เลือก

ตอนที่ 8

เลือก

         “คุณย่าพาดุจดาวมาที่นี่ทำไมคะ”

         หญิงสาวถามด้วยความแปลกใจ เมื่อถูกย่าสามีพาเธอมาที่ร้านอาหารที่ดูไฮโซในโรงแรมแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพ

         ชุลียังไม่ทันจะตอบตฤณกับเจนจิราก็เดินเข้ามาในร้าน              ชายหนุ่มดึงเก้าอี้ออกเพื่อให้หญิงสาวนั่ง ก่อนที่เขาจะเดินอ้อมไปนั่งในฟังตรงข้ามแทน

         “คุณย่า...”

         ดุจดาวไม่รู้ว่าส่งที่เธอเห็นหมายความว่าอย่างไร ย่าของสามีพาเธอมาที่นี่เพื่อให้เธอรับรู้ว่าสามีของเธอไม่ได้ไปพบช่างตามที่บอกแต่เขากลับมากินข้าวกับสาวสวยที่เธอไม่รู้จัก

         “ย่าบอกแล้วให้ตั้งสติ ดูไปก่อนอย่าคิดอะไรมาก”

         ชุลีนั่งเงียบไม่พูดอะไรเพื่อให้ดุจดาวได้มีโอกาสใช้เวลาอยู่กับตัวเองและภาพของสามีที่กำลังบริการเอาใจผู้หญิงอื่นตรงหน้าเธอ

         “กลับกันเถอะค่ะ”

         ดุจดาวทำท่าจะร้องไห้เธอทนไม่ไหวแล้วที่ต้องเห็นภาพตรงหน้าอีกต่อไป

         “ร้องเลยถ้าอยากจะร้องไห้ แต่การที่เธอจะกลับไปจากตรงนี้ เธอต้องทำทุกอย่างให้มันชัดเจน ตฤณต้องมีคำตอบให้กับเรื่องนี้”

         ดุจดาวนั่งร้องไห้แบบไร้เสียงจนเธอไม่มีน้ำตาจะไหลออกมาแล้ว

         “คุณย่าคิดว่าดาวควรทำอย่างไรคะ”

         “โทรศัพท์ไปหาสามีของเธอถามว่าเขาอยู่ที่ไหน บอกให้เขาพักผ่อนบ้าง ขับรถกลับดี ๆ ”

         ดุจดาวทำตามที่ชุลีแนะนำ หญิงสาวพยายามตั้งสติก่อนที่จะกดโทรศัพท์หาสามี

         “พี่ตฤณทำงานเสร็จหรือยังคะ”

         “ยังเลย วุ่นอยู่กับช่าง ดาวมีอะไรหรือเปล่า น้ำเสียงดูไม่ดีเลย”

         “ดาวแค่เป็นห่วงไม่อยากให้พี่กลับดึก ทำงานหนักแบบนี้พักผ่อนบ้างนะคะดาวเป็นห่วง”

         “จ้า พี่คิดถึงดาวนะไว้เจอกัน”

         ชุลีรีบคว้าโทรศัพท์จากมือของหลานสะใภ้เพราะกลัวมันจะหล่นจากมือที่หมดแรงเสียก่อน

         “ตั้งสติ ถึงเวลาที่เราต้องแสดงตัวแล้ว พร้อมไหม”

         ชุลีจับมือหลานสะใภ้แน่นเพื่อให้เธอได้รู้สึกตัวและรู้ว่าตอนนี้มีเขาอยู่ข้าง ๆ เธอ

         “เธอเดินไปทักทายสามีตามปกติ แล้วเราจะรู้กันว่าตฤณจะเลือกใครแต่ต่อให้เขาเลือกเธอ เขาจะต้องได้รับบทเรียนกับการเป็นผู้ชายที่ไม่หนักแน่น แต่ฉันจะบอกให้เธอรู้ว่าหลานชายของฉัน ไม่ได้มีอะไรเกินเลยกับแม่นั่น แต่ในเมื่อตฤณรู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงเขาต้องการจะมาทำลายครอบครัว ยังไม่เลิกยุ่งกับเขาอีก ย่าจึงต้องให้บทเรียน”

         สองคนย่าหลานลุกจากโต๊ะและเดินมุ่งหน้าไปยังโต๊ะของชายหญิงที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน

         “พี่ตฤณมาคุยกับช่างที่นี่เอง ดาวโล่งใจกลัวว่าพี่จะไปลำบากอยู่ที่ตลาด ช่างก็แสนจะน่ารักแบบนี้ พี่ตฤณคงหายเหนื่อยแน่ ๆ ”

         ดุจดาวเก็บอาการได้ดีทักทายเสร็จเธอก็เดินกลับออกมาที่รถก่อนจะปล่อยโฮแบบสุดเสียงเมื่อประตูปิดลง

         “ร้องไห้หมดแล้วกลับมาเป็นคนเก่ง ต่อไปไม่ใช่เรื่องของเราแล้ว อยู่ที่หลานชายฉันว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร”

ชุลนีและดุจดาวเดินทางกลับทันที ชุลีคิดว่าคืนนี้หลานสะใภ้ของเขาคงไม่สามารถอยู่คนเดียวได้และเธอก็อยากให้ตฤณตามหาภรรยาไม่เจอ

“ไปนอนโรงแรมกัน ฉันรู้ว่าเธออยู่คนเดียวไม่ได้แล้วคืนนี้หลานชายฉันจะต้องรีบไปง้อและอธิบายทุกเรื่องกับเธอ ซึ่งมันไม่ควรง่ายแบบนั้น”

ดุจดาวคิดอะไรไม่ออกแล้ว ตอนนี้ชุลีให้เธอทำอะไรเธอก็พร้อมที่จะทำตามเพราะเธอเหมือนสมองดับความรู้สึกมันชาเย็นไปหมด

ตฤณพยายามโทรศัพท์หาดุจดาวตลอดแต่ชุลีไม่ให้หญิงสาวรับ เพราะตอนนี้ทั้งคู่ต่างไม่มีสติ คุยกันก็มีแต่ทะเลาะและตฤณก็คงมีแต่คำโกหก ปล่อยให้เวลาทำให้ทั้งคู่มีสติมากกว่านี้แล้วค่อยคุยกัน

ตลอดทั้งคืนชุลีสอนลูกสะใภ้ถึงการใช้ชีวิตครอบครัวที่มันย่อมมีปัญหาต่าง ๆ เข้ามาเราต้องจัดการทุกอย่างให้เด็ดขาดแต่ไม่ได้หมายความว่าจะต้องเลิกแต่ต้องทำให้ฝ่ายที่ผิดรู้ว่าเขาจะไม่สามารถมองเราเป็นแค่เพียงของตายได้อีก

ดุจดาวเชื่อในคำสอนของชุลีถึงแม้จะมีหลายคำที่หญิงชราว่าเธอด้วยคำแรง ๆ ถ้าเป็นแต่ก่อนเธอคงรู้สึกโกรธแต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่า การแสดงออกความเป็นห่วงของแต่ละคนมันต่างกัน

ตฤณทั้งโทรศัพท์และรีบขับรถกลับไปที่บ้านเก่าของเขาแต่ไร้เงาของภรรยา เขานอนรอเธอทั้งคืน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเวลาที่              ดุจดาวต้องนอนรอเขามันเจ็บปวดแค่ไหน

ทุกอย่างในบ้านดูจัดดีขึ้นแต่ที่เหมือนเดิมคือรูปถ่ายของเขากับดุจดาว หญิงสาววางมันไว้ที่เดิมตลอด ความจริงแล้วสิ่งเหล่านี้ตฤณควรจะมองเห็นมานานแต่เขากลับมาที่นี่แบบเร่งรีบจนไม่ทันได้สังเกตอะไรเลย

เช้านี้ตฤณก็ตื่นไปช่วยงานที่ร้านทุกคนในร้านแปลกใจมากที่ดุจดาวหายไปแต่เปลี่ยนเป็นชายหนุ่มาแทน

“ไม่ได้เจอกันเลยเนาะตฤณ แต่อย่างว่าเดี๋ยวนี้นายไม่ได้เป็นยามเหมือนเดิมเป็นถึงลูกชายคนมีเงิน ไอ้เราจะได้เจอเขามันก็อยาก เพื่อนนายเขาก็บ่นคิดถึงกันทั้งนั้น แต่ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว      ทุกคนก็พยายามเข้าใจ”

รำพึงเก็บความรู้สึกนี้มานาน เพราะทั้งดุจดาวและทุกคนที่อยู่รอบตัวต่างรู้สึกว่าตฤณคนเดิมได้หายไปแล้ว เหลือแต่ลูกชายของเจ้าของโรงสีเท่านั้น

ชายหนุ่มตัดสินใจโทรศัพท์ไปปรึกษาบิดาเพราะเขาไม่รู้จะหันหน้าไปหาใคร คนที่ร้านก็คงไม่มีใครอยากช่วยเขา เพราะตัว             เขาเองที่ทำให้ทุกคนมองเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

“พ่อคงบอกลูกได้แค่ว่าถ้าพ่อทำทุกอย่างเร็วกว่านี้ แม่ของลูกก็คงยังอยู่ เราก็คงไม่ต้องพรากจากันไปตลอดชีวิตแต่เพราะความไม่หนักแน่นและไม่กล้าเผชิญความจริงพ่อจึงต้องเสียทุกอย่างไป อย่าปล่อยให้ทุกอย่างสายไปเหมือนพ่อนะ”

ตฤณร้องไห้ออกมาเพราะเขาสำนึกแล้วเพราะความสนุกหลงในความชุ่มชื้นหัวใจเพียงชั่วครู่กำลังจะทำให้เขาเสียคนที่เขารักไป เขาจะยอมทำทุกอย่างเพื่อได้ภรรยาของเขาคืนมาให้ได้