ตอนที่ 25 ยอมรับฟัง

[ณ เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองลาสเวกัส]

          “ฉันขอเวลาโทรหาเพื่อนของฉันก่อนได้ไหม”

ศลิษาบอกมาเฟียหนุ่มเจ้าของห้องเพนท์เฮ้าส์ที่เธอกับเขาพึ่งเข้ามาภายในห้อง หลังจากที่ตกลงกันว่า เขาอยากจะคุยกับเธอ ศลิษาไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกจากทำตามในสิ่งที่เขาบอก อยากน้อยมันก็ทำให้เธอได้มีโอกาสที่จะมีเวลาใช้ความคิดในการหาทางออกกับเรื่องนี้

          “อืม ตามสบายเลย”

เบนจามินทิ้งตัวลงบนโซฟาใหญ่กลางห้องค่ำคืนที่ผ่านมาเขาก็ได้ใช้เจ้าโซฟานี้หลับนอน เพนท์เฮ้าส์ห้องนี้มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน เปรียบเสมือนกับบ้านหลังหนึ่งเลยทีเดียว

          “ค่ะ” ศลิษาเดินเข้าไปหยิบเครื่องมือสื่อสารของเธอที่เก็บเอาไว้และเดินออกไปยังด้านนอกของเพนท์เฮ้าส์ที่มีระเบียงยื่นออกไป เธอปิดประตูพร้อมกับรีบเปิดสมาร์ทโฟนของเธอทันที ป่านนี้เพื่อนของเธอจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้

          ‘นี่ยัยมดโทรหาเราทำไมเยอะแยะแบบนี้เนี่ย’ ศลิษาเลื่อนดูสมาร์ทโฟนของเธอที่ใช้ติดต่อกับเพื่อนสาว เธอกับเมธิตาตกลงกันไว้ว่าช่วงเวลาที่เธอจะคุยกันนั้นเป็นเวลาที่ทั้งสองจะเข้านอน แต่วันนี้ทำไมเพื่อนของเธอถึงโทรติดต่อหาเธอก่อนเวลา ศลิษากดต่อสายถึงเพื่อนทันที

          ตึ๊ด! ตึ๊ด! เสียงของปลายสายบ่งบอกว่าไม่สามารถที่จะติดต่อได้เนื่องจากสมาร์ทโฟนยังไม่ได้เปิดนั่นเอง

          “แกเป็นอะไรยัยมด”

ศลิษาพึมพำกับตัวเอง ความกังวลเกิดขึ้นทันทีเมื่อเพื่อนของเธอนั้นขาดการติดต่อ ‘หวังว่าแกคงจะสบายดีนะ’

          5 นาทีต่อมา...

          “คุณมีเรื่องอะไรที่จะคุยกับฉันก็เชิญได้เลยค่ะ”

ศลิษากลับเข้ามาและทิ้งตัวลงบนโซฟาอีกฝั่งตรงข้ามกับเขา ศลิษาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเมธิตา ทำไมเพื่อนของเธอถึงติดต่อไม่ได้เช่นนี้

          “คุณติดต่อกับเพื่อนของคุณเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”

เบนจามินถามกลับพร้อมกับกวาดสายตามองดวงหน้าสวยเรียบเนียนตรงหน้าอย่างสนใจ ความกังวลบางอย่างปรากฏในแววตาคู่นั้นอย่างชัดเจน

          “ก็ไม่ใช่ซะทีเดียวหรอกค่ะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมเพื่อนของฉันถึงเงียบไปแบบนี้”

หรือศลิษาจะขอความช่วยเหลือจากเขา บ้านที่เมธิตาไปอยู่ก็คือบ้านเขา และคนที่อยู่ภายในบ้านนั้นก็คือพี่ชายของเขา แต่ขึ้นชื่อว่ามาเฟีย มักจะโหดร้ายและไร้มนุษยธรรมทุกคน รวมทั้งเขาผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยหรือเปล่า

          “งั้น เดี๋ยวผมให้ลูกน้องผมติดต่อไปที่บ้านของผมก็แล้วกัน”

เบนจามินหันไปส่งสัญญาณให้กับลูกน้องมือขวาของเขาทันที เดม่อนรู้งานเป็นอย่างดี แค่เพียงมองตา ลูกน้องก็พยักหน้าและเดินออกจากห้องไปทันทีเพื่อทำภารกิจที่นายของเขาสั่ง

          “เอ่อ ขอบคุณค่ะ” ศลิษารู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เขาทำ มันช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธอคิดก่อนหน้านี้นัก

          “งั้น มาคุยเรื่องของเรากันก่อนดีกว่า ในระหว่างที่กำลังรอเดม่อนติดต่อเพื่อนของคุณ”

ครั้งแรกในชีวิตที่เบนจามินมีความใจเย็นกับสิ่งนี้ ปกติเขาไม่เคยที่จะเสียเวลากับผู้หญิงคนไหนเลย เมื่อเสร็จสมอารมณ์หมายทุกคนก็ต่างแยกย้าย ส่วนหญิงไทยคนนี้ต่างออกไป นั่นอาจเป็นเพราะความรู้สึกผิดที่มันอยู่ในใจเขาก็เป็นได้ เบนจามินสรุปเหตุผลให้กับตัวเอง

          “แต่ฉันไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องคุยกับคุณนี่คะ”

          “มีสิ...ผมอยากรู้ว่าสิ่งที่ผมเสนอคุณไปก่อนหน้านี้ คุณได้กลับเอาไปคิดบ้างหรือเปล่า จริงอยู่เรื่องของคุณกับผมมันเป็นเพราะความเข้าใจผิดของผมเอง ถึงแม้คุณจะไม่สนใจก็เถอะ แต่ผมอยากจะบอกคุณว่า เมื่อคืนผมไม่ได้ป้องกันเลย คุณไม่กลัวเหรอว่าตัวเองอาจจะท้องได้”

และมันก็เป็นครั้งแรกของเบนจามินเหมือนกัน ที่ไม่ได้ป้องกัน ปกติเบนจามินจะ*เซฟเรื่องนี้มาตลอด นี่ก็คงจะเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เขารู้สึกผิดกับเธอคนนี้

          “มะ-หมายความว่ายังไงคะ”

ใจของศลิษาเหมือนกับหล่นจากที่สูงที่ไหนสักแห่งโดยไม่รู้ตัว เมื่อได้ยินในสิ่งที่ผู้ชายตรงหน้าเธอพูดออกมา นอกจากเธอจะโชคร้ายเสียวัยสาวให้กับเขาแล้ว สิ่งที่จะตามมามันทำให้ศลิษาลืมเสียสนิทเลย ‘แต่ก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง แค่ครั้งเดียวเอง อีกไม่กี่วันเธอก็จะกลับบ้านแล้ว’

          “ก็หมายความว่าถ้าเกิดคุณท้องขึ้นมาล่ะ คุณจะว่ายังไง”

เบนจามินรู้ว่าค่ำคืนที่ผ่านมานั้นเขาปลดปล่อยสิ่งนั้นไปมากแค่ไหน และเขาเองก็แอบกังวลอยู่ว่า ถ้าเกิดเธอท้องขึ้นมาล่ะ เด็กในท้องของเธอก็คือเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเลยนะ

          “ฉันคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณไม่ต้องกังวลค่ะ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันพ่อฉันจะกลับมาพร้อมเงินสดมาใช้หนี้พี่ชายของคุณ และฉันก็จะกลับบ้านแล้ว ฉันบอกคุณแล้วไงคะ ว่าฉันอยากจะลืมเรื่องนี้ไป”

          “คุณคิดแบบนั้นเหรอ สมมุติว่าคุณท้องล่ะคุณจะทำยังไง”

          “ฉันไม่ท้องหรอกค่ะ คุณไม่ต้องห่วงเรื่องนี้ และไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเอาเรื่องนี้มาต่อรองอะไรจากคุณหรอกค่ะ”

          “ผมไม่ได้คิดว่าคุณจะมาต่อรองอะไรหรอกนะ ถึงแม้คุณจะต่อรอง ผมก็ไม่ขัดอะไร สิ่งที่ผมอยากรู้ก็คือ ถ้าคุณท้อง ลูกที่อยู่ในท้องคุณก็คือลูกของผมเหมือนกัน”

          “ก็แล้วยังไงคะ คุณต้องการอะไรพูดมาเลยค่ะ”

ศลิษาเริ่มรู้สึกไม่พอใจกับชายนัยน์ตาสีน้ำเงินผมสีน้ำตาลคนนี้แล้ว ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่เขากวาดสายตาไปทั่วทั้งใบหน้าคม ‘นี่หรือคือหน้าตาของมาเฟีย เขาคนนี้ดูไม่เหมือนเลยสักนิด ดูน่าจะเป็นพวกดารานายแบบมากกว่า’

          “ผมอยากให้แน่ใจเสียก่อนว่าคุณไม่ท้อง ผมถึงจะให้คุณกลับประเทศของคุณ”

          “และถ้าฉันท้องล่ะคะ คุณจะยังไง”

ศลิษาถามกลับเขาไปตรงๆ ไม่รู้ว่าทำไมเขาจะต้องแคร์ในสิ่งที่ตัวเองทำผิดพลาดทำไม เธอกับเขา เราไม่รู้จักกันซะหน่อย เขาจะต้องมาสนใจกับสิ่งนี้เพื่ออะไรกัน

          “เราก็คงมีเรื่องต้องคุยกันยาวสิ ในท้องคุณคือลูกของผมเหมือนกัน เพราะฉะนั้นผมไม่ปล่อยให้ลูกตัวเองไปแน่นอน”

ทำไมเบนจามินถึงรู้สึกอยากให้สิ่งนั้นเป็นจริง เพื่อที่เขาจะได้ผิดน้อยลงหรืออย่างไร เบนจามินก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

          แกร๊ก! เสียงประตูเปิดออก ขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสอง บุคคลที่เดินเข้ามาจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากบอร์ดี้การ์ดส่วนตัวของเบนจามิน

          “นายควรเคาะประตูก่อนนะเดม่อน”

เบนจามินหันไปดุลูกน้องตัวดีของเขา

          “อ่าว...ขอโทษครับ คือผมคิดว่าควรจะรายงานเรื่องนี้กับนายทันทีหรือเปล่าครับ เรื่องของเพื่อนคุณผู้หญิงนี่ครับ”

          “ติดต่อเพื่อนฉันได้หรือเปล่า”

          “เอ่อ นายครับ”

เดม่อนชั่งใจ เรื่องที่เขารู้มา มันไม่เป็นผลดีกับผู้หญิงของนายแน่นอน

          “มีอะไรเดม่อน”

เบนจามินอ่านสายตาของลูกน้องคนสนิท เขาก็รู้ได้ในทันทีว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ลำบากใจอย่างแน่นอน

          “ผมจะขอบอกนายเป็นการส่วนตัวครับ เรื่องนี้นายต้องตัดสินใจเองครับ”

          “ทำไมคะ เพื่อนของฉันเป็นอะไร ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันตรงๆ คะ ตอนนี้ฉันอยากรู้ว่าเป็นเพราะอะไรเพื่อนฉันถึงติดต่อไม่ได้”

          “เอ่อ เอาไงครับนาย”

          “พูดมาเลย ไม่มีอะไรที่ต้องปิดเธอแล้ว”

ใช่! มันไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องปิดเธอ พี่ชายเขาทำอะไร ก็ควรจะต้องรับผิดชอบ เหมือนกับเขาที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้

          “เพื่อนของคุณผู้หญิง เอ่อ ตอนนี้อยู่กับนายลูคัสครับ”

          “หมายความว่ายังไง!!”

ใจของศลิษาล่วงหล่นจากที่สูงอีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคจากลูกน้องมาเฟีย ‘ไม่นะ! ยัยมด แกจะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ’

          “บอกเธอไปตามตรงเถอะเดม่อน”

เบนจามินหันไปบอกลูกน้อง เขาคิดว่าเรื่องหนักกว่านี้เธอก็ผ่านมาแล้ว จะอีกสักเรื่องหนึ่งจะเป็นไรไป

          “ตอนนี้เพื่อนของคุณ ถูกนายลูคัสจัดการแล้วครับ เธอเหมือนคุณกับนายเบนจามินครับ ต่างกันตรงที่เธอน่าจะรับศึกหนักกว่าครับ”

เดม่อนหลีกเลี่ยงการใช้คำพูด เพราะเขารู้ว่าเธอคนนี้อาจรับไม่ได้อย่างแน่นอน วัฒนธรรมคนประเทศของเธอยังไม่พร้อมกับสิ่งนี้ โรมันบอกเขาว่า นายลูคัสติดใจสาวไทยคนนั้นเป็นอย่างมาก ถึงขั้นบังคับและข่มขืนกันเลยทีเดียว

          “ไม่นะ!! ทำไม! พวกคุณถึงทำกันแบบนี้!”

ศลิษาผุดลุกขึ้นยืนทันที เธอตกใจและเสียใจอย่างที่สุด เธอกับเมธิตามาเหยียบที่นี่ยังไม่ถึงสามวันเลยด้วยซ้ำ กลับต้องโชคร้ายขนาดนี้เชียวหรือ ลำพังแค่เธอคนเดียว ศลิษายังพอทนได้ แต่นี่เมธิตาเพื่อนของเธอต้องมาโชคร้ายแบบเดียวกับเธอ หนำซ้ำไอ้มาเฟียโหดนั่นยังทำกับเพื่อนเธออีก เมืองนี้ช่างโหดร้ายเหลือเกิน ศลิษาอยู่ไม่ได้แล้ว เธอกับเมธิตาจะต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!

...................