ตอนที่ 9
เพราะเธอคือดวงใจ
พยาบาลและคุณหมอพาเทียนหอมเข้ามาส่งที่ห้องพักฟื้น เสียงประตูทำให้คุณพ่อที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวและรีบตื่นขึ้นมาหาภรรยา
“เด็กในท้องได้รับยาเพราะได้รับผ่านทางแม่แต่ตอนนี้ยังไม่มีอาการอะไรแสดงออกมาว่าผิดปกติ หมออยากให้นอนโรงพยาบาลสักสามคืนเพื่อให้แน่ใจว่ายาหมดฤทธิ์แล้ว จะได้ปลอดภัยทั้งแม่และลูก และหลังจาที่ออกจากโรงพยาบาลแล้วหมอจะนัดมาตรวจครรภ์ถี่หน่อยเพื่อติดตามอาการ”
พ่อเลี้ยงยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอและพยาบาลทุกคนที่ช่วยกันดูแลภรรยาของเขา
“ผมดีใจที่สุดเลยที่คุณกับลูกปลอดภัย”
ชายหนุ่มบีบมือเทียนหอมไว้แน่นเหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยมือภรรยาของเขาจะหายไป
“เทียนไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ เหตุการณ์มันเร็วมาก เทียนแทบจำอะไรไม่ได้ เนื้อตัวเต็มไปด้วยแผลสงสัยพวกมันคงลากเทียนมากับพื้นแน่ ๆ ห่วงก็แต่ลูก กลัวว่าจะได้รับอันตราย”
“คุณหมอก็บอกแล้ว ว่าลูกเราไม่เป็นอะไร ทำใจให้สบายอย่าคิดมากนะ”
ชายหนุ่มลุกขึ้นลูบผมภรรยาที่อายุต่างกับเขาสิบกว่าปีแต่สุดท้ายความเป็นผู้ใหญ่กว่าของเขากลับปกป้องเธอไม่ได้เลย
“เทียนพี่ขอโทษนะ ความประมาททำให้ทุกอย่างต้องเป็นแบบนี้ นับจากนี้ไปพี่จะมีสติไม่ดีใจหรือเสียใจจนลืมว่า ความปลอดภัยของครอบครัวเราและคนในไร่คือสิ่งที่สำคัญ”
“เทียนเข้าใจค่ะ ว่าแต่พ่อเลี้ยงรู้ตอนไหนว่าเทียนหายไป”
หญิงสาวสงสัยเพราะเธอหลับอยู่ในห้องเก็บของแต่เธอก็พอได้ยินเสียงคนเรียกแต่แค่รู้สึกเหมือนฝันและมันก็ห่างกันไม่นานหลังจากที่พวกนั้นพาเธอมาซ่อนไว้ในห้อง
“ความดีนี้ต้องยกให้เชนเลย เขาไม่ยอมนั่งดื่มกลับคนอื่น ขี่มาสำรวจดูแลความปลอดภัยจึงเห็นสิ่งผิดปกติแล้วรีบมาแจ้ง ผมก็เลยรีบเข้าไปดูเทียน ไม่อย่างนั้นทุกอย่างคงสายเกินไป”
เทียนหอมเข้าใจแล้วว่าสองคนนนี้เป็นมากกว่าเจ้านายกับลูกน้องกันจริง ๆ
“พ่อเลี้ยงคะถ้าเทียนอายุมากกว่าเชน คงจะขอเชนมาเป็นลูกแล้วแต่นี่เทียนเป็นน้องเชนถึงห้าปี พ่อเลี้ยงรับเชนมาเป็นน้องบุญธรรมได้ไหมคะ ลูกของเราจะได้มีคุณอา เทียนเองก็ลูกคนเดียว พ่อเลี้ยงก็ไม่มีพี่น้องแล้ว กลัวลูกจะเหงาและที่สำคัญเทียนอยากให้เชนรักลูกของเราเหมือนที่รักพ่อเลี้ยงด้วย”
พ่อเลี้ยงเห็นด้วยกับภรรยาและเขายังตั้งใจอยากให้เชนมีเมียสักคนจะได้ไม่เหงาแต่เท่าที่ดูก็ยังไม่เห็นลูกน้องคนสนิทจะมองใครเลย วัน ๆ ก็เอาแต่ฝึกลูกน้องเรื่องการต่อสู้กับขนผักไปขายเท่านั้น
ครบสามวันแล้วเทียนหอมได้ออกจากโรงพยาบาลและกลับไปที่ฟาร์ม คุณหมอตรวจดูแล้วว่าทั้งลูกและแม่ปลอดภัยเพียงแต่ช่วงเดือนนี้จะขอนัดมาตรวจทุกสัปดาห์เพื่อความแน่ใจในผลระยะยาว
ทุกคนในไร่ต่างดีใจที่เทียนหอมและลูกปลอดภัยกลับมาแล้ว แม่เล็กเองก็ถึงกับร้องไห้เพราะเป็นห่วงหลานมาก
“หายทุกข์หายโศกกันสักทีนะ”
คนแก่เพียงคนเดียวของบ้านลูบหน้าลูบหลังปลอบขวัญเทียนหอมด้วยความดีใจและสงสารที่หญิงสาวต้องมาเจอแต่เรื่องราวร้าย ๆ แบบนี้
พ่อเลี้ยงเมื่อส่งภรรยาเข้าบ้าน เขาก็ขอตัวออกไปทำธุระกับเชน โดยที่ไม่ยอมบอกเทียนหอมว่าเขากำลังจะไปไหน
“เชนฉันคิดว่าจะไปคุยกับกำนันให้รู้เรื่อง ตอนนี้ยังไม่หมดเวลาเยี่ยม ฉันอยากจะรู้นักว่าอะไรที่มันทำให้กำนันถึงได้จงเกลียดจงชังครอบครัวฉันหนักหนา”
“ดีเหมือนกันครับคุยกันให้รู้เรื่อง ผมก็คิดเหมือนกันว่ามันคงต้องมีสาเหตุ”
กำนันถูกพาตัวมาที่ห้องเยี่ยมผู้ต้องขัง เขามีท่าทีตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่มาเยี่ยมคือดนัทธ์กับลูกน้องคนสนิท
“พวกแกจะมาหัวเราะเยาะฉันใช่ไหม ฉันออกไปได้เมื่อไหร่งานนี้จะล้างบางให้หมด”
กำนันสมยศยังไม่สิ้นฤทธิ์แต่พ่อเลี้ยงไม่ได้สนใจกับคำขู่นั้น เพราะที่เขามาวันนี้ต้องการมาคุยและจบปัญหา
“กำนันในฐานะที่กำนันก็เป็นนักเลงเก่าแก่ ผมว่าเราคงต้องเปิดอกคุยกันเสียที อะไรคือสาเหตุที่ทำให้กำนันถึงได้จงเกลียดจงชังครอบครัวของผมนัก ทั้งที่เราก็ไม่เคยมีเรื่องกันมาก่อน พี่ดารินไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอกลับถูกรังแกจนต้องฆ่าตัวตายและแม่ก็ยังต้องมาตรอมใจตายตามและล่าสุดกำนันยังคิดจะจัดการกับเมียผม มันคงไม่ใช่แค่การไม่ถูกชะตากันแน่ ๆ ถึงเวลาแล้วที่เราต้องพูดความจริงกัน”
กำนันกำมือแน่นและมองไปที่พื้นห้องเหมือนว่ากำลังคิดถึงอะไรอยู่และมันคงเป็นเรื่องที่เขาเจ็บปวดมาก
“พ่อของแกฉุดคู่หมั้นของฉันไปก่อนวันแต่งงานเพียงแค่สองวัน แม่ของแกก็เต็มใจไปกับเขาทั้งที่ยอมแต่งงานกับฉันแล้ว ตั้งแต่นั้นมาฉันตามหาครอบครัวแกมาตลอด จนมารู้ว่าพ่อของแกตายแล้ว และฉันก็เป็นคนที่คอยช่วยเหลือให้ครอบครัวแกได้กลับมาอยู่ที่นี่ แต่สุดท้ายแม่แกกลับบอกว่าไม่สามารถรักใครได้อีกแล้ว และที่ผ่านมาเธอไม่เคยรักฉันเลย ที่ยอมแต่งงานเพราะท้องแกอยู่และคิดว่าพ่อของแกคงไม่ยอมรับแต่สุดท้ายพ่อแกแสดงความรับผิดชอบ ฉันก็กลายเป็นหมา”
พ่อเลี้ยงฟังเหตุผลทั้งหมดเขาเข้าใจในความแค้นของกำนันแต่มันไม่ควรจะจบลงแบบนี้
“ผมเข้าใจแล้วแต่พี่ดารินไม่เกี่ยวข้องและทุกอย่างมันควรจะจบได้แล้วแม่ก็จากไปอย่างไม่มีวันกลับ”
กำนันสมยศหันมามองหน้าดนัทธ์ศัตรูคราวลูกด้วยสายตาที่มีน้ำตาคลออยู่
“ฉันไม่ได้ข่มขืนพี่สาวแก ดารินเต็มใจแต่ฉันยอมรับว่า ทำร้ายเธอจริง ๆ และสาเหตุที่เธอต้องฆ่าตัวตายเพราะฉันบอกเธอไปว่าหัวใจของฉันมีแม่แกแค่เพียงคนเดียว แม่ของแกรู้เรื่องนี้ดีถึงได้ตรอมใจตายเพราะถูกลูกแท้ ๆ เกลียดชังที่แย่งความรักจากฉันไป”
ชายหนุ่มคิดย้อนไปตามคำพูดของสมยศ มันจริงทุกอย่างตั้งแต่ดารินกลับมาจากโดนรังแกเธอก็ทำท่าทางรังเกียจมารดาตลอดและชอบหายตัวไปและกลับมาร้องไห้ทุกวันใครถามก็ไม่ยอมบอก วันที่ดารินตาย มารดาของเขาก็เอาแต่พูดคำว่าขอโทษตลอด
พ่อเลี้ยงหมดปัญหาที่เขาคาใจมาแสนนานเขาขอให้กำนันเลิกแค้นครอบครัวเขาเสียที เพราะถ้ากำนันรักแม่ของเขาจริงต้องไม่ทำร้ายหัวใจของคนที่ตัวเองรัก
ดนัทธ์ได้แต่หวังว่าเรื่องราวความแค้นครั้งนี้จะจบลงเสียที เขาเหนื่อยและเจ็บปวดหลือเกินที่ต้องมานั่งรับกรรมที่เขาไม่ได้ก่อและเขาไม่อยากให้สายเลือดที่กำลังจะลืมตาดูโลกในอีกไม่นาน ต้องมาเผชิญกับไฟแค้นอย่างที่เขาต้องเจอมายี่สิบกว่าปี
ตอนที่ 10สาวน้อยฟาร์มรัก ทุกย่างดีขึ้นหลังจากวันที่ดนัทธ์ตัดสินใจไปเคลียร์ทุกอย่างกับกำนันสมยศ เรื่องราวเหล่านี้แม่เล็กรู้เรื่องอยู่ก่อนแล้วยกเว้นเรื่องขอดาริน ทุกคนต่างก็คิดว่าเธอฆ่าตัวตายเพราะเสียใจที่โดนกระทำร้ายแรงแบบนั้น “กรรมใครก็กรรมมัน แม่หวังว่าลูกทั้งสองคนและหลานสาวที่กำลังจะลืมตาดูโลกในเร็ว ๆ นี้คงไม่ต้องเจอกับความแค้นที่ไม่จบไม่สิ้นแบบนี้” แม่เล็กคิดว่ากำนันคงสบายใจขึ้นที่ได้ระบายความรู้สึกเพราะมันเป็นความทุกข์ที่เขาเก็บไว้ในใจคนเดียวมานานแสนนาน เวลาที่ทุกคนในไร่รอคอยก็มาถึงสาวน้อยตัวขาวตาสีน้ำตาลเหมือนเทียนหอมผู้เป็นแม่ก็ลืมตาออกมาดูโลกด้วยน้ำหนัก ถึงสามพันหกร้อยกรัม&nb
ตอนที่ 1เคียงข้าง ตฤณชายหนุ่มจากต่างจังวันผันตัวเองเข้ามาทำงานในกรุงเทพเพราะมารดาจากไปอย่างกะทันหัน ทำให้เขาไม่อยากอยู่คนเดียว เขาเข้ามาสมัครงานเป็นฝ่ายรักษาความปลอดภัยหรือที่คนทั่วไปเรียกว่ายาม ดุจดาวแม่ค้าขายเข้าแกง เธอพบรักกับตฤณได้เพียงปีเดียวก็ตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน โดยไม่มีงานแต่งานไม่มีการจดทะเบียนสมรส เพราะเธอก็ไม่มีทั้งพ่อและแม่เหมือนกับชายหนุ่ม ทั้งสองคนเช่าห้องอยู่ด้วยกัน อีกฝ่ายก็ทำหน้าที่ยาม อีกฝ่ายก็ขายข้าวแกง จากตอนแรกที่ขายเฉพาะช่วงเช้าถึงบ่ายโมง ตอนนี้ดุจดาวก็ขายช่วงเย็นด้วยแต่ขายเป็นแบบแกงถุง ความจนที่ทำให้ทั้งคู่อยากหลุดพ้น ตฤณเองก็มักจะเข้าวเวรแทนเพื่อนถึงแม้จะได้เงินเพียงไม่กี่ร้อย แต่สำหรับเขาเมื่อมันรวมกันหลาย ๆ ครั้งมันก็กลายเป็นหลักพัน “วันนี้พี่ไปแล้วกลับเย็นอีกวันเลยนะ ชดมันจ้าง200 พี่หั่นหมูใส่ช่องแช่แข็งไว้ให้แล้ว ส่วนหมูทอดก็หมักแล้ว พี่ไปก่อนนะ” ตฤณจะช่วยแบ่งเบาภาระของภรรยาทุกครั้งที่พอมีเวลาเพราะเขารู้ว่าดุจดาวเหนื่อยแค่ไหน รายได้จากการเป็นยามและรับจ้างอยู่เวรเดือนหนึ่งก็หมื่นกว่าบาท แต่สำหร
ตอนที่ 2ชายแปลกหน้าที่เรียกว่าพ่อ ตฤณมาทำงานตามปกติและวันนี้เขาเดินตรวจรอบบริเวณโรงงานเพราะชอบมีคนแอบเอาขยะเหวี่ยงข้ามกำแพงมา เขาต้องคอยมาดูที่จุดนี้อยู่บ่อยและคอยขว้างถุงกลับไป “ตฤณ ผู้จัดการใหญ่ให้ตามไปพบที่ห้องของท่านด่วน” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลวิ่งมาตามเขาด้วยท่าทางที่รีบร้อนและดูตื่นเต้น จนคนถูกเรียกก็ตื่นเต้นไปด้วย “ผู้จัดการ มีอะไรหรือเปล่าครับถึงขนาดนายใหญ่เรียกแบบนี้ผมใจคอไม่ดีเลย” ระหว่างทางที่จะเดินไปยังส่วนในของฝ่ายบริหาร ชายหนุ่มก็พยายามถามคนมาตามเผื่อจะได้พอเดาได้บ้างว่าตัวเขาเองไปทำอะไรผิดไว้ “ผมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าเมื่อเช้ามีแขกมาหาท่านคุยกันอยู่เกือบชั่วโมง ก่อนที่ท่านจะออกมาสั่งให้ผมออกมาตาม ท่าทางท่านดูตื่นเต้นแต่ก็ไม่ได้ดูโมโหอะไรนะ รีบวิ่งไปเถอะเพราะท่านดูรีบร้อนมาก” ตฤณทั้งกลัวทั้งตื่นเต้นตั้งแต่มาทำงานที่นี่ เขายังไม่เคยคุยกับนายใหญ่เลย เคยเห็นแค่ตอนประชุมไกล ๆ เท่านั้น รู้แต่ว่าท่านเป็นคนที่ดุแล้วก็เจ้าระเบียบมาก ทันทีตฤณมาถึงที่ห้องของนายใหญ่ เลขาหน้าห้องให้เขารออยู่ด้านนอก เพราะเธอต้องเข้าไปรา
ตอนที่ 3ต่ำต้อย ตฤณกลับมาถึงที่บ้านเขามองหน้าภรรยาไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับชีวิตเขาในวันนี้อย่างไรดี เพราะตัวเขาเองก็ยังสับสนไปหมด “พี่เป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่กลับมายังไม่ยอมพูดอะไรเลย” ดุจดาวกำลังตักน้ำพริกกะปิใส่ถุงเตรียมออกไปขาย นั่งมองสามีมานานยังไม่เห็นเขาจะเอ่ยทักเธอสักคำ ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้เดินมาล้างมือที่อ้างก่อนที่จะมาช่วยภรรยาหั่นชะอมชุบไข่ “วันนี้พ่อของพี่เขามาหาที่โรงงาน” ดุจดาวฟังคำสามีถึงกลับพูดไม่ออก เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อไปดี “ถ้าเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งพี่คงสบายใจกว่านี้ แต่นี่เขารวยมีโรงสีของตัวเองและเป็นเพื่อนกับเจ้าของโรงงานที่พี่ทำอีก รวยขนาดนี้กลับทิ้งพี่กับแม่” ดุจดาวลุกขึ้นไปหาสามี ด้วยความรู้สึกสงสารเขาคงลำบากมามากแล้วพอมารู้ว่าพ่อแท้ ๆ มีฐานะดีก็คงจะเสียความรู้สึก “ดาวพี่ไม่ได้โกรธพ่อนะ แต่พี่ทำตัวไม่ถูก เฮ้อ! อย่าเพิ่งไปคิดถึงมันดีกว่า เตรียมไปขายของเดี๋ยวไม่เสร็จ” ชายหนุ่มตัดบท3วันต่อมา ตระการกลับมารับลูกชายและลูกสะใภ้ไปที่บ้านของเขาที่อยู่ห่างจาก
ตอนที่ 4ขอเวลา ตระการส่งทั้งคู่ที่บ้านด้วยความรู้สึกที่เป็นห่วง แต่ด้วยที่ไม่ได้เลี้ยงลูกมาจึงไม่กล้าแม้แต่จะออกความคิดเห็นใด ๆ บรรยากาศบ้านหลังเดิมที่เคยอบอุ่น มีความสุขถึงแม้จะต้องเหน็ดเหนื่อยแค่ไหนแต่วันนี้บรรยากาศกลับดูเงียบ ต่างคนต่าง ไม่พูดจา ดุจดาวก็กลับไปที่มุมเดิมของเธอ เตรียมหมักหมูไว้ทอดขายพรุ่งนี้ ตฤณเองก็จะเข้าไปช่วยก็ไม่กล้าจึงเดินออกไป รดน้ำต้นไม้หน้าบ้านแทน ดุจดาวเธอนั่งหั่นหมูไปก็คิดไปว่าเธอคิดถูกไหมที่จะไม่ยอมไปอยู่ที่บ้านย่าของสามี ใจหนึ่งเธอก็สงสารตฤณอีกใจก็ไม่อยากต้องไปอดทนกับคำพูดที่แสนดูถูกแบบนั้น “พี่ ถ้าดาวไม่ไปพี่จะไปอยู่ที่บ้านพ่อพี่ไหม” เสียงถามของภรรยาทำให้ชายหนุ่มที่รู้สึกอึดอัดมาตั้งนาน รีบเดินจากหน้าบ้านและไปนั่งข้าง ๆ ภรรยาทันที มือหนาที่หยาบกร้านเพราะทำงานหนักมาตลอดจับมือเล็กที่หั่นหมูมาวางไว้ที่ขาของเขา “ก่อนหน้านี้เราก็อยู่กันได้ ลำบากกว่านี้เราก็ผ่านมาแล้ว คงไม่มีที่ไหนมีความสุขถ้าที่นั่นไม่มีเมียพี่” ดุจดาวส่งยิ้มพร้อมน้ำตาให้สามี เธอคิดว่าเขาจะเลือก
ตอนที่ 5สองล้าน เช้านี้รถหรูคันเดิมขับมาจอดหน้าร้านแต่วันนี้มาเร็วกว่า เมื่อวาน ชุลีก้าวลงจากรถด้วยเสื้อผ้าที่ธรรมดาแต่ก็รู้ว่าไม่ใช่ราคาถูก พร้อมกับใส่ผ้ากันเปื้อนแบบแม่ค้ามาด้วย “ไม่ได้ขายอะไรมานาน เดี๋ยววันนี้จะมาช่วยขายนะจะได้ ไว ๆ ลูกค้ารอกันนาน ต้องไปทำงานกันอีก” ดุจดาวทำหน้าที่คิดเงิน เพราะย่าสามีตักแกงใสถุงได้เก่งมาก ตักไว้รอพอลูกค้าสั่งดุจดาวก็หยิบใส่ถุงได้เลย วันนี้ลูกค้าจึงไม่ต้องยืนรอกันนาน “ขายหมดเลย ดีนะยังเหลือน้ำพริกเผาให้ฉันกลับไปกินบ้านตั้งถุงหนึ่ง ทำเองหรือรับเขามา” ชุลีลากเก้าอี้มานั่ง เพราะอายุที่มากและไม่ค่อยได้ยืนนานเธอเริ่มปวดเข่า “ทำเองค่ะ ยังมีที่บ้านอีก ตำครั้งหนึ่งก็จะขายสองวัน พอหมดก็เปลี่ยนเป็นน้ำพริกกะปิกับน้ำพริกตาแดงค่ะ” “น้ำพริกตาแดงกินกับปลาดุกย่างอร่อย” คนสูงอายุเสนอความคิดเห็นเพราะเธอจะเห็นสองอย่างนี้ขายคู่กันบ่อย ๆ “ใช่ค่ะ ถ้าวันไหนทำน้ำพริกตาแดงเมียเพื่อนพี่ตฤณจะมานั่งย่างปลาดุกขายข้าง ๆ ค่ะ” “แกงส้มอร่อยมากเลยนะ ไปได้ฝ
ตอนที่ 6ความเปลี่ยนแปลง 3 เดือนผ่านไป ร้านขายเข้าแกงข้าวแกงของดุจดาวสร้างเสร็จแล้ว ชุลีลงมาดูแลเอง ส่วนตฤณก็ลาออกจากยามไปช่วยงานที่โรงสีและเขาก็สามารถเรียนรู้มันได้ดี “จะแยกกันอยู่แบบนี้มันจะดีเหรอ” ชุลีถามหลานสะใภ้เพราะตอนนี้ดุจดาวยังคงอยู่บ้านหลังเดิม ร้านยังไม่มีคนทำกับข้าวได้ตามสูตรหลายอย่างหญิงสาวยังต้องทำเอง และอยากให้ลูกค้าเดิมมั่นใจว่าคือรสชาติเดิมที่เคยกินกันมา “ดาวอยู่ได้ค่ะ พี่ตฤณต้องทำงาที่โรงสีและไหนจะที่ตลาดอีกไม่อยากให้ต้องไปกลับมานอนบ้านนี้มันไกลจะเพลียเปล่า ๆ ไว้วันไหนว่างก็มาหากันได้ตลอด” ชุลีในฐานะผู้ใหญ่ที่ผ่านการมีชีวิตครอบครัวมาแล้ว เขารู้ว่าการที่สามีภรรยาแยกกันอยู่มันไม่ดีแต่ก็เคารพการตัดสินใจของ ดุจดาว “เพื่อนเธอสอนทำไปได้กี่เมนูแล้วหล่ะ จะได้ช่วยกัน เธอก็จะได้ว่างนั่งเป็นเถ้าแก่กับเขาบ้าง” รำพึงภรรยาของเพื่อนตฤณที่เป็นยามด้วยกัน เธอเคยมา ย่างปลาดุกขายเวลาที่ดุจดาวทำน้ำพริกตาแดง ตอนนี้หญิงสาวอยากให้เพื่อนมีรายได้จึงเอามาเป็นหัวหน้าแม่ครัว และจะเป็นคนเดียวที่ได้สูตรจากดุจดาว
ตอนที่ 7เผลอตัวเผลอใจ ชุลีเธอถือว่าเธอได้เตือนหลานชายไปหมดแล้ว ก็อยู่ที่เขาจะตัดสินในเลือกว่าจะเอาอย่างไรกับความรักของเขาต่อไป หญิงในวัยชราเธอผิดพลาดมาแล้วครั้งหนึ่งและเธอก็ไม่อยากผิดซ้ำ เธอหวังเพิ่งตระการลูกชายไม่ได้เลย เขาไม่มี ความหนักแน่นไม่สามารถที่จะสั่งสอนลูกได้ ขนาดเรื่องที่ตามหาตฤณถ้าไม่ได้คนเป็นย่าไม่มีทางเจอกันแน่ๆ ตฤณตั้งใจจะห่างจากเจนตามคำขู่ของคนเป็นย่าแต่เหมือนเขายิ่งพยายามห่างเธอเท่าไหร่ เธอกลับทำให้เขายิ่งใกล้ชิดเธอมากขึ้น “วันนี้พี่ไม่ได้ไปกินข้าวเย็นด้วยนะว่าจะไปหาดุจดาว ไม่ได้ไปหาเธอนานมาก” “ได้ค
ตอนที่ 10สาวน้อยฟาร์มรัก ทุกย่างดีขึ้นหลังจากวันที่ดนัทธ์ตัดสินใจไปเคลียร์ทุกอย่างกับกำนันสมยศ เรื่องราวเหล่านี้แม่เล็กรู้เรื่องอยู่ก่อนแล้วยกเว้นเรื่องขอดาริน ทุกคนต่างก็คิดว่าเธอฆ่าตัวตายเพราะเสียใจที่โดนกระทำร้ายแรงแบบนั้น “กรรมใครก็กรรมมัน แม่หวังว่าลูกทั้งสองคนและหลานสาวที่กำลังจะลืมตาดูโลกในเร็ว ๆ นี้คงไม่ต้องเจอกับความแค้นที่ไม่จบไม่สิ้นแบบนี้” แม่เล็กคิดว่ากำนันคงสบายใจขึ้นที่ได้ระบายความรู้สึกเพราะมันเป็นความทุกข์ที่เขาเก็บไว้ในใจคนเดียวมานานแสนนาน เวลาที่ทุกคนในไร่รอคอยก็มาถึงสาวน้อยตัวขาวตาสีน้ำตาลเหมือนเทียนหอมผู้เป็นแม่ก็ลืมตาออกมาดูโลกด้วยน้ำหนัก ถึงสามพันหกร้อยกรัม&nb
ตอนที่ 9เพราะเธอคือดวงใจ พยาบาลและคุณหมอพาเทียนหอมเข้ามาส่งที่ห้องพักฟื้น เสียงประตูทำให้คุณพ่อที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวและรีบตื่นขึ้นมาหาภรรยา “เด็กในท้องได้รับยาเพราะได้รับผ่านทางแม่แต่ตอนนี้ยังไม่มีอาการอะไรแสดงออกมาว่าผิดปกติ หมออยากให้นอนโรงพยาบาลสักสามคืนเพื่อให้แน่ใจว่ายาหมดฤทธิ์แล้ว จะได้ปลอดภัยทั้งแม่และลูก และหลังจาที่ออกจากโรงพยาบาลแล้วหมอจะนัดมาตรวจครรภ์ถี่หน่อยเพื่อติดตามอาการ” พ่อเลี้ยงยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอและพยาบาลทุกคนที่ช่วยกันดูแลภรรยาของเขา “ผมดีใจที่สุดเลยที่คุณกับลูกปลอดภัย” ชายหนุ่มบีบมือเทียนหอมไว้แน่นเหมือนกลัวว่าถ้าปล่อยมือภรรยาของเขาจะหายไป
ตอนที่ 8ดวงใจพ่อเลี้ยง จำนวนห้องเก็บของที่มากและไร่องุ่นทั้งหมดเป็นของชาวบ้านไม่ใช่ของพ่อเลี้ยงเลยจึงทำให้ดนัทธ์ทำได้แค่มองผ่านช่องและร้องเรียกภรรยาเท่านั้น ลูกน้องแต่ละคนก็อยู่ในสภาพที่ไม่เต็มร้อยจึงทำให้การค้นหาเกือบสองชั่วโมงไม่มีใครได้ยินเสียงหรือเจออะไรที่เชื่อมโยงไปถึงเทียนหอมได้เลย ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงกับพื้นข้างห้องเก็บของ ของไร่องุ่นของผู้ใหญ่ที่เขากำลังให้เมียคนงานไปแจ้งข่าวเพื่อให้ผู้ใหญ่ช่วยประสานชาวบ้านมาช่วยกันเปิดห้องเก็บของ ระหว่างนี้คนงานก็ช่วยกันดูแลไม่ให้พวกมันเข้ามาในพื้นที่ได้ เพราะกลัวว่าจะย้อนกลับมาเอาตัวเทียนหอมไป “ผมขอโทษ เทียนผมขอโทษ” พ่อเลี้ยงนั่งร้องไห้เหมือนคนเสียสติเพราะฤทธิ์ของสุราและเกิดจากความอ่อนแอภายในจิตใ
ตอนที่ 7ดอกรักเบ่งบาน เทียนหอมกลายเป็นภรรยาของพ่อเลี้ยงอย่างเต็มตัว ชาวบ้านก็พากันนินทาตามประสา บางคนก็ว่าสมภารกินไก่วัดแต่ทั้งสองคนไม่สนใจกับคำพูดพวกนั้นเพราะไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับ ความจริงที่ทั้งคู่ใช้หัวใจรับรู้ “วันนี้พ่อเลี้ยงไปไหนมาทั้งวันเลยค่ะ เทียนมองไปรอบ ๆ ฟาร์มก็ไม่เห็น” หญิงสาวแปลกใจที่พ่อเลี้ยงหายไปไหนทั้งหมดโดยที่ไม่บอกเธอและปกติเขาจะเอาเธอไปด้วยเกือบทุกที่ “ผมไม่ได้ไปไหนหรอกไปดูไร่ส้มด้านหลังมาเพราะจะเริ่มเก็บผลผลิต แล้วก็คุยกับหัวหน้าคนงาน ประชุมวางแผนกัน เลยไม่อยากพาเทียนไปจะไปนั่งเบื่อเปล่า ๆ ” หญิงสาวหยิบผ้าเช็ดตัวยื่นให้สามีที่เหงื่อเต็มตัว เนื้อตัวก็ดูไหม้เพราะคงประชุมกันกลางแดดเห็นแล้วไม่เห
ตอนที่ 6คดี เชนถูกส่งให้ไปสืบเรื่องมือปืนที่ทางตำรวจบอกว่าหลบหนีไปได้หนึ่งคนแต่สิ่งที่เชนรู้มาคือมือปืนคนนั้นถูกกำนันสมยศสั่งฆ่าและตอนนี้กำนันได้เอาตัวครอบครัวของมือปืนทั้งสองคนไปอยู่ในความดูแล พ่อเลี้ยงเอาข้อมูลที่ได้ไปปรึกษาทนาย สื่อ และเพื่อนที่เป็นตำรวจ จึงหาทางออกที่ดีที่สุดและส่งคนไปคุยกับมือปืนทั้งสองคนที่ตอนนี้ถูกฝากขังอยู่ “พวกเรารู้เรื่องครอบครัวพวกนายแล้ว ถ้านายยอมพูดกับสื่อ ทางเราจะพาครอบครัวของนายสองคนไปอยู่กับหน่วยงานที่ดูแลผู้หญิงและเด็กและถ้านายให้การเป็นประโยชน์โทษที่จะได้รับก็จะน้อยลง พวกนายคงยังไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วเพื่อนที่ตำรวจบอกว่าหนีไปได้ตอนนี้มันโดนกำนันเก็บเรียบร้อยแล้วแต่ยังไม่มีใครหาศพเจอ โชคยังดีที่ลูกเมียมันหนีไปอยู่กับญาติที่เป็นตำรวจอยู่ที่ภาคใต้ได้ทัน ตัดสินใจเอานะ” 
ตอนที่ 5ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ทางโรงพยาบาลโทรศัพท์ให้ทางญาติไปรับศพกลับมาทำพิธีทางศาสนาได้แล้วเพราะทางโรงพยาบาลได้ส่งผลชันสูตรให้กับเจ้าหน้าที่แล้ว งานศพของลออและเทพถูกจัดอย่างเรียบง่าย มีผู้ใหญ่ผดุงกับพ่อเลี้ยงเป็นคนคอยจัดการให้ทุกอย่าง แม่เล็กเองก็คอยอยู่ ข้าง ๆ เทียนหอมในเวลานี้เพราะคงไม่มีลูกคนไหนทำใจได้ที่ต้องมาเสียพ่อกับแม่ไปพร้อมกันแบบนี้ เสร็จจากงานศพชีวิตของเทียนหอมก็ต้องดำเนินต่อไป แม่เล็กหางานให้หญิงสาวทำเพื่อให้เธอไม่ว่างจะได้ไม่ต้องคิดมาก “เห็นห้องนั้นไหมเป็นที่แพ็คผักใช้ระบบสูญกาศ ทุกเช้าก็ไปช่วยแม่เล็กในห้องนั้นแล้วกันเพราะปกติในนั้นเร
ตอนที่ 4เยียวยาหัวใจ ค่ำคืนแรกในบ้านหลังใหม่เทียนหอมนอนในห้องนอนของตัวเองเพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะไปอยู่กับพ่อเลี้ยงเต็มตัว สายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงฟ้าร้องและลมที่พัดแรงทำให้เด็กสาวที่เพิ่งสูญเสียพ่อและแม่ไปนอนกอดตัวเองร้องไห้เหมือนคนที่เสียสติ เสียงฟ้าผ่าอย่างแรงและตามมาด้วยไฟดับ เทียนหอมเปิดไฟจากโทรศัพท์มือถือเพื่อมองไปรอบ ๆ ห้องเผื่อว่าจะเจอไฟฉายแต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน “เทียนหอม ฉันเองพ่อเลี้ยงเปิดประตู” ความกลัวทำให้เทียนหอมไม่ลังเลเธอรีบเปิดประตูให้พ่อเลี้ยง เสียงจากฟ้าร้องทำให้หญิงสาวโผตัวเข้ากอดคนตัวใหญ่ไว้แน่น “ฉันอยู่นี่เธอไม่ต้องกลัวนะ&
ตอนที่ 3รอ..จนกว่าจะพร้อม เย็นนี้เทียนหอมได้เจอกับแม่เล็กของพ่อเลี้ยงแล้วที่ โต๊ะอาหาร ตอนแรกสาวน้อยจินตนาการว่าแม่เล็กคงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเธอแต่พอเจอตัวจริงจึงได้รู้ว่าแม่เล็กอายุมากแล้ว “สวัสดีค่ะแม่เล็ก” เทียนหอมยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม “สวัสดีจ้า ความจริงเราเคยเจอกันแล้วตอนเธอเด็ก ๆ เพราะฉันก็เป็นคนที่นี่เป็นเพื่อนกับยายของเธอด้วยแต่พอพักหลังฉันก็เก็บตัวอยู่แต่ในไร่ไม่ค่อยได้ออกไปไหน เธอจึงไม่เคยเจอ เรียกฉันว่าแม่เล็กเหมือนพ่อเลี้ยงนั่นแหละ ฉันจะได้มีลูกสาวเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน” เทียนหอมดีใจที่เธอได้ยินแบบนี้เพราะตอนแรกที่เธอก้าวเข้ามาอยู่ในบ
ตอนที่ 2บ้านหลังใหม่ เทียนหอมอยู่บ้านของผู้ใหญ่แค่เพียงคืนเดียวเพราะทุกคนต่างกลัวเรื่องความปลอดภัยและกลัวว่าพวกมันจะกลับมาจัดการเทียนหอมอีก ลำไยทำหน้าที่พาเด็กสาวที่ยังคงร้องไห้ตลอดเวลาไปเก็บข้าวของที่จำเป็นเพื่อย้ายไปอยู่ในฟาร์มของพ่อเลี้ยงดนัทธ์ “อะไรที่ทิ้งได้ก็ทิ้ง เอาไปบางครั้งมันก็สร้างความเจ็บปวดให้เรา เริ่มต้นชีวิตใหม่นะ” ลำไยจับมือเด็กสาวที่อายุห่างจากลูก ๆ ของเธอไม่มาก หัวอกของคนที่เป็นแม่รู้ดีว่านาทีที่ลออจะขาดใจความห่วงลูกมีมากแค่ไหนแล้วทั้งสองคนคงไปไม่สบายถ้าเทียนหอมไม่ยอมเลิกเสียใจแบบนี้ คราบเลือดที่ยังติดอยู่ที่พื้นกระดานของบ้าน กับข้าวที่แม่และพ่อของเธอกำลังเตรียมไว้