เขาต้องการเธอจริงๆ ความร้อนในร่างกายของเขามันสูงขึ้นผิดปกติ ความตึงเครียดปวดหนึบแผ่ซ่านไปทั่วร่างกำยำของเขา ลูคัสมีอารมณ์กับเธอ...มากเสียด้วยสิ...แม่สาวคนไทย!

          “ห๊ะ!!!” เมธิตาตกใจหนักขึ้นไปอีก เมื่อเจอคำพูดที่เธอไม่เคยคิดว่าจะได้ยินเลยในชีวิตวัยสาวของเธอ คำหยาบคายที่มีความน่ากลัวและดุดันของอีตามาเฟียทำให้เมธิตาอ้าปากค้างในทันใด ราวกับเกิดแพนิคไปชั่วขณะ

          “ฉันต้องการเธอ...เบบี๋!!”

เสียงทุ้มแหบพร่าหนัก! เมื่อความกระสันแล่นสู่ร่างกายราวกับประจุไฟฟ้าที่สปาร์คจุดติด!

          “ไม่ค่ะ! ฉันไม่ได้มาทำงานแบบนี้นะ!”

แทนที่เมธิตาจะวิ่งหนีซาตานร้ายนี้ไป เมื่อได้สติ เธอกลับโต้กลับเขาไป เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์บ้าบอแบบนี้มาก่อน จากความตกใจสู่ความโกรธอย่างที่สุด ‘นี่มันบ้านเมืองเถื่อนชัดๆ’

          “ทำไมฉันจะต้องขอเธอด้วย! ในเมื่อเธอคือลูกสาวของนายก้องภพนี่ อืม เธอคือดอกเบี้ยเงิน 1 ล้านของฉัน!”

พูดจบ ซาตานร้ายในคราบของมาเฟีย ก็พุ่งตรงจู่โจมไปที่เด็กสาวที่ยืนอ้าปากค้างด้วยความตกใจนั่นทันที

          “กรี๊ดดดดดดด!!!” เสียงกรีดร้องของเมธิตาดังขึ้นทันทีเช่นกัน เมื่อซาตานร้ายถึงตัวเธอ ร่างบอบบางโดนกระชากอย่างแรง และยังไม่ทันตั้งตัว ร่างของเธอก็ลอยละลิ่วขึ้นไปอยู่บนไหล่มาเฟียเถื่อนนั้นทันที

          “ร้องสิ! ร้องอีก! มันกระตุ้นอารมณ์ฉันเป็นบ้าเลย ฮ่า ฮ่า”

          “กรี๊ดดดดด!!! ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ใครก็ได้ช่วยหนูที! กรี๊ดดดดดด!!!”

เมธิตากรีดร้องอย่างสุดเสียง พร้อมกับดิ้นสุดฤทธิ์อยู่บนไหล่กว้างอันแข็งแกร่งของมาเฟียร้าย

          อีกด้านหนึ่งไกลออกไป...

          “เธอทำงานแล้วใช่ไหมนาย”

สาวใช้มาเรียถามหัวหน้าผู้ดูแลคฤหาสน์หลังนี้

          “อืม...เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้อีก”

อดัมถือเป็นเรื่องปกติธรรมดาของนายลูคัสที่เป็นแบบนี้ แต่ที่แตกต่างออกไปก็คือ นายลูคัสไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนปฏิเสธนายเลยสักครั้ง มีแต่จะกระโจนเข้าหากันทั้งนั้น แต่เด็กคนนี้สิ...ทำไมนายลูคัสถึงอารมณ์ขึ้นง่ายแบบนี้ ทั้งที่พึ่งเสร็จสมไปเมื่อไม่กี่วันนี่เอง...

........................