รอ..จนกว่าจะพร้อม

ตอนที่ 3

รอ..จนกว่าจะพร้อม

         เย็นนี้เทียนหอมได้เจอกับแม่เล็กของพ่อเลี้ยงแล้วที่           โต๊ะอาหาร ตอนแรกสาวน้อยจินตนาการว่าแม่เล็กคงจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของเธอแต่พอเจอตัวจริงจึงได้รู้ว่าแม่เล็กอายุมากแล้ว

         “สวัสดีค่ะแม่เล็ก” เทียนหอมยกมือไหว้อย่างอ่อนน้อม

         “สวัสดีจ้า ความจริงเราเคยเจอกันแล้วตอนเธอเด็ก ๆ เพราะฉันก็เป็นคนที่นี่เป็นเพื่อนกับยายของเธอด้วยแต่พอพักหลังฉันก็เก็บตัวอยู่แต่ในไร่ไม่ค่อยได้ออกไปไหน เธอจึงไม่เคยเจอ             เรียกฉันว่าแม่เล็กเหมือนพ่อเลี้ยงนั่นแหละ ฉันจะได้มีลูกสาวเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน”

         เทียนหอมดีใจที่เธอได้ยินแบบนี้เพราะตอนแรกที่เธอก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เธอคิดว่าเธอคงต้องอยู่กับพ่อเลี้ยงแค่         สองคนแล้วก็คนงาน ชีวิตของเธอคงเหงาแย่และมันคงยิ่งทำให้เธอคิดถึงพ่อกับแม่มากขึ้น

         “ขอบคุณแม่เล็กมากนะคะ มีอะไรให้เทียนทำบ้างไหม             อยู่เฉย ๆ กลัวจะว่างแล้วอดคิดถึงพ่อกับแม่ไม่ได้ ”

         แม่เล็กหันมาส่งยิ้มให้กับพ่อเลี้ยงก่อนจะหันมามองหน้าสมาชิกใหม่ของบ้าน

         “พ่อเลี้ยงมีอะไรให้หนูทำเยอะเลย ว่าแต่ตัดสินใจจะเรียนต่อไหมเพราะเพิ่งจบแค่ม. 6 เอง”

         แม่เล็กถามแทนลูกชายเพราะพ่อเลี้ยงไม่รู้เป็นอะไรเขาไม่กล้าคุยกล้าถามเทียนหอมด้วยตัวเองวันนี้เขาจึงฝากแม่เล็กมาถามหลายคำถาม

         “ไม่ค่ะ เทียนไม่อยากเรียนแล้วอยากทำงานจะได้ยุ่ง ๆ แล้วลืมเรื่องพ่อกับแม่ ถ้าเรียนตอนนี้ก็ไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนแล้วก็ไม่รู้             จะเรียนไปทำไม ความฝันมันจบแล้วค่ะ”

         แม่เล็กหญิงในวัยหกสิบกว่า ๆ ได้ยินคำตอบแบบนี้มันพาให้หัวใจของเธอยิ่งหดหู่

         “ชีวิตของเรามันไม่ได้จบแค่นี้ คนบนโลกใบนี้มีคนอื่นอีกตั้งมากมายที่เขาไม่มีทั้งพ่อและแม่ แต่ชีวิตมันต้องดำเนินต่อไป สักวันตัวหนูเองก็ต้องได้เป็นแม่คนมีชีวิตครอบครัวเป็นของตัวเองและเวลาจะช่วยให้หนูค่อย ๆ หายโศกเศร้าถึงแม้จะยังคงคิดถึงถึงพ่อกับแม่อยู่ก็ตาม เชื่อแม่เล็กเวลาจะช่วยเยียวยาทุกอย่าง ไม่อยากเรียนก็ไม่เป็นไรแต่ถ้าจะเรียนก็เรียนแบบไปสอบอย่างเดียวก็ได้เพราะพ่อเลี้ยงเขาก็ห่วงเรื่องอันตราย”

         เทียนหอมตัดสินใจแล้วเธออยากทำงานอยากเก็บเงินและเธอจะกลับไปสร้างบ้านหลังใหม่ เธออยากกลับไปอยู่บนที่ดินของพ่อกับแม่เหมือนเดิมแต่เธอคงอยู่บ้านหลังเดิมแล้วไม่ได้จริง ๆ

         “หนูอยากเก็บเงินค่ะ พ่อเลี้ยงมีงานอะไรให้เทียนทำบ้างคะ เทียนไม่รู้จะไปหางานที่ไหนทำก็คงขอทำงานในฟาร์มนี้แทน”

         ดนัทธ์ได้แต่นั่งฟังเงียบแต่ต้องสะดุ้งเมื่อถูกสาวสวยที่นั่ง             ข้าง ๆ เรียกอย่างไม่ทันตั้งตัว

         “แล้วอยากทำอะไรล่ะ”

         พ่อเลี้ยงถามกลับเพราะตัวเขาเองยังไม่ทันตั้งตัวจึงคิดคำตอบได้ไม่ทัน

         แม่เล็กรู้ดีว่าลูกชายของเขาต้องการอะไรและด้วยความที่เป็นผู้หญิงที่ชอบพูดจาตรง ๆ แม่เล็กจึงแย่งตอบเสียเอง

         “เทียนหอมหนูต้องอยู่ที่นี่อีกนาน แม่เล็กก็จะขอแนะนำตัวก่อนเลยนะ แม่เป็นคนที่ชอบพูดตรง ๆ และนั่นคือสิ่งที่พ่อเลี้ยง                ไม่มี”

         แม่เล็กเว้นวรรคก่อนจะหันไปสบตาลูกชายที่กำลังทำท่าทางตื่นเต้นเพราะเขารู้ว่าผู้ใหญ่ในบ้านกำลังจะพูดเรื่องอะไร

         “เทียนก็ชอบการพูดตรง ๆ ค่ะ แม่เคยบอกว่าเวลาพูดอะไรกับเทียนอ้อม ๆ แล้วแม่เหนื่อยมากเพราะเทียนจะไม่เข้าใจสักทีแล้วเทียนเองก็ชอบคิดอะไรน้อยจึงทำให้เกิดความเข้าใจผิดหลายครั้งถ้าคนพูดหวังให้เทียนตีความเอาเอง”

         หญิงสาวส่งยิ้มมุมปากให้กับหญิงวัยหกสิบกว่าที่นั่งอยู่หัวโต๊ะ รอยยิ้มของเทียนหอมยิ่งทำให้แม่เล็กรู้สึกเอ็นดูสาวน้อยกำพร้าคนนี้เอามาก ๆ

         “ดนัทธ์เขาอยากให้หนูอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยาของเขา ”

         แม่เล็กยังไม่ทันพูดจบ เทียนหอมก็ลุกขึ้นแล้วยืนมองหน้าพ่อเลี้ยงอย่างผิดหวัง

         “นั่งลงก่อนนี่ขนาดแม่เล็กพูดตรง ๆ นะแต่แค่ยังพูดไม่จบ หนูก็เริ่มจะเข้าใจอะไรยากแล้ว เวลาฟังอะไรให้ฟังให้จบก่อนนะ ค่อยตัดสินใจ”

         เทียนหอมจากที่ทำหน้าไม่พ่อใจพ่อเลี้ยง เธอเปลี่ยนสีหน้าเป็นรู้สึกผิดทันที

         ดนัทธ์จึงตัดสินใจพูดเองเพราะไม่อยากให้แม่เล็กเป็นคนพูดทั้งหมดเดี๋ยวผู้หญิงอย่างเทียนหอมจะเข้าใจอะไรผิดไปอีก

         “ผมอยากให้คุณอยู่ที่นี่ในฐานะภรรยา หนึ่งเรื่องคือ          ความปลอดภัย สองเพราะการที่คุณอยู่ที่นี่อดที่จะถูกนินทาว่าร้ายไม่ได้แน่ ๆ เพราะสังคมบ้านนอกเรา ผู้หญิงผู้ชายมาอยู่ด้วยกันแบบนี้แต่ถ้าเราประกาศไปเลยว่าเราจะอยู่กันในฐานะสามีภรรยา ทุกคนจะพูดถึงเราแค่ไม่นานเพราะมันไม่สนุกปาก สามคุณจะเป็นภรรยาของผมเมื่อไหร่หรือจะไม่เป็นเลยตลอดชีวิตก็แล้วแต่ความสมัครใจแต่ตัวผมจะรอ....เพราะผมชอบคุณและเรื่องนี้พ่อกับแม่ของคุณก็รู้มาตลอด พี่ลออถึงได้สั่งเสียให้คุณมาอยู่กับผมที่นี่”

         เทียนหอมมองหน้าพ่อเลี้ยงด้วยความตกใจ เขาทำไมเลือกที่จะพูดเรื่องนี้กับเธอตั้งแต่วันแรกทั้งที่ความจริงเขายังมีเวลาอีกตั้งมากมาย

         “เทียนงงไปหมด วันนี้เป็นวันแรกที่เข้ามาอยู่ที่นี่อยู่ดี ๆ พ่อเลี้ยงก็จะให้เทียนเป็นภรรยา”

         แม่เล็กกอดอกส่งยิ้มหวานให้กับสาวน้อยที่อายุยังไม่ถึงยี่สิบด้วยความเอ็นดู ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นคงรีบคว้าโอกาสนี้ไว้ทันที

         “พ่อเลี้ยงเขาหมายถึงในนามก่อน ส่วนการปฏิบัติก็แล้วแต่หนูพร้อมแต่ก็อย่างที่บอกไป ดนัทธ์เขาชอบหนูและได้คุยเรื่องนี้กับพ่อแม่หนูแล้ว แม่เล็กก็ไปคุยด้วยแต่พ่อกับแม่ของเทียนหอมมองว่าหนูยังเด็กจึงยังไม่อยากบอกและรอให้หนูโตกว่านี้แล้วตัดสินเอง     แต่ทุกอย่างมันก็ไม่เป็นอย่างที่คิด วันนี้พ่อเลี้ยงจึงตัดสินใจบอกด้วยตัวเอง ยังมีเวลาตัดสินใจอีกนานตอนนี้ก็เป็นแค่ในนามไปก่อนเพื่อความปลอดภัยและการถูกนินทาตามประสาคนบ้านเรา”

         เทียนหอมพยักหน้ายอมทำตามข้อเสนอเพราะเธอไม่รู้ว่าจะปฏิเสธไปเพื่ออะไรตอนนี้ชีวิตของเธอก็ไม่เหลือใครแล้ว อย่างน้อยก็ยังมีคนคอยปกป้องเธอ