อโหสิกรรม

ตอนที่ 11

อโหสิกรรม

         ตลาดเสร็จแล้วแม่ค้าพ่อค้าต่างมาจองที่ขายกันจนแน่นเพราะตฤณคิดค่าเช่าที่ถูกมากแถมด้วยสามเดือนแลกฟรีโดยเก็บแค่ค่าน้ำค่าไฟโดยใช้วิธีการหารกันเท่านั้น

         “คิดแล้วมันคุ้มแน่นะ ย่าแก่แล้วไม่อยากคิด”

         ชุลีเป็นห่วงแต่ตัวเองก็เบื่อที่จะใช้สมองแล้ว จึงอยากให้หลานชายคิดดูดี ๆ และก็เชื่อในการตัดสินใจของเขา

         “สามเดือนแรกเราขาดทุนครับเพราะมีค่าเก็บขยะ ค่าทำความสะอาดและอีกหลายอย่างที่เราต้องเสียแต่เรามีเงินที่เก็บค่าแรกเข้าตอนจองไว้ ก็เอาออกมาใช้แทน แต่เดือนต่อ ๆ ไปเราจะได้กำไรจากตลาดใหม่ตกเดือนละแสนกว่าบาทครับ”

         ชุลีฟังหลานชายอธิบายสบายใจกว่าฟังลูกชายพูด เพราะเจ้านั้นเอาแต่พอเพียงเหมือนพอใจแค่มีเงินกินเงินใช้ไปวัน ๆ

         “เงินที่ได้ก็จัดการให้ดี เพราะเราต้องปรับปรุงเสียภาษีอีก อย่าเอามาใช้จนหมด เรื่องแบบนี้ย่าว่าตฤณคงเข้าใจดีเพราะผ่านชีวิตของคำว่าจนมาแล้ว”

         ดุจดาวเดินเข้ามาในห้องของชุลีเพื่อเอาน้ำส้มคั้นมาให้เพราะเธออยากให้ระบบขับถ่ายของคนอายุมากไม่มีปัญหา

         “ทำอร่อย คนมันเก่งขนาดแค่น้ำส้มยังอร่อยเลย ความจริงทำขายก็ได้นะรสชาติดี” ย่าสามีออกปากชม

         “ดาวตั้งใจจะทำอยู่ค่ะ แต่ด้วยราคาต้นทุนที่สูงสูตรนี้คงจะทำขายตามห้างหรือร้านกาแฟเพราะต้องขายฐานลูกค้าที่ฐานะดีหน่อย ส่วนที่ร้านเข้าแกงจะมีอีกสูตรค่ะกำลังอยู่ในช่วงทดลอง             ว่าจะทำน้ำส้ม อัญชัญ และก็กระเจี๊ยบค่ะ”

         ชุลีมองหน้าหลานสะใภ้ด้วยรอยยิ้มที่ดูภูมิใจ ข้อดีของการได้คนจนมาเป็นลูกสะใภ้คือเธอจะมีความขยันและอดทน

         “บริหารเงินที่ร้านเป็นอย่างไรบ้าง ทำบัญชีให้ละเอียด รายรับรายจ่าย ไม่ใช่ขายดีแต่ขาดทุน”

         “คุณย่าไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ ทั้งสองสาขาเลี้ยงตัวเองได้เป็นอย่างดี แต่สาขาแรกเราขายถูกแต่ได้กำไรเพราะจำนวนได้มากกว่า ส่วนสาขาหน้าบ้านลูกค้ายังไม่มากแต่กำไรก็เหลือเก็บค่ะ”

         ตระการเดินเข้ามาหามารดาพอดี ชุลีจึงตัดสินใจที่จะ    นัดหมายเวลาที่แน่นอนในการเดินทางไปนครสวรรค์

“ตระการวันเสาร์ล้อหมุนไม่เกินหกโมงเช้านะ แม่อยากไป       ดูบ้านที่นิตยาเคยอยู่อยากไปรับรู้ว่าเธอต้องทุกข์ยากขนาดไหน     กว่าจะเลี้ยงตฤณให้รอดมาเป็นทายาทของตระกูลได้ โดยที่ไม่เคยได้รับความช่วยเหลือจากเราเลย”

“คุณแม่ครับ ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว เราจะไปรื้อฟื้นให้มันเจ็บทำไม ที่ผมพูดไม่ใช่ว่าผมไม่รู้สึกผิด แต่ผมรู้ว่าความผิดที่ผมมีมันแก้ไขไม่ได้ ถึงทุกวันนี้ไม่มีคืนไหนที่ผมไม่คิดถึงภาพวันเก่า ๆ แต่ผมคิดว่าการที่เราดูแลตฤณให้ดีที่สุดตอนนี้นิตยาคงจะให้อภัยเราสองคน”

ชุลีมองลูกชายที่เหมือนจะคล้ายพระขึ้นทุกวัน ตั้งแต่ที่ตฤณมาช่วยดูแลธุรกิจ ตระการก็เริ่มเก็บตัวไปวัด ออกไปทำบุญ ทำทาน และดูจะปลงได้หมดทุกเรื่อง

“จ้า ลูกชายแม่ บวชเลยไหม แม่จะได้เกาะชายผ้าเหลืองอีกสักรอบ”

ชุลีพูดแซวโดยที่ไม่รู้ว่าคำพูดของเธอคือการเปิดทางให้ตระการได้พูดในสิ่งที่เขาอยากบอกมานาน

“ผมจะเริ่มไปถือศีลแปดก่อนครับ รอให้ทุกอย่างลงตัวก็คงไปบวชที่วัดที่อยู่บนเขาที่ผมชอบไปแต่ตอนนี้ผมยังห่วงลูกห่วงคุณแม่ และยังรอว่าเมื่อไหร่จะมีหลาน ถ้าทุกอย่างลงตัวผมก็คงไป              ทางธรรมแน่นอน”

คนเป็นแม่ทำได้แต่ร่วมสาธุเพราะตัวชุลีเองห่างจากศาสนาเอามาก ๆ เธอสนใจแต่ทำมาหากิน การที่ตระการเป็นแบบนี้เพราะเขาไปอยู่กับคุณยายในช่วงปิดเทอมที่นครสวรรค์จึงชอบการทำบุญและก็ไปพบรักกับนิตยาที่นั่น

วันที่ชุลีรอคอยก็มาถึงเธอเดินทางมาถึง ตลาดที่นิตยาและตระการเคยเช่าห้องอยู่ด้วยกัน แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วกลายเป็นตึกไปหมด ตฤณเองตอนอยู่ที่นี่ก็แค่สองขวบจำใครไม่ได้ แต่คนแก่ ๆ หลายคนยังจำตระการได้อยู่

“ตระการใช่ไหมนั่น ไม่คิดว่าจะได้เจอกันเลย หายไปนานมาก มาหาลูกกับเมียเหรอ นิตยามันตายจนไปเกิดใหม่แล้ว ลูกมันก็ไปทำงานที่ไหนไม่รู้”

หญิงชราวัยเดียวกับชุลีเดินมาทักทายตระการด้วยสีหน้าที่ไม่ได้ดีใจที่เจอแต่แปลกใจมากกว่า

“น้าชดครับนี้คุณแม่ผมและนี่ก็ตฤณลูกของผมกับนิตยา”

ชดทำหน้าตกใจที่สองพ่อลูกมาด้วยกัน เพราะคนที่นี่คิดกันมาตลอดว่าตฤณคงจะลำบากเพราะขาดแม่ไปแล้ว

“ตฤณหลานยายจริง ๆ ด้วย”

ชดเป็นน้าของนิตยาแต่เธอก็จนมากเหมือนกันในช่วงนั้นจึงช่วยอะไรหลานไม่ได้และตอนที่แม่ของตฤณพาลูกหนีไปก็ไม่ยอมบอกใครว่าไปอยู่ที่ไหน

ตระการแนะนำให้ลูกชายรู้จักยายของเขา แต่ยายจริง ๆ เสียไปตั้งแต่ตฤณยังไม่เกิด

ชุลีได้มาที่แรกสมใจ ที่ต่อไปเขาอยากรู้ว่านิตยาพาหลานชายเขาหนีไปที่ไหน ตฤณจึงนำทางทุกคนไป

บริเวณที่ตฤณเคยอยู่เคยเป็นสลัมคนเร่ร่อนไม่มีบ้านมาอาศัยอยู่กันหลายครอบครัว แต่พอไปถึงกลับกลายเป็นหมู่บ้านจัดสรรไม่มีคนที่ชายหนุ่มรู้จักเลย

“ป้าครับตรงนี้เคยเป็นสลัมแล้วคนที่อยู่สลัมไปไหนกันหมดแล้วครับ”

ชายหนุ่มเดินไปถามร้านค้าที่อยู่หน้าวัดเพราะดูแล้วน่าจะเป็นร้านค้าของคนแถวนั้น

“เทศบาลเขาหาที่อยู่ให้ไม่ ย้ายไปอยู่กันที่เขาจัดให้หมดแล้ว บางคนก็มีเงินไปซื้อบ้านซื้อช่องกัน”

วันนี้ชุลีได้เห็นแค่เพียงสิ่งที่เปลี่ยนไป เธอจึงรู้ว่ามันนานเกินไปจริง ๆ ที่เธอจะคิดถึงอดีต

วัดที่อยู่ติดกับสลัมคือที่เก็บกระดูกของนิตยา ตฤณฝากกระดูกแม่ไว้กับพระที่วัดที่ตอนนั้นท่านก็ยังอายุไม่มากเท่าไหร่ ตฤณมาอาศัยข้าวก้นบาตรจากท่านกินอยู่บ่อย ๆ

“ผมมาหาหลวงพี่ขจรครับ”

“โยมมาช้าไป หลวงพี่ขจรกลับไปอยู่บ้านแล้ว ท่านอาพาธบ่อย จึงย้ายกลับไปอยู่ใกล้ ๆ ญาติพี่น้อง”

“คือผมเคยฝากกระดูกแม่ไว้กับท่านเมื่อหลายปีที่แล้ว    เลยไม่รู้ว่าจะไปหากระดูกแม่ได้ที่ไหน”

“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นตามอาตมามา หลวงพี่ขจรแกสั่งพระทุกคนไว้ว่าจะเก็บอัฐิที่ญาติโยมฝากไว้ที่ศาลาหลังเล็ก โยมตามอาตมามาแล้วไปดูเอาเองนะ”

ตฤณเดินขึ้นไปยังศาลาพร้อมกับทุกคนเขามองหา      ผ้าขาวบางที่เขาใส่กระดูกแม่ไว้เพราะตอนนั้นไม่มีเงินพอจะซื้อโกศแต่ไม่มี เขาจึงลองยกโกศที่มีอยู่สิบกว่าอันเพื่อดูชื่อเผื่อจะมีชื่อแม่ของเขา

“นิตายา วารี”

ชายหนุ่มอ่านชื่อใต้โกศแล้วร้องไห้กอดโกศใส่กระดูกไว้แน่น เขาทิ้งกระดูแม่ไปถึงหลายปีแต่กลับมีคนซื้อโกศมาใส่กระดูกให้แม่ของเขา

“คนรวยจากกรุงเทพเขามาทำบุญกัน เขาเห็นมีผ้าห่อกระดูกวางอยู่เขาเลยซื้อโกศมาให้ เอาแม่กลับบ้านเสียนะ                อาตามาดีใจที่โยมไปได้ดีมีสุขแล้วยังคิดมารับอัฐิแม่ไปอยู่ด้วย”

ชุลีเธอพูดอะไรไม่ออก ความจน ความลำบากที่เธอคิดไว้ มันยังน้อยกว่าที่หลานชายของเธอต้องเจอ ลูกสะใภ้ไม่มีแม้แต่โกศจะใส่กระดูก คนชราที่กำลังอ่อนไหว ร้องไห้ด้วยความสำนึกผิด

“คุณย่าไม่ต้องร้องไห้นะครับ แม่คงดีใจที่รู้ว่าคุณย่ามารับแม่ด้วยตัวเอง ไปอยู่กับตฤณนะครับแม่”

ย่าหลานและคนเป็นพ่อกอดกันร้องไห้พร้อมกับโกศที่ในนั้นมีกระดูกของผู้หญิงที่เคยลำบากแสนสาหัสเพื่อเลี้ยงลูกชายมาจนโตอยู่ในนั้น

ตอนเดินลงจากศาลาและเดินไปที่รถ ตระการขอถือโกศของภรรยาเขาเดินเงียบไปตลอดทาง น้ำตาไหลแบบไร้เสียงสะอื้น        ภาพที่เขาขี่จักรยานเล่นตอนเย็นกลับสาวน้อยผมเปียในช่วง            ปิดเทอมยังอยู่ในความทรงจำเสมอ