ตอนที่ 27 มาเฟียจอมตื้อ

[เช้าวันต่อมา...ณ คฤหาสน์เฮมสวอร์ธ]

          บนโต๊ะอาหารกลางห้องโถงขนาดใหญ่ของคฤหาสน์ที่มีน้องสาวของบ้านกำลังนั่งรออย่างใจจดใจจ่อ เช้านี้ไรลีย์ต้องรีบตื่นมาเพื่อสังเกตการณ์เรื่องของพี่ชายเธอ อย่างที่ลุงอดัมบอก เธอต้องสืบเรื่องนี้ก่อนเพื่อความชัดเจน

          “นี่พี่ตาฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย”

เสียงพี่ชายคนรองเอ่ยทักน้องสาวของเขา

          “มันน่าจะเป็นคำพูดของไรลีย์มากกว่านะคะพี่เบน ตื่นแต่เช้าแบบนี้ และอีกอย่าง ปกติพี่เบนไม่ค่อยจะอยู่บ้านนี่คะ”

          “โอเค งั้นเราคงพอกัน พี่ว่าเหมือนเราจะนั่งรอใครหรือเปล่าไรลีย์ หรือว่าจะรอพี่”

เบนจามินสังเกตว่าบนโต๊ะอาหารมีเพียงแก้วกาแฟเท่านั้น

          “รอพวกพี่ๆ แหละค่ะ ไรลีย์มีเรื่องจะคุยกับพี่ลูคัส แต่ว่าเจอพี่เบนก่อน งั้นคุยกับพี่เบนเลยล่ะกัน”

          “อ่าว เรานี่ยังไง สรุปรอพี่ลูคัส แต่จะคุยกับพี่ในระหว่างรองั้นหรือ แล้วมันจะเป็นเรื่องอะไรกัน ไหนลองพูดมาซิ”

เบนจามินนั่งลงตรงข้ามกับน้องสาว เมื่อคืนหลังจากที่เขาสนทนากับหญิงสาว กว่าที่จะลงตัวก็เล่นเอาเขาต้องเหนื่อยอธิบาย ผลสรุปคือเธอจะขอมาพบเพื่อนของเธอที่บ้านเขา นี่จึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เบนจามินต้องตื่นแต่เช้า เพื่อมาดักรอพบพี่ชายของเขาเพื่อถามไถ่ก่อนที่จะพาเธอมาที่นี่

          “ก็ไม่เชิงหรอกค่ะพี่เบน ไรลีย์อยากรู้ค่ะ ว่าพี่ลูคัสกับพี่เบนมีเรื่องอะไรปิดบังไรลีย์อยู่หรือเปล่าคะ”

          “เราถามพี่มาตรงๆ เลยดีกว่า พี่ไม่รู้ว่าเราหมายถึงเรื่องอะไรบ้างพี่จะได้ตอบให้ตรงประเด็นไปเลย”

          “โอเค งั้นไรลีย์จะถามพี่ว่า พี่ลูคัสหรือพี่เบนกันแน่ที่จับตัวผู้หญิงจากประเทศไทยมาคะ”

          “อืม เรื่องนี้เอง พี่ลูคัสสิไม่เกี่ยวกับพี่ แต่ตอนนี้เรื่องมันเกี่ยวกับพี่แล้ว ความจริงพี่ก็ไม่ตั้งใจหรอกนะ แต่มันเป็นความเข้าใจผิดของพี่เอง สุดท้ายพี่ก็เกี่ยวเรื่องนี้แบบเต็มๆ เหมือนกัน นี่คงจะเป็นเพราะลุงอดัมใช่มั้ยที่บอกเรา”

          “ค่ะ แต่ว่าไรลีย์เองมีเรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วค่ะพี่เบน จะพูดว่าลุงอดัมบอกก็คงไม่ใช่ทั้งหมดหรอกค่ะ”

          “แล้วเรื่องอะไร ไหนลองเล่าให้พี่ฟังสิ”

          “คือว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจาก&#@$!*%$”

          [ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง...ภายในห้องนอนใหญ่]

          “อืม...” ร่างอวบอิ่มขยับตัว เมื่อรู้สึกเหมือนมีพลังลมร้อนๆ เป่ารดต้นคอของเธอ บางอย่างที่หนักอึ้งกำลังกดทับบนตัวของเธอ ดวงตากลมโตค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมกับที่สมองของเธอนั้นกำลังประมวลผลเรียบเรียงเหตุการณ์ทุกอย่าง สายตาของเธอเหลือบมองลำแขนแกร่งที่พาดทับบนร่างของเธอ

          “อึ้ม...” เสียงคนตัวใหญ่กำลังพึมพำเมื่อรู้สึกว่าร่างนุ่มนิ่มที่เขากอดมาทั้งคืนเริ่มที่จะขยับตัวจนเขารู้สึกถึงความยวบไหวของที่นอนกว้าง บวกกับความฝันอันแสนหวานของค่ำคืนที่ผ่านมา ทำให้ลูคัสไม่อยากที่จะตื่นลืมตาขึ้นมาเลย ถ้าไม่มีกำปั้นอันน้อยที่กำลังทุบลงมากลางหลังของเขาเสียก่อน

          “ปล่อยฉันนะ!!”

เมธิตาตื่นเต็มตัวเพื่อเผชิญกับความเป็นจริง ที่เธอเองนั้นอยากให้มันเป็นแค่ความฝันที่ไม่ใช่ความจริงอันโหดร้ายนี้ เมธิตาถูกชายบ้ากามคนนี้ข่มขืนนับครั้งไม่ถ้วน ร่างกายของเธอร้าวระบมไปทุกส่วน ไม่มีส่วนไหนเลยที่เธอจะไม่เจ็บช้ำ

          “ตื่นมา...เธอก็แผงฤทธิ์เลยนะ...อึ้ม...ยังเช้าอยู่เลย เธอจะรีบไปไหนกัน”

ร่างสูงขยับตัวและยังคงนอนอย่างสบายราวกับเป็นเรื่องปกติของเขา ลูคัสกำลังมองไปที่ใบหน้าหวานคม เธอคนนี้ช่างพิเศษเหลือเกิน เขาเสพสมเธอไปตั้งหลายครั้งในค่ำคืนที่ผ่านมา แต่ทว่าเขากลับไม่เคยอิ่มเอมในตัวเธอเลยสักครั้ง มันแปลกมาก แปลกอย่างที่สุด ครั้งแรกของลูคัสเลยที่เขาเจอแบบนี้

          “ฉันจะไปหาเพื่อนของฉัน แกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้”

เขาปล่อยเธอก็จริง แต่ทว่าต้นขาของเขายังคงกดทับเธอไว้ ไม่ให้เธอดึงตัวของเธอออก เรือนร่างอันเปล่าเปลือยทั้งสองเกาะเกี่ยวกันไว้ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ เมธิตาพยายามดิ้นอีกครั้ง หลังจากที่พยายามมาทั้งคืน แต่มันก็ไม่เคยเป็นผลเลยสักนิด ทำไมเธอต้องพ่ายแพ้ทุกครั้งนะ

          “พูดกับฉันเพราะๆ สิ อย่าลืมนะว่าฉันไม่ได้เป็นแค่เจ้าหนี้ของพ่อเธอแล้ว”

สายตาคมจ้องไปที่หน้าหวานเพื่อสื่อความหมายคำพูดของเขา ลูคัสคิดว่าวันนี้เขาควรที่จะคุยตกลงกับเธอคนนี้เสียใหม่ เรื่องราวทุกอย่างมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้แล้ว ลูคัสคงต้องเคลียร์ทุกอย่าง

          “ไม่จำเป็น! ฉันไม่ต้องการ! และฉันก็ไม่ได้สนใจเรื่องหนี้สินบ้าบออะไรของแกอีกต่อไป ปล่อยฉัน!”

เมธิตากระชากเสียง เธอโกรธและโมโหผู้ชายคนนี้เป็นอย่างมาก นอกจากที่เธอจะทำอะไรเขาไม่ได้แล้ว เธอยังเสียทุกอย่างให้กับเขาไปหมดแล้ว เมธิตาไม่เหลือความภูมิใจที่สุดในชีวิตของเธอแล้ว เพราะผู้ชายเลวๆ คนนี้ที่ทำให้เธอหมดทุกสิ่งทุกอย่าง เมธิตาคงไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับพี่เติ้ลอีกแล้ว มันจบแล้วความรักครั้งแรกของเธอกับชายที่หมายปอง

          “ไม่สิ! ฉันยังไม่ได้เคลียร์กับเธอเลย ไหนลองเสนอมาสิว่าเธอต้องการอะไร ฉันหาให้เธอได้หมดทุกอย่างเลยนะ”

ร่างกำยำพลิกขึ้นมาทับทาบร่างอวบอิ่มเอาไว้ ใบหน้าคมก้มมองไปที่เธอ สายตาของเขากวาดไปทั่วดวงหน้า ความอ่อนเยาว์ตามธรรมชาติที่สรรค์สร้างความงดงามนี้ไว้ให้เธอ ยิ่งมองก็ยิ่งปรากฏความสวยเด่นชัด ลูคัสไม่เคยคิดเลยว่าเด็กสาวคนนี้จะสามารถดึงดูดสายตาของเขาราวกับต้องมนต์สะกด

          “แก! ปล่อยฉันนะ!! ฉันไม่ต้องการอะไรจากแกทั้งนั้น สิ่งที่ฉันต้องการมันไม่สามารถกลับคืนมาได้แล้ว แกมันเลวมาก ฉันเกลียดแก! ได้ยินมั้ย! ฉันเกลียดแก! ไอ้มาเฟียบ้า!”

เมธิตาดิ้นสุดแรงเพื่อที่ให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของเขา เธอไม่กลัวอะไรแล้ว ความเสียใจขีดสุดมันได้เพิ่มพลังความกล้าให้กับเธอ เมธิตาอยากไปจากที่นี่ เธอไม่จำเป็นที่จะต้องทำตามสัญญาของคนพวกนี้อีกแล้ว

          “เกลียดยังไง เธอก็เป็นเมียฉันไปแล้ว และฉันก็คือผัวของเธอ รู้ไว้ด้วยเด็กน้อย เธอเป็นอะไรไปไม่ได้แล้ว นอกจากเป็นเมียของฉัน อืม จำไม่ได้ล่ะสิ ว่าฉันเอาเธอไปกี่ครั้ง”

ใบหน้าคมยกยิ้มอย่างเป็นต่อในเกมนี้ ความรู้สึกของเขากระปรี้กระเปร่าตีตื้นขึ้นมาทันที เหมือนมีบางอย่างมากระแทกใจ ลูคัสรู้สึกดีที่ได้โต้ตอบกับเธอ ถึงแม้จะเป็นคำด่าก็เถอะ

          “แก! ไอ้หน้าตัวเมีย! แกรังแกฉัน แกข่มขืนฉัน! ฉันจะแจ้งตำรวจจับแก อย่าให้ฉันออกไปได้นะ! ฉันจะเอาตำรวจมาลากคอแกเข้าคุก! ไอ้บ้า ปล่อยนะ!”

เมธิตาออกแรงดิ้น แต่ไม่ว่าจะดิ้นเท่าไหร่ เธอก็ไม่เคยที่จะหลุดออกจากร่างใหญ่นี้ได้เลย

          “ด่าไปเถอะ ฉันไม่สนใจหรอก ต่อให้เธอไปยกตำรวจมาทั้งกรมฉันก็ไม่กลัว อืม อย่าลืมแจ้งรายละเอียดให้กับตำรวจด้วยนะ ว่าฉันข่มขืนเธอไปกี่ครั้ง โทษของฉันจะได้หนักๆ โอเคมั้ย”

          “แก! ฉันจะฆ่าแก!”

กำปั้นน้อยๆ ทุบลงไปบนแผ่นหลังใหญ่แบบไม่ยั้ง ถ้าเมธิตามีปืนตอนนี้นะ ไอ้มาเฟียบ้านี่ไม่รอดแน่นอน สาบานว่าเธอจะยิงไอ้มาเฟียโหดนี้ให้หัวกระจุยไปเลย

          “เธอนี่ตลกดีนะ ชอบพูดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้เลยสักอย่าง ฉันว่าเอาเวลาที่เธอด่าฉัน เรามาตกลงกันดีกว่านะ เธอจะเอาเท่าไหร่ เงินกี่สิบล้านร้อยล้าน หรือต้องการบ้าน รถ ฉันให้เธอได้หมด”

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ลูคัสถึงเสนอเธอไปแบบนั้น อาจเป็นเพราะเขายังติดใจในรสสวาทของเธอก็เป็นได้

          “ฉันไม่ต้องการอะไร ฉันขอให้แกปล่อยฉันไปก็พอ ตอนนี้ฉันอยากไปเจอเพื่อนของฉัน แค่นี้แหละที่ฉันต้องการจากแก ชัดมั้ย! แกจะให้ฉันได้มั้ย!”

เมธิตาตะคอกใส่ใบหน้าคม เธอไม่ต้องอะไรอีกแล้ว ขอแค่เธอไปพ้นๆ จากตรงนี้ก็พอ

          “เป็นเมียฉันเอาไหม ฉันให้เธอเป็นใหญ่ในบ้านหลังนี้”

มันไม่ใช่เรื่องปกติของลูคัสแน่นอน เรื่องนี้มันไม่เคยอยู่ในหัวของเขาเลยด้วยซ้ำ แต่ทว่ามันเกิดขึ้นแล้วกับเธอคนนี้ เขาคงติดเธออย่างหนัก

          “ฉันไม่ต้องการ! ฉันจะไปจากที่นี่เท่านั้น!”

          “ถ้าฉันไม่ให้เธอไปล่ะ เธอจะทำอะไรได้ คิดดีๆ สิ เธอเป็นของฉันแล้ว และฉันก็รู้ว่าวัฒนธรรมของประเทศเธอ ก็ไม่ยอมรับเรื่องนี้ เธอน่าจะคิดใหม่นะ”

          “ฉันไม่คิด และไม่ต้องการ สิ่งที่ฉันต้องการคือ ไปจากที่นี่เท่านั้น แกได้ยินที่ฉันพูดมั้ย ฉัน! ต้องการ! ไป! จากที่นี่! ได้ยินมั้ย! ไอ้บ้า!”

…………………….