เรื่องฟาร์มรักของสาวน้อย

ตอนที่ 1

พราก

         “แม่คะ! เทียนไปตามหาเจ้าตูบที่หลังบ้านก่อนนะ เรียกมันให้มากินข้าวมันก็ไม่ยอมมา สงสัยไปแอบหาหนูหลังบ้านแน่ ๆ ”

         เจ้าตูบแมวไทยเพื่อนเล่นเพียงหนึ่งเดียวของเทียนหอม             สาวน้อยในวันสิบแปด มันชอบไปเที่ยวเล่นหลังบ้านที่เป็นพื้นที่นาของครอบครัว

         ปัง! ปัง!

         เทียนหอมสะดุ้งสุดตัวเมื่อเธอเดินมาถึงที่นาห่างจากตัวบ้านหลายสิบเมตรแต่ก็ได้ยินชัดว่าเสียงที่กำลังดังอยู่คือเสียงปืนและมันดังมาจากในบ้านของเธอ

         สาวน้อยอุ้มเจ้าตูบที่เธอเพิ่งเจอมันวิ่งกลับบ้านทันที แต่เธอต้องหยุดและซ่อนตัวอยู่หลังป่ากล้วยเมื่อได้ยินว่า บนบ้านของเธอมีเสียงชายแปลกหน้า

         “ลูกสาวพวกแกอยู่ไหน บอกมาจะได้ส่งให้ไปตายพร้อมกัน”

         “เทียนมันไม่อยู่ มันไปนอนบ้านญาติในเมือง”

         สิ้นเสียงมารดาของเธอตอบก็มีเสียงรถยนต์อีกคันจอด           หน้าบ้านพวกที่อยู่ข้างบนจึงพากันวิ่งมาที่รถและมีเสียงปืนดังเป็นระยะก่อนที่พวกมันจะขับออกไป

         เสียงปืนสงบเทียนหอมจึงค่อย ๆ ออกมาจากหลังป่ากล้วยและเธอก็เห็นว่าคนที่มาใหม่คือผู้ใหญ่บ้านกับพ่อเลี้ยงดนัทธ์                สาวน้อยจึงรีบวิ่งออกไปหาคนทั้งคู่

         “เทียนหอมหนูปลอดภัยใช่ไหมลูก”

         ผู้ใหญ่ผดุงดึงตัวสาวน้อยที่กำลังกอดเจ้าตูบยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้าเข้ามากอด

         “พ่อกับแม่อยู่ข้างบน มันทำอะไรพ่อกับแม่หนู”

         พ่อเลี้ยงดนัทธ์ได้ยินแบบนั้นจึงรีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านและตะโกนส่งเสียงมาข้างล่าง

         ผู้ใหญ่น้าลออกับน้าเทพถูกยิง รีบขึ้นมาช่วยกันเร็ว ผู้ใหญ่รีบวิ่งตามขึ้นไปส่วนเทียนหอมเธอแทบจะไม่มีแรงเดินขึ้นบันได้       เธอกลัวความจริงที่อยู่ข้างบนบ้าน

         “พ่อ! แม่!”

         เทียนหอมปล่อยเจ้าตูบลง เธอทรุดตัวกอดร่างบิดาที่ตอนนี้ไร้ลมหายใจก่อนจะรีบหันมาหามารดาที่กำลังเรียกชื่อของเธอ

         “เทียนแม่ไม่ไหวแล้ว ลูกต้องไปอยู่กับพ่อเลี้ยงนะพวกกำนันสมยศมันจะฆ่าลูก”

         ผู้ใหญ่และพ่อเลี้ยงอัดเสียงของลออก่อนสิ้นใจไว้เพื่อใช้เป็นหลักฐานและยังมีกล้องหน้ารถที่บันทึกภาพพวกมือปืนที่ลงจากบ้านได้แต่ไม่รู้ว่าจะเห็นได้ชัดเจนแค่ไหน

         ลออสั่งเสียลูกและฝากลูกสาวกับพ่อเลี้ยงได้ไม่กี่นาที เธอก็สิ้นใจบนตักลูกสาว เทียนหอมกอดร่างไร้วิญญาณของมารดาร้องไห้เหมือนคนที่เสียสติเป็นภาพที่น่าหดหู่มาก ซึ่งตอนนี้ชาวบ้านและตำรวจมาถึงที่เกิดเหตุแล้ว

         ลำไยภรรยาของผู้ใหญ่บ้านยืนกอดเทียนหอมไว้แน่นเมื่อกู้ภัยและเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเข้ามาจัดการดูแลร่างที่ไร้วิญญาณของลออและเทพ

         พ่อเลี้ยงยังไม่ยอมให้หลักฐานกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเพราะเขาต้องการให้ผ่านสื่อโดยมีเพื่อนของพ่อเลี้ยงเป็นนักข่าวท้องถิ่นของช่องทีวีดังเพราะดนัทธ์เข้าใจดีว่ากำนันสมยศมีอิทธิพลในท้องที่มาก เขาจึงไม่ไว้ใจอยากทำทุกอย่างผ่านสื่อเพื่อให้คดีไม่เงียบเหมือนคดีอื่น ๆ ที่ผ่านมา

         คืนนี้เทียนหอมต้องไปนอนกับลำไยที่บ้านผู้ใหญ่ก่อน เพราะจิตใจของเทียนหอมตอนนี้แทบไม่มีสติเหลือเลย

         “เทียนหนูฟังป้านะลูก พ่อกับแม่เขาไปสบายแล้วสิ่งเดียวที่หนูจะทำให้ทั้งคู่ไปสงบหมดห่วง คือการใช้ชีวิตต่อไปให้ได้และดูแลตัวเองให้ดีที่สุด”

         ลำไยออกมานอนกับเทียนหอมและกอดสาวน้อยผู้สูญเสียไว้ตลอดเวลา เทียนหอมเองก็กอดเจ้าตูบไว้แน่นเหมือนว่าชีวิตของเธอเหลือมันแค่เพียงตัวเดียว

         “พ่อกับแม่หนูทำอะไรผิดคะ ทำไมมันถึงทำกับทั้งสองคนแบบนี้”

         ลำไยมองหน้าคนถามที่ไร้เดียงสาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเพราะอะไรพวกชั่วพวกนั้นถึงได้พรากชีวิตพ่อกับแม่ของเธอไป

         “พวกมันไม่พอใจที่ลออกับเทพขายที่ดินให้กับพ่อเลี้ยงแต่ใครจะไปคิดว่ามันจะเอากันถึงชีวิตเลย เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของพ่อเลี้ยง ลุงผู้ใหญ่และก็ทางตำรวจส่วนเทียนหอมก็เก็บของไปอยู่กับพ่อเลี้ยงตามที่ลออสั่งเสียไว้”

         “ทำไมหนูต้องไปอยู่กับพ่อเลี้ยงในเมื่อเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่หนูต้องตาย”

         เทียนหอมเธอคิดแบบนั้นจริง ๆ ถ้าพ่อกับแม่ของเธอยอมขายที่ดินให้กำนันพ่อกับแม่ก็คงไม่ต้องตาย

         “อย่าคิดแบบนั้น พ่อกับแม่ของหนูยอมสละชีวิตเพื่อปกป้องที่ดินไม่ให้กำนันมันเอาไปทำโรงงานและฟาร์หมู ส่วนที่ขายให้พ่อเลี้ยงทั้งสองคนมันไม่ได้ขายจริงแต่ต้องเอาพ่อเลี้ยงมาอ้างต่างหากและตอนนี้มีพ่อเลี้ยงคนเดียวที่จะปกป้องหนูได้ ลุงกับป้าก็ไม่ได้มีพรรคพวกลูกน้องเหมือนพ่อเลี้ยง อย่าทำให้พ่อกับแม่ต้องไปไม่สบายสิลูก”

         เทียนหอมพยักหน้าทั้งที่หัวใจของเธอไม่อยากไปไหน              เธออยากกลับไปอยู่ที่บ้านของเธอเหมือนเดิมแต่เสียงของพวกมันที่ถามหาเธอยังดังอยู่ในหัว สาวน้อยเถียงไม่ได้ว่าเธอกลัวและอยากเก็บชีวิตไว้แก้แค้นให้พ่อกับแม่ของเธอ

         ฝนที่เริ่มตกกระทบหลังคาดังไม่เหมือนเสียงที่บ้านของ  เทียนหอมเลย หญิงสาวได้ยินเสียงแม่ตะโกนบอกพ่อให้รีบปิดประตูหน้างต่างดังมาแต่ไกล ทุกอย่างมันไม่มีอีกแล้วมันเป็นแค่ความทรงจำที่ผ่านคืนนี้ไปพรุ่งนี้เช้าเธอจะไม่มีบ้านไม่มีพ่อและแม่อีกต่อไป

         สายฝนที่ตกอย่างไม่ขาดสายเหมือนน้ำตาที่หยดลงบนแก้มขาวใสคืนนี้มีหลายคนที่นอนไม่หลับเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้คนทั้งหมู่บ้านต่างอยู่ในความหวาดกลัวและรู้สึกใจหายสงสารครอบครัวเล็ก ๆ ที่ถูกรังแกอย่างไม่มีทางสู้