เยียวยาหัวใจ

ตอนที่ 4

เยียวยาหัวใจ

         ค่ำคืนแรกในบ้านหลังใหม่เทียนหอมนอนในห้องนอนของตัวเองเพราะเธอยังไม่พร้อมที่จะไปอยู่กับพ่อเลี้ยงเต็มตัว

         สายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย เสียงฟ้าร้องและลมที่พัดแรงทำให้เด็กสาวที่เพิ่งสูญเสียพ่อและแม่ไปนอนกอดตัวเองร้องไห้เหมือนคนที่เสียสติ

         เสียงฟ้าผ่าอย่างแรงและตามมาด้วยไฟดับ เทียนหอมเปิดไฟจากโทรศัพท์มือถือเพื่อมองไปรอบ ๆ ห้องเผื่อว่าจะเจอไฟฉายแต่เสียงเคาะประตูดังขึ้นเสียก่อน

         “เทียนหอม ฉันเองพ่อเลี้ยงเปิดประตู”

         ความกลัวทำให้เทียนหอมไม่ลังเลเธอรีบเปิดประตูให้พ่อเลี้ยง เสียงจากฟ้าร้องทำให้หญิงสาวโผตัวเข้ากอดคนตัวใหญ่ไว้แน่น

         “ฉันอยู่นี่เธอไม่ต้องกลัวนะ”

         ดนัทธ์ลูบผมดำขลับที่ยาวจนถึงกลางหลังอย่างอ่อนโยน หลายปีแล้วที่เขาแอบมองเทียนหอมแต่เพราะอายุที่ห่างกันเขาจึงได้แต่รอเวลาให้เด็กสาวในวันนั้นโตเป็นสาวเต็มตัวในวันหน้าแต่            ทุกอย่างมันกลับไม่เป็นอย่างที่คิดเขาจึงตัดสินใจที่จะไม่รอเวลาแล้ว

         “ไฟดับเหรอคะ เทียนกลัวมีใครแกล้งดับไฟหรือเปล่า”

         สาวน้อยทุกความคิดของเธอตอนนี้มีแต่ความหวาดระแวง เสียงปืนยังดังอยู่ในความทรงจำภาพของพ่อกับแม่ยังติดตาไม่หายไปไหน เธอไม่ไว้ใจใครอีกแล้วแต่ตอนนี้ชีวิตของเธออยู่ในมือพ่อเลี้ยง เขาจึงเป็นคนที่เธอไว้ใจที่สุด

         “ไฟน่าจะดับเพราะฝนตกแต่พอไฟดับแล้ว...ผมไม่ไว้ใจจึงอยากให้คุณไปนอนที่ห้องของผมเพราะไฟดับแบบนี้มันง่ายมากถ้าไอ้กำนันมันคิดจะทำอะไร”

         พ่อเลี้ยงไม่ได้พูดเพียงเพราะต้องการจะให้อีกฝ่ายไปนอนกับเขาแต่พ่อเลี้ยงคิดอย่างที่พูดจริง ๆ เวลานี้ไฟดับใครเป็นใครก็มองไม่เห็น ถ้าคนของกำนันซุ่มดูอยู่ มันก็คงเลือกเวลานี้เพื่อเข้ากำจัด พยานเพียงคนเดียวที่เห็นเหตุการณ์

         “เทียนขอไปอุ้มเจ้าตูบก่อนนะคะ”

         พ่อเลี้ยงช่วยฉายไฟให้เทียนหอมได้มองเห็นทางที่จะเดินไปอุ้มเจ้าตูบที่ตอนนี้นอนหลับสนิทอยู่บนที่นอนที่พ่อเลี้ยงใช้เบาะรองนั่งทำไว้ให้

         คืนนี้แมวน้อยได้เข้ามานอนในห้องเพราะพ่อเลี้ยงกลัวว่าถ้าเกิดเจ้าตูบเห็นตัวอะไรเข้าแล้วจะกระโจนโดนข้าวของเพราะมอง   ไม่เห็นจึงคิดว่ายอมให้เจ้าแมวน้อยเข้าไปนอนด้วยสักคืนคงไม่เป็นอะไร

         “เทียนนอนบนเตียงเถอะ เดี๋ยวผมจะนอนบนโซฟากับ          เจ้าตูบ ร้อนไหมจะได้เปิดหน้าต่าง”

         “เทียนยอมร้อนค่ะ อย่าเปิดเลย ความจริงฝนตกแบบนี้อากาศก็สบายดี ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ยังอยู่ เทียนนอนได้ค่ะ ขอบคุณพ่อเลี้ยงมากนะคะ”

         เมื่อไม่ต้องนอนคนเดียว ความกลัวก็น้อยลงเทียนหอมก็หลับไปพร้อมกับความเหนื่อยล้าเพราะวันนี้เธอร้องไห้มาทั้งวัน

         ไฟดับไปได้ไม่ถึงสองชั่วโมงพอฝนเริ่มซาไฟก็ติด  ดนัทธ์ลุกออกจากโซฟาและเดินออกไปสำรวจที่หน้าบ้าน มีคนงานยังคงนั่งเล่นกันอยู่ที่หน้าห้องพัก คงเพราะตอนไฟดับอากาศคงร้อน

         “พ่อเลี้ยงนอนไม่หลับเหรอครับ”

         หนึ่งในคนงานตะโกนถามเพราะเห็นไฟมาแล้วแต่เจ้านายกลับออกมายืนข้างนอกบ้าน

         “แล้วทำไมยังไม่นอนกันล่ะ” คนถูกถามตะโกนกลับไป

         “เพิ่งจะตื่นกันมา พวกเวรหัวค่ำเข้าไปนอนพวกผมก็เลยมาอยู่ต่อ ไฟดับร้อนด้วยเลยมานั่งข้างนอกไม่ได้เข้าไปนั่งตามป้อมกันครับ”

         คนงานของพ่อเลี้ยงมีทั้งที่เป็นคนงานอย่างเดียวและมีพวกนักเลงที่กลับตัวและมีความสามารถในการใช้อาวุธเข้ามาเป็นคนงานด้วย เพราะตั้งแต่ดารินพี่สาวของเขาเสียไป ดนัทธ์ก็ตั้งใจที่จะเอาคืนให้ได้แต่เขาเลือกที่จะเอาคืนในแบบที่ถูกต้องแต่ถ้าสุดทางเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าจะทนเป็นคนเคารพกฎหมายได้อีกนานเท่าไหร่

         การที่พ่อแม่ของเทียนหอมต้องมาจากไปแบบนี้เป็นเหมือนฟางเส้นสุดท้ายที่ดนัทธ์ตัดสินใจถ้ากฎหมายยังทำอะไรไอ้กำนันชั่วไม่ได้เขานี่แหละจะใช้กฎหมู่จัดการเอง

         “ดูแลฟาร์มกันดี ๆ และติต่อพวกที่อยู่รอบนอกด้วยนะ ไม่ใช่เห็นเพื่อนเงียบแล้วคิดว่าไม่มีอะไร”

         “ทุกอย่างยังปกติครับ”

         เชนคนงานที่พ่อเลี้ยงรับมาดูแลจากต่างจังหวัดและตอนนี้เป็นมือขวาของเขาด้วยรายงานเจ้านายเป็นคำพูดที่ทั้งสองต่างเข้าใจกัน

         ดนัทธ์กำลังจะหันหลังเดินเข้าบ้านแต่กลับหันมาชนกับเทียนหอมที่ยืนอยู่ข้างหลังเข้าอย่างจังจนทั้งคู่เกือบล้มลงไปกับพื้น ยังดีที่ชายหนุ่มคว้าคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้ได้ทัน

         “ผมขอโทษ แล้วมายืนทำอะไรตรงนี้”

         “ก็เทียนตื่นขึ้นมาไม่เห็นพ่อเลี้ยงก็เลยกลัว”

         “โถเด็กน้อย” พ่อเลี้ยงจับหัวของคนตัวเล็กที่ยืนตรงหน้า

         “เทียนไม่ใช่เด็กแล้วนะ อีกแค่สองเดือนเทียนก็จะสิบเก้าแล้วและตอนนี้เทียนก็เป็นนางสาวไม่ใช่เด็กหญิง”

         คนตัวเล็กเดินพูดตามหลังพ่อเลี้ยงที่เดินนำเข้าห้องนอนไป คนแก่กว่าแอบยิ้มในความน่ารักของเทียนหอมที่อยากจะเป็นสาว

         “อยากเปลี่ยนมาใช้นางไหม”

         คนถามอมยิ้มแต่ทำเอาเทียนหอมถึงกับทำหน้าไม่ถูก เธอไม่รู้ว่าจะอายหรือกลัวดีเพราะแววตาของพ่อเลี้ยงตอนนี้ดูเจ้าชู้มาก มากเสียจนเธอต้องหลบสายตา

         “ไฟมาแล้ว เทียนพาเจ้าตูบกลับไปนอนที่ห้องนะคะ”

         “ไม่ต้อง”

         ชายหนุ่มจากที่ยังยิ้มเปลี่ยนเป็นสีหน้เคร่งขรึมและตวาดเสียงดังใส่หญิงสาว

         “ตีสี่แล้วอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้ว ย้ายไปย้ายมาเพื่ออะไร ผมไม่ทำอะไรคุณตอนนี้แน่ ๆ ไม่ต้องกลัว สิ่งสำคัญสำหรับเราตอนนี้คือความปลอดภัยและรอที่จะไปรับศพพ่อกับแม่ของเธอมาจัดงานศพให้เรียบร้อย มานอนได้แล้ว”

         ดนัทธ์เขาไม่ได้อยากพูดแบบนี้โดยเฉพาะเรื่องของพ่อกับแม่ของเทียนหอมเพราะรู้ว่ามันจะทำให้สาวน้อยต้องกลับมาเศร้าอีกแต่เขาอยากให้เธอไว้วางใจเขาเสียที

         “ผมขอโทษที่พูดจาไม่ดีแต่นาทีนี้ผมอยากให้เทียนไว้ใจผม ถ้าเรายังระแวงกันเองแล้วเมื่อไหร่เราจะช่วยกันเอาคืนไอ้กำนันได้            มีแต่มันจะหาช่องโหว่มาทำให้เราขัดใจกันเอง เหมือนที่ผม                 กับพี่ดาริน มัวแต่ทะเลาะกันจนสุดท้ายมันก็หลอกเธอไปรังแกจนในที่สุดเธอก็จากไป”

         เทียนหอมนอนคิดตามคำพูดของคนที่แก่กว่าเธอสิบกว่าปี มันจริงอย่างที่เขาพูดถ้าเธอยังระแวงเขาแบบนี้คงไม่มีทางแก้แค้นได้แน่ ๆ เพราะชีวิตของเธอก็มีแค่เขาอยู่คนเดียว

         “ทำไมไม่นอนบนเตียง”

         พ่อเลี้ยงตกใจที่อยู่ดี ๆ เทียนหอมก็ลุกจากเตียงนอนมานอนกอดเขาบนโซฟาที่ตัวไม่ได้ใหญ่ ทั้งสองคนจึงต้องนอนกอดกันแน่นเพื่อไม่ให้ตกลงไปข้างล่าง

         อ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้สาวสวยผู้ผ่านความสูญเสียหลับได้เต็มตาและวันนี้ก็เป็นวันแรกที่คนอย่างพ่อเลี้ยงดนัทธ์ตื่นสายแต่ความจริงชายหนุ่มตื่นนานแล้วแต่เขาแค่ไม่อยากจะลุกเพราะอยากนอนกอดสาวน้อยที่เขาแอบชอบแอบรักมานาน

         เทียนหอมรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงร้องของเจ้าตูบที่มันคงอยากจะขับถ่ายเต็มที่แต่มันคงไม่กล้าถ่ายในห้องแบบนี้เพราะปกติมันจะออกไปตามทุ่งนา

         “สงสัยเจ้าตูบจะอยากออกข้างนอกแล้วค่ะ”

         เทียนหอมค่อย ๆ พาตัวเองลุกออกจากอ้อมกอดที่ให้ความอบอุ่นเธอมาทั้งคืน

         “อย่างลืมใส่เชือกจูงนะ ข้างนอกมีสุนัขและอย่าไปไกลรีบไปรีบมา วันนี้ก็ทำกระบะทรายให้มัน ฝึกให้มันรู้ว่าควรขับถ่ายตอนไหน จะได้ไม่ต้องคอยดูแลตลอด เจ้าตูบเองก็จะได้สบายไม่ต้องคอยรอว่าจะพามันออกไปตอนไหน”

         “ค่ะพ่อเลี้ยง”

         เทียนหอมเดินออกไปแล้วแต่ชายหนุ่มยังนั่งยิ้มอยู่คนเดียวอย่างมีความสุขนานแล้วที่เขาไม่เคยได้กอดใครแล้วรู้สึกดีแบบนี้          มาก่อนตั้งแต่เขาเลิกกับแฟนคนล่าสุดตอนอยู่ปีสองมหาวิทยาลัยที่ตัวเมืองเชียงใหม่