ดอกรักเบ่งบาน

ตอนที่ 7

ดอกรักเบ่งบาน

         เทียนหอมกลายเป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงอย่างเต็มตัว ชาวบ้านก็พากันนินทาตามประสา บางคนก็ว่าสมภารกินไก่วัดแต่ทั้งสองคนไม่สนใจกับคำพูดพวกนั้นเพราะไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับ    ความจริงที่ทั้งคู่ใช้หัวใจรับรู้

         “วันนี้พ่อเลี้ยงไปไหนมาทั้งวันเลยค่ะ เทียนมองไปรอบ ๆ ฟาร์มก็ไม่เห็น”

         หญิงสาวแปลกใจที่พ่อเลี้ยงหายไปไหนทั้งหมดโดยที่ไม่บอกเธอและปกติเขาจะเอาเธอไปด้วยเกือบทุกที่

         “ผมไม่ได้ไปไหนหรอกไปดูไร่ส้มด้านหลังมาเพราะจะเริ่มเก็บผลผลิต แล้วก็คุยกับหัวหน้าคนงาน ประชุมวางแผนกัน เลยไม่อยากพาเทียนไปจะไปนั่งเบื่อเปล่า ๆ ”

         หญิงสาวหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้สามีที่เหงื่อเต็มตัว เนื้อตัวก็ดูไหม้เพราะคงประชุมกันกลางแดดเห็นแล้วไม่เหมือนพ่อเลี้ยงแต่เหมือนคนงานมากกว่า

         “ปกติส้มขายดีไหมคะ เห็นทางเหนือปลูกกันหลายจังหวัด”

         “พอได้ เงินที่ได้จากการปลูกส้มคือเงินเก็บของฟาร์ม ส่วนเงินจากการขายผักเป็นเงินเดือนของลูกน้อง บางเดือนไม่พอก็ต้องไปเอาในส่วนนมแพะมาช่วย”

         พ่อเลี้ยงเดินเข้าไปอาบน้ำแล้ว เทียนหอมนั่งคิดคนเดียวว่าตอนนี้พ่อเลี้ยงเหมือนทำนู่นทำนี่เพื่อหาเงินเลี้ยงคนงานเสียส่วนใหญ่ ทำไมเขาถึงเป็นคนที่ทำเพื่อคนอื่นขนาดนี้

 5 เดือนผ่านไป

         วันที่พ่อเลี้ยงสุดแสนจะรอคอยก็มาถึง เทียนหอมตั้งครรภ์ได้สองเดือนแล้ว แม่เล็กเองก็ตั้งตานับวันนับเดือนรอวันที่จะได้เห็นหน้าหลานเพราะปีนี้เธอก็ชราลงไปมาก

         “แบบนี้ต้องจัดงานฉลอง”

         พ่อเลี้ยงบอกกับคนงานทุกคนเพราะเขาดีใจและอยากให้คนงานทุกคนมีความสุขกับการที่เขากำลังจะมีลูกด้วย

         ของมึนเมา อาหารถูกจัดมาอย่างเต็มกำลัง วันนี้งดการรักษาเวรยามหนึ่งคืนแต่ภายใต้คำสั่งยังคงมีเชนที่ไม่ยอมแตะของมึนเมาเลย เพราะเขายังไม่ยอมไว้วางใจอะไรง่าย ๆ

         พ่อเลี้ยงดื่มกินพูดคุยสนุกสนานกับบรรดาคนงาน หลายคนพยายามตั้งชื่อให้กับนายน้อยที่กำลังนอนอยู่ในท้องเขียนหอม

         “ชื่อน้องส้มหวานดีไหมพ่อเลี้ยง เรากำลังเก็บส้มกันเลย”

         คนงานในไร่ส้มเสนอชื่อเพราะเขาดูแลไร่ส้มจึงอยากให้มีคำว่าส้มอยู่ในชื่อด้วย

         “ไม่เห็นจะเพราะเลยแล้วถ้าเป้นผู้ชายล่ะจะให้ชื่อส้มเปรี้ยวเหรอ”

         เมื่อมีคนขัดขึ้นมา คนงานต่างก็พากันหัวเราะ พ่อเลี้ยงเองก็ชอบที่จะฟังคนงานช่วยกันตั้งชื่อเพราะตัวเขาเองก็ยังคิดไม่ออก

         เหล้าเข้าปากจากที่ตั้งใจว่าจะกินเลี้ยงฉลองกันแค่สามทุ่มตอนนี้ก็ยาวมาถึงเที่ยงคืน เทียนหอมเองก็เข้าไปนอนตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว แม่เล็กก็นั่งมองอยู่ที่หน้าบ้านไม่ได้มานั่งร่วมด้วย ส่วนเชนตั้งแต่  สองทุ่มเขายังคงขี่ม้าสำรวจไปรอบ ๆ ไร่และดูภาพจากกล้องวงจรปิดที่ต่อเข้ากับโทรศัพท์เขาตลอด

         “พ่อเลี้ยงเมื่อสักพักแพะในฟาร์มร้องเสียงดังเหมือนตกใจอะไรขึ้นมาแต่ตอนนั้นผมอยู่ไกลพอรีบขี่ม้าเข้าไปดูเสียงก็เงียบแล้วแต่ผมสังเกตว่าบริเวณข้างฟาร์มที่เคยเป็นหญ้ารกมันดูราบ      นอนลงไปเหมือนมีใครลากอะไรลงจากฟาร์มเราลงไปที่ที่ดินของชาวบ้านที่อยู่ข้าง ๆ ”

         ราเชนกระซิบข้างหูของเจ้านายเพราะยังไม่อยากให้ใครได้ยินเพราะคืนนี้นี่ที่มีงานเลี้ยงไม่ได้มีการบอกล่วงหน้าถ้าเกิดอะไรขึ้นแปลว่ามีคนในเป็นหนอน คอยรายงานให้คนของกำนันรู้จึงเลือกที่จะมาบุกรุกวันนี้

         คนแรกที่พ่อเลี้ยงเป็นห่วงคือเทียนหอมเขาจึงรีบเปิดประตูเข้าไปในบ้านและสิ่งที่เขาเจอคือเจ้าตูบถูกขังไว้ในห้องน้ำ ส่วนเทียนหอมหายไป

         “ทุกคนพวกมันบุกรุกเข้ามา ตอนนี้เทียนหอมหายไป”

         พ่อเลี้ยงตะโกนบอกคนงานที่กำลังนั่งดื่มกันอย่างมีความสุข เกิดเสียงโวยวายขึ้นทันที่ จนแม่เล็กต้องออกมาดู พอรู้เรื่อง               ความเป็นหญิงเหล็กถึงแม้จะชราลงมากก็ช่วยพ่อเลี้ยงจัดการทันที

         “ใครที่เมาจนไม่ไหวให้มันเข้าไปนอน ส่วนใครที่เมาและยังพอช่วยได้ให้ไปเฝ้าตามป้อม มีใครไม่ดื่มไหม”

 มีสองคนที่ยกมือเพราะสองคนนี้เป็นโรคกระเพราะจึงไม่ชอบดื่มของมึนเมา

“เอ็งสองคนตามพ่อเลี้ยงไป เชนไปเตรียมปืนและขี่ม้าไปที่ท้ายภูเขาเพราะตรงนั้นมันเป็นทางไปถนนใหญ่มันอาจมีรถจอดรออยู่ เดี๋ยวแม่โทรศัพท์แจ้งตำรวจเอง พวกผู้หญิงใครขับรถเป็นขับไปที่ถนนใหญ่เลยและถ่ายรูปจดทะเบียนรถทุกคันที่วิ่งผ่าน”

มีเมียคนงานอยู่สามคนที่ขับรถได้จึงรีบคว้ารถที่ไว้สำหรับส่งของขับออกไปทันที

พ่อเลี้ยงยืนฟังคำสั่งการจากแม่เล็กเหมือนคนไร้สติเพราะตอนนี้เขารู้สึกสมองไม่ทำงานเหมือนใจมันจะขาดเพราะไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะมาเกิดขึ้นในวันที่เขาเพิ่งได้รู้ข่าวดี

“พ่อเลี้ยงต้องตั้งสตินะ ตอนนี้เทียนหอมอยู่กับพวกมันก็จริงแต่เชื่อเถอะมันไม่ทำอะไรแน่นอน มันต้องเก็บเธอไว้เพื่อต่อรองอะไรบางอย่าง”

แม่เล็กเตือนสติลูกชายที่ตอนนี้ไม่เหมือนพ่อเลี้ยงคนเดิมอีกแล้ว

เชนส่งข่าวมาว่าเขาขี่มาลงไปในที่ดินของชาวบ้าน พบร่องรอยของพวกมันให้พ่อเลี้ยงรีบขี่ม้าไปดักที่ไร่องุ่นร้างก่อนจะขึ้นถนนใหญ่เพราะเชนขี่ม้าในที่ดินที่ชาวบ้านปลูกองุ่นไว้แบบนี้ต้องคอยหลบหลีกกลัวจะไม่ทันให้พ่อเลี้ยงขี่ตามถนนดินและไปดักที่ข้างหน้าเลย

พ่อเลี้ยงไปแอบอยู่ที่ไร่องุ่นร้างและเป็นไปอย่างที่เชนคิดพวกมันกำลังรีบเดินเพื่อมุ่งหน้าสู่ถนนใหญ่พ่อเลี้ยงจึงแสดงตัว                 ชี้ปลายกระบอกปืนไปที่พวกมันที่มากันสามคน

“พวกมึงเป็นพวกของกำนันใช่ไหม ภาพกล้องวงจรปิดในไร่บันทึกทุกอย่างไว้หมดแล้วและรถที่จะรอรับพวกมึงตอนนี้ตำรวจก็กำลังรอพวกมึงอยู่ที่รถ มึงบอกมาว่ามึงเอาเมียกูไปไว้ที่ไหน”

พ่อเลี้ยงพูดโกหกทั้งหมดเพื่อขู่ให้พวกมันกลัวเพราะเขาคิดว่าพวกมันมีกันสามคน ปืนก็คนละกระบอกส่วนเขามีตัวคนเดียวในตอนนี้

สองในสามของพวกมันฉวยโอกาสกระโดดเข้าไปในไร่องุ่นร้างที่เต็มไปด้วยข้าวของที่วางเต็มไปหมดก่อนจะลุกขึ้นวิ่งหนี จึงเหลือเพียงคนเดียวที่ยืนจ้องหน้ากับดนัทธ์อยู่ ด้วยความหวาดกลัวเพราะถูกทิ้งไว้คนเดียว

         พ่อเลี้ยงเตะขาให้คนร้ายล้มลงไปนั่งกับพื้นก่อนที่จะใช้              ขาเหยียบที่อกอย่างเต็มแรง

         “มึงเอาเมียกูไปไว้ที่ไหน”

เสียงคำถามสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงด้วยเสียงปืน พวกมันย้อนกลับมาฆ่าปิดปากกันเอง

“เมียพ่อเลี้ยงถูกซ่อนไว้ในห้องเก็บของในไร่องุ่น”

คนร้ายเมื่อรู้ว่าตัวเองโดนพวกเดียวกันหักหลังจึงตัดสินใจบอกความจริง เชนมาถึงพอดีจึงจัดการพาคนร้ายส่งโรงพยาบาลเพราะถ้าคนร้ายปลอดภัยคนที่อยู่เบื้องหลังงานนี้ก็จะไม่รอด

พ่อเลี้ยงสั่งให้คนงานทั้งหมดเปิดดูห้องเก็บของ ของไร่องุ่นที่อยู่รอบ ๆ ไร่ของเขาทั้งหมด ซึ่งแต่ละไร่ก็มีห้องเก็บของอยู่หลายห้องและส่วนมากก็ล็อคกุญแจแน่นหนา จึงไม่รู้ว่าเจ้าของล็อคไว้อยู่แล้วหรือพวกมันล็อคเพื่อขังเทียนหอมไว้ในนั้น