ขอเวลา

ตอนที่ 4

ขอเวลา

         ตระการส่งทั้งคู่ที่บ้านด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วง แต่ด้วยที่ไม่ได้เลี้ยงลูกมาจึงไม่กล้าแม้แต่จะออกความคิดเห็นใด ๆ

         บรรยากาศบ้านหลังเดิมที่เคยอบอุ่น มีความสุขถึงแม้จะต้องเหน็ดเหนื่อยแค่ไหนแต่วันนี้บรรยากาศกลับดูเงียบ ต่างคนต่าง               ไม่พูดจา ดุจดาวก็กลับไปที่มุมเดิมของเธอ เตรียมหมักหมูไว้ทอดขายพรุ่งนี้ ตฤณเองก็จะเข้าไปช่วยก็ไม่กล้าจึงเดินออกไป             รดน้ำต้นไม้หน้าบ้านแทน

         ดุจดาวเธอนั่งหั่นหมูไปก็คิดไปว่าเธอคิดถูกไหมที่จะไม่ยอมไปอยู่ที่บ้านย่าของสามี ใจหนึ่งเธอก็สงสารตฤณอีกใจก็ไม่อยากต้องไปอดทนกับคำพูดที่แสนดูถูกแบบนั้น

         “พี่ ถ้าดาวไม่ไปพี่จะไปอยู่ที่บ้านพ่อพี่ไหม”

         เสียงถามของภรรยาทำให้ชายหนุ่มที่รู้สึกอึดอัดมาตั้งนาน รีบเดินจากหน้าบ้านและไปนั่งข้าง ๆ ภรรยาทันที

         มือหนาที่หยาบกร้านเพราะทำงานหนักมาตลอดจับมือเล็กที่หั่นหมูมาวางไว้ที่ขาของเขา

         “ก่อนหน้านี้เราก็อยู่กันได้ ลำบากกว่านี้เราก็ผ่านมาแล้ว คงไม่มีที่ไหนมีความสุขถ้าที่นั่นไม่มีเมียพี่”

         ดุจดาวส่งยิ้มพร้อมน้ำตาให้สามี เธอคิดว่าเขาจะเลือกที่จะไปอยู่บ้านหลังใหญ่ไปอยู่กับครอบครัวและทิ้งเธอไว้ข้างหลัง             เสียอีก

         “พี่พูดจริงใช่ไหม แต่นั่นพ่อกับย่าพี่นะ”

         ดุจดาวถามทั้งที่เธอยินดีกับสิ่งที่ชายหนุ่มตัดสินใจแต่แค่อยากให้เขาได้คิดอีกครั้ง

         “พี่ไม่ได้ไปอยู่กับท่านแต่ท่านก็ยังคงเป็นพ่อเป็นย่าของพี่ มีเวลาก็คงแวะไปหา พี่เลือกดาว ถ้าดาวไม่มีความสุขพี่ก็ไม่มีความสุขเหมือนกัน”

         ค่ำคืนนี้ต่างคนต่างหลับตาแต่ไม่มีใครที่หลับได้สนิทจริง ๆ ดุจดาวคิดตลอดว่าการที่เธอทนฟังคำดูถูกจากย่าสามีไม่ได้กำลังทำร้ายตฤณทางอ้อมไหม เพราะถ้าเขาได้ไปใช้ชีวิตที่นัน เขาคงจะมีความสุขแล้วไม่ต้องเหนื่อยเหมือนอยู่ที่นี่

         “นอนไม่หลับเป็นอะไร ไม่มีอะไรให้ต้องคิด พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าไปขายของอีก”

         ตฤณนอนกอดภรรยาตัวเขาเองที่นอนไม่หลับก็รับรู้ได้ว่าดุจดาวเองก็นอนไม่หลับ

         “ดาวสับสนค่ะ ความจริงดาวก็ยังไม่ได้รู้จักย่าของพี่มากพอก็ด่วนตัดสินว่าท่านกับดาวคงอยู่ด้วยกันไม่ได้ แต่ดาวก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทนคำพูดแบบนั้นได้ไหม เราเคยอยู่กันแบบนี้เหมือนต้องไปอยู่กับคนอื่น มันคงไม่มีความเป็นส่วนตัวและคงไม่คุ้นชิน ดาวไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดีพี่”

         ตฤณดึงคนตัวเล็กเข้ามาชิดตัวเขากอดเธอไว้แน่นกว่าเดิม เพราะตอนนี้คนในอ้อมกอดดูเครียดกว่าที่เขาคิดไว้อีก

         “นอนดีกว่า เอาเป็นว่าเรายังไม่ต้องให้คำตอบคุณพ่อ    ให้เวลามันค่อย ๆ หมุนไปมันอาจจะมีทางออกที่ดีเอง คิดแค่วันนี้ก็พอ ไหนมาให้หอมแก้มหน่อยจะได้หลับฝันดี”

         หญิงสาวพยายามข่มใจให้คิดตามคำที่สามีพูด จนในที่สุดเธอก็ปล่อยหัวใจให้หลับได้ลง

         เช้านี้ดุจดาวทำกับข้าวไปขายน้อยกว่าปกติเพราะช่วงเย็นของเมื่อวานเธอไม่ค่อยสบายใจจึงไม่อยากทำมาก

         รถสีดำคันหรูขับมาจอดหน้าร้าน หญิงชราที่หน้าตาคุ้นเคยเดินลงมาจากรถพร้อมกับยืนมองผู้คนที่มารุมซื้อแกงจากร้านของหลานสะใภ้

         “สวัสดีค่ะคุณย่า”

         ดุจดาวละจากลูกค้าหันมายกมือไหว้ทักทาย แต่ชุลีก็โบกมือให้เธอรู้ว่าให้ไปขายของให้เสร็จก่อน

         ชุลีมองหาช่องว่างหน้าร้าน เธอเดินเข้าไปดูกับข้าวที่ตอนนี้เหลือไม่กี่อย่างแล้ว

         “แกงเขียวหวานแล้วก็แกงส้มอย่างละสามถุงนะ”

         ลูกค้าที่ยืนเลือกกับข้าวอยู่ต่างหันมาบอกให้ดุจดาวตักให้กับชุลีก่อน เพราะดูจากการแต่งตัวแล้วคงไม่ใช่คนธรรมดา

         “ไม่ต้องทอน แล้วไม่ต้องให้ฟรีด้วยของซื้อของขาย เดี๋ยวฉันไปดูหลานชายฉันหน่อย ไปล่ะ”

         ดุจดาวเก็บธนบัตรมูลค่าหนึ่งพันบาทใส่กระเป๋า เธอรู้สึกเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นความฝันอยู่ดี ๆ ย่าสามีที่แสนจะพูดจา              ดูถูกกับมาซื้อแกงเธอถึงร้าน

         ดุจดาวได้แต่เก็บความรู้สึกที่สับสนไว้เพราะกว่าจะได้เจอสามีอีกทีก็เที่ยงคืน เธอไม่อยากโทรศัพท์ไปรบกวนในเวลางาน

         ดุจดาวหลับสนิททั้งที่ตั้งใจจะยังไม่นอนเพราะจะรอสามีกลับมาอยากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้เขาฟังแต่ด้วยความเหนื่อยพอล้างหม้อและเตรียมของทำกับข้าวตอนเช้าเสร็จดุจดาวก็       หลับสนิทมารู้ตัวอีกทีก็โดนสามีมานอนกอดแล้ว

         “ดาวหลับสนิทเลยกินข้าวไหมคะ มีแกงหมูหน่อไม้อยู่ใน     ตู้กับข้าว เดี๋ยวดาวไปตักให้ค่ะ”

         หญิงสาวทำท่าจะลุกแต่ถูกอีกฝ่ายดึงตัวมากอด เพราะตฤณซื้อข้าวเหนียวที่โรงงานกินไปแล้วเมื่อตอนสองทุ่ม เขาจึงอิ่มไม่อยากกินข้าวแล้ว

         “ไม่กินพี่ไม่หิว วันนี้คุณย่าไปที่ร้านมาเหรอ”

         ดุจดาวยังไม่ทันเริ่มเล่า สามีของเธอก็พูดขึ้นมาเสียก่อนเพราะย่าของเขาคงไปบอกว่ามาที่ร้านของเธอ

         “ใช่ค่ะ มาซื้อกับข้าวไปสองอย่างแต่อย่างละหลายถุง ท่านไปหาพี่ว่าอย่างไรบ้างคะ”

         หญิงสาวผลิกตัวเพื่อหันหน้ามาทางสามี เพราะคิดว่าสองย่าหลานคงต้องคุยอะไรกันแน่ ๆ

         “ท่านไม่ได้พูดอะไรแค่บอกว่าร้านของดาวขายดีขนาดนั้นน่าจะเปิดให้เป็นเรื่องเป็นราวแล้วก็ถามพี่ว่าจะไปอยู่กับท่านเมื่อไหร่ พี่ก็ตอบไปว่ายังไม่ได้คิดเลย ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร”

         ดุจดาวส่งยิ้มหวานให้สามีเพราะตอนนี้เธอก็เริ่มคิดว่าย่าของชายหนุ่มคงมีอีกหลายแง่มุมให้เธอได้รู้จักแต่เธอลองถามใจตัวเองตอนนี้เธอก็ยังคิดว่าอยากอยู่ที่บ้านหลังนี้มากกว่า

         ตฤณลุกไปอาบน้ำแต่ก่อนที่เขาจะอาบก็ได้เตรียมตักน้ำพริกเผาผัดใส่ถุงไว้เพื่อขายในวันพรุ่งนี้เพื่อช่วยให้ดุจดาวไม่ต้องวุ่นเพราะเขาไม่ได้ออกไปช่วยกว่าจะตื่นก็สิบโมงกว่าเที่ยงก็ต้องไปเข้าเวรต่อ