หมดห่วง

ตอนที่ 12

หมดห่วง

         โกศของนิตยาถูกวางไว้กับโกศปู่ของตฤณ เพราะชุลีทำพิธีงานศพแบบไทยไม่ได้ฝัง

         “อโหสิกรรมให้ฉันนะนิตยา เวรกรรมมันตามฉันแล้วใน              ชาตินี้ฉันอยู่กับความรู้สึกผิดตลอดเวลา สักวันเราคงได้เจอกันนะ”

         ชุลีได้ทำตามที่ตั้งใจไว้แล้ว อย่างน้อยความรู้สึกผิดก็น้อยลง สิ่งต่อไปที่เขารอคอยคือการมีทายาทสืบเชื้อสายตระกูลต่อไป

         ตฤณไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังเพราะหลังจากที่กลับจากนครสวรรค์ได้สองเดือน ดุจดาวก็ตั้งท้อง

         “ย่าจะมามัวไม่สบายไม่ได้แล้ว ใครจะเลี้ยงหลาน พวกแม่บ้านที่นี่ก็ไม่เคยมีลูกกันสักคน ดุจดาวก็ต้องดูร้าน ตระการลูกไม่ต้องไปทำงานหรอก ช่วยแม่เลี้ยงหลานอยู่บ้านดีกว่า ปล่อยหน้าที่ทำมาหากินให้หนุ่มสาวเขาทำไป”

         ตระการเต็มใจและดีใจที่สุดเพราะเขายังคิดถึงวันเวลาที่เขาอุ้มเด็กชายตัวน้อยไปขายปลาที่ตลาดในช่วงเช้าได้เพื่อให้นิตยาได้มีเวลาทำงานบ้านและเตรียมทำขนมขายตอนเย็น

         “ตอนลูกได้เลี้ยงแค่สองขวบ เอาไว้เลี้ยงหลานแทนก็ได้เนาะคุณแม่”

         ทุกอย่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตลาดมีปัญหาเข้ามาเรื่อย ๆ ไม่ว่าจะแม่ค้าทะเลาะกัน ปัญหาความสกปรก หรือการค้างค่าเช่าแต่ตฤณก็จัดการได้ทุกอย่าง

         ร้านขายเข้าแกงสาขาแรกตอนนี้ขายดีจนต้องจ้างลูกจ้างเพิ่ม และมีบริการส่งถึงที่โดยที่สามีของรำพึงมารับหน้าที่นี้ ชุลีให้เงินเดือนมากกว่าเป็นยามถึงสองเท่า

         บ้านหลังแรกของทั้งคู่ จากที่ตั้งใจว่าจะเก็บไว้ แต่ตอนนี้ทั้งคู่ตัดสินใจที่จะไม่ยึดติดจึงขายให้กับเพื่อนยามของตฤณในราคาถูก เพราะอยากให้เพื่อนได้มีบ้านอยู่คงดีกว่าการเช่าห้องแคบ ๆ

         ดุจดาวท้องใหญ่มากหมอบอกให้เธอกินให้น้อยหน่อยแต่ คุณทวดกับคุณปู่ก็จะให้เธอกินอย่างเดียว

         “อีกสองเดือนจะคลอดแล้ว ดาวไม่เชื่อคุณพ่อกับคุณย่าแล้วกลัวคลอดเองไม่ได้ ต้องกินพวกของที่เป็นน้ำตาลเป็นแป้งให้น้อยลง จะได้คลอดง่ายขึ้น”

         ดุจดาวบ่นเมื่อเห็นชุลีเอาทุเรียนมาให้เธอ เพราะเธออยากมีลูกหลายคนถ้าผ่าจะมีได้แค่สองคนเท่านั้น

         “ย่าก็ลืมไป กินผักเอาแล้วกัน ผ่าก็จะลำบากแถมมีลูกได้แค่สองคนอีกต่างหาก”

         คนเป็นย่าไม่น้อยใจและเข้าใจ จึงยอมเก็บทุเรียนกลับไป   ดุจดาวเองก็ได้แต่กลืนน้ำลายเพราะเป็นของโปรดเธอ

         วันที่เด็กน้อยจะได้ลืมตาดูโลกก็มาถึง ดุจดาวปวดท้อง    คลอดลูก เธอใช้เวลาเบ่งอยู่นานเพราะเด็กตัวใหญ่แต่ในที่สุดเหลนชายคนแรกของตระกูลก็ได้ลืมตาดูโลก

        

         ดุจดาวเลี้ยงลูกแบบเต็ม ๆ แค่สองเดือนหลังจากนั้นเธอก็มีหน้าที่แค่กลับมาจากร้านให้ลูกได้กินนม ทวดกับปู่นั่งเฝ้ากันทั้งวัน

         “คุณพ่อนั่งทำอะไรครับ”

         ตฤณกลับมาจากทำงานเห็นพ่อของเขากำลังนั่งเลื่อยไม้อยู่จึงถามด้วยความแปลกใจ

         พ่อจะทำคอกให้ตาหนู เหมือนที่พ่อเคยทำให้ตฤณตอน             เด็ก ๆ พ่อรู้ว่าความจริงซื้อเอาก็ได้แต่พ่ออยากทำเอง ทำไปเรื่อย ๆ กว่าจะเสร็จ แกงส้มก็คงจะเริ่มคอแข็งแล้ว”

         ตระการเลี้ยงแกงส้มหลานชายคนเดียวของเขาแบบพอเพียง ไม่ว่าของเล่นเขาก็ประดิษฐ์ให้หลานเอง แทบจะไม่ได้ซื้ออะไร             ก่อนนอนก็อ่านหนังสือธรรมมะให้หลานฟังทุกกลางวัน ชุลีก็เลยพลอยได้ฟังไปด้วย

         แกงส้มเริ่มเดินได้ ดุจดาวก็ท้องลูกคนที่สอง คนนี้เป็นผู้หญิงคราวนี้ได้เลี้ยงกันสนุกเพราะชะอมคลอดออกมา แกงส้มเองเพิ่งจะเริ่มเดินได้เก่ง ไหนจะคนเล็กคอไม่แข็ง คนพี่ก็วิ่งไม่หยุด คนเป็นทวดต้องหนีแอบแยกไปนอนในห้องเสียวันละหลายรอบ                      เพราะเวียนหัว แต่พอดีขึ้นก็ห่วงหลานออกมาอีก ดีที่มีแม่บ้านหลายคนจึงช่วยกันเลี้ยงแกงส้ม ส่วนตระการก็ทำหน้าที่เลี้ยงชะอมไป

         “คนที่สามถ้าจะมีพ่อขอให้แกงส้มไปโรงเรียนก่อนนะ”

         ตระการเลี้ยงหลานจนแก่ไปมาก แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยให้ดุจดาวเลี้ยง คงเป็นเพราะปมในใจที่เขาไม่ได้เลี้ยงลูกมาจึงอยากชดเชย

         ชีวิตของตระกูลจรูญรุ่งเรืองกิจกลับมามีความสุขอีกครั้ง บ้านไม่เคยเหงาเลย กลางวันไม่มีเสียงแกงส้มเพราะไปโรงเรียนก็มีเสียงชะอมที่พูดเก่งมากและติดคุณทวดกับคุณปู่ถึงขั้นไม่ยอมนอนกับพ่อและแม่เลย

         ชะอมเข้าโรงเรียนตามพี่ชายไป ดุจดาวจึงท้องลูกอีกคนแต่คนนี้ตระการขอไม่เลี้ยง เพราะเขาตัดสินใจที่จะไปบวชแล้ว และก็คิดว่าจะบวชไปเรื่อย ๆ ไม่มีกำหนด

         “แม่อนุโมทนาด้วยนะลูก ในเมื่อจะไปทางทำธรรมก็ปฎิบัติให้ดี เผื่อบุญกุศลจะส่งมาให้แม่บ้าง เพราะชีวิตของแม่ห่างจากศาสนาเหลือเกิน”

         ชุลีจัดการเรื่องบวชให้กับลูกชายเป็นการบวชแบบเรียบง่ายหลังจากบวชได้เกือบสองปี ตระการก็ออกธุดงค์และกลับมาอีกทีก็พบว่าแม่ของเขากำลังป่วยหนัก

         ตระการสึกออกมาเพื่อดูแลชุลีจนลมหายใจสุดท้ายเพื่อแสดงความกตัญญู จนคนเป็นแม่จากไปท่ามกลางลูกหลานเหลนที่ต่างอาลัยรักและจดจำซึ่งความดีที่เธอทำไว้

         งานศพจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายตามที่เจ้าตัวสั่งเสียไว้ ตระการเองไม่กลับไปบวชเพราะเขาคิดว่าการพ้นทุกข์มันอยู่ที่ใจเขาจึงปฎิบัติอยู่บ้านและช่วงปิดเทอมก็จะพาแกงส้มไปถือศีลที่วัดเป็นเวลาหนึ่งเดือนทุกปี

         “ชีวิตของเราสองคนเหมือนในละคร จากยามมาเป็นลูกคนรวย”

         ตฤณนอนกอดภรรยาโดยมีลูกคนเล็กนอนเล่นอยู่ข้าง ๆ  ความสุขในชีวิตของตฤณตอนนี้มันล้นจนเขาไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

         “ละครก็ทำมาจากชีวิตคน แต่แตกต่างที่ชีวิตเราตอนจบมันเกิดจากการกระทำในปัจจุบัน ไม่ได้มีผู้กำกับคอยบอกให้จบ             แบบไหน เราก็เคยผิดพลาดจนครอบครัวเกือบพังมาแล้ว การรักษาความสุขไว้ไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะ และเราสองคนก็อย่าหลงกับความสุขจนลืมว่าทุกข์ที่ผ่านมามันเป็นอย่างไร”

         ดุจดาวเธอไม่เคยลืมความจนและความลำบาก ตอนนี้เธอมีทุกอย่าง เธอจึงเลือกที่จะเป็นผู้ให้ ทุกคนในบ้านหลังนี้จึงชอบที่จะทำทานและช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์เสมอและมันก็ยิ่งทำให้ทุกคนในครอบครัวต่างมีแต่ความสุข

         หลานทั้งสามคนต่างก็โตกันหมดแล้วตระการเองก็เริ่มอายุมากขึ้น เขาจึงตัดสินใจที่จะออกบวชอีกครั้งเพราะตอนนี้ตัวเขาเองหมดห่วงในชีวิตแล้วจริง ๆ

         ทุกคนในตระกูลจรูญรุ่งเรืองกิจต่างเดินไปตามเส้นทางชีวิตที่ดี ที่ถูกและสร้างความสุขให้กับตัวเองและผู้อื่น

         “พี่โชคดีจริง ๆ ที่ได้ดุจดาวมาเป็นภรรยา ขอบคุณทุกอย่างที่ทำให้พี่และครอบครัวพี่มีความสุข”

         ชายหนุ่มยืนโอบไหล่ภรรยา ทั้งสองคนต่างมองไปที่รูปถ่ายของบรรพบุรุษทุกคนที่ติดไว้ที่ฝาผนังในห้องพระ

         “ดาวก็ขอบคุณพี่ตฤณที่มั่นคงและเป็นพ่อและสามีที่ดีมาโดยตลอด อุปสรรคที่ผ่านเข้ามาทำให้เรารู้ว่าเรารักกันมากพอไหม และพี่ก็ทำให้ดาวรู้แล้วว่าพี่รักดาวจากหัวใจจริง ๆ  ขอบคุณอีกครั้งนะคะจากหัวใจของผู้หญิงที่สัญญาว่าจะอยู่ข้าง ๆ พี่ในทุกความสุขและความทุกข์ ไปจนวันสุดท้ายของชีวิต”

จบบริบูรณ์