เผลอตัวเผลอใจ

ตอนที่ 7

เผลอตัวเผลอใจ

         ชุลีเธอถือว่าเธอได้เตือนหลานชายไปหมดแล้ว ก็อยู่ที่เขาจะตัดสินในเลือกว่าจะเอาอย่างไรกับความรักของเขาต่อไป

         หญิงในวัยชราเธอผิดพลาดมาแล้วครั้งหนึ่งและเธอก็ไม่อยากผิดซ้ำ เธอหวังเพิ่งตระการลูกชายไม่ได้เลย เขาไม่มี                   ความหนักแน่นไม่สามารถที่จะสั่งสอนลูกได้ ขนาดเรื่องที่ตามหาตฤณถ้าไม่ได้คนเป็นย่าไม่มีทางเจอกันแน่ๆ

         ตฤณตั้งใจจะห่างจากเจนตามคำขู่ของคนเป็นย่าแต่เหมือนเขายิ่งพยายามห่างเธอเท่าไหร่ เธอกลับทำให้เขายิ่งใกล้ชิดเธอมากขึ้น

         “วันนี้พี่ไม่ได้ไปกินข้าวเย็นด้วยนะว่าจะไปหาดุจดาว ไม่ได้ไปหาเธอนานมาก”

         “ได้ค่ะเจนเข้าใจ ดีแล้วคุณย่าจะได้ไม่มองเจนกับพี่ไม่ดีด้วย”

         ชายหนุ่มดีใจที่หญิงสาวเข้าใจเขา ว่าระหว่าเธอกลับเขาตอนนี้ก็เหมือนเพื่อนสนิทเพราะอย่างไรเขาก็มีภรรยาอยู่แล้ว

         ตฤณขับรถออกจากตลาดที่เขาไปเก็บค่าเช่ามาวันนี้ซึ่งอยู่ไกลจากบ้านหลังเก่าของเขามากแต่ยังไม่ทันถึง เขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเจนจิรา ว่าตอนนี้เธอปวดท้องมากและเธอก็อยู่ที่ห้างขับรถไปหาหมอไม่ไหว

         ชายหนุ่มตัดสินใจหันรถกลับและรีบขับกลับไปรับเจนจิราไปหาหมอกว่าจะเสร็จก็สามทุ่มโทรศัพท์ของเขาก็แบตหมดจึงไม่ได้โทรบอกว่าดุจดาวว่าคงไม่ได้ไปคืนนี้

         ดุจดาวเป็นห่วงสามีมาก เขพยายามโทรศัพท์หาเท่าไหร่ก็ไม่ติดจึงตัดสินใจโทรศัพท์หาชุลีผู้เป็นย่า

         “ฟังฉันนะ เธอนอนได้เลยไม่ต้องเป็นห่วงหลานชายฉันปลอดภัยดีแต่ตอนนี้ไม่ได้อยู่ที่บ้านไว้พรุ่งนี้เธอค่อยถามเขาว่าเกิดอะไรขึ้น เชื่อฉันอย่าคิดมากนอนและรักตัวเองให้มาก ๆ ”

         วางสายแล้วดุจดาวใจคอไม่ดีเลยทั้งเป็นห่วงแล้วก็รู้สึกใจหวิว ๆ เหมือนกำลังคิดว่าสามีของเธออาจจะมีคนอื่น

         คนนี้ทั้งคืนดุจดาวนอนไม่หลับ เสียงประตูที่ดังขึ้น                   เกือบตีหนึ่งทำให้เธอรีบลุกไปดูว่าใครมา

         “พี่ขอโทษที่มาป่านนี้ พี่ออกจากตลาดมาแล้ว เพื่อนดันโทรศัพท์มาบอกว่าปวดท้องมากอยู่ที่ห้างจึงต้องขับไปรับพาไปโรงพยาบาลกว่าจะไปส่งที่บ้านอีกเลยดึกไปใหญ่”

         ตฤณพูดความจริงเพียงแต่เขาไม่ได้บอกว่าเพื่อนคนนั้นเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายและดุจดาวก็ไม่กล้าถามเพราะกลัวคำตอบที่จะได้รับ

         เช้านี้ชายหนุ่มไถ่โทษโดยการอยู่ช่วยภรรยาที่ร้านทั้งวันและรับเธอไปค้างที่บ้านใหญ่ด้วยพรุ่งนี้เช้าค่อยให้คนขับรถมาส่งที่ร้าน

         อาหารมื้อเย็นวันนี้พร้อมหน้าครอบครัว ชุลีรู้สึกมีความสุข แต่ก็ยังคงไม่ไว้วางใจหลานชาย เพราะจากที่เธอแอบส่งคนตามดู ทำให้รู้ว่าทั้งตฤณและเจนจิรายังคงเจอกันทุกวันและอยู่ด้วยกันจนดึก

         เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นตฤณรีบควักออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนจะมองชื่อคนโทรมาแล้วหันมามองหน้าภรรยาและย่า

         ชุลีถอนหายใจก่อนจะตัดสินพูดกับหลานชายที่ดูแล้วกำลังตัดสินใจไม่ถูกว่าจะรับหรือไม่รับ

         “ถ้ามันสำคัญก็รับแต่ถ้าคิดว่าการกินข้าวพร้อมหน้ามันสำคัญกว่าก็ค่อยโทรกลับไป”

         “ช่างที่กำลังทำตลาดโทรมาผมขอตัวไปคุยก่อนนะครับ”

         ตฤณลุกออกไปคุยโทรศัพท์สร้างความผิดหวังให้กับคนเป็นย่าที่เขารู้อยู่แล้วว่าคนที่โทรมาคือเจนจิรา ฟางเส้นสุดท้ายขาดลง ชุลีตัดสินใจที่จะให้ดุจดาวได้รู้ความจริงด้วยตัวเอง เธอจะไม่มีทางบอกเด็ดขาด และหญิงชราผู้ผ่านโลกมามากมายก็คิดแผนได้ทันที

         ดุจดาววันศุกร์นี้เดี๋ยวฉันไปรับ ไปธุระเป็นเพื่อนฉันหน่อยแล้วไม่ต้องบอกสามีเธอนะ แต่งตัวให้สวย ๆ

         หญิงสาวแค่ได้ยินคำว่าไม่ต้องบอกสามีเธอนะ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับตฤณแน่นอน

         ชุลีจัดการนัดกับหลานสะใภ้เรียบร้อยแล้ว แผนต่อไปเธอโทรศัพท์ไปหาเจนจิราเพื่อบอกข้อเสนอบางอย่าง

         “เจนจิราที่ฉันโทรมาหาเธอวันนี้ ขอพูดตรง ๆ เลยนะ เธอต้องการได้หลานชายฉันเป็นสามีใช่ไหม และมันคงจะดีถ้าเขาเลิกกับภรรยาเขาก่อนจริงไหม”

         หญิงสาวปลายสาวไม่รู้ว่าจะแสดงว่าเป็นคนดีคิดแค่เพื่อนหรือจะพูดความจริงดี แต่ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าพูดตรง ๆ เธอก็จะลองเสี่ยงดู

         “จริงค่ะ”

         “ถ้าอย่างนั้น เธอทำตามแผนฉัน วันศุกร์เธอทำอย่างไรก็ได้ให้ตฤณไปกินข้าวเย็นกับเธอที่ร้านอาหารที่เธอชอบไปประจำกันและส่งโลเคชั่นมาให้ฉัน และฉันจะพาภรรยาของเขาไปเจอและคงไม่มีผู้หญิงคนไหนทนได้ถ้ารู้ว่าสามีนอกใจ”

         ทุกอย่างเป็นไปตามแผน ชุลีวางแผนครั้งนี้ไม่ได้หวังจะให้หลานชายกับดุจดาวเลิกกันแต่เขาหวังให้หลานชายรู้ใจตัวเองว่าใครที่มีค่าต่อเขา เพราเธอทนเห็นหลานสะใภ้เอาแต่ก้มหน้าโง่อยู่แต่ในครัวไม่ไหวแล้ว

         วันศุกร์ก็มาถึงชุลีขับรถไปรับดุจดาวตั้งแต่ช่วงสายเพื่อพาเธอมาทำผมแต่งหน้า เพื่อไม่ให้น้อยหน้าเจนจิราลูกสาวร้านทอง

         “โทรศัพท์หาตฤณ ถามเขาว่าคืนนี้เขาจะมานอนกลับเธอไหมและฉันก็ทายได้ว่าเขาต้องตอบว่าไม่”

         ชุลีสั่งหลานสะใภ้และคำตอบที่ได้มันก็ตรงกับที่เธอบอก ชายหนุ่มให้เหตุผลว่าเขาต้องไปคุยกับช่างที่ตลาดเพื่อตรวจงานแล้วพรุ่งนี้เช้าต้องรีบสั่งของเพิ่มไม่อยากรีบไปรีบมา

         ดุจดาววางสายเสร็จเธอมองหน้าย่าของสามีด้วยสายตาที่อ่อนแออย่างเห็นได้ชัด

         “อย่าอ่อนแอ เข้มแข็ง วันนี้เราจะไปดูกันว่าที่หลานชายฉันบอกว่าต้องคุยกับช่างตรวจงานที่ตลาดจนดึกมันจริงไหม แต่เธอต้องฟังคำย่านะ ไม่ว่าสิ่งที่เห็นจะคืออะไร นิ่ง สงบและทำตัวเองให้มีค่า”

         ชุลีกำลังจะเดินนำขึ้นรถแต่ดุจดางดึงมือหญิงชราไว้ก่อนด้วยท่าทีที่ลังเล

         “ดาวไม่อยากไปแล้วค่ะ ดาวกลัว”

         “มองหน้าฉัน เธอแค่ไปดูความจริง มันอาจจะไม่ได้มีอะไรก็ได้ ฉันรู้ว่าเธอก็กำลังระแวงถ้าเราไปแล้วไม่เจออะไร เธอกับตฤณก็จะได้ไม่ระแวงกัน แต่ถ้าไม่เป็นอย่างนั้นก็อยู่ที่เธอตัดสินใจ”

         หญิงชราดึงคนตัวเล็กมากอดไว้ด้วยความสงสาร ดุจดาวไม่คิดเลยว่าย่าสามีที่เธอเคยไม่ชอบเอาเสียเลยจะทำเพื่อเธอทุกอย่างแบบนี้

         “ฟังย่านะลูก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นย่าอยู่ข้างหนูเพราะหนูคือความถูกต้อง ย่าทำผิดพลาดในอดีตมาแล้ว จะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก ขอแค่หนูมีสติและฟังย่าอย่าใช้แต่อารมณ์”

         ทั้งสองคนขับรถออกจากร้านแล้วเพื่อพาดุจดาวไปเสริมสวยและไปต่อยังจุดนัดหมายที่ชุลีกับเจนจิรานัดกันไว้ ชุลีต้องการไปถึงก่อนเพื่อให้อีกฝ่ายไม่เห็นพวกเธอสองคน