บ้านหลังใหม่

ตอนที่ 2

บ้านหลังใหม่

         เทียนหอมอยู่บ้านของผู้ใหญ่แค่เพียงคืนเดียวเพราะทุกคนต่างกลัวเรื่องความปลอดภัยและกลัวว่าพวกมันจะกลับมาจัดการเทียนหอมอีก

         ลำไยทำหน้าที่พาเด็กสาวที่ยังคงร้องไห้ตลอดเวลาไปเก็บข้าวของที่จำเป็นเพื่อย้ายไปอยู่ในฟาร์มของพ่อเลี้ยงดนัทธ์

         “อะไรที่ทิ้งได้ก็ทิ้ง เอาไปบางครั้งมันก็สร้างความเจ็บปวดให้เรา เริ่มต้นชีวิตใหม่นะ”

         ลำไยจับมือเด็กสาวที่อายุห่างจากลูก ๆ ของเธอไม่มาก             หัวอกของคนที่เป็นแม่รู้ดีว่านาทีที่ลออจะขาดใจความห่วงลูกมีมากแค่ไหนแล้วทั้งสองคนคงไปไม่สบายถ้าเทียนหอมไม่ยอมเลิกเสียใจแบบนี้

         คราบเลือดที่ยังติดอยู่ที่พื้นกระดานของบ้าน กับข้าวที่แม่และพ่อของเธอกำลังเตรียมไว้ว่าจะกินยังตั้งอยู่ที่เดิม ภาพทุกอย่างคือความเจ็บปวดที่เทียนหอมเองก็รู้ตัวว่าเธอคงอยู่ที่บ้านหลังเดิมไม่ได้จริง ๆ

         “ป้าลำไยคะ เทียนคงอยู่ที่นี่ไม่ได้จริง ๆ แล้วข้าวของรอยเลือดใครจะจัดการคะ”

         “พ่อเลี้ยงเขาจะจัดการเอง ตอนนี้เทียนเก็บของเถอะป้ากับลุงจะได้ไปส่งและไหนจะต้องจัดงานศพให้พ่อกับแม่เราอีก สิบแปดแล้วนะอายุต้องเข้มแข็งเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว”

         เทียนหอมเช็ดน้ำตาบนใบหน้า เธอสูดลมหายใจหลับตาและสั่งตัวเองให้เข้มแข็ง สาวน้อยสองมือถือกระเป๋าเดินตามลำไยลงไปที่รถมุ่งหน้าสู่ฟาร์มของพ่อเลี้ยงที่อยู่ออกไปจากนอกตัวหมู่บ้านถ้าไปตามถนน แต่ถ้าใช้การเดินก็อยู่แค่เพียงหลังบ้านของเธอไปไม่กี่ร้อยเมตร พ่อเลี้ยงจึงได้ยินเสียงปืนและมาได้เร็วแต่ก็ไม่เร็วพอที่จะช่วยชีวิตพ่อกับแม่ของเธอ

         “นี่ห้องของเทียนนะอยู่ติดกับห้องของผมเพราะบอกตรง ๆ ไม่ไหวใจกำนันเลย นับจากนี้ไปเขาคงสู้เต็มที่เพราะเมื่อคืนหลักฐานทางสื่อส่งให้ทางตำรวจแล้ว คดีนี้ไม่เงียบแน่แต่จะไปจบตรงไหน  จะสาวไปถึงคนสั่งได้ไหมคงต้องติดตามกันไป”

         พ่อเลี้ยงพาเทียนหอมไปเก็บของที่ห้องนอน บ้านที่ดนัทธ์อยู่เป็นบ้านปูนหลังเล็กมีสองห้องนอนเท่านั้นและรายล้อมไปด้วยบ้านพักคนงาน เทียนหอมดูแล้วก็น่าจะปลอดภัยเพราะกว่าจะมาถึงบ้านหลังนี้ได้ต้องผ่านบ้านคนงานของฟาร์มทั้งสี่ด้าน

         “ผู้ใหญ่อย่าลืมเรื่องเวรยามส่วนของผมส่งไปช่วยทุกวันศุกร์ส่วนอาวุธกับกล้องวงจรปิดพรุ่งนี้ผมจะเริ่มส่งคนไปแอบติดตั้งเพื่อไม่ให้สะดุดตาคงต้องค่อย ๆ ทำไป ผู้ใหญ่ก็ระวังตัวด้วย ไอ้กำนันมันสู้แน่เพราะเราเอามันจริงครั้งนี้ ชีวิตคนบริสุทธิ์กี่คนแล้วที่ต้องมาสังเวยให้กับคนโลภและเลือดเย็นอย่างมัน”

         พ่อเลี้ยงดนัทธ์มีอายุแค่เพียงสามสิบแต่ความคิดของเขาโตเกินอายุเพราะเขาถูกส่งให้ไปเรียนเมืองนอกตั้งแต่เด็ก ต้องทำงานหาเงินดูแลตัวเอง ครอบครัวของเขาก็ต้องสูญเสียพี่สาวไปเพราะถูกกำนันดนัทธ์ลวงไปข่มขืนพี่สาวของเขาจึงฆ่าตัวตาย นับตั้งแต่วันนั้นมา พ่อเลี้ยงตั้งใจจะจัดการกับกำนันให้ได้แต่หลักฐานกลับไม่เคยเพียงพอ จนถึงเหตุการณ์นี้เขาตั้งใจว่าจะให้พ่อกับแม่ของเทียนหอมเป็นศพสุดท้ายให้ได้และกฎหมายจะต้องจัดการคนชั่วอย่างกำนันสมยศให้ได้รับกรรมที่ทำไว้

         ทุกคนกลับบ้านกันไปหมดแล้ว พ่อเลี้ยงเข้าไปหาเทียนหอมในห้องนอนห้องใหม่ของเธอด้วยท่าทางที่แสดงความเสียใจอย่างเห็นได้ชัด

         “ผมขอโทษนะเทียนหอม ที่ไปถึงช้าไม่สามารถช่วยชีวิตพ่อกับแม่ของเธอได้”

         คำพูดของฝ่ายชายทำให้ความคิดแรกของหญิงสาวที่แอบคิดว่าเขาคือต้นเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่ของเธอต้องเป็นแบบนี้หายไปทันที

         “อย่าคิดมากค่ะ ถ้าจะมีใครผิดก็ไอ้พวกคนชั่วที่ทำ”

         เจ้าตูบเหมือนรู้ว่าเจ้าของกำลังทุกข์ใจมันรีบเดินมา          คลอเคลียที่ขาของเทียนหอมทันที

         “เทียนขอเลี้ยงเจ้าตูบนะคะ มันคงเป็นสิ่งเดียวที่เหลือในชีวิตของเทียน”

         พ่อเลี้ยงลุกมายืนข้าง ๆ หญิงสาวและก้มตัวนั่งลงเล่นกับ   เจ้าตูบที่ดูเป็นมิตรกับทุกคน

         “ข้างนอกสุนัขเยอะ คงต้องเลี้ยงไว้แต่ในบ้าน ถ้าจะพาไปข้างนอกก็ต้องใส่สายลากจูงเดี๋ยวผมจะให้คนมาทำกรงให้มันอยู่             จะได้ไม่ต้องมานอนในห้องนี้ ขนมันจะทำให้เธอเป็นภูมิแพ้ได้”

         พ่อเลี้ยงทำท่าจะเดินออกนอกห้องแต่ก็หันกลับมาเมื่อ           นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้แนะนำคนสำคัญไป

         “เช้ากับเย็นจะมีแม่เล็กมากินข้าวด้วยนะ แม่เล็กเป็นแม่บ้านที่นี่แต่ผมยกให้เป็นแม่คนที่สอง เย็นนี้คงได้เจอกัน กลางวันแบบนี้แม่เล็กจะอยู่แต่ในฟาร์มคอยจัดการเรื่องผักออร์แกนิกพอตกบ่ายก็จะกลับบ้านมานอนแล้วก็เจอกันอีกทีตอนกินข้าวเย็น”

         เจ้าของบ้านเดินออกไปแล้ว เทียนหอมนั่งลงกับเตียงนอนเธอมองรอบ ๆ ห้องที่ถูกตกแต่งไว้สวยงาม ห้องนี้ถือว่าดีกว่าห้องนอนที่บ้านของเธอมากแต่มันก็คงไม่ทำให้เธอมีความสุขเท่ากับการได้อยู่พร้อมหน้าครอบครัว

         หญิงสาวพยายามสลัดความพ่ายแพ้ออกจากหัวใจ เธอต้องไม่อ่อนแอ เธอจะทำให้พ่อกับแม่ที่มองเธออยู่บนฟ้าสบายใจที่เห็นเธอมีความสุข

         ดนัทธ์เดินออกมาพ้นตัวบ้านแล้ว ตรงที่เขายืนไม่มีใครอยู่เขาจึงไม่จำเป็นต้องฝืนเข้มแข็งอีกต่อไป น้ำตาลูกผู้ชายมันไหลออกมา เขาทั้งเสียใจ รู้สึกผิดที่ไปช่วยพ่อกับแม่ของเทียนหอมไม่ทัน ทั้งที่เขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้น

         พ่อเลี้ยงแอบชอบเทียนหอมมาได้สักพักเขาจึงเคยไปพูดคุยเรื่องนี้กับลออและเทพแต่ทั้งสองคนขอไว้ให้ลูกสาวเรียนจบมัธยมศึกษาปีที่หกก่อนแล้วจะถามเจ้าตัวให้และนี่คือสาเหตุที่ลออจึงสั่งเสียลูกสาวให้มาอยู่ในการดูแลของพ่อเลี้ยง