[กรมตำรวจเมืองลาสเวกัส รัฐเนวาด้า]
“ผมต้องขอบคุณ...คุณไรลีย์มากเลยนะครับ นอกจากที่จะให้ที่พักกับผมแล้ว ยังพาผมมาตามเรื่องที่สถานีตำรวจอีก”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไรลีย์เองก็เคยช่วยเหลือคนอื่นอย่างนี้อยู่เป็นประจำค่ะ...อืม...แล้วนี่คุณเติ้ลจะทำยังไงต่อคะนี่”
“ก็ต้องวางแผนใหม่ครับ ตอนนี้ผมแชทไปบอกทางบ้านที่ประเทศไทยแล้วครับ แม่ผมรู้เรื่องราวแล้ว และพ่อผมก็กลับถึงไทยแล้วครับ แต่น้องสาวของผมนี่สิ...”
ศรากรไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเล่าเรื่องราวนี้ให้กับผู้หญิงคนนี้ฟังต่ออยู่อีกไหม เรื่องราวของครอบครัวเขามันสลับซับซ้อนมากมายเหลือเกิน พ่อทำเรื่องน่าอายนี้ขึ้น จนทำให้น้องสาวทั้งสองคนของเขาต้องมาเดือดร้อน
“มีอะไรหรือเปล่าคะ บอกไรลีย์ได้นะคะ เผื่อไรลีย์จะช่วยได้น่ะค่ะ”
“อืม...ผมไม่รู้จะเริ่มเรื่องนี้จากตรงไหนดีครับคุณไรลีย์ จริงๆ ผมก็หาทางแก้ปัญหาอยู่ครับ แต่มันก็เหมือนกับจะบานปลายไปใหญ่เลยครับ”
“งั้นเราแวะดื่มกาแฟที่ร้านข้างหน้านี้ก่อนนะคะ จะได้สบายใจค่ะ ไรลีย์รับฟังได้ทุกเรื่องนะคะ และยินดีที่จะช่วยเหลือเสมอค่ะ”
“คุณเป็นคนดีมากเลยนะครับคุณไรลีย์ ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือผมมาตลอดครับ ถ้าไม่ได้คุณช่วยไว้ล่ะก็ วันนั้นผมอาจจะไม่รอดก็ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ มาค่ะเดี๋ยวเรามาดื่มกาแฟกันก่อนค่ะจะได้สดชื่นนะคะ วันนี้ไรลีย์มีเวลาทั้งวันค่ะ”
เพราะไรลีย์บอกพ่อบ้านไว้แล้วว่าเธอมีธุระ เมื่อคืนเธอก็เจอกับพี่ลูคัสแล้ว ท่าทีของพี่ลูคัสดูเปลี่ยนไปกว่าที่เคยเป็น เรื่องการเปิดร้านของเธอ พี่เบนจามินทำตามคำขอของเธอโดยการพูดกับพี่ลูคัสให้ และมันก็ได้ผล พี่ลูคัสอนุญาตให้เธอเปิดร้านกาแฟและขนมของเธอแล้ว ทำให้วันนี้ไรลีย์รู้สึกสบายใจเป็นพิเศษเลยออกจากบ้านแต่เช้าเพื่อที่จะมาดูร้านของเธอ นั่นเป็นเพราะความตื่นเต้นของไรลีย์ที่เธอจะได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรักแล้ว
“ครับ” ทั้งสองพากันเดินเข้ามาในร้านกาแฟที่มีผู้คนกำลังนั่งดื่มกาแฟและพูดคุยสนทนากันค่อนข้างเยอะเลยทีเดียว แต่ก็มีมุมของร้านที่จัดไว้ให้สำหรับแขกที่ต้องการความเงียบและความเป็นส่วนตัวโดยเฉพาะไว้รองรับด้วยเช่นกัน
“ไรลีย์สั่งเครื่องดื่มแล้วค่ะ คุณจะรับอะไรดีคะ”
“ผมขอแบบคุณเลยล่ะกันครับ”
ศรากรมองหญิงสาวชาวอเมริกันนัยน์ตาสีฟ้าด้วยความชื่นชม นอกจากเธอจะสวยและน่ารักแล้วเธอยังเป็นคนที่จิตใจดีอีกต่างหาก ศรากรโชคดีเหลือเกินที่เจอเธอ ความประทับใจครั้งนี้ศรากรจะไม่มีวันลืมเลย
“โอเคค่ะ ไหนคุณเติ้ลลองเล่าให้ไรลีย์ฟังหน่อยสิคะ ว่าน้องสาวของคุณอยู่ที่ไหน แล้วเธอเป็นอย่างไรบ้างคะ”
“ตอนแรกผมมาตามหาพ่อครับ พ่อขาดการติดต่ออยู่เกือบเดือน แม่ให้ผมมาตาม โดยให้ข้อมูลแค่ว่า พ่อทำงานอยู่ลาสเวกัส รัฐเนวาด้าเท่านั้น และก็อย่างที่คุณเห็นครับ ผมโดนมิจฉาชีพเล่นงานครับ สุดท้ายผมก็ขาดการติดต่อไปอยู่ประมาณสามวันครับ แม่ผมก็เลยให้น้องสาวทั้งสองคนของผม ออกมาตามผมที่นี่อีกครับ”
“พระเจ้า! คุณอย่าบอกนะที่คุณพูดถึงน้องสาวเมื่อกี้ ก็คือน้องของคุณหายไปอีก...”
“ไม่หายครับ ตอนนี้พ่อผมบินกลับไทยแล้วครับ พ่อไปติดเงินมาเฟียที่คาสิโนลาสเวกัสครับ แล้วมาเฟียก็เลยให้น้องสาวผมทั้งสองเป็นตัวประกัน โดยให้พ่อกลับไปเอาเงินมาใช้หนี้พวกมันครับ มันถึงจะปล่อยน้องสาวของผมครับ”
“เฮ้อ...โล่งอกไปที น้องสาวคุณก็ปลอดภัยแล้วสิคะ แล้วคุณรู้มั้ยคะ ว่าน้องสาวของคุณอยู่ที่ไหน”
คำว่ามาเฟียนั้นสะดุดหูของไรลีย์อยู่เหมือนกัน แต่ว่าเธอคิดว่า ลาสเวกัสมีมาเฟียเยอะแยะมากมาย น้องสาวของเขาคงไม่เจอพี่ชายทั้งสองของเธอเป็นแน่
“อันนี้ผมยังไม่ทราบครับ เดี๋ยวรอให้พ่อผมกลับถึงไทยก่อนครับ แล้วผมจะติดต่อกับพ่ออีกที หรือบางทีผมอาจจะรอพ่อให้เอาเงินมาให้พวกมาเฟียก่อนครับ ถึงแม้ว่าผมจะรู้ว่ามาเฟียพวกนั้นเป็นใคร ผมก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้ครับ มาเฟียที่นี่น่ากลัวนะครับ อืม แต่ผมว่ามาเฟียที่ไหนก็น่ากลัวเหมือนๆ กันแหละครับ ผมไม่ชอบเลยครับพวกมีอิทธิพลได้แต่ข่มขู่คนอื่นไปวันๆ”
ศรากรพูดออกไปโดยไม่ทันได้สังเกตสีหน้าของอีกฝ่าย ที่ดูจะซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด
“เอ่อ คุณเกลียดมาเฟียเหรอคะ?”
ไรลีย์ถามกลับ และถ้าเขารู้ว่าเธอเป็นน้องสาวมาเฟียล่ะ เขาจะคิดอย่างไร
“ก็ไม่ถึงกับเกลียดอะไรมากมายหรอกครับ แค่ไม่ชอบครับ ความเป็นจริงเรื่องนี้จะโทษมาเฟียนั่นก็ไม่ถูกหรอกครับ พ่อผมผิดเองที่ไปเอาเงินของพวกมันมา พวกมันก็คงต้องการที่จะเอาคืนแหละครับ...คุณถามแบบนี้เหมือนคุณรู้จักมาเฟียเหรอครับ”
“ก็พอรู้จักค่ะ ลาสเวกัสเป็นเมืองเสรีอยู่แล้วนี่คะ และส่วนใหญ่ก็มีธุรกิจสีเทาที่ทำกันเป็นเรื่องถูกกฎหมายเยอะแยะเลยค่ะ”
“ครับ ผมก็พอจะรู้ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องมาเฟียนี่พอสมควรครับ ในเมื่อรัฐที่นี่บอกว่ามันเสรี ผมก็คิดว่าคนที่ทำ เขาก็คงคิดแบบนั้นแหละครับ...อืม...อีกอย่างวันนี้ผมจะขออนุญาตอาศัยอยู่ที่ร้านคุณอีกสักวันครับ รอให้แม่ผมทำเรื่องส่งเงินมาให้ผมผ่านสถานทูตที่ผมไปติดต่อไว้ก่อนครับ ผมถึงจะออกไปอยู่ที่อื่นครับ”
“ความเป็นจริงคุณพักอยู่ที่ร้านเลยก็ได้นะคะ เพราะร้านฉันยังไม่ได้เปิดเลยค่ะ อีกประมาณครึ่งเดือนค่ะ รอให้พี่ชายของไรลีย์ว่างกันทุกคนก่อนค่ะ ถึงจะเปิดเป็นเรื่องเป็นราวค่ะ”
“ขอบคุณนะครับ คุณไรลีย์นี่ใจดีจังเลยนะครับ ให้ทั้งความช่วยเหลือและที่พัก ผมไม่รู้ว่าจะตอบแทนคุณยังไงดีครับ”
“ไว้ฉันไปเที่ยวที่ประเทศไทยเมื่อไหร่ คุณก็เป็นไกด์พาฉันเที่ยวหน่อยก็แล้วกันค่ะ อืม ฉันรู้มาว่าประเทศไทยมีที่เที่ยวเยอะแยะมากมายเลยค่ะ หาดทรายสวยงาม และที่สำคัญมีเมืองโบราณด้วยนะคะ ฉันชอบความเป็นธรรมชาติมากเลยค่ะ”
“งั้น ถ้าคุณไรลีย์ไปเที่ยวไทยเมื่อไหร่ ก็อย่าลืมติดต่อผมนะครับ ผมยินดีพาคุณเที่ยวตลอดทริปเลยครับ”
“ค่ะ ฉันก็พูดไปอย่างนั้นแหละค่ะ ไม่รู้ว่าจะได้ไปจริงๆไหม พี่ชายฉันคงไม่ให้ฉันไปหรอกค่ะ”
ไรลีย์ยังจำเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่เคยลืม ที่เธอไปกับเพื่อนชายของเธอ ผ่านไปยังไม่ถึง 24 ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ พี่ลูคัสให้ลูกน้องออกตามหาเธอ อีกทั้งยังซ้อมเพื่อนของเธอโดยไม่ฟังเหตุผลอะไรก่อนเลย ตั้งแต่นั้นมา ไรลีย์ก็ไม่ได้ไปไหน อีกทั้งเพื่อนของเธอก็ลดน้อยลง เพราะข้อจำกัดของพี่ชายจอมโหดของไรลีย์นั่นเอง
“คุณโตแล้วนะครับ ทำไมพี่ชายคุณถึงไม่ปล่อยคุณไปล่ะครับ จริงๆ สังคมอเมริกาคือชาติเสรีนะครับ”
“พี่ชายฉันไม่เหมือนคนอื่นค่ะ พี่ไม่ชอบให้ฉันทำอะไร แม้กระทั่งเปิดร้านกาแฟขายขนมที่ฉันรัก พี่ก็ไม่ยอมให้ฉันทำ ร้านที่คุณอาศัยอยู่นั่น ฉันก็แอบพี่ชายทำนะ”
ไรลีย์รู้สึกว่าตัวเองอยากระบายความอึดอัดที่อยู่ภายในใจของเธอออกมาบ้าง ความเหงาที่พ่อแม่จากไปในวัย 12 ปีและอยู่กับพี่ชายทั้งสอง โดยมีแต่เงินที่พี่ชายนำมาเติมเต็มสำหรับชีวิตของเธอ
“ทำไมถึงเป็นอย่างนั้นล่ะครับ อืม ผมจะขออนุญาตถามได้มั้ยครับ ว่าพี่ชายของคุณเป็นใครครับ แล้วเขาอายุเท่าไหร่กันครับ ถึงต้องบงการชีวิตของคุณแบบนั้นครับ”
ศรากรมองเห็นแววตาความโศกเศร้าในดวงตาคู่นั้นอย่างชัดเจน ‘เธอน่าจะมีความทุกข์ที่อยู่ในใจเป็นแน่’
“ถ้าฉันบอกคุณ...แล้วคุณจะตกใจมั้ยคะ และคุณอาจจะไม่คุยกับฉันเลยก็ได้นะคะ”
มิตรภาพเพียงไม่กี่วัน ไรลีย์ไม่หวังไกลขนาดนั้นหรอก ไรลีย์แค่รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ที่ได้คุยได้ระบายกับเขาคนนี้ ชายที่เธอรู้จักได้ไม่นาน
“ผมเป็นคนมีเหตุผลพอสมควรครับ เพราะฉะนั้นบอกผมมาได้เลยครับ ผมยินดีรับฟังคุณเสมอครับ”
“ถ้าฉันบอกคุณ อย่าตกใจนะคะ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ คงไม่ใช่มาเฟียนะครับ”
“ใช่ค่ะ...ที่คุณเติ้ลพูดมา...ถูกแล้วค่ะ”
“อะไรนะครับ! พี่ชายเป็นมาเฟียเหรอครับ!”
“ค่ะ พี่ชายฉันเป็นมาเฟียค่ะ”
......................
กดหัวใจ คอมเมนท์ = หนึ่งกำลังใจนะคะ ฝากกดติดตาม เพิ่มเข้าชั้น และรับแจ้งเตือนตอนใหม่ เรื่องใหม่ค่ะ
[ณ เพนท์เฮ้าส์หรู] “คุณแน่ใจนะ ว่าคุณจะไม่เป็นอะไร”เบนจามินถามกลับเมื่อสิ่งที่เธอบอกเขานั้น ทำให้เบนมินแปลกใจเป็นอย่างมาก เธอไม่ต้องการเงิน และไม่ต้องการความรับผิดชอบใดๆ จากเขาผู้ซึ่งจัดการเธอไปแล้วเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา หนำซ้ำเขาคือชายคนแรกของเธอเสียด้วยสิ “ไม่ค่ะ ฉันบอกคุณไปแล้วค่ะ ว่าฉันไม่ต้องการ และไม่ขอเรียกร้องอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งนั้น”ศลิษากำลังนั่งเจรจากับเขา ถึงเรื่องอุบัติเหตุ (เธอคิดว่ามันคือแบบนี้ก็แล้วกัน) ระหว่างเธอกับเขา และมันก็เป็นความโชคร้ายของเธอเอง ถ้าเมธิตารู้เรื่องของเธอล่ะก็ เพื่อนของเธอคนนี้จะต้องช็อกอย่างแน่นอน “แล้วคุณจะทำยังไงต่อ จะไปทำงานที่คลับเหมือนเดิม รอพ่อของคุณมารับ หรือว่าจะบอกเรื่องนี้กับพี่ชายของผม เพื่อยกเลิกหนี้สินนั่น และถือว่าเป็นการชดใช้ค่าเสียหายจากผม” คำพูดของมาเฟียหนุ่ม ทำให้หญิงสาวหันไปมองด้วยอารมณ์โกรธแทบจะทันที ‘นี่เขาจะใช้เงินนั้นชดใช้งั้นเหรอ’ “ฉันไม่ได้เป็นโสเภณีขายตัวนะ!!” “เปล่า...ผมไม่ได้คิดว่าคุณจะเป็นโสเภณี ผมแค่คิดว่าตัวผมเองก็มีเซ็กส์กับคุณไปแล้ว แล้วผมก็ดันเป็นค
[ณ คลับหรูใจกลางคาสิโนตระกูลเฮมสวอร์ธ] ศลิษามาถึงที่แห่งนี้ เพราะลูกน้องของมาเฟียเป็นคนรับส่งเธอ ศลิษาลงจากรถ และก้มมองชุดเดรสสีดำรัดรูปของเธอ ความพอดีของชุดที่แนบไปกับเรือนร่างอวบอิ่มพอดีตัว ราวกับชุดนี้มีคนตัดมันมาเพื่อศลิษาโดยเฉพาะ แต่ว่าตั้งแต่เธอเดินลงจากรถ จนเข้ามาภายในตัวตึกนั้น เธอก็เป็นเป้าสายตาของใครหลายๆ คนที่มองมาที่เธอราวกับเธอนั้นเป็นตัวประหลาด หรืออาจเป็นเพราะว่าชุดนี้มันดูล่อแหลมจนเกินไป ความรู้สึกเบื้องล่างยังคงปวดหนึบ เมื่อเธอก้าวขา เธอพึ่งประสบเหตุการมีเพศสัมพันธ์แบบไม่ตั้งใจของชายแปลกหน้าที่ไม่รู้จัก โชคดีแค่ไหนแล้วที่เธอไม่ล้มป่วยเพราะการร่วมรักอันแสนโหดนั่น “นี่...โมนิซ่า คนที่จะคอยดูแลและสอนงานเธอ”หนึ่งในลูกน้องของโรมันเป็นคนจัดแจงและแนะนำการทำงานของหญิงสาว ที่เขาพารับส่งมา “ว้าว!! แดเนียล นี่นายไปเอาเด็กคนนี้มาจากไหนเนี่ย เธอสวยจัง”หญิงสาวที่ชื่อโมนิซ่ามองเด็กสาวที่ถูกนำตัวมาตั้งแต่หัวจรดเท้า ความสวยแบบกระชากสายตานั้นมีอยู่จริง หญิงต่างชาติคนนี้มีความสวยแบบสาวเอเชีย ที่หนุ่มๆ อเมริกันบางคนมักใฝ่ฝัน “เด็กนี่มาทำงานไม่กี่
[คฤหาสน์เฮมสวอร์ธ] ‘นี่เราอยู่ที่ไหนกัน...หรือว่านี่คือความฝัน’ เมธิตากำลังเพ่งสายตาของเธอไปยังเพดานห้องอันขาวโพลน ร่างกายของเธอนอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่ไหนสักแห่ง สมองของเธอเริ่มลำดับเหตุการณ์อย่างช้าๆ แขนข้างหนึ่งของเธอถูกโยงด้วยสายให้น้ำเกลือ ‘นี่เราป่วยเหรอ’ ร่างอวบอิ่มพยายามดึงตัวเองลุกขึ้น แต่ทว่า... “โอ้ย!!!” ความปวดหนึบแล่นลงไปยังเบื้องล่างของเมธิตาทันทีที่เธอขยับตัว ‘มันไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริง’ เมธิตามองไปรอบๆ ห้อง สายตาเธอก็พบกับสาวใช้มาเรียนั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟาตรงมุมห้อง “คุณอดัมบอกให้ฉันมาเฝ้าเธอ” “หนูเป็นอะไร?”เมธิตายังอยู่ในสภาพที่มึนงง เธอถามสาวใช้มาเรียกลับโดยที่สมองของเธอนั้นกำลังประมวลผลเหตุการณ์ช่วงเช้าที่ผ่านมาประกอบกับความปวดร้าวระบมของร่างกายเธอแล้ว สรุปได้ว่า ‘เธอโดนข่มขืน’ ดวงตากลมโตร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น “นี่เธอโดนนายฟัดจนความจำเสื่อมไปแล้วหรือไง”มาเรียมองเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าเธอเกือบสองรอบ เธอคนนี้ทำให้มาเรียต้องเดือดร้อน มาคอยเฝ้าดูเธอ อ่อนแอเสียจริง ไม่เห็นจะเหมือนผู้หญิงที่ผ่า
[คลับหรูใจกลางคาสิโน] “เธอนี่ทำงานคล่องดีนะ ไหนบอกว่าไม่เคยทำไง” “ก็ไม่เคยทำไง งานที่คุณให้ฉันทำมันแค่เบสิกไม่เห็นว่าจะมีอะไรยากเลย จะยากหน่อยก็แค่จำสูตรในการชงเครื่องดื่ม แต่ว่ามันก็มีคู่มือสูตรไว้นี่คะ ฉันก็แค่ทำตามนี้ก็แค่นั้นเอง” “ก็ดีแล้ว เรียนรู้เร็วดี แต่น่าเสียดายที่มาทำแค่ไม่กี่วัน เธอรู้มั้ยว่าตรงเคาน์เตอร์บาร์ที่เราทำอยู่แขกเยอะเป็นพิเศษเลยนะ ตั้งแต่เธอมาทำ เธอยืนยังไม่ถึงสองชั่วโมงเลย ดูสิ พวกหนุ่มๆ ขอเบอร์ติดต่อเธอไปกี่รายแล้วล่ะ” “ฉันโฟกัสแค่งาน ไม่คิดจะมองใคร อีกไม่กี่วันฉันก็จะกลับบ้านของฉันแล้ว”การมาครั้งนี้สร้างบาดแผดที่ไม่สามารถรักษาหายได้ให้กับศลิษา เธอพยายามบอกให้ตัวเองปลงเป็นร้อยๆ ครั้ง แต่ว่าก็ทำไม่ได้เลยสักที เหตุการณ์นั้นมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาเองนะ ร่องรอยความเจ็บปวดตรงนั้นของเธอก็ยังรู้สึก ศลิษาถูกข่มขืนจากชายแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จักสักนิด น่าเวทนาตัวเองเสียจริง “อุ้ยตาย! นี่เธอ นายใหญ่มาตรวจงานแล้ว”โมนิซ่าสะกิดสาวไทยเมื่อสายตาของเธอเหลือบเห็นเจ้าของคาสิโนที่ใหญ่ที่สุดในลาสเวกัสกำลังเดินตรงมาที่นี่
[ในขณะเดียวกัน...ร้านกาแฟที่เดิม (ลาสเวกัส)]“ดูคุณเติ้ลจะตกใจเรื่องของไรลีย์นะคะ”“อ่อ...ครับ ผมคิดไม่ถึงว่า...”“ว่าไรลีย์จะเป็นน้องสาวของมาเฟียน่ะเหรอคะ...จริงๆแล้วเรื่องนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่บรรพบุรุษของพวกเราแล้วค่ะ พี่ชายของไรลย์เอง ก็แค่รับมรดกตกทอดที่บรรพบุรุษสั่งเสียเอาไว้ค่ะ”ไรลีย์ทะเลาะกับพี่ลูคัสมาตลอดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธออยากให้พี่ชายเลิกธุรกิจสีเทาพวกนี้ไปเสีย ความจริงธุรกิจโรงแรมในหลายประเทศมันก็ทำเงินมากมายมหาศาลพอที่จะอยู่อย่างสบายเป็นสิบๆ ชาติแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม พี่ลูคัสถึงไม่ยอมที่จะเลิกธุรกิจบ่อนคาสิโนนี่เสียที“เหรอครับ...ความจริงพ่อของผมเอง ก็มาพัวพันกับมาเฟียนี่เหมือนกันนะครับ เรื่องทั้งหมดจะไม่เกิดขึ้น ถ้าพ่อไม่มาทำธุรกิจที่คาสิโนในเมืองลาสเวกัสนี่ครับ...ผมเองจะเกลียดมาเฟียเลยก็ไม่ถูกหรอกครับ”“อ่อค่ะ ขอบคุณที่คุณเติ้ลเข้าใจไรลีย์ค่ะ งั้นตอนนี้ คุณเติ้ลขอยืมเงินไรลีย์ก่อนมั้ยคะ คุณจะได้ซื้อมือถือใหม่และจะได้ติดต่อพ่อของคุณค่ะ ถ้ารอคุณแม่คุณก็จะนานไปอีกนะคะ อีกอย่างไรลีย์จะได้ช่วยคุณตามตัวน้องสาวของคุณด้วยค่ะ ว่าไปอยู่กับมาเฟียกลุ่มไหนค่ะ”“อ่อ ครับ งั้น รบกวนคุ
“ทำไมครับ นี่คืออเมริกานะครับ โลกเขาไปไหนต่อไหนแล้วครับ มีประเทศที่ยังมีวัฒนธรรมโบราณอีกหรือครับ” “นี่นาย...”ริมฝีปากบางสั่นระริกเมื่อเจอคำพูดของบอร์ดี้การ์ดมือขวาของมาเฟียหนุ่ม ศลิษาไม่รู้ว่าตัวเองจะเอ่ยอะไรกับคนพวกนี้ได้อีกแล้ว ความเจ็บปวดรวดร้าวที่มันอยู่ในอกของเธอนั้น มันแทบจะระเบิดออกมาต่อหน้าคนพวกนี้ เธอเข้มแข็งต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว “เดม่อน! ฉันให้เวลานายสามวิ!!”เบนจามินกระชากเสียงกับลูกน้องจอมตื้อของเขาแล้ว หน้าของเธอซีดจนแทบจะเป็นกระดาษสีขาว เมื่อไอ่เจ้าลูกน้องเขานั้น มันดันพูดถึงเรื่องระหว่างเธอกับเขาเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา ‘แปลกจริง ทำไมสาวไทยถึงต้องจริงจังกับเรื่องนี้นัก...ทั้งที่ประเทศของเขา เรื่องเซ็กส์มันเป็นเรื่องปกติธรรมชาติอยู่แล้ว’ “โอเคครับ ขอโทษนะครับมาดาม...”เดม่อนหันไปยิ้มกว้างให้กับสาวไทยคนสวยของผู้เป็นนายเขาอีกครั้ง “ฉันอยากกลับแล้วคุณโมนิซ่า”ร่างอวบอิ่มแทบจะทรงตัวไม่ไหวแล้ว เธอหมดแรงลงกะทันหัน เมื่อมรสุมร้ายนั้นดันซัดเข้ามาที่เธอเต็มๆ ‘เมื่อไหร่ที่เธอได้กลับประเทศไทย เธอจะไม่กลับมาเหยียบที่นี่อีกต่อไป’ “งั้น ให้ไ
[ณ คฤหาสน์เฮมสวอร์ธ...ยามดึก] “ทำไมคุณยังไม่นอนอีก...อดัม”ลูคัสเอ่ยทักพ่อบ้านประจำคฤหาสน์ของเขา “ผมเห็นคุณลูคัสนั่งดื่มนานแล้ว ก็เลยจะเข้ามาดูครับ เผื่อคุณจะต้องการอะไรเพิ่มครับ”อดัมไม่ค่อยเห็นผู้เป็นนายนั่งดื่มในบ้านแบบนี้นานแล้ว ปกติ ลูคัสจะนั่งดื่มที่ร้านมากกว่า ครั้งล่าสุดก็น่าจะเป็นตอนที่พ่อแม่ของคุณลูคัสเสียชีวิต ซึ่งมันก็นานนับสิบปีมาแล้ว และวันนี้เป็นเพราะอะไรกันแน่ที่ทำใหคุณลูคัสต้องมานั่งดื่มในยามดึกเช่นนี้ “ไม่ ผมไม่ต้องการอะไรแล้ว คุณเข้านอนได้เลย ไม่ต้องห่วงผมหรอก”สายตาคมเหลือบมองไปยังห้องหนึ่งที่อยู่ริมสุดอย่างชั่งใจ ลูคัสไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทำไมร่างกายของเขายังคงต้องการแต่เด็กนั่นอยู่อีก ทั้งที่ความจริงแล้ว ในแต่ละครั้งที่เขาเสร็จสมนั้น ก็มักจะมองหาคนใหม่แล้ว “ห่วงสิครับ ปกติคุณไม่เป็นแบบนี้นี่ครับ”อดัมอยู่บ้านหลังนี้มานาน และเคยดูแลเลี้ยงดูคุณลูคัสมานานเช่นกัน เขารู้ทุกอย่างที่คุณลูคัสเป็นอยู่ตอนนี้ สาเหตุจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเด็กสาวคนไทยนั่นแน่นอน “อืม มันยังไง...ไหนคุณลองบอกผมมาซิ...อดัม” “คุณลูคัส
[ในขณะที่...อีกด้านหนึ่ง] “ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้...คุณจะพาฉันไปไหน”ร่างอวบอิ่มดิ้นพล่านอยู่บนตักกว้างภายในรถหรูสัญชาติยุโรป มาเฟียหนุ่มกอดรัดร่างนั้นเอาไว้แน่น “ผมแค่อยากจะคุยกับคุณดีๆ แต่ดูเหมือนว่าคุณจะไม่อยากคุยกับผมเลย”เพราะกลิ่นหอมจากกายสาวทำให้อารมณ์ของมาเฟียหนุ่มเริ่มเปลี่ยน เสน่ห์ของสาวไทยนั้นเกินต้านเลยจริงๆ “งั้น คุณก็ปล่อยฉันสิ” “ถ้าคุณหยุดร้อง ผมก็จะปล่อยคุณ โอเคมั้ย” “ค่ะ ฉันจะไม่ร้อง” ศลิษาใจเย็นลง พยายามใช้สติ “โอเค”มาเฟียหนุ่มยอมปล่อยหญิงสาวแต่โดยดี ความรู้สึกเสียดายกลิ่นหอมและความเย้ายวนจากกายสาวเกิดขึ้นทันที เบนจามินคิดว่าตัวเองอาจจะหลงเสน่ห์สาวไทยไปแล้วแน่นอน “คุณช่วยพาฉันกลับไปเพนท์เฮ้าส์ที่ฉันพักก่อนได้ไหม ถ้าคุณอยากจะคุย อยากจะถามอะไรก็เชิญได้เลย”ศลิษารู้ว่าสิ่งที่เธอจะต้องทำตอนนี้ก็คือ การติดต่อกับเมธิตา เธอกับเพื่อนขาดการติดต่อกันมาเป็นระยะเวลาสิบกว่าชั่วโมงไปแล้ว เกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนของเธอกันแน่ “อืม โอเค ถ้าพูดง่ายๆ แบบนี้ตั้งแต่แรก ก็ไม่น่าจะมีปัญหา”เบนจามินยอมตามใจเธอแต่โดยดี
“ไม่นะ! ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณ และไม่อยากเป็น!” “ไม่อยากเป็น คุณก็ต้องเป็น ต่อจากนี้คุณจะเป็นเพิ่มอีกอย่างหนึ่งก็คือ เป็นแม่ของลูกผมนะเบบี๋ รู้หรือเปล่าว่าผมไม่มีวันที่จะปล่อยคุณไปหรอก ระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้ผมจะพิสูจน์ให้ดู” “ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไป เราไม่รู้จักกัน และจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง และอีกอย่างคุณก็มีผู้หญิงมากมาย ในตอนนั้นถ้าฉันหมดความสำคัญกับคุณ และคุณก็อาจจะ...” “อาจจะทิ้งคุณงั้นเหรอ คุณกลัวว่าผมจะทอดทิ้งคุณไป อืม ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงไทยถึงได้เป็นคนคิดมากขนาดนี้ วัฒนธรรมบ้านคุณคงทำให้คุณเป็นแบบนี้สินะ” “ไม่เกี่ยวกับวัฒนธรรมอะไรของบ้านฉันเลย เราเจอกันแค่ไม่กี่วัน และไม่เคยรู้จักกันมาก่อน คุณจะให้ฉันตกลงปลงใจที่จะอยู่กับคุณตลอดไปเลยงั้นเหรอคะ” “ถ้าคุณไม่รู้จักผม หรือเราอยากทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ คุณก็ลองเปิดใจดูสิ ตอนนี้ทั้งคุณและผม เราอาจจะยังไม่ได้รักกัน แต่ถ้าเราลองคบหาดูใจกันไป เราก็อาจจะรักกันได้นะ คุณเล่นปิดผมทุกทางแบบนี้ แล้วเราจะไปต่อความสัมพันธ์แบบอื่นได้ยังไง คุณลองคิดดูสิ” “...” ศลิษาคิดตามในสิ่งที่เข
[โต๊ะอาหารเวลายามเย็นคฤหาสน์เฮมสวอร์ธ] “วันนี้ลุงอดัมจัดเมนูพิเศษต้อนรับพวกคุณเลยนะคะ อาหารไทยหลายอย่างจากเชฟคนไทย ที่คุณอดัมคัดสรรเป็นพิเศษ คุณทั้งสามคนคงคิดถึงอาหารไทยมากๆ เลยใช่ไหมคะ”เสียงของไรลีย์ที่กำลังเปิดบทสนทนาบนโต๊ะอาหารในฐานะเจ้าของบ้านใหญ่ ซึ่งรับหน้าที่ภารกิจนี้แทนพี่ชายเธอทั้งสองคน พี่ลูคัสกับพี่เบนจามินออกไปทำงานที่คลับและในคาสิโน มอบหมายให้ไรลีย์ดูแลคนของตระกูลเฮมสวอร์ธ “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ พวกเราทานได้ค่ะ เกรงใจคุณลุงนะคะที่จะต้องเป็นธุระจัดการค่ะ”ศลิษามองอาหารไทยหลายอย่างบนโต๊ะ เธอย้ายเข้ามาพักอยู่ในบ้านหลังนี้เรียบร้อย โดยในตอนแรกเธอขอพักอยู่ห้องเดียวกับเมธิตา แต่ทว่าลุงพ่อบ้านกลับไม่ยอม เลยจัดที่พักให้เธออยู่ห้องตรงข้ามกับเพื่อนของเธอ ระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ศลิษาต้องพักอยู่ที่นี่ จนกว่าจะครบกำหนดตามที่ทุกคนได้ตกลงกันไว้ “ไม่เป็นไรค่ะคุณตอง เราคนกันเองแล้วนะคะ ไรลีย์อยากให้ทุกคนอยู่ที่นี่อย่างสบายใจนะคะ อีกอย่างไรลีย์จะได้มีเพื่อนไงคะ เป็นผู้หญิงคนเดียวของบ้านเหงามากเลยค่ะ” “ได้ข่าวว่าคุณไรลีย์กำลังจะเปิดร้านใช่มั้ยคะ อืม
[วันต่อมา...ณ คฤหาสน์หลังใหญ่] บรรยากาศตอนสายๆ ของการนัดหมายในคฤหาสน์หลังใหญ่เกิดขึ้น อดัมพ่อบ้านประจำคฤหาสน์กำลังเตรียมการและดูแลความพร้อมทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นเหล่าบอร์ดี้การ์ด การอำนวยความสะดวก รวมไปถึงการเตรียมรับมือสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนี้มันเป็นครั้งแรกของพ่อบ้านอย่างเขา เหล่าสาวใช้ที่ต้องคอยเสิร์ฟอาหาร ดูแลความเรียบร้อย อีกทั้งประมุขของบ้านเองก็ต้องเตรียมรับสิ่งนี้เช่นกัน “มาเรีย...เธอไปดูนายหญิงทีว่าเธอเรียบร้อยแล้วหรือยัง” “เรียบร้อยแล้วค่ะ เธอตื่นตั้งแต่เช้าแต่งตัวรอแล้วค่ะ คุณอดัมไม่ต้องห่วงค่ะ เด็กนั่นอยากจะเจอเพื่อนและพ่อของเธอใจจะขาดแล้วค่ะ” “แล้วเธอได้พูดอะไรกับนายหญิงหรือเปล่า”อดัมเปลี่ยนสรรพนามเรื่องเด็กสาวคนนั้นทันที เมื่อรู้ว่าคุณลูคัสนั้นไม่ยอมที่จะปล่อยเด็กนั่น จะเป็นอะไรไปไม่ได้หรอกนอกจากผู้หญิงคนนี้จะทำให้นายของอดัมเปลี่ยนไป อืม และเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีด้วยสิ อีกหน่อยคฤหาสน์หลังนี้จะไม่เงียบเหงาอีกต่อไป เสียงเด็กๆ คงปลุกอดัมทุกเช้าสินะ “ก็พูดนิดหน่อยค่ะคุณอดัม ส่วนใหญ่ก็จะสอนเธอแหละค่ะ อยากให้เ
[อีกด้านหนึ่ง ณ คฤหาสน์เฮมสวอร์ธ] ร่างอันบอบบางกำลังพยุงตัวเองลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความยากลำบาก ความบอบช้ำจากการโดนกระทำอันโหดร้ายและป่าเถื่อนของมาเฟียโหดเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่ ทำให้เธอแทบทรงตัวไม่ไหวจนเกือบจะล้มลง หมับ! ร่างเล็กถูกรับเอาไว้อย่างทันท่วงที ก่อนที่จะล้มลงบนพื้น สายตาคมดุจับจ้องไปที่ใบหน้างามฉายแววตำหนิอย่างชัดเจน “ระวังสิ!” น้ำเสียงห้วนดุคนที่อยู่ในอ้อมแขนทันที “กะ-แก!” ทันทีที่รู้ว่าเป็นเขา ร่างบางก็ออกแรงขืนตัวเองออกจากอ้อมแขนนั้น แต่มันก็เป็นไปได้ยาก เมื่อเรี่ยวแรงของเธอนั้นหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด “หยุดด่าฉันสักพักได้มั้ย ดูสภาพของเธอสิ” “นั่นมันเป็นเพราะแกไง ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้” “เธอเลิกคิดที่จะไปจากฉันได้แล้ว เพราะฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ พ่อของเธอมาเมื่อไหร่ ฉันจะตกลงด้วยข้อเสนอที่ทำให้พ่อเธอปฏิเสธฉันไม่ได้”เงินเท่านั้นที่เป็นทางออกของลูคัสตอนนี้ เขาเสนอเงินที่มากกว่า พร้อมกับสารภาพกับนายก้องภพไปตรงๆ ว่าเขาขอแลกกับตัวเธอ “น้าก้องไม่ใช่พ่อของฉัน เพราะฉะนั้นแกอย่าเอาเรื่องนี้มาอ้าง แกมันไม
แคว่ก!! เสียงชุดเดรสสวยถูกกระชากจนขาดวิ่น ร่างอวบอิ่มปรากฎแก่สายตาของมาเฟียหนุ่มทันที แววตาคมดุอ่อนแสงลงเมื่อเห็นเนินเนื้ออวบของเธอ “กรี๊ดดดด!!! ปล่อยนะ! ฮึก!! ไม่!”ศลิษาทั้งดิ้นและร้องในคราวเดียวกัน มือบางพยายามยกขึ้นมาปิดทรวงอกของเธอที่ถูกเปลือยด้วยฝีมือของชายที่นั่งคร่อมอยู่เหนือร่างของเธอ “ปล่อยเหรอ! มันสายไปแล้วเบบี๋! ผมเสนอทางเลือกให้คุณไปแล้ว เพราะฉะนั้นต่อจากนี้คุณจะได้เจอของจริงเสียที!”พูดจบมาเฟียหนุ่มก็โฉบวูบลงไปที่ปากบางทันที จูบร้อนถูกบดขยี้อย่างหนักหน่วง ริมฝีปากบางเม้มสนิท ไม่ยอมเปิดปากให้ลิ้นเขากดแทรกเข้าไปได้ มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มออกมา ‘นี่เธอคงยังไม่รู้จักคนอย่างนายเบนจามินดีสินะ’ “ฮึก! กรี้ดดดดด!!!” ศลิษาร้องเสียงหลง เมื่อส่วนล่างของเธอจุดที่อ่อนไหวที่สุดนั้น ถูกมือใหญ่ตะปปอย่างหนักหน่วง พร้อมกับดึงกระชากเพนตี้ตัวจิ๋วของเธอออก เนินเนื้ออวบอูมถูกนิ้วแกร่งลากไล้เข้าไปตรงร่องแก่นกลางทันที เรียวขาสวยหนีบเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ แต่ทว่าก็ยังช้ากว่ามือใหญ่นัก! “ร้องไปสิ ร้องดังๆ ผมชอบนะ มันกระตุ้นอารมณ์ผมได้ดีสุดๆ อึ้มมม์ วันนี้คุณหนี
[ณ เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองลาสเวกัส...ในเวลาต่อมา] “เชิญคุณคุยเรื่องของคุณได้เลยค่ะ ฉันพร้อมรับฟังแล้วค่ะ”ศลิษานั่งลงบนโซฟาใหญ่กลางห้อง หลังจากที่เขาบอกเธอว่าจะขอคุยกับเธอก่อนที่เขาจะพาศลิษาไปเจอเพื่อนของเธอ ดวงตากลมโตกวาดมองบริเวณรอบๆ ห้องขนาดใหญ่ ความหรูหราและราคาคงไม่ต้องพูดถึง พวกมาเฟียมีกินมีใช้เสียจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไร สิ่งนี้คงเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขาสินะ “โอเค นี่คุณรีบขนาดนั้นเลยเหรอ ความจริงรับเครื่องดื่มสักแก้วก่อนก็ได้นะ น้ำเปล่าก็ได้ เผื่อคุณจะคอแห้ง”เบนจามินมองดวงหน้านวลเนียนของอีกฝ่ายด้วยความชื่นชม หญิงไทยน่ารักก็จริง แต่พวกเธอมักจะคิดมาก และดูจะเคร่งกับวัฒนธรรมของตัวเอง ถ้าตัดสิ่งนี้ไป เขาคงเข้าถึงตัวเธอได้มากกว่านี้เป็นแน่ “ฉันไม่ต้องการค่ะ คุณพูดมาเลยค่ะว่าเรื่องอะไร” “โอเค! เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน เมื่อเช้าผม พี่ชาย และน้องสาวของผมได้คุยกันแล้วถึงเรื่องทั้งหมด คุณอาจจะสงสัยสินะ ว่าน้องสาวของผมมาเกี่ยวเรื่องนี้ทำไม” “ค่ะ” ศลิษาจ้องไปที่เขาด้วยความลุ้นระทึกอยู่พอสมควร มีตัวละครเพิ่มมาคือน้องสาวของเขางั้นเหรอ
“คุณชาร์ลอตต์ครับ พอเถอะครับ”เดม่อนดึงร่างของหญิงสาวมา ก่อนที่เธอนั้นจะถลาเข้าไปทำร้ายผู้หญิงของนาย ในเมื่อเธอจำคืนก่อนนั้นไม่ได้ เดม่อนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรื้อความจำของเธอขึ้นมา ไม่ใช่ว่าเขาจะกลัวหรอกนะ บางทีให้เธอคิดว่าเป็นความฝันก็น่าจะดีที่สุด “แก! ปล่อยฉันนะ! กล้าดียังไงมาจับตัวฉันไว้ ปล่อย!” “คุณก็หยุดดิ้นสิครับ...เอายังไงครับนาย”เดม่อนหันไปขอความเห็นจากผู้เป็นนาย “นายก็จัดการไปสิ จะถามฉันอีกทำไม”คนที่เบนจามินสนใจไม่ใช่ชาร์ลอตต์มาตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมเบนจามินจะต้องแคร์เธอด้วย ถ้าเรื่องนี้เกี่ยวกับพ่อของเธอล่ะก็ เบนจามินก็ไม่คิดที่จะสนใจอยู่แล้ว แต่ที่เบนจามินไม่ได้ขัดอะไร นั่นก็เป็นเพราะไม่อยากหักหน้าของเธอก็เท่านั้นเอง ถึงได้ยอมมาตลอด “เบน! คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงคะ ชาร์ลอตต์รักคุณนะคะ เราคบกันมาหลายปีแล้ว ทำไมคะ! ทำไมคุณไม่เคยรักชาร์ลอตต์เลยหรือคะ” “คุณรู้ดีชาร์ลอตต์ว่าความเป็นจริงมันเป็นยังไง ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่คุณพูดเลย ลองทบทวนดีๆ สิ ว่าระหว่างคุณกับผมมันเกิดขึ้นตอนไหน ถ้าเรื่องนี้เป็นจร
[ณ คลับหรูคาสิโนตระกูลเฮมสวอร์ธ] “สาวๆ ที่นี่อิจฉาเธอทั้งนั้นเลยนะ ที่เมื่อวานคุณเบนไปส่งเธอ...รู้มั้ย...หนึ่งในนั้นก็มีฉันนี่แหละที่อิจฉาเธอที่สุด ได้ไปกับคุณเบนจามิน น้องชายเจ้าของธุรกิจที่รวยเป็นหมื่นล้านแสนล้านอย่างคุณลูคัส...ฉันคิดว่าวันนี้หล่อนจะไม่มาทำงานซะอีก...ทำไมยังมาอยู่อีกล่ะ อย่าบอกนะว่าหล่อนปฏิเสธคุณเบนจามิน” “อีกไม่กี่วันฉันก็จะได้กลับบ้านแล้ว ฉันไม่มัวมาสนใจเรื่องพวกนี้หรอก”ศลิษาตอบกลับโมนิซ่าด้วยท่าทีที่ไม่สนใจเรื่องของอีกฝ่ายพูดมา ทำไมศลิษาจะต้องสนใจเขาด้วย เรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ เขาก็เป็นคนทำ เธอไม่คิดที่จะเอาเรื่องของเขาไปใส่ใจหรอกนะ อีกไม่กี่วันพ่อของเธอก็จะกลับมาพร้อมเงินเพื่อใช้หนี้ เรื่องร้ายๆ นี่จะได้จบสิ้นเสียที “เธอนี่เล่นตัวจังเลยนะ เป็นฉันหน่อยไม่ได้” “ทำไมคุณไม่เสนอเขาไปล่ะ เผื่อเขาจะสนใจคุณ” “ถ้าคุณเบนสนใจฉันล่ะก็ ฉันคงไม่มายืนขาแข็งทำงานอยู่นี่หรอกย่ะ ป่านนี้คงนอนสบายอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ไปแล้ว บ้าจริง! เธอนี่ มีโอกาสไม่คว้าไว้ เสียดายสุดๆ” “เสียใจด้วยนะที่ฉันไม่ได้คิดอย่างคุณ”
“ใช่ค่ะ ความรักเท่านั้นที่ผู้หญิงต้องการ แต่ว่าพี่เองก็ต้องใช้เวลานะคะ ถ้าหากว่าพี่ถูกใจเธอจริงๆ เพราะฉะนั้นไรลีย์เชื่อว่าพี่สองคนทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ปล่อยเธอสองคนกลับประเทศของเธอไปเถอะนะคะ” “พี่ไม่คิดจะทำแบบที่เราพูดอยู่แล้วไรลีย์”ลูคัสมั่นใจว่าเขาจะใช้อำนาจบังคับให้เธออยู่กับเขาให้ได้ โดยที่ไม่ต้องใช้ความรักนั่นเลยด้วยซ้ำ “แล้วพี่ลูคัสจะทำยังไงคะ ไรลีย์คิดว่าพ่อแม่และพี่ชายของเธอก็ต้องห่วงเธอสองคนเหมือนกัน อย่างที่พี่ลูคัสกับพี่เบนห่วงไรลีย์นะคะ พี่ลูคัสลองคิดดีๆ สิคะ ผู้หญิงมีตั้งมากมาย พี่จะใช้เงินซื้อกี่คนก็ได้นี่คะ ถ้าพี่ไม่ได้ชอบเธอจริงๆ และไม่ยอมที่จะใช้ความรักกับเธอล่ะก็ ไรลีย์ขอร้องค่ะ ปล่อยเธอไปเถอะนะคะ” “พี่มีวิธีของพี่ก็แล้วกันไรลีย์ ส่วนของนายล่ะเบน นายจะทำยังไง พี่รู้ว่านายก็จัดการเธอไปแล้วเหมือนกันนี่” “นั่นมันเป็นเพราะพี่ ที่ทำอะไรไม่เคยบอกผมเลย แต่ผมคงต้องกลับไปคุยกับเธอก่อน วันนั้นผมเองก็ไม่ได้ป้องกัน บางทีเธออาจจะท้องกับผมก็ได้นะครับ”เบนจามินก็ไม่ต่างกันกับพี่ชายของเขาเลย เขาก็ถูกใจหญิงชาวไทยคนนั้นอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว