บทเรียน

ตอนที่ 10

บทเรียน

         ตอนนี้ชุลีให้ตระการมาช่วยลูกชายดูแลเรื่องตลาด              ที่จะเปิดใหม่เพื่อให้ตฤณได้มีเวลาให้กับครอบครัวเพิ่มขึ้น               ส่วนดุจดาวชุลีก็ตัดสินใจที่จะเปิดร้านขายข้าวแกงหน้าโรงสีอีกสาขาเพื่อดึงลูกสะใภ้ให้มาอยู่ที่บ้านใหญ่

         ร้านสาขาเดิมรำพึงก็ดูแลแทน ชุลีขึ้นเงินเดือนให้รำพึงและยังให้โบนัสลูกน้องทุกคนตามยอดขาย ทำให้ทุกคนมองร้านนี้เป็นร้านของตัวเองด้วย

         รำพึงรักร้านนี้และดุจดาวมากเพราะจากอยู่ห้องเช่าตอนนี้เธอก็สามารถซื้อบ้านหลังเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง สามีของเธอก็ไม่ต้องรับจ้างเข้าเวร ทำแค่ตามปกติและมาย่างปลาดุกขายช่วยเธอแทน

         “ดุจดาวทำไมเดี๋ยวนี้พูดน้อยจังพี่ถามคำตอบคำ”

         ตฤณอ้อนภรรยาเพราะดุจดาวเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมตั้งแต่เกิดเรื่อง สายตาท่าทางของเธอดูแข็งไร้ความรู้สึก

         “ก่อนหน้านี้ ดาวได้พูดกับพี่เดือนหนึ่งน้อยกว่านี้อีกนะคะเพราะเราไม่ค่อยได้เจอกัน แค่นี้ก็มากพอแล้ว”

         ตฤณได้แต่ทำท่าคอตกเพราะเขามีความผิดครั้งเก่าอยู่จึงไม่กล้าต่อรองพูดอะไรมาก

         ดุจดาวมุ่งมั่นกับการทำร้านข้าวแกงสาขาสองจนลืมไปเลยว่ามีสามีอยู่ ตฤณเขาพยายามอดทนและง้อภรรยาไม่เลิกเพราะรู้ว่าแบบนี้เขาเคยทำกับเธอมาก่อนและนี่ก็คือเวรกรรม

         ตฤณและดุจดาวกำลังขับรถมาที่ร้านเก่าแต่ก็ต้องรีบกลับทันทีเมื่อแม่บ้านโทรศัพท์มาบอกว่าตอนนี้ชุลีถูกหามส่งโรงพยาบาล

         ทั้งคู่ไปถึงโรงพยาบาลก็พบว่าตระการไปถึงก่อนแล้ว               เขายืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยท่าทางกังวล

         “ย่าเป็นอย่างไรบ้างครับพ่อ”

         “อาการโรคหัวใจกำเริบ หมอจะส่งตัวไปรักษาต่อ”

         ดุจดาวเธอรู้สึกเป็นหวงย่าสามีจนร้องไห้ออกมา ชีวิตของเธอมีแต่ความสูญเสียเธอกลัวเหลือเกิน ว่าวันนี้เธอรักชุลีเหมือนย่าของเธอเองแล้วเธอจะต้องมาเจอกับความเสียใจอีก

2 เดือนผ่านไป

         คนป่วยได้กลับมาอยู่บ้านแล้ว หลังจากเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น เสร็จเรื่องโรคหัวใจ ความดันก็มา เบาหวานก็ถามหา รุมเร้าคนแก่กันมาทุกโรค

         “อยู่บ้านยาว ๆ เลยนะคะคราวนี้”

         ดุจดาวนั่งอยู่ข้างเตียงนอนของชุลีเธอทั้งกอดทั้งหอมอย่างไม่อายเพราะเธอกลัวมากกว่าว่าวันหนึ่งจะสายไปถ้าเธอไม่รีบแสดงออกว่าเธอทั้งรักและนับถือผู้ใหญ่คนนี้แค่ไหน

         “ดุจดาว ฉันแก่มากเลยนะปีนี้ มีเหลนให้ฉันได้แล้ว ให้อภัยสามีเธอเถอะ ตฤณเขาก็พิสูจน์มาหลายเดือนแล้ว ว่าเขาไม่มีทางกลับไปทำตัวเหมือนเดิม ฉันอยากเห็นหน้าเหลนก่อนที่จะตาย            จะได้ตายตาหลับว่าตระกูลของมันจะไม่กุดอยู่แค่นี้ ฉันทำผิดพลาดมาเยอะ อยากสอนเหลนด้วยตัวเองและฉันสัญญาว่าจะไม่เลี้ยงเหมือนที่เลี้ยงตระการมาเด็ดขาด เพราะตอนนี้กรรมที่เลี้ยงลูกมาผิดทำให้ชีวิตคนแก่อยากฉันเหนื่อยไม่เลิกสักที ดีที่ยังได้หลานสองคนมาช่วย แม่ของตฤณถึงเขาจะเป็นแค่แม่ค้าแต่เขาก็เลี้ยงลูกได้ดีกว่าเจ้าของโรงสี พ่อแม่ของเธอก็เหมือนกันดุจดาว ฉันมั่นใจว่าเธอ            สองคนจะเลี้ยงเหลนฉันให้เป็นคนดีได้”

         ดุจดาวเช็ดน้ำตาบนหน้าของชุลีพร้อมกับส่ายหัวไปมาและทำท่าจะร้องไห้ตาม

         “คุณย่ายังแข็งแรงต้องอยู่ช่วยดาวเลี้ยงลูกจนโตเลยนะคะ จะมีให้เต็มบ้านเลย คุณทวดจะได้อายุยืนเป็นหมื่นปี”

         ชุลีเธอสำนึกทุกอย่างได้แล้วและคิดว่ามันยังไม่สายเกินไปทุกเรื่อง เธอตั้งใจว่าถ้าสุขภาพดีขึ้นเธอจะเดินทางไปนครสวรรค์เพื่อไปไหว้กระดูกแม่ของตฤณเพื่อขออโหสิกรรมต่อกันที่เธอเคยทำผิดพลาดไว้เมื่อในอดีต

         คืนนี้ดุจดาวตั้งใจจะยอมใจอ่อนและให้อภัยสามีแต่ความจริงเธอก็หายโกรธเขามานานแล้วเพียงแต่อยากให้อีกฝ่ายทรมานดูบ้างจะได้เข้าใจเธอ

         หญิงสาวเอื้อมมือไปกอดเอวของสามีที่กำลังจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม ตฤณก็รู้ได้ทันที ว่าคืนนี้จะเป็นคืนที่เขารอคอยมาแสนนาน โคมไฟหัวเตียงถูกปิดลง ทุกอย่างก็ถูกดำเนินไปตามธรรมชาติ ร่างกายของทั้งคู่ที่ต่างถวิลหากันมานาน ดุจดาวทำเป็นใจแข็งทั้งที่หัวใจของเธอมันก็เรียกร้องต้องการบทรักจากสามี คืนนี้เรียกได้ว่าฟ้าไม่สาง ทั้งคู่คงไม่หยุดพักให้สมกับที่ห่างหายจากกันไปถึง            สามเดือน

         “พี่ตฤณไม่ไปตลาดเหรอคะวันนี้”

         ดุจดาวแต่งตัวเสร็จก็หันมาถามสามีที่ยังคงนอนไม่ใส่เสื้อผ้าอยู่บนเตียง

         “แค่ลุกเดินยังจะหมดแรง จะให้พี่เอาแรงที่ไหนไปตลาด              ก็เมื่อคืนดาวทำมิดีมิร้ายพี่ จนพี่แห้งเหี่ยวไร้น้ำในร่างกาย”

         หญิงสาวเดินมานั่งข้าง ๆ ชายหนุ่ม เธอตีเขาไปที่ต้นขา            หนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้

         “ใครกันแน่ แทบจะไม่ให้พักเลย ดาวต่างหากที่โดนรังแก”

         “ถึงว่าร้องเสียงดังเลย คืนนี้ต้องรังแกอีกจะได้ร้องอีกพี่ชอบ ดาวชอบไหม”

         หญิงสาวพยักหน้าแบบเขินอายก่อนจะโบกมือและเดินออกจากห้องไปเพราะร้านข้าวแกงของเธอเพิ่งเปิดได้เดือนเดียวเธอยังทิ้งไปไหนไม่ได้

         โรงสีตอนนี้ตระการเริ่มทำข้าวส่งออกนอกเองเพราะได้ลูกค้าจากที่ลูกชายของเขาออกไปพบปะกับบรรดาผู้ค้าของส่งออกนอก แต่ด้วยความที่ตระการเป็นคนที่ไม่คล่องเหมือนลูกชายเขาจึงตั้งใจว่าจะเปิดตลาดไม่มากและรอให้เรื่องตลาดทั้งสองที่อยู่ได้ก่อนแล้วเขาจะไปช่วยเรื่องตลาดแล้วค่อยให้ตฤณกลับมาดูแลโรงสี

         อาการของชุลีเริ่มดีขึ้นแต่คงไม่สามารถกลับมาเหมือนเดิม ตอนนี้เดินได้แต่ไม่ปกติ จึงต้องย้ายมานอนชั้นล่างและเวลาอยากจะไปร้านข้าวแกงก็ต้องนั่งรถไปทั้งที่อยู่ห่างจากบ้านไม่มากแต่ถ้าเป็นการเดินในบ้านระยะสั้น ๆ เธอยังคงเดินได้เหมือนเดิม

         “คุณย่าร้อนนะคะ เดี๋ยวเป็นลมไป”

         ดุจดาวรีบเดินมารับชุลีที่กำลังเดินลงจากรถที่ด้านหลังของร้านข้าวแกง

         “ให้ฉันได้เจอแดดบ้างเถอะ อยู่แต่ในบ้านเบื่อจะแย่”

         ชุลีนั่งช่วยหลานสะใภ้เก็บเงินและรอจนกลับบ้านพร้อมกันในช่วงเย็น

         มื้อค่ำนี้ทุกคนได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ชุลีจึงบอกกับ      ทุกคนว่าเธอจะเดินทางไปนครสวรรค์เพื่อไปขออโหสิกรรมกับนิยาและอยากให้ตฤณได้เอากระดูกของมารดากลับมาไว้ที่นี่

         “ผมขอบคุณคุณย่ามากนะครับที่ไม่รังเกียจแม่ของผมแล้วและยังให้ผมได้พาแม่มาอยู่ด้วยอีก”

         ชุลีทำท่าจะร้องไห้ เธอจึงเปลี่ยนเรื่องพูดเพราะไม่อยากทำลายบรรยากาศบนโต๊ะอาหาร

         “ตระการว่าไงบ้างข้าวเราส่งออกไปได้เยอะไหม”

         “ตอนนี้ผมยังเปิดตลาดแค่ไม่กี่ที่ครับ ว่าจะรอให้ตลาดที่            ลูกทำเรียบร้อยผมจะดูแลแทนแล้วให้ตฤณมาดูแลโรงสีแล้วก็เรื่องการส่งออกข้าวต่อ”

         ชุลีส่ายหัวให้กับลูกชาย ไม่ว่าจะอายุมากขึ้นขนาดไหน ก็ยังไม่มีความเข้มแข็งเหมือนเดิม