ติ๊ด! ติ๊ด! เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น
“ค่ะ ลุงอดัม”
“คุณหนูยังไม่กลับเข้าบ้านอีกหรือครับ”
“อีกสองชั่วโมงเดี๋ยวกลับ บอกพี่ลูคัสด้วยแล้วกันค่ะคุณลุง”
ไรลีย์เหลือบมองบุรุษผู้หนึ่งที่เธอได้ช่วยเหลือไว้ เขายังคงไม่ได้สติ นอนบนโซฟาภายในร้านของเธอ เธอได้ปฐมพยาบาลเขาเบื้องต้นแล้ว และกำลังรอดูอาการของเขา ถ้าเขาไม่ตื่น เธอก็ยังกลับบ้านไม่ได้
“แต่นี่เวลาเย็นแล้วนะครับคุณหนู คุณลูคัสโทรมาที่บ้าน ถามถึงคุณหนูสองรอบแล้วนะครับ”
“อีกสองชั่วโมงค่ะ ถ้าพี่ลูคัสโทรมาอีก ก็บอกไปอย่างนี้ค่ะ คือพอดีไรลีย์ติดธุระกับเพื่อนอยู่ค่ะ ลุงอดัมไม่ต้องเป็นห่วงไรลีย์ค่ะ”
“ครับ งั้น อีกสองชั่วโมงคุณหนูคงกลับมาที่บ้านนะครับ ถ้าไม่กลับมา คุณลูคัสอาจต้องให้คนไปตามคุณหนูแน่นอนครับ”
“โอเคค่ะ ตามนั้นค่ะคุณลุง”
“ครับ”
ตู๊ด! ตู๊ด! ปลายสายสนทนาถูกตัดไป ไรลีย์หันไปมองชายนิรนามที่นอนบนโซฟา ลมหายใจของเขายังคงสม่ำเสมอ เขาเป็นใครกันนะ ทำไมต้องมาหมดสติอยู่ตรงร้านของเธอ
“คุณ คุณ...” ไรลีย์ตัดสินใจเรียกเขา ขืนปล่อยให้เขานอนอยู่แบบนี้ล่ะก็ ไรลีย์คงไม่ได้กลับบ้านอย่างแน่นอน และถ้าเป็นเช่นนั้นพี่ลูคัสก็จะต้องส่งคนมาตาม และเขาอาจจะได้รับอันตรายเพราะเธอเป็นแน่
“เฮ้ คุณ คุณคะ คุณ...” ไรลีย์สะกิดไปที่แขนของเขา
“อืม...” เสียงพึมพำดังขึ้น เหมือนอีกฝ่ายเริ่มที่จะรู้สึกตัวแล้ว ไรลีย์มองใบหน้าคมคายของชายนิรนาม สันนิฐานว่า ชายคนนี้น่าจะเป็นคนแถบเอเชียอย่างแน่นอน
“คุณ”
“อืม คะ-ครับ” ปากขานรับเป็นภาษาไทยตามสัญชาตญานเมื่อมีคนเรียก เปลือกตาของเขาค่อยๆ เปิดออกเมื่อรู้สึกตัว เหมือนถูกใครเรียกจากที่ไหนสักแห่ง ร่างกายของเขาร้าวระบมไปหมด เขาปวดหนึบไปทั่วทั้งศีรษะราวกับโดนของแข็งทุบอย่างแรง
“คุณ ตื่นเถอะ” ไรลีย์เขย่าไปที่แขนเขาอีกครั้ง
“ครับ” ชายหนุ่มค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้นจากโซฟา สายตาของเขาจ้องมองไปยังหญิงต่างชาติคนหนึ่ง ‘นี่ไม่ใช่ความฝัน เธอคนนี้เป็นใครกัน’
“คุณนอนหมดสติตรงข้างๆ ร้านของฉัน และฉันก็เลยพาคุณเข้ามาพักที่นี่” ไรลีย์เปิดสนทนากับเขาทันที
“ขอบคุณครับ” ศรากรขอบคุณหญิงสาวที่มีนัยน์ตาสีฟ้า เธอคงเป็นคนที่ช่วยเขาไว้สินะ
“คุณโอเคแล้วหรือยัง?”
“ก็...โอเคแล้วครับ นี่ผมหลับไปนานหรือเปล่า”
ศรากรมองไปรอบๆ และเขาก็พบว่า ที่นี่น่าจะเป็นร้านขายกาแฟอย่างแน่นอน อุปกรณ์ต่างๆ วางเรียงรายบนเคาน์เตอร์บาร์ แต่ทว่ากลับไม่มีพนักงานเลย มีแต่เธอคนนี้คนเดียว
“นานแล้วค่ะ แล้วคุณทำไมถึงมาหมดสติตรงนี้คะ ฉันดูเอกสารในตัวคุณก็ไม่เจออะไรเลย จะพาคุณไปหาหมอ ฉันก็พาคุณไปไม่ได้ ก็เลยพาคุณเข้ามานอนในร้านนี่แหละค่ะ”
“ขอบคุณครับ ผมเป็นคนไทยครับ ผมมาตามหาพ่อของผมที่นี่ แล้วโดนโจรขโมยกระเป๋าและของมีค่าไปจนหมดครับ ไม่เหลือแม้กระทั่งโทรศัพท์ครับ”
“พระเจ้า! แล้วคุณแจ้งตำรวจหรือยังคะ นี่ผ่านมากี่วันแล้วคะ ติดต่อสถานทูตประเทศไทยหรือยัง”
“แจ้งตำรวจแล้วครับ แต่ว่าสถานทูตผมยังไม่ได้ไปครับ ตอนแรกผมคิดว่าจะตามไอ่พวกโจรนั่นด้วยตัวเอง เพราะตำรวจยังไม่มีความคืบหน้าเลยครับ อืม มันคงเป็นเพราะความประมาทของผมเองแหละครับ”
“ทำไมทางตำรวจถึงไม่ช่วยคุณค่ะ ฉันหมายถึง ทำไมตำรวจถึงไม่ติดต่อสถานทูตให้คุณคะ”
“ผมเองครับ ที่ยังไม่ให้ตำรวจทำแบบนั้น”
เหตุผลของศรากรก็คือ เขาไม่รู้ว่าพ่อของเขามาทำอะไรที่ลาสเวกัสกันแน่ แต่จากข้อสันนิฐานและข้อมูลที่เขาได้จากแม่นั้น มันส่อไปในทางที่ผิดกฎหมายอย่างแน่นอน ศรากรก็เลยไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นข่าว เขากลัวว่าอาจจะเกิดผลกระทบกับพ่อเขาก็เป็นได้
“แล้วนี่คุณจะทำยังไงต่อคะ”
“ผมยังไม่รู้เลยครับ ไม่มีเงิน ไม่มีอะไรสักอย่างเลยครับ”
“งั้น เดี๋ยวฉันจะช่วยคุณเองค่ะ คุณต้องการอะไรบ้างคะ เงิน ที่พัก หรือความช่วยเหลืออย่างอื่น”
“คุณไม่กลัวผมเหรอครับ”
ศรากรจ้องไปที่ดวงหน้าเนียนของหญิงสาวชาวอเมริกัน หนึ่งในร้อยเท่านั้นที่จะเจอคนใจดีแบบนี้
“แล้วคุณจะทำอะไรฉันหรือเปล่าคะ ฉันช่วยคุณนี่ แต่ว่าถ้าคุณรู้ว่าฉันเป็นใคร คุณจะไม่ทำแน่นอน”
“ผมแค่สงสัยครับ ทำไมคุณถึงไว้ใจคนแปลกหน้าง่ายจัง”
“ถ้าฉันเป็นอะไรไป ไม่เกินหนึ่งชั่วโมง พี่ชายฉันก็จะจัดการทุกอย่างเรียบร้อย”
ไรลีย์เคยเจอเหตุการณ์ที่เพื่อนชายของเธอ พาเธอไปเที่ยวนอกเมือง หายไม่ยังไม่ถึงสองชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ พี่ชายทั้งสองก็ตามไล่ล่าจนเจอตัวเธอ และคงไม่ต้องพูดถึงเพื่อนของเธอเลย รายนั้นเจ็บหนักปางตาย จากนั้นมาเธอไม่กล้าที่จะไปไหนกับใครอีกเลย
“งั้น ก็แสดงว่าคุณเป็นน้องสาวของผู้มีอิทธิพลน่ะสิครับ”
“ก็ไม่เชิงหรอกค่ะ อืม ตกลงคุณจะทำยังไงต่อไปคะ เรื่องที่ฉันจะช่วยเหลือคุณ ฉันยินดีนะ ถ้าคุณไม่สบายใจเรื่องเงิน ฉันจะให้คุณยืมก็ได้ ถ้าคุณเรียบร้อยเมื่อไหร่ ค่อยมาคืนฉันทีหลังก็ได้”
ไรลีย์ก็ช่วยเหลือผู้คนออกบ่อย ไม่ใช่เขาคนแรก
“ผมคงต้องรับความช่วยเหลือจากคุณจริงแหละครับ เอาเป็นว่าผมขอยืมเงินคุณ และ เอ่อ ถ้าคุณจะให้ได้ ผมขออาศัยอยู่ที่นี่ก่อนได้มั้ยครับ ผมหมายถึงสำหรับคืนนี้น่ะครับ”
“คุณจะอยู่ในร้านของฉันเนี่ยนะ มันไม่มีที่นอนนะ มีแค่โซฟาแค่นั้นเอง คุณจะอยู่ได้เหรอคะ”
“ถ้าคุณสะดวก ผมอยู่ได้ครับ”
“ทำไมคุณไม่ไปพักที่โรงแรมล่ะคะ ฉันไม่ได้หมายถึงว่าจะไม่ให้คุณพักที่นี่นะคะ นอนโซฟามันไม่ได้สบายเลยนะ”
“เงินผมยังต้องขอยืมคุณ ถ้าผมไปพักโรงแรมอีก ผมคงต้องยืมคุณเยอะแน่นอน พักที่นี่จะได้ประหยัดครับ ร้านคุณยังไม่ได้เปิดนี่ครับ”
ศรากรมองไปรอบ ข้าวของส่วนใหญ่ยังใหม่เอี่ยม บางอย่างยังไม่ได้แกะเลยด้วยซ้ำ
“งั้นได้เลยค่ะ ร้านฉันยังไม่มีกำหนดเปิดแน่นอนหรอกค่ะ และไม่รู้ว่าจะได้เปิดหรือเปล่า”
ถ้าพี่เบนจามินคุยกับพี่ลูคัสไม่สำเร็จ เธอเองก็คงไม่ได้เปิดร้านนี้เป็นแน่
“ทำไมเหรอครับ อย่าบอกนะว่าคุณเงินหมด”
“เปล่าค่ะ พี่ชายฉันไม่ให้เปิดน่ะ เขาไม่อยากให้ฉันทำงาน เหตุผลแค่นี้แหละค่ะ”
“อ่อ เหรอครับ ผมว่าคุณเปิดได้แน่นอนครับ ถ้ามันเป็นความฝันและสิ่งที่คุณรัก เชื่อผมเถอะครับ”
“ฉันก็หวังว่ามันคงจะเป็นอย่างนั้นนะ...โอเค ฉันมีเงินสดติดตัวไม่มาก คุณเอาไปแค่นี้ก่อนค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะแวะเข้ามา อยู่ในร้านนี้ได้ตามสบายเลยนะคะ ถ้าคุณอยากจะดื่มกาแฟก็เชิญบริการได้เองเลยนะ ของทุกอย่างพร้อมหมดค่ะ”
“ขอบคุณ...เอ่อ...คุยกันมาตั้งนาน ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย ผมชื่อ ศรากรครับ เรียกผมว่าไตเติ้ล หรือเติ้ลก็ได้ครับ”
“อุ้ยตายจริง ฉันก็ลืมค่ะ ฉันชื่อไรลีย์ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณเติ้ล เดี๋ยวฉันต้องรีบกลับบ้านแล้วนะคะ ไว้พรุ่งนี้ฉันมาใหม่ค่ะ ฉันไปแล้วนะคะ”
“ครับผม ขอบคุณครับ...คุณไรลีย์”
ศรากรมองหญิงสาวชาวอเมริกันผู้ใจดีเดินจากไป อย่างน้อยบนความโชคร้ายของเขา ก็ยังพอมีความโชคดีอยู่บ้าง วันนี้ขอเขาพักเอาแรงก่อน แล้วพรุ่งนี้เขาจะเริ่มจากโทรหาแม่ แต่ก่อนที่จะโทรเขาก็คงต้องเข้าอินเทอร์เน็ตให้ได้เสียก่อน เขาจำเบอร์ของทุกคนไม่ได้เลย คงต้องเริ่มนับหนึ่งใหม่แหละนะ ศรากรมองเงินจำนวนปึกหนึ่งที่หญิงสาวคนนั้นทิ้งไว้ให้กับเขา
.....................
กดหัวใจ คอมเมนท์ = หนึ่งกำลังใจนะคะ ฝากกดติดตาม เพิ่มเข้าชั้น และรับแจ้งเตือนตอนใหม่ เรื่องใหม่ค่ะ
[ณ เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองลาสเวกัสห้อง 701] “พ่อบ้านที่นั่นเขาดูอันตรายมั้ยแก”ศลิษาโทรกลับหาเพื่อน หลังจากที่แอบแชทคุยกันและเห็นว่าปลอดภัยแล้ว เธอเลยโทรหาเพื่อน เพื่อที่จะได้คุยอย่างสะดวกขึ้น “ไม่นะ เขาเป็นผู้ชายมีอายุ น่าจะราวๆ 50-60ปีนี่แหละแก แต่ว่าที่นี่ ไม่น่าจะใช่บ้านหรอกแก มันคือคฤหาสน์หรือปราสาทอะไรสักอย่างแน่เลยแก มันใหญ่มาก คือฉันเข้ามายังตกใจเลยแก” “แล้วมีใครอยู่บ้านหลังนั้นบ้างล่ะ” “เห็นพ่อบ้านบอกว่า ก็คุณหนูทั้งสามคน ไม่รู้ใครบ้างนะ แต่คนที่อยู่ประจำก็คือ อีตามาเฟียนั่นแหละแก” “ห๊ะ! แล้วแกจะปลอดภัยมั้ยมด อีตามาเฟียนั่น ท่าทางไม่น่าไว้ใจนะ แกเห็นเมื่อตอนที่คุยกับพวกเรามั้ย สายตาของมันดูแบบน่ากลัวมากอ่ะแก” “คงไม่มีอะไรหรอก เห็นตาลุงอดัมนี่บอกฉันว่า พวกคุณๆ ทั้งหลายแทบจะไม่ได้เจอหน้ากับพวกคนใช้หรอก ฉันมีหน้าที่ช่วยพ่อบ้านเตรียมอาหารแค่นั้นเองแก ส่วนห้องนอนก็อยู่ด้านล่างตรงมุมของบ้าน อืม ใช่สิคฤหาสน์น่ะ มันหลังใหญ่มาก เดิน 10 วันจะครบทุกพื้นที่หรือเปล่าก็ไม่รู้นะแก” “โล่งอกไปที ฉันก็คิดว่าแกจะเสี่ยงอันตร
[เวลา 23.30 p.m.] “นายช่วยจัดการต่อเลยแล้วกันเดม่อน ฉันจะกลับแล้ว” “คุณชาร์ลอตต์ล่ะครับนาย เธอเมาจนหลับสนิทแบบนี้ จะให้เธอไปอยู่ตรงไหนครับนาย” “นายก็เอาเธอไปส่งที่บ้านสิ จะยากอะไร” “จะไปได้ยังไงครับนาย ขืนผมเอาไปส่งที่บ้าน ผมอาจจะไม่มีชีวิตเหลือกลับมาน่ะสิครับ คุณอัลเบิร์ดไม่เอาผมไว้แน่” “งั้น นายก็โทรตามคนของเธอให้มารับสิ นายนี่เรื่องมากชะมัด...อึก!”เบนจามินเอนตัวพิงโซฟาใหญ่ในสภาพที่เมามายอย่างที่สุด ชาร์ลอตต์มาหาเขาสองวันติดแล้ว ซึ่งเธอพยายามที่จะจัดการเขาด้วยแอลกอฮอร์ แต่ขอโทษ เรื่องนี้ใช้กับเบนจามินไม่ได้หรอก “นี่ก็ไม่ได้ครับนาย ผมไม่เสี่ยงหรอก เอาแบบนี้ ผมพาเธอไปนอนที่เพนท์เฮ้าส์ของนายก็แล้วกันนะครับ” “เฮ้ย! ไม่เอา นายจะทำอย่างนั้นได้ไงวะเดม่อน ฉันจะนอนที่ไหนกันล่ะ นายนี่มัน” “งั้น นายก็ไปนอนเพนท์เฮ้าส์อีกที่หนึ่งสิครับ เดี๋ยวผมขอพาคุณชาร์ลอตต์นอนที่นี่ก่อนแล้วกัน อีกอย่างมันใกล้ เอาแบบนี้แล้วกันนะครับนาย นายกับคุณชาร์ลอตต์ไม่ได้นอนที่เดียวกันนี่ครับ พ่อของเธอจะได้ไม่มาโทษนายได้ไงครับ” “อืม
“ที่รัก ผม ไม่ไหวแล้วจริงๆ”เบนจามินโอดครวญอยู่กับปากบาง ลิ้นของเขาชอนไชเข้าไปในปากนุ่ม เกี่ยวกวัดไปมา อีกทั้งร่างอวบอิ่มยังเด้งเข้าหาเขาอย่างร้อนแรง ทำให้เบนจามินเครื่องติดเร็วเดินหน้าเต็มสูบ! ปกติเขาจะต้องรอความพร้อมของอีกฝ่าย แต่สำหรับเธอคนนี้ เจ้ามังกรใหญ่ของเขามันพร้อมรบเต็มสเตรีมแล้ว! ‘ในฝัน...ทะ-ทำไม มันเหมือนจริง...หรือว่านี่มันคือ!’ดวงตากลมโตเบิกออกทันที เมื่อหญิงสาวเริ่มรู้สึกว่าความฝันนี้มันเหมือนจริงอย่างที่สุด ร่างดำทมึนอันหนักอึ้งกำลังคร่อมร่างของเธอเอาไว้! “กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!” เสียงกรีดร้องของศลิษาดังขึ้นทันที เมื่อเธอลืมตาขึ้นมา และพบว่านี่ไม่ใช่ความฝัน! “โอ๊ะ!” เบนจามินตกใจกับเสียงของหญิงสาวเช่นกัน เขาไม่คิดว่าอยู่ดีๆเธอจะกรีดร้องออกมาแบบนี้ “ไม่นะ! ออกไป!”ศลิษาดิ้นออกจากร่างใหญ่ แต่เธอดันพูดภาษาบ้านเกิดของตัวเองออกมา โดยที่คนตัวใหญ่ไม่เข้าใจเลยสักนิด! “โอ...ที่รัก คุณนี่ร้อนแรงจริงๆ”ความเข้าใจของเบนจามินกลับไปอีกทาง เขาคิดว่านี่คือการแสดงของเธออย่างแน่นอน เพราะเบนจามินมักเจอแบบนี้อยู่บ่อยๆ อยากจะเรียกค่าตัวเพิ่มด้
10 นาทีต่อมา... “นี่คุณจะหยุดร้องไห้ได้หรือยัง!”เบนจามินเริ่มหัวเสีย เมื่อเขาพยายามจะถามไถ่ถึงเรื่องของเธอ แต่เธอสิกลับร้องไห้ตลอดเวลา สายตาคมจ้องมองไปยังเรือนร่างอวบอิ่มที่ถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนใหญ่ เขากำลังนั่งมองเธอที่อยู่บนเตียง เบนจามินลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเธอ ผ่านไปเกือบสิบนาที ก็ไม่มีทีท่าว่าเธอจะหยุดร้องเลยสักนิด เธอเสียใจเพราะเสียความบริสุทธิ์งั้นหรือ เบนจามินไม่เคยเจอผู้หญิงที่ร้องไห้เพราะสิ่งนี้มาก่อน มีแต่จะขอทริปเพื่อเท่านั้น “ฉะ-ฉัน ฮือ ฮือ” ศลิษาตอบกลับเขาไม่ได้เลยได้แต่ร้องไห้เสียใจ เธอจะพึ่งใครได้ตอนนี้ ไปหาใคร เธออยู่ต่างบ้านต่างถิ่นแบบนี้ ไม่มีใครที่จะช่วยศลิษาได้เลย เพื่อนของเธอก็ยังอยู่ในกงเล็บของไอ้พวกมาเฟีย เธอมืดมนไปทุกด้านแล้ว “โอเค!” เบนจามินตัดสินใจที่จะต่อสายถึงเดม่อน ลูกน้องของเขาอาจให้คำอธิบายกับเขาได้ดีกว่านี้แน่นอน “ครับนาย...” เสียงอู้อี้ของอีกฝ่ายขานรับ เวลานี้คือเวลาแห่งการนอนอย่างมีความสุข นี่นายเบนเกิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย เดม่อนมองเวลาในสมาร์ทโฟนอีกครั้ง ยังไม่เช้าเลย “นายเอาผู้หญิงมาให้ฉันที่เพนท์เฮ้า
[เช้าวันต่อมา...ณ คฤหาสน์เฮมสวอร์ธ] “วันนี้เธอเอาอาหารนี่ไปเสิร์ฟคุณลูคัสนะ”อดัมมอบหมายหน้าที่ในการทำงานให้กับหญิงสาวคนนี้ทันที โดยไม่คิดที่จะถามไถ่ถึงเรื่องของเธอเลยแม้แต่น้อย อดัมอยู่ที่นี่มานาน มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นที่นี่ เขาเองมันจะอยู่เงียบๆ เสมอ เพราะรู้ว่าเรื่องเหล่านั้นมันเป็นเรื่องของเจ้านาย แม้กระทั่งเด็กสาวคนนี้ เธอก็เหมือนกำลังที่เดินเข้าใกล้กองไฟเรื่อยๆ โดยที่เธอเองไม่รู้ตัว “ให้หนูไปเหรอคะคุณลุง เอ่อ ให้หนูทำอย่างอื่นดีมั้ยคะ ทำความสะอาดบ้าน กวาดถูอะไรประมาณนี้ค่ะ หนูไม่กล้าที่จะเจอคุณมาเฟีย...เอ้ย...คุณลูคัสนั่นหรอกค่ะ” “แต่เธอก็ต้องทำให้ชินนะ อีกหน่อยเธอจะต้องทำมากกว่านี้ซะอีก นายลูคัสไม่ชอบให้ใครขัดใจ จำในสิ่งที่ฉันบอกไว้ให้ดี” “หมายความว่ายังไงคะ ทำมากกว่านี้”เมธิตารู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที ทำให้ชิน และอาจจะทำมากกว่านี้ คืออะไร! “นี่เธอคงคิดว่านายลูคัสจะให้เธอมาเป็นแม่บ้านคอยเสิร์ฟอาหารหรือไง ช่างไม่รู้อะไรจริงๆ เลยนะ เด็กน้อย” “คุณลุงคะ...หนู” “ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าเธอทำตัวดีๆ นายลูคัสก
“กรี๊ดดดด!! ไม่นะ!! โอ้ย! ฮึก! กรี๊ดดดด”เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังลั่นห้อง เมื่อเรือนร่างของเธอนั้นถูกซาตานร้ายกำลังคร่อมตัวเธอเอาไว้ แคว่ก!!! เสียงชุดยูนิฟอร์มแม่บ้านของหญิงสาวถูกดึงทึ้งอย่างบ้าคลั่ง เศษชิ้นส่วนนั้นถูกนำเอาเป็นเชือกมัดข้อมือบางทันที! อารมณ์ดิบของลูคัสนั้นทะยานขึ้นสูง ราวกับน้ำมันที่กำลังติดไฟ! “ปล่อยได้ไงเด็กน้อย โอวว์ ดูเธอสิ เธอใส่ชุดแบบนี้ มันกระตุ้นอารมณ์ของฉันเป็นบ้าเลย โอ๊ะ เช้าๆ แบบนี้ฉันขอมีเซ็กส์กับเธอสักหน่อยแล้วกันนะ ฮ่า ฮ่า”แววตาของมาเฟียหนุ่มนั้น เต็มไปด้วยตัณหาราคะอย่างที่สุด ลูคัสคือหนึ่งในชายที่คลั่งกามอารมณ์มากที่สุดในลาสเวกัสก็ว่าได้ เซ็กส์คือกิจกรรมผ่อนคลายที่ดีที่สุดสำหรับเขา “กรี๊ดดด!! แก! ปล่อยฉันนะ!! ไอ้บ้า! ไม่นะ!!! กรี๊ดดดด!”เมธิตาไม่ยอมแพ้ ถึงแม้ว่าข้อมือของเธอนั้นจะถูกเขาพันธนาการ เสื้อผ้าของเธอจะวิ่นไปหมดเหลือเพียงแต่ชุดชั้นใน เธอก็พยายามดิ้นถึงที่สุด ทั้งเตะและถีบร่างใหญ่ แต่ทว่า มันก็ทำได้ไม่ถนัดนัก เมื่อร่างสูงใหญ่ของมาเฟียโหดนั้นกำลังกดทับร่างของเธอจมลงกับที่นอน “โอวว์ รู้มั้ยเด็กน้อย ยิ่งร้อง
[กรมตำรวจเมืองลาสเวกัส รัฐเนวาด้า] “ผมต้องขอบคุณ...คุณไรลีย์มากเลยนะครับ นอกจากที่จะให้ที่พักกับผมแล้ว ยังพาผมมาตามเรื่องที่สถานีตำรวจอีก” “ไม่เป็นไรค่ะ ไรลีย์เองก็เคยช่วยเหลือคนอื่นอย่างนี้อยู่เป็นประจำค่ะ...อืม...แล้วนี่คุณเติ้ลจะทำยังไงต่อคะนี่” “ก็ต้องวางแผนใหม่ครับ ตอนนี้ผมแชทไปบอกทางบ้านที่ประเทศไทยแล้วครับ แม่ผมรู้เรื่องราวแล้ว และพ่อผมก็กลับถึงไทยแล้วครับ แต่น้องสาวของผมนี่สิ...”ศรากรไม่รู้ว่าตัวเองควรจะเล่าเรื่องราวนี้ให้กับผู้หญิงคนนี้ฟังต่ออยู่อีกไหม เรื่องราวของครอบครัวเขามันสลับซับซ้อนมากมายเหลือเกิน พ่อทำเรื่องน่าอายนี้ขึ้น จนทำให้น้องสาวทั้งสองคนของเขาต้องมาเดือดร้อน “มีอะไรหรือเปล่าคะ บอกไรลีย์ได้นะคะ เผื่อไรลีย์จะช่วยได้น่ะค่ะ” “อืม...ผมไม่รู้จะเริ่มเรื่องนี้จากตรงไหนดีครับคุณไรลีย์ จริงๆ ผมก็หาทางแก้ปัญหาอยู่ครับ แต่มันก็เหมือนกับจะบานปลายไปใหญ่เลยครับ” “งั้นเราแวะดื่มกาแฟที่ร้านข้างหน้านี้ก่อนนะคะ จะได้สบายใจค่ะ ไรลีย์รับฟังได้ทุกเรื่องนะคะ และยินดีที่จะช่วยเหลือเสมอค่ะ” “คุณเป็นคนดีมากเลยนะครับค
[ณ เพนท์เฮ้าส์หรู] “คุณแน่ใจนะ ว่าคุณจะไม่เป็นอะไร”เบนจามินถามกลับเมื่อสิ่งที่เธอบอกเขานั้น ทำให้เบนมินแปลกใจเป็นอย่างมาก เธอไม่ต้องการเงิน และไม่ต้องการความรับผิดชอบใดๆ จากเขาผู้ซึ่งจัดการเธอไปแล้วเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา หนำซ้ำเขาคือชายคนแรกของเธอเสียด้วยสิ “ไม่ค่ะ ฉันบอกคุณไปแล้วค่ะ ว่าฉันไม่ต้องการ และไม่ขอเรียกร้องอะไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งนั้น”ศลิษากำลังนั่งเจรจากับเขา ถึงเรื่องอุบัติเหตุ (เธอคิดว่ามันคือแบบนี้ก็แล้วกัน) ระหว่างเธอกับเขา และมันก็เป็นความโชคร้ายของเธอเอง ถ้าเมธิตารู้เรื่องของเธอล่ะก็ เพื่อนของเธอคนนี้จะต้องช็อกอย่างแน่นอน “แล้วคุณจะทำยังไงต่อ จะไปทำงานที่คลับเหมือนเดิม รอพ่อของคุณมารับ หรือว่าจะบอกเรื่องนี้กับพี่ชายของผม เพื่อยกเลิกหนี้สินนั่น และถือว่าเป็นการชดใช้ค่าเสียหายจากผม” คำพูดของมาเฟียหนุ่ม ทำให้หญิงสาวหันไปมองด้วยอารมณ์โกรธแทบจะทันที ‘นี่เขาจะใช้เงินนั้นชดใช้งั้นเหรอ’ “ฉันไม่ได้เป็นโสเภณีขายตัวนะ!!” “เปล่า...ผมไม่ได้คิดว่าคุณจะเป็นโสเภณี ผมแค่คิดว่าตัวผมเองก็มีเซ็กส์กับคุณไปแล้ว แล้วผมก็ดันเป็นค
“ไม่นะ! ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณ และไม่อยากเป็น!” “ไม่อยากเป็น คุณก็ต้องเป็น ต่อจากนี้คุณจะเป็นเพิ่มอีกอย่างหนึ่งก็คือ เป็นแม่ของลูกผมนะเบบี๋ รู้หรือเปล่าว่าผมไม่มีวันที่จะปล่อยคุณไปหรอก ระยะเวลาหนึ่งเดือนนี้ผมจะพิสูจน์ให้ดู” “ทำไมคุณไม่ปล่อยฉันไป เราไม่รู้จักกัน และจะอยู่ด้วยกันได้ยังไง และอีกอย่างคุณก็มีผู้หญิงมากมาย ในตอนนั้นถ้าฉันหมดความสำคัญกับคุณ และคุณก็อาจจะ...” “อาจจะทิ้งคุณงั้นเหรอ คุณกลัวว่าผมจะทอดทิ้งคุณไป อืม ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมผู้หญิงไทยถึงได้เป็นคนคิดมากขนาดนี้ วัฒนธรรมบ้านคุณคงทำให้คุณเป็นแบบนี้สินะ” “ไม่เกี่ยวกับวัฒนธรรมอะไรของบ้านฉันเลย เราเจอกันแค่ไม่กี่วัน และไม่เคยรู้จักกันมาก่อน คุณจะให้ฉันตกลงปลงใจที่จะอยู่กับคุณตลอดไปเลยงั้นเหรอคะ” “ถ้าคุณไม่รู้จักผม หรือเราอยากทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ คุณก็ลองเปิดใจดูสิ ตอนนี้ทั้งคุณและผม เราอาจจะยังไม่ได้รักกัน แต่ถ้าเราลองคบหาดูใจกันไป เราก็อาจจะรักกันได้นะ คุณเล่นปิดผมทุกทางแบบนี้ แล้วเราจะไปต่อความสัมพันธ์แบบอื่นได้ยังไง คุณลองคิดดูสิ” “...” ศลิษาคิดตามในสิ่งที่เข
[โต๊ะอาหารเวลายามเย็นคฤหาสน์เฮมสวอร์ธ] “วันนี้ลุงอดัมจัดเมนูพิเศษต้อนรับพวกคุณเลยนะคะ อาหารไทยหลายอย่างจากเชฟคนไทย ที่คุณอดัมคัดสรรเป็นพิเศษ คุณทั้งสามคนคงคิดถึงอาหารไทยมากๆ เลยใช่ไหมคะ”เสียงของไรลีย์ที่กำลังเปิดบทสนทนาบนโต๊ะอาหารในฐานะเจ้าของบ้านใหญ่ ซึ่งรับหน้าที่ภารกิจนี้แทนพี่ชายเธอทั้งสองคน พี่ลูคัสกับพี่เบนจามินออกไปทำงานที่คลับและในคาสิโน มอบหมายให้ไรลีย์ดูแลคนของตระกูลเฮมสวอร์ธ “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ พวกเราทานได้ค่ะ เกรงใจคุณลุงนะคะที่จะต้องเป็นธุระจัดการค่ะ”ศลิษามองอาหารไทยหลายอย่างบนโต๊ะ เธอย้ายเข้ามาพักอยู่ในบ้านหลังนี้เรียบร้อย โดยในตอนแรกเธอขอพักอยู่ห้องเดียวกับเมธิตา แต่ทว่าลุงพ่อบ้านกลับไม่ยอม เลยจัดที่พักให้เธออยู่ห้องตรงข้ามกับเพื่อนของเธอ ระยะเวลาหนึ่งเดือนที่ศลิษาต้องพักอยู่ที่นี่ จนกว่าจะครบกำหนดตามที่ทุกคนได้ตกลงกันไว้ “ไม่เป็นไรค่ะคุณตอง เราคนกันเองแล้วนะคะ ไรลีย์อยากให้ทุกคนอยู่ที่นี่อย่างสบายใจนะคะ อีกอย่างไรลีย์จะได้มีเพื่อนไงคะ เป็นผู้หญิงคนเดียวของบ้านเหงามากเลยค่ะ” “ได้ข่าวว่าคุณไรลีย์กำลังจะเปิดร้านใช่มั้ยคะ อืม
[วันต่อมา...ณ คฤหาสน์หลังใหญ่] บรรยากาศตอนสายๆ ของการนัดหมายในคฤหาสน์หลังใหญ่เกิดขึ้น อดัมพ่อบ้านประจำคฤหาสน์กำลังเตรียมการและดูแลความพร้อมทุกด้าน ไม่ว่าจะเป็นเหล่าบอร์ดี้การ์ด การอำนวยความสะดวก รวมไปถึงการเตรียมรับมือสถานการณ์ที่คาดไม่ถึง ซึ่งเหตุการณ์ครั้งนี้มันเป็นครั้งแรกของพ่อบ้านอย่างเขา เหล่าสาวใช้ที่ต้องคอยเสิร์ฟอาหาร ดูแลความเรียบร้อย อีกทั้งประมุขของบ้านเองก็ต้องเตรียมรับสิ่งนี้เช่นกัน “มาเรีย...เธอไปดูนายหญิงทีว่าเธอเรียบร้อยแล้วหรือยัง” “เรียบร้อยแล้วค่ะ เธอตื่นตั้งแต่เช้าแต่งตัวรอแล้วค่ะ คุณอดัมไม่ต้องห่วงค่ะ เด็กนั่นอยากจะเจอเพื่อนและพ่อของเธอใจจะขาดแล้วค่ะ” “แล้วเธอได้พูดอะไรกับนายหญิงหรือเปล่า”อดัมเปลี่ยนสรรพนามเรื่องเด็กสาวคนนั้นทันที เมื่อรู้ว่าคุณลูคัสนั้นไม่ยอมที่จะปล่อยเด็กนั่น จะเป็นอะไรไปไม่ได้หรอกนอกจากผู้หญิงคนนี้จะทำให้นายของอดัมเปลี่ยนไป อืม และเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีด้วยสิ อีกหน่อยคฤหาสน์หลังนี้จะไม่เงียบเหงาอีกต่อไป เสียงเด็กๆ คงปลุกอดัมทุกเช้าสินะ “ก็พูดนิดหน่อยค่ะคุณอดัม ส่วนใหญ่ก็จะสอนเธอแหละค่ะ อยากให้เ
[อีกด้านหนึ่ง ณ คฤหาสน์เฮมสวอร์ธ] ร่างอันบอบบางกำลังพยุงตัวเองลุกขึ้นจากที่นอนด้วยความยากลำบาก ความบอบช้ำจากการโดนกระทำอันโหดร้ายและป่าเถื่อนของมาเฟียโหดเจ้าของคฤหาสน์หลังใหญ่ ทำให้เธอแทบทรงตัวไม่ไหวจนเกือบจะล้มลง หมับ! ร่างเล็กถูกรับเอาไว้อย่างทันท่วงที ก่อนที่จะล้มลงบนพื้น สายตาคมดุจับจ้องไปที่ใบหน้างามฉายแววตำหนิอย่างชัดเจน “ระวังสิ!” น้ำเสียงห้วนดุคนที่อยู่ในอ้อมแขนทันที “กะ-แก!” ทันทีที่รู้ว่าเป็นเขา ร่างบางก็ออกแรงขืนตัวเองออกจากอ้อมแขนนั้น แต่มันก็เป็นไปได้ยาก เมื่อเรี่ยวแรงของเธอนั้นหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด “หยุดด่าฉันสักพักได้มั้ย ดูสภาพของเธอสิ” “นั่นมันเป็นเพราะแกไง ที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้” “เธอเลิกคิดที่จะไปจากฉันได้แล้ว เพราะฉันไม่ปล่อยเธอไปแน่ พ่อของเธอมาเมื่อไหร่ ฉันจะตกลงด้วยข้อเสนอที่ทำให้พ่อเธอปฏิเสธฉันไม่ได้”เงินเท่านั้นที่เป็นทางออกของลูคัสตอนนี้ เขาเสนอเงินที่มากกว่า พร้อมกับสารภาพกับนายก้องภพไปตรงๆ ว่าเขาขอแลกกับตัวเธอ “น้าก้องไม่ใช่พ่อของฉัน เพราะฉะนั้นแกอย่าเอาเรื่องนี้มาอ้าง แกมันไม
แคว่ก!! เสียงชุดเดรสสวยถูกกระชากจนขาดวิ่น ร่างอวบอิ่มปรากฎแก่สายตาของมาเฟียหนุ่มทันที แววตาคมดุอ่อนแสงลงเมื่อเห็นเนินเนื้ออวบของเธอ “กรี๊ดดดด!!! ปล่อยนะ! ฮึก!! ไม่!”ศลิษาทั้งดิ้นและร้องในคราวเดียวกัน มือบางพยายามยกขึ้นมาปิดทรวงอกของเธอที่ถูกเปลือยด้วยฝีมือของชายที่นั่งคร่อมอยู่เหนือร่างของเธอ “ปล่อยเหรอ! มันสายไปแล้วเบบี๋! ผมเสนอทางเลือกให้คุณไปแล้ว เพราะฉะนั้นต่อจากนี้คุณจะได้เจอของจริงเสียที!”พูดจบมาเฟียหนุ่มก็โฉบวูบลงไปที่ปากบางทันที จูบร้อนถูกบดขยี้อย่างหนักหน่วง ริมฝีปากบางเม้มสนิท ไม่ยอมเปิดปากให้ลิ้นเขากดแทรกเข้าไปได้ มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มออกมา ‘นี่เธอคงยังไม่รู้จักคนอย่างนายเบนจามินดีสินะ’ “ฮึก! กรี้ดดดดด!!!” ศลิษาร้องเสียงหลง เมื่อส่วนล่างของเธอจุดที่อ่อนไหวที่สุดนั้น ถูกมือใหญ่ตะปปอย่างหนักหน่วง พร้อมกับดึงกระชากเพนตี้ตัวจิ๋วของเธอออก เนินเนื้ออวบอูมถูกนิ้วแกร่งลากไล้เข้าไปตรงร่องแก่นกลางทันที เรียวขาสวยหนีบเข้าหากันอย่างอัตโนมัติ แต่ทว่าก็ยังช้ากว่ามือใหญ่นัก! “ร้องไปสิ ร้องดังๆ ผมชอบนะ มันกระตุ้นอารมณ์ผมได้ดีสุดๆ อึ้มมม์ วันนี้คุณหนี
[ณ เพนท์เฮ้าส์หรูใจกลางเมืองลาสเวกัส...ในเวลาต่อมา] “เชิญคุณคุยเรื่องของคุณได้เลยค่ะ ฉันพร้อมรับฟังแล้วค่ะ”ศลิษานั่งลงบนโซฟาใหญ่กลางห้อง หลังจากที่เขาบอกเธอว่าจะขอคุยกับเธอก่อนที่เขาจะพาศลิษาไปเจอเพื่อนของเธอ ดวงตากลมโตกวาดมองบริเวณรอบๆ ห้องขนาดใหญ่ ความหรูหราและราคาคงไม่ต้องพูดถึง พวกมาเฟียมีกินมีใช้เสียจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไร สิ่งนี้คงเป็นเรื่องเล็กสำหรับเขาสินะ “โอเค นี่คุณรีบขนาดนั้นเลยเหรอ ความจริงรับเครื่องดื่มสักแก้วก่อนก็ได้นะ น้ำเปล่าก็ได้ เผื่อคุณจะคอแห้ง”เบนจามินมองดวงหน้านวลเนียนของอีกฝ่ายด้วยความชื่นชม หญิงไทยน่ารักก็จริง แต่พวกเธอมักจะคิดมาก และดูจะเคร่งกับวัฒนธรรมของตัวเอง ถ้าตัดสิ่งนี้ไป เขาคงเข้าถึงตัวเธอได้มากกว่านี้เป็นแน่ “ฉันไม่ต้องการค่ะ คุณพูดมาเลยค่ะว่าเรื่องอะไร” “โอเค! เอาเป็นว่าเข้าเรื่องเลยก็แล้วกัน เมื่อเช้าผม พี่ชาย และน้องสาวของผมได้คุยกันแล้วถึงเรื่องทั้งหมด คุณอาจจะสงสัยสินะ ว่าน้องสาวของผมมาเกี่ยวเรื่องนี้ทำไม” “ค่ะ” ศลิษาจ้องไปที่เขาด้วยความลุ้นระทึกอยู่พอสมควร มีตัวละครเพิ่มมาคือน้องสาวของเขางั้นเหรอ
“คุณชาร์ลอตต์ครับ พอเถอะครับ”เดม่อนดึงร่างของหญิงสาวมา ก่อนที่เธอนั้นจะถลาเข้าไปทำร้ายผู้หญิงของนาย ในเมื่อเธอจำคืนก่อนนั้นไม่ได้ เดม่อนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องรื้อความจำของเธอขึ้นมา ไม่ใช่ว่าเขาจะกลัวหรอกนะ บางทีให้เธอคิดว่าเป็นความฝันก็น่าจะดีที่สุด “แก! ปล่อยฉันนะ! กล้าดียังไงมาจับตัวฉันไว้ ปล่อย!” “คุณก็หยุดดิ้นสิครับ...เอายังไงครับนาย”เดม่อนหันไปขอความเห็นจากผู้เป็นนาย “นายก็จัดการไปสิ จะถามฉันอีกทำไม”คนที่เบนจามินสนใจไม่ใช่ชาร์ลอตต์มาตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมเบนจามินจะต้องแคร์เธอด้วย ถ้าเรื่องนี้เกี่ยวกับพ่อของเธอล่ะก็ เบนจามินก็ไม่คิดที่จะสนใจอยู่แล้ว แต่ที่เบนจามินไม่ได้ขัดอะไร นั่นก็เป็นเพราะไม่อยากหักหน้าของเธอก็เท่านั้นเอง ถึงได้ยอมมาตลอด “เบน! คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงคะ ชาร์ลอตต์รักคุณนะคะ เราคบกันมาหลายปีแล้ว ทำไมคะ! ทำไมคุณไม่เคยรักชาร์ลอตต์เลยหรือคะ” “คุณรู้ดีชาร์ลอตต์ว่าความเป็นจริงมันเป็นยังไง ผมไม่อยากจะพูดอะไรมากไปกว่านี้ เราไม่ได้เป็นอะไรกันอย่างที่คุณพูดเลย ลองทบทวนดีๆ สิ ว่าระหว่างคุณกับผมมันเกิดขึ้นตอนไหน ถ้าเรื่องนี้เป็นจร
[ณ คลับหรูคาสิโนตระกูลเฮมสวอร์ธ] “สาวๆ ที่นี่อิจฉาเธอทั้งนั้นเลยนะ ที่เมื่อวานคุณเบนไปส่งเธอ...รู้มั้ย...หนึ่งในนั้นก็มีฉันนี่แหละที่อิจฉาเธอที่สุด ได้ไปกับคุณเบนจามิน น้องชายเจ้าของธุรกิจที่รวยเป็นหมื่นล้านแสนล้านอย่างคุณลูคัส...ฉันคิดว่าวันนี้หล่อนจะไม่มาทำงานซะอีก...ทำไมยังมาอยู่อีกล่ะ อย่าบอกนะว่าหล่อนปฏิเสธคุณเบนจามิน” “อีกไม่กี่วันฉันก็จะได้กลับบ้านแล้ว ฉันไม่มัวมาสนใจเรื่องพวกนี้หรอก”ศลิษาตอบกลับโมนิซ่าด้วยท่าทีที่ไม่สนใจเรื่องของอีกฝ่ายพูดมา ทำไมศลิษาจะต้องสนใจเขาด้วย เรื่องที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของเธอ เขาก็เป็นคนทำ เธอไม่คิดที่จะเอาเรื่องของเขาไปใส่ใจหรอกนะ อีกไม่กี่วันพ่อของเธอก็จะกลับมาพร้อมเงินเพื่อใช้หนี้ เรื่องร้ายๆ นี่จะได้จบสิ้นเสียที “เธอนี่เล่นตัวจังเลยนะ เป็นฉันหน่อยไม่ได้” “ทำไมคุณไม่เสนอเขาไปล่ะ เผื่อเขาจะสนใจคุณ” “ถ้าคุณเบนสนใจฉันล่ะก็ ฉันคงไม่มายืนขาแข็งทำงานอยู่นี่หรอกย่ะ ป่านนี้คงนอนสบายอยู่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ไปแล้ว บ้าจริง! เธอนี่ มีโอกาสไม่คว้าไว้ เสียดายสุดๆ” “เสียใจด้วยนะที่ฉันไม่ได้คิดอย่างคุณ”
“ใช่ค่ะ ความรักเท่านั้นที่ผู้หญิงต้องการ แต่ว่าพี่เองก็ต้องใช้เวลานะคะ ถ้าหากว่าพี่ถูกใจเธอจริงๆ เพราะฉะนั้นไรลีย์เชื่อว่าพี่สองคนทำแบบนั้นไม่ได้หรอกค่ะ ปล่อยเธอสองคนกลับประเทศของเธอไปเถอะนะคะ” “พี่ไม่คิดจะทำแบบที่เราพูดอยู่แล้วไรลีย์”ลูคัสมั่นใจว่าเขาจะใช้อำนาจบังคับให้เธออยู่กับเขาให้ได้ โดยที่ไม่ต้องใช้ความรักนั่นเลยด้วยซ้ำ “แล้วพี่ลูคัสจะทำยังไงคะ ไรลีย์คิดว่าพ่อแม่และพี่ชายของเธอก็ต้องห่วงเธอสองคนเหมือนกัน อย่างที่พี่ลูคัสกับพี่เบนห่วงไรลีย์นะคะ พี่ลูคัสลองคิดดีๆ สิคะ ผู้หญิงมีตั้งมากมาย พี่จะใช้เงินซื้อกี่คนก็ได้นี่คะ ถ้าพี่ไม่ได้ชอบเธอจริงๆ และไม่ยอมที่จะใช้ความรักกับเธอล่ะก็ ไรลีย์ขอร้องค่ะ ปล่อยเธอไปเถอะนะคะ” “พี่มีวิธีของพี่ก็แล้วกันไรลีย์ ส่วนของนายล่ะเบน นายจะทำยังไง พี่รู้ว่านายก็จัดการเธอไปแล้วเหมือนกันนี่” “นั่นมันเป็นเพราะพี่ ที่ทำอะไรไม่เคยบอกผมเลย แต่ผมคงต้องกลับไปคุยกับเธอก่อน วันนั้นผมเองก็ไม่ได้ป้องกัน บางทีเธออาจจะท้องกับผมก็ได้นะครับ”เบนจามินก็ไม่ต่างกันกับพี่ชายของเขาเลย เขาก็ถูกใจหญิงชาวไทยคนนั้นอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว