ตอนที่ 22 อย่าท้าทายกับระบบ

“ทำไมครับ นี่คืออเมริกานะครับ โลกเขาไปไหนต่อไหนแล้วครับ มีประเทศที่ยังมีวัฒนธรรมโบราณอีกหรือครับ”

          “นี่นาย...”

ริมฝีปากบางสั่นระริกเมื่อเจอคำพูดของบอร์ดี้การ์ดมือขวาของมาเฟียหนุ่ม ศลิษาไม่รู้ว่าตัวเองจะเอ่ยอะไรกับคนพวกนี้ได้อีกแล้ว ความเจ็บปวดรวดร้าวที่มันอยู่ในอกของเธอนั้น มันแทบจะระเบิดออกมาต่อหน้าคนพวกนี้ เธอเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว

          “เดม่อน! ฉันให้เวลานายสามวิ!!”

เบนจามินกระชากเสียงกับลูกน้องจอมตื้อของเขาแล้ว หน้าของเธอซีดจนแทบจะเป็นกระดาษสีขาว เมื่อไอ่เจ้าลูกน้องเขานั้น มันดันพูดถึงเรื่องระหว่างเธอกับเขาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ‘แปลกจริง ทำไมสาวไทยถึงต้องจริงจังกับเรื่องนี้นัก...ทั้งที่ประเทศของเขา เรื่องเซ็กส์มันเป็นเรื่องปกติธรรมชาติอยู่แล้ว’

          “โอเคครับ ขอโทษนะครับมาดาม...”

เดม่อนหันไปยิ้มกว้างให้กับสาวไทยคนสวยของผู้เป็นนายเขาอีกครั้ง

          “ฉันอยากกลับแล้วคุณโมนิซ่า”

ร่างอวบอิ่มแทบจะทรงตัวไม่ไหวแล้ว เธอหมดแรงลงกะทันหัน เมื่อมรสุมร้ายนั้นดันซัดเข้ามาที่เธอเต็มๆ ‘เมื่อไหร่ที่เธอได้กลับประเทศไทย เธอจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกต่อไป’

          “งั้น ให้ไอ้เดม่อนมันไปส่งนะ ไอ้เดม่อนมันก็เป็นลูกน้องของนายเบนเอง อืม แล้วคุณเบนจามินเป็นน้องชายของนายลูคัส”

โมนิซ่าพอจะลำดับเหตุการณ์ได้ทั้งหมดแล้ว ‘สาวไทยคนนี้โชคดีชะมัด นอกจากจะได้เป็นของนายแล้ว นายกลับมาคอยตื้อเธออีก ยัยบ้าเอ้ย! ถ้าเป็นฉันตอบตกลงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว’

          “ไม่! ฉันจะรอให้คนที่ไปรับฉันเมื่อเช้าไปส่ง”

          “ผมจะไปส่งคุณเอง”

เสียงทุ้มของมาเฟียหนุ่มแทรกขึ้นมาทันที เมื่อลูกน้องเขาทำเสียเรื่อง เบนจามินจะขออาสาแก้ไขเรื่องนี้เอง ‘นายจะโดนตัดเงินเดือนแน่...เดม่อน!’

          “ไม่ค่ะ! ฉันไม่ไปกับคุณ”

ศลิษาตอบกลับทันควัน สายตาของเธอนั้นจ้องไปที่ใบหน้าชายหนุ่มแบบตรงๆ และเธอก็เห็นใบหน้าคมชัดเจนก็ตอนนี้นั่นเอง ‘ราวกับคนละคนกับเมื่อคืน...นี่เหรอคือหน้าตาของมาเฟีย’

          “ไม่ไปก็ต้องไป! ผมจะพาคุณไปเอง”

พูดจบมือหนาก็คว้าไปที่ข้อมือของหญิงสาวทันที เธอพยายามสะบัดแต่ก็ไม่สำเร็จ มือคีมเหล็กหนานั้นจับเธอเอาไว้แน่น พร้อมกับออกแรงกระชาก จนร่างอวบอิ่มถลาตามแรงอันมหาศาลนั้นมากระแทกกับอกกว้างทันที

          “นี่! ปล่อยฉันนะ นายไม่มีสิทธิ์ที่จะทำกับฉันแบบนี้ ปล่อยนะ! ปล่อยสิ! ถ้าไม่ปล่อยฉันจะแจ้งตำรวจนะ!”

ศลิษาขู่คนตรงหน้าเธอพร้อมกับขืนร่างของตัวเองออกจากคนตัวใหญ่

          “จะไปดีๆ หรือจะต้องให้อุ้มไป เลือกเอา”

เมื่อร่างงามเข้ามาใกล้ กลิ่นความหอมจากกายสาวโชยเข้าจมูกของเขาทำให้อารมณ์ของเบนจามินเปลี่ยนไปแทบจะทันที ‘ในเมื่อพี่ลูคัสก็รู้ว่าเธอเป็นของเขาแล้ว อีกอย่างมันจะดีไม่น้อยถ้าเขาจะได้เชยชมเธออีกสักครั้ง’ ร่างกายของเขากำลังสั่งให้เบนจามินคิดทำอะไรบางอย่างมันอาจจะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับเธอแน่

          “ฉันจะแจ้งตำรวจ! ช่วยดะ-!!”

ยังไม่ทันที่ศลิษาจะได้ส่งเสียงร้องขอความช่วยเหลือได้สำเร็จ เธอก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อร่างของเธอลอยขึ้นในทันใด!

          “กรี๊ดดดด!!! ปล่อยนะ!!!”

เสียงกรีดร้องของศลิษาดังลั่น เมื่อร่างของเธอขึ้นไปเกยอยู่บนไหล่ของมาเฟียหนุ่ม เธอทั้งร้องทั้งดิ้นโดยไม่สนใจชุดเดรสตัวสั้นของเธอเลยสักนิด ‘เธอจะไม่ยอมเด็ดขาด!’

          “ร้องไปสิคนสวย คุณไม่อายก็เชิญ! ”

เบนจาบินแบกร่างอวบอิ่มเดินผ่านผู้คนแขกลูกค้าที่เข้ามายังคาสิโนต่างหันมามองอย่างสนใจ บางคนก็ถึงกับยิ้ม เมื่อเห็นคนที่แบกร่างของหญิงสาวนั้น จะเป็นใครไปไม่ได้ที่กล้าทำแบบนี้ นอกจากน้องชายของคุณลูคัสมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ในดินแดนลาสเวกัส

          “ปล่อยนะ!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!! ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า!”

          “เชิญครับนาย”

เดม่อนที่รออยู่ก่อนแล้วเรียกรถลีมูซีนประจำตำแหน่งไว้รอนายทันที ‘ครั้งนี้ดูเหมือนนายจะเอาจริงแฮะ’

          “เฮ้อ...ยัยนี่ช่างโชคดีจังเลยนะ”

โมนิซ่าผู้ที่มองตามหลังด้วยสายตาละห้อย เธอรู้สึกอิจฉาผู้หญิงไทยคนนั้นจังเลย เมื่อไหร่เธอจะมีแบบนี้บ้างนะ ทั้งพี่ชายและน้องชายต่างวิ่งเข้าหายัยนี่กันทั้งนั้น น่าหมั่นไส้ชะมัด!

          แกร๊ก! พลัก! ปึ่ง!

          “ไม่นะ! ไอ่บ้าปล่อยฉันนะ!”

ร่างของหญิงสาวถูกโยนเข้าไปยังรถคันหรูสีดำติดฟิล์มกรองแสงรอบทั้งคัน ศลิษายังไม่หยุดที่จะร้องให้คนที่พาเธอนั้นปล่อยร่างของเธอเป็นอิสระ เธอดิ้นตะเกียกตะกายไปที่ประตู แต่ทว่าประตูรถถูกล็อคในทันใด

          “ถ้าผมเป็นคุณ ผมจะอยู่เฉยๆนะ”

          “แกก็ปล่อยฉันสิ!! ปล่อย! ได้ยินมั้ย!”

ศลิษาตะคอกกลับโดยไม่สนว่าเขาคนนี้จะเป็นใครมาจากไหน ในเมื่อเธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ไม่เหลือสิ่งที่ภูมิใจที่สุดในชีวิตของศลิษาอีกแล้ว เธอก็ไม่จำเป็นที่จะกลัวใครอีกต่อไป

          “ออกรถเดม่อน” / “ไปไหนครับนาย”

          “เพนท์เฮ้าส์ของฉัน” / “หลังไหนครับนาย”

          “เดม่อน! ถ้าขืนนายยังถามฉันไม่หยุดอีกล่ะก็ หัวนายได้กระจุยแน่!! ไปที่ใกล้ที่สุดไง!”

          “ครับๆ นาย”

เดม่อนหันไปพยักหน้ากับคนขับรถในทันใด ‘สงสัยของเขานายคงอยากจะจัดแล้วสิ พึ่งจะผ่านมาเมื่อคืนเองนะ ^_<>^’

          “นี่แกไม่ได้ยินหรือยังไง ฉันบอกให้ปล่อยฉันไงเล่า! ปล่อยนะ บอกให้ปล่อย! ได้ยินมั้ย กรี๊ดดดดดดดด!!!!”

ศลิษาดิ้นพล่านอยู่บนเบาะนั่งในรถยนต์คันใหญ่ โดยที่เธอพยายามพาตัวเองไปชิดขอบประตูรถให้มากที่สุด

          “อยากโดนเอาในรถนี่หรือไง! เงียบ!”

เสียงทุ้มกระชากออกมาทันที แต่ทว่า! มันกลับไม่ได้ผลกับเธอคนนี้เลยแม้แต่น้อย

          “ปล่อยฉันไปสิ!! กรี๊ดดดด!!!”

ศลิษากรีดร้องแบบหนักๆ ไม่รู้ว่าตัวเองไปเอาแรงมากมายจากไหนกัน ถึงได้ร้องไม่หยุดแบบนี้ ศลิษาจะไม่ยอมให้ไอ้ผู้ชายบ้าอำนาจนี้ทำอะไรเธอได้เด็ดขาด

          “อ่อ นี่คงอยากจะท้าทายผมจริงๆ สินะ!!”

เบนจามินแสบแก้วหูไปหมดแล้ว เสียงกรีดร้องของเธอนั้นดังไปทั่วทั้งห้องโดยสารบนรถลีมูซีนคันใหญ่ของเขา ใช่! มันได้ยินแค่เขากับเธอเท่านั้น ส่วนด้านหน้าทั้งบอร์ดี้การ์ดและคนขับจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย เพราะมีที่กั้นระหว่างคนขับกับห้องผู้โดยสาร

          “ก็ปล่อยฉันสิ! กรี๊ดดดด! ปล่อย! กะ-อุ้ย!!!”

ยังไม่ทันขาดคำ ร่างอวบอิ่มของเธอก็ลอยละลิ่วไปกระแทกบนอกแกร่งทันที สะโพกมนเกยกับตักกว้างราวกับถูกจับวางไว้เหมาะเจาะ

          “เมื่อคืน ผมอาจจะไม่ตั้งใจนะ แต่ว่าวันนี้ผมเปลี่ยนความคิดแล้ว ขอเตือนอีกครั้งว่าให้หยุดร้องเดี๋ยวนี้!!”

ลมหายใจร้อนเป่ารดไปที่ใบหน้านวล สายตาคมจับจ้องไปที่ปากอิ่มอันเย้ายวน ร่างกำยำกำลังจะตื่นตัว เมื่อกลิ่นหอมจากกายสาวกระทบจมูกเขาอย่างจัง

          “นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน!! ปล่อย!!”

ศลิษาโกรธจนลมร้อนออกหูเธอหมดแล้ว ดวงหน้าสวยเชิดมองไปที่เขาแบบตรงๆ ‘ถ้ามันจะเกิดอะไรก็ให้มันเกิด ศลิษาขอสู้ไม่ถอยด้วยชีวิตของเธอเอง’

          “เก่งนี่...คนเมื่อคืนหายไปไหนแล้วล่ะ”

มือหนากอดกระชับร่างอวบอิ่มเข้าหาอกแกร่ง ราวกับต้องการที่จะท้าทายในสิ่งที่เธอข่มขู่เช่นกัน เบนจามินรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาแทบจะทันที เมื่อร่างนุ่มนิ่มนั้นสัมผัสกับเรือนร่างกำยำ

          “นี่! ปล่อยฉันนะ ฉันมาทำงานในระหว่างที่รอพ่อของฉันเอาเงินมาคืนพี่ชายคุณ ไม่ใช่ให้พวกคุณมากดขี่รังแกฉันแบบนี้นะ”

ศลิษาว๊ากใส่อย่างเหลืออด เธอไม่เหลืออะไรแล้ว แต่ทว่าเธอก็พยายามที่จะสู้มาตลอด เพื่อพ่อของเธอจะได้เป็นอิสระจากไอ้พวกมาเฟียนี้ แต่มาเฟียพวกนี้กลับใช้อิทธิพลและความเป็นต่อด้านพละกำลังข่มขู่เธออีก ศลิษาจะไม่ทนอีกแล้ว

          “ตอนแรกผมก็จะพาคุณไปส่งดีๆ แต่คุณดันปฏิเสธผมเอง และตอนนี้ผมเปลี่ยนความคิดแล้ว ผมจะคุยกับพี่ชายผม ให้ยกเลิกหนี้สินที่พ่อของคุณติดไว้ทั้งหมด เพื่อแลกกับสิ่งที่ผมทำกับคุณ โอเคมั้ย จะได้*แฟร์กันทั้งสองฝ่าย”

          “ไม่! ฉันไม่ตกลงอะไรกับพวกคุณทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน และยังยืนยันคำเดิมที่พ่อฉันกับพี่ชายคุณตกลงกันไว้ สิ่งที่คุณทำกับฉัน...ฉันจะถือว่ามันคือดอกเบี้ยที่พ่อฉันต้องชดใช้คุณก็แล้วกัน”

          “โอ๊ะ โอ...ใจกว้างขนาดนั้นเลยเหรอ...ความบริสุทธิ์ที่คุณเสียใจร้องไห้ฟูมฟายมาตลอดทั้งคืน มันคือดอกเบี้ยเองเหรอ...ถ้าอย่างนั้น คุณยังจ่ายดอกเบี้ยไม่ครบนะถ้าเทียบกับเงิน 1 ล้านเหรียญ!”

          “หมายความว่ายังไง?”

……………………..