เริ่มต้นใหม่ที่ไม่เหมือนเดิม

ตอนที่ 9

เริ่มต้นใหม่ที่ไม่เหมือนเดิม

         ชุลีกลับมาส่งหลานสะใภ้ที่บ้านในเวลาเย็นพร้อมกับนัดให้เจนจิรามาเจอที่ร้านด้วย

         ทันทีที่ดุจดาวก้าวลงจากรถ ตฤณก็รีบเดินมากอดภรรยาไว้แน่นแต่แค่เพียงไม่กี่นาทีก็มีรถมาจอดข้าง ๆ ร้านและตฤณก็จำได้ดีว่ามันคือรถของเจนจิรา

         “คุณย่า...”

ตฤณหันไปมองที่รถที่ขับเข้ามาจอดและหันมาเรียกชุลีเพื่อเป็นคำถามว่าย่าของเขานัดอีกฝ่ายมาใช่ไหม

“ใช่ ย่าเรียกหนูเจนมา จะได้จบ ๆ ตฤณเลือกใครย่าก็จบส่วนดุจดาวย่าก็จะรับเป็นหลานบุญธรรมถ้าตฤณเลือกหนูเจน”

ชายหนุ่มละสายตาจากย่าแล้วหันกลับมามองหน้าดุจดาวส่ายหัวไปมาเหมือนคนกำลังเสียสติ

“ไม่เอานะดาวมันไม่ใช่อย่างที่ดาวคิด พี่ไม่ได้มีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น”

ดุจดาวแกะมือทั้งสองข้างออกจากตัวเขาและเธอเดินตรงไปหาเจนจิราที่กำลังลงจากรถ

“เชิญด้านในค่ะ”

หญิงสาวเดินนำทุกคนเข้าไปยังห้องที่เธอทำไว้สำหรับพักผ่อนในร้านเพราะคุยในนั้นคงสะดวกกว่าไม่มีใครได้ยิน

“พี่ตฤณพูดมาเลยค่ะว่าสรุปแล้วที่ทุกอย่างเปลี่ยนไประหว่างเราเพราะอะไรและเพราะใครและพี่จะเอาอย่างไรกับเราสามคนต่อ”

ดุจดาวเข้มแข็งกว่าที่ชุลีคิดไว้ เพราะด้วยความเป็นผู้ใหญ่เขาตั้งใจมานั่งเป็นคนกลางเพียงอย่างเดียวไม่ขอออกความเห็น

“พี่...เอ่อ...คือพี่ไม่ได้มีอะไร” ตฤณมองหน้าสองคนไปมา

“ถ้าพี่ไม่มี ถ้าอย่างนั้นดาวจะเป็นคนมีและเป็นคนตัดสินใจเองนะคะ ในเมื่อดาวให้โอกาสพี่พูดความจริงและแก้ไขแล้ว แต่ถ้าเลือกจะแก้ตัวดาวจะหลีกทางให้ คุณเจนจิราจะได้ไม่ต้องคอยชกชิงจะได้กินอย่างเปิดเผย”

เจนจิราเดินมาจับแขนของตฤณแสดงความเป็นเจ้าของทั้งที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์แต่ในเมื่อฝ่ายชายไม่ยอมพูดอะไรเธอก็ถือว่าเขายังไม่ได้เลือก

“คุณดุจดาวคงเข้าใจอะไรผิดนะคะ ฉันไม่เคยชกชิง เราไปไหนมาไหนกันคุณตฤณก็ไปแบบเต็มใจใช่ว่าฉันฉุดลากเขาไป                เสียที่ไหน แล้วเราก็ไม่ได้มีอะไรเกินเลยกว่าการเป็นพี่น้องคนสนิทเพราะคุณตฤณมีภรรยาอยู่แต่ถ้าเขาโสดอนาคตก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ดุจดาวส่งสายตาจ้องมองหญิงสาวที่ดูผู้ดีมีการศึกษาตรงหน้าด้วยสายตาที่แสนจะผิดหวังกับคำพูด

“ความดีความชั่วมันห่างกันแค่เพียงเส้นคั่น คุณเจนทำให้ดาวรู้ว่าคนเราจะดีหรือชั่วมันไม่ได้อยู่ที่ชาติตระกูลแต่มันอยู่ที่จิตสำนึกซึ่งไม่น่าเชื่อว่าคนรวยและสวยมากอย่างคุณมีน้อยมาก..หรือว่าไม่มีเลย”

ตฤณดึงมือของเจนจิราออกเขาเดินมาจับมือเล็กของภรรยาไว้ก่อนจะหันไปมองผู้หญิงทั้งคู่

“พี่ผิดเองที่ไม่รู้จักวางตัวให้เหมาะกับคนที่มีภรรยาแล้ว พี่กับเจนเราแค่สนิทกันพี่ไม่ได้คิดอะไรกับเธอเกินกว่าคนรู้จักแต่เป็นเพราะพี่มัวแต่สนุกกับชีวิตใหม่และสิ่งใหม่ ๆ จนลืมไปว่าสิ่งที่ทำมันอาจทำให้คนที่รักพี่เสียใจ นับจากนี้ไปพี่จะไม่หลงกับสิ่งอะไรแบบนี้อีกแล้ว วันนี้พี่รู้แล้วว่าพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีดาว”

“พี่ตฤณ ทำไมพี่พูดเหมือนเจนไม่สำคัญเลย ทุกวันที่เราอยู่ด้วยกันคืออะไรคะ”

ลูกสาวร้านทองยืนกำมือแน่นด้วยความโกรธเธอไม่คิดเลยว่าความใหม่กว่า สวยกว่า รวยกว่าของเธอจะแพ้แม่ค้าขายแกงอย่างดุจดาว

“เจนพี่ขอโทษที่พี่ทำอะไรให้เจนเข้าใจผิดแต่พี่ไม่เคยเห็นใครสำคัญกว่าเมียพี่เลยนะ พี่ยอมรับว่าพี่ให้ความสนิทกับเจน จนเจนอาจคิดมากไปแต่พี่ไม่มีหัวใจไว้รักใครนอกจากเมียพี่อีกแล้ว”

เจนจิราได้ยินชายหนุ่มที่เธอหมายปองพูดแบบนี้ก็ไม่มีอะไรที่เธอจะต้องไม่เป็นตัวเองอีกแล้ว เธอจึงพูดทุกอย่างที่อยู่ในหัวใจ

“คิดว่าคนอย่างฉันอยากได้พี่นักเหรอ พี่มันก็แค่ยามที่ถูกเอามาสวมหน้ากากให้เป็นผู้ดีสุดท้ายมันก็กลิ่นเดิม เหมาะแล้วที่จะสมสู่กับแม่ค้าขายแกงต่ำพอกัน”

เจนจิราเตรียมจะคว้ากระเป๋าเดินออกจากร้าน แต่ถูก            ดุจดาวดึงแขนเธอไว้พร้อมกับเปิดประตูห้องเพื่อพูดกับลูกน้องในร้าน

“เอ้า..ทุกคนผู้หญิงคนนี้เขาบอกพวกแม่ค้าขายแกงเป็นคนชั้นต่ำ ไหนเราลองแสดงความต่ำให้เธอดูหน่อยสิ ใครว่างถ่ายคลิปให้ด้วยจะได้ส่งไปให้พ่อกับแม่เธอดูว่าลูกสาวชอบดูถูกคนอื่นแค่ไหน”

เจนจิราพยายามดิ้นให้หลุดจากมือของดุจดาว แต่คุณหนูจะมามีแรงสู่แม่ค้าได้อย่างไรกัน หลังจากนั้นน้ำพะโล้ก็มา                    น้ำพริกปลาร้าก็มีแถมด้วยผักเต็มตัวลูกสาวร้านทองเต็มไปหมด

ดุจดาวปล่อยมือเมื่อเธอคิดว่าเพียงพอต่อการสั่งสอน               คนรวยที่ชอบดูถูกคนจนให้ได้รู้ว่าคนจนก็คนเหมือนกัน

เจนจิรากลับไปแล้วต่อไปก็คงเหลือแต่เรื่องของสองคนสามีภรรยาที่ต้องจัดการ

“ดาวดีกับพี่นะ”

“ดาวเคยร้ายกับพี่ด้วยเหรอคะ ถ้าดาวร้ายคงไม่ปล่อยให้สามีสวมเขาได้แบบนี้หรอกค่ะ ดาวไม่เลิกกับพี่แน่ ๆ ไม่ต้องกลัว เราจะเริ่มต้นใหม่กัน แต่ดาวคงรู้สึกกับพี่ไม่เหมือนเดิมแล้ว พี่รับได้ใช่ไหม”

ชายหนุ่มยอมหมดในเวลานี้ เพราะเขารู้แล้วว่าดุจดาวไม่ใช่ของตายอีกต่อไปและเธอก็มีค่ากับชีวิตเขามากแค่ไหน

“ย่ากลับก่อนนะ ตกลงกันเอาและคิดว่าคงไม่มีเรื่องแบบนี้อีกเพราะเหนื่อยแล้ว ยากจนกับรักกันดีพอมีเข้าหน่อยก็ทำเป็น            ลืมตัว มันไม่เจริญนะคนแบบนี้”

ชุลียังคงเป็นคุณย่าที่พูดจาได้เจ็บเสมอแต่ครั้งนี้ดุจดาวฟังแล้วรู้สึกสะใจอย่างบอกไม่ถูกเพราะสามีของเธอลืมตัวจริง ๆ