ตอนที่ 13 จงรักษาสัญญา

ก่อนหน้านั้นหนึ่งชั่วยาม

หยางซีอวิ๋นเดินตรวจตราดูรอบเรือนรับรองจึงรู้สึกว่าทหารอารักขาของเจ้าเมืองยืนอยู่รายรอบจนผิดสังเกต ไม่ใช่เพื่อดูแลปกป้องแต่ทำเหมือนต้องการกักขังไม่ให้พวกเขาหนีไปที่ใด

แม้แต่อิงฮวาก็รู้สึกได้เช่นกันว่าบรรยากาศที่เป็นมิตรเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยือกน่ากลัวเข้ามาแทนที่ นางขยับเข้ามาใกล้ศิษย์พี่บอกเขาว่า “ศิษย์พี่ ข้าคิดว่าคนพวกนั้นแปลก ๆ เจ้าค่ะ"

ผู้เป็นศิษย์พี่พยักหน้าบอกให้นางหาช่องทางหนีเตรียมเอาไว้อย่างเงียบ ๆ ส่วนเขาจะไปปลุกจื่อเถิงแล้วหนีออกไปพร้อมกันแม้ว่ายามนี้จะมีฝนกระหน่ำเทลงมา

“เจ้าค่ะ” นางพยักหน้าทำตามคำสั่ง

ครั้นจะแยกตัวออกไปกลับได้ยินเสียงกุกกักดังมาจากอีกฟากหนึ่งของประตูที่พวกเขายืนอยู่จึงกระชับอาวุธในมือค่อย ๆ ย่างกรายเข้าไปตรวจสอบ

ตุ๊บ!!!

เด็กน้อยคนหนึ่งร่วงตกจากขอบหน้าต่างข้อศอกกระแทกพื้นจนเขียวช้ำ

ปลายกระบี่ของเซียนทั้งสองชี้ไปที่ร่างของเขาเพื่อป้องกันภัยเพราะไม่รู้ว่าเด็กที่ปรากฏกายลับ ๆ ล่อ ๆ ต้องการอันใดจากพวกเขา

“ช้าก่อน” เด็กน้อยวัยเก้าขวบร้องห้ามเสียงหลงเพราะกระบี่จ่อคอถึงสองทาง “ข้าจะพาพวกท่านหนีไปจากที่นี่”

“...” อิงฮวามองหน้าหยางซีอวิ๋นไม่รู้ว่าเจ้าเด็กตรงหน้ามาไม้ไหน นางตรวจสอบพลังในตัวของอีกฝ่ายแล้วบอกศิษย์พี่ว่า “ไม่มีไอมารแฝงอยู่เจ้าค่ะ แต่ว่าในตัวเขาคล้ายมีผนึกบางอย่างที่เหมือนศิษย์พี่ทั้งสอง”

หยางซีอวิ๋นได้ยินดังนั้นจึงร่ายพลังเซียนสำรวจแก่นวิญญาณของเด็กน้อยพลันยิ้มมุมปาก “เทพจุติอย่างนั้นหรือ”

“...” ครานี้เด็กน้อยเป็นฝ่ายงุนงงบ้าง ไม่รู้ว่าเซียนทั้งสองพูดถึงเรื่องใด “พวกท่านอย่าเพิ่งสนใจข้าเลย รีบหนีไปดีกว่า”

เขาเห็นเซียนทั้งสามตั้งแต่อยู่ข้างนอกเมืองเป่ยแล้ว ครั้นจะห้ามไม่ให้ตามทหารอารักขาเข้ามาข้างในก็ไม่ทันการเพราะมัวแต่หลบซ่อนตัวจากพวกปีศาจ

เด็กน้อยคนนี้เดิมทีเป็นคนของสำนักเซียนที่อยู่อีกเมืองหนึ่ง เดินทางมาที่แห่งนี้ราวกับรู้สึกว่ามีภารกิจบางอย่างที่ต้องทำ แต่เพราะพลังเซียนที่ต่ำกว่ากำหนดจึงไม่อาจต่อกรกับพวกมารปีศาจได้โดยตรง

กระนั้นยังมีใจอยากช่วยเหลือพวกเขาจึงไม่ย่อท้อแอบเข้ามาจนถึงจวนแห่งนี้ได้

“กว่าข้าจะมาที่นี่ได้ต้องตากฝนแอบทำทางหลบหนี” เขาบ่นพึมพำสูดน้ำมูกเพราะไม่สบาย “เจ้าเมืองเป่ยเป็นคนไม่ดี อาจารย์บอกว่าเขานับถือมารปีศาจจึงไหว้วานให้ข้ามาดักรอดูสถานการณ์”

เสียงฟ้าร้องกระหึ่มก้อง หยางซีอวิ๋นและอิงฮวาสัมผัสได้ว่าพลังชั่วร้ายหลั่งไหลเข้ามายังจวนแห่งนี้ ทั้งคู่จึงรีบไปปลุกจื่อเถิงจากภวังค์ก่อนที่ความวุ่นวายจะก่อตัว

เด็กน้อยยืนรอทั้งสามอยู่ที่ด้านหลังพลางโบกมือให้สัญญาณยามที่ทหารอารักขาเผลอตัว

เพียงหนึ่งก้านธูปพวกเขาก็หลบพ้นออกมานอกเมืองเป่ยด้วยความช่วยเหลือของเด็กน้อย

สายฟ้าฟาดผ่าลงในเมืองเป่ยดังเปรี้ยง ไอมารสีดำลอยฟุ้งเหนือจวนเจ้าเมืองจึงทำให้เซียนสำนักรู้ว่าพวกเขาเพิ่งจะหนีจากจอมมารได้อย่างหวุดหวิด

“ขอบใจเจ้ามาก แต่ว่าพวกเราแยกจากกันตรงนี้ดีกว่า พบกันครั้งหน้าข้าจะตอบแทนความช่วยเหลือของเจ้า” หยางซีอวิ๋นเอ่ยปากบอกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

เจ้าเด็กน้อยยิ้มแป้นรู้สึกว่าทำตามคำสั่งของอาจารย์ได้สำเร็จจึงกล่าวอำลาเซียนทั้งสามแล้วแยกตัวกลับสำนักของตนเอง

จากนั้นจื่อเถิงและคนที่เหลือจึงร่ายพลังเซียนขี่กระบี่หนีไปให้ไกลจากเมืองเป่ยโดยไม่รีรอ

หากแต่คนที่อยู่ในจวนเจ้าเมืองกำลังบ้าคลั่งเพราะนาง แต่ครั้งนี้เขากลับรู้สึกได้ถึงพลังเทพที่ยังหลงเหลืออยู่ภายในเรือนรับรอง กงจื่อเย่ยิ้มมุมปากด้วยความเจ้าเล่ห์

เขาร่ายพลังมารเสาะหาจื่อเถิงด้วยความตื่นเต้น ค่อย ๆ เกี่ยวใยบาง ๆ ที่นางหลงเหลือเอาไว้แล้วกระชากอย่างแรง

จื่อเถิงพลันรู้สึกได้ว่าร่างของนางถูกมือที่มองไม่เห็นฉุดรั้งเอาไว้จึงพยายามสะบัดหนี

เขาหัวเราะลั่นเพราะรู้ว่านางติดกับเข้าแล้ว “โจวเหวินหลง เฉินซือหยาง จัดการนางเสีย” เขาสั่งลูกน้องทั้งสองคนให้ตามสายใยที่เขาเกี่ยวเอาไว้

ไม่นานนัก จอมมารและลูกน้องก็โผล่มาขวางทางเซียนทั้งสามทันเวลา

หยางซีอวิ๋นเข้ามายืนขวางศิษย์น้องเอาไว้ สีหน้าจริงจังเคร่งเครียดเพราะจำได้ว่าเคยสู้กับพวกเขามาก่อน

ดวงตาของอิงฮวาเบิกโต นางถือกระบี่เซียนไว้แน่นชี้ไปทางมังกรดำ ครานี้จะไม่ยอมตกเป็นเหยื่ออย่างแน่นอน

ด้านหลังสัตว์อสูรมีเงาของคนผู้หนึ่งขยับออกมา สุดท้ายแล้วจื่อเถิงจึงได้เผชิญหน้ากับจอมมารผู้นี้เสียที

“ดวงตาสีฟ้า เรือนผมสีขาว” กงจื่อเย่ทวนสิ่งที่เคยได้เห็นในภาพนิมิต “ในที่สุดก็ได้เจอเจ้า”

“ศิษย์พี่...” นางเรียกหยางซีอวิ๋น ท่าทีหนักใจมองหาทางหนีทีไล่

“รักษาสัญญาได้หรือไม่จื่อเถิง” จู่ ๆ หยางซีอวิ๋นก็พูดถึงสิ่งที่เคยบอกก่อนออกเดินทาง “ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น อย่าผิดสัญญา”

เขารู้ตัวดีว่าหน้าที่ของตนเองคงจบสิ้นลงแต่เพียงเท่านี้ เขาจะปกป้องจื่อเถิงและอิงฮวาให้ได้ ยอมเป็นเหยื่อล่อเพื่อถ่วงเวลาให้ศิษย์น้องทั้งสองคนหนีอีกครา

“ไม่ได้นะเจ้าคะ” จื่อเถิงส่ายหน้าปฏิเสธ

“ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” อิงฮวาบอกกับหยางซีอวิ๋นเสียงสั่นเครือ ในใจหวาดกลัวไม่น้อยที่ต้องเผชิญหน้ากับจอมมาร

“คำขอของข้า ให้กันไม่ได้เลยหรือ” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยน อ้อนวอนให้ศิษย์น้องทำตามความปรารถนาสุดท้าย

เซียนสำนักดาราสวรรค์ต่างอาลัยอาวรณ์ไม่มีใครยอมปล่อยใคร ในขณะที่จอมมารยืนกอดอกมองดูสถานการณ์ตรงหน้า “เหตุใดพวกเจ้าถึงชอบเมินข้านัก”

กงจื่อเย่สังเกตได้ว่านอกจากพวกเทพเซียนภพสวรรค์แล้ว มนุษย์ตรงหน้าก็กล้าเมินตัวตนของเขาด้วยหรือ

จอมมารไม่สบอารมณ์จึงสั่งให้ลูกน้องโจมตีศัตรูโดยไม่ต้องออมมือ

เฉินซือหยางปะทะกับหยางซีอวิ๋น พลังมารปีศาจและกระบี่เซียนกวัดแกว่งสู้กันด้วยความเคร่งเครียด ส่วนโจวเหวินหลงแปลงกายเป็นมังกรดำเผชิญหน้ากับจื่อเถิงและอิงฮวาด้วยฝีมือที่เป็นต่อ

ยามนี้จื่อเถิงไม่อาจใช้พลังเซียนได้เต็มที่เพราะกงจื่อเย่ฝังพลังมารไว้ในสายใยแก่นวิญญาณของนาง ยิ่งจื่อเถิงฝืนใช้พลังเซียนมากเท่าใด นางจะยิ่งทรมานมากขึ้นเพราะพลังมารที่เล็ดลอดเข้าไปในแก่นวิญญาณ

สีหน้าของจอมมารพึงพอใจในผลงานของตนเองจึงยืนดูทั้งสองฝ่ายสู้กันด้วยท่าทีสบาย ๆ “เจ้าน่ะหรือปรปักษ์ของข้า” เขาพึมพำอยู่คนเดียว “ตัวเล็ก ๆ อย่างเจ้าน่ะหรือเป็นผู้สังหารข้า”

ครั้นเวลาผันผ่านล่วงเลยมาหนึ่งชั่วยาม ลูกน้องทั้งสองยังไม่อาจโค่นล้มมนุษย์ธรรมดาได้ เขาจึงคิดจะลงมือด้วยตัวเอง

กงจื่อเย่ร่ายพลังมารปีศาจหมายจะกำจัดจื่อเถิงทีเผลอจะได้จบงานที่ค้างคาใจมานานเสียที

ไอมารจำนวนมหาศาลก่อตัวขึ้นท่ามกลางความวุ่นวาย กงจื่อเย่แสยะยิ้มแล้วสะบัดข้อมือสั่งให้มันพุ่งโจมตีจื่อเถิงในพริบตา

หากแต่หยางซีอวิ๋นเห็นเข้าจึงรุดป้องกันจื่อเถิงโดยไม่คิดชีวิต ไฉนเลยจะสู้กับพลังมารที่ถาโถมเข้ามาได้จึงถูกความชั่วร้ายทะลวงร่างจนกระอักเลือดสูญสิ้นพลังเซียนที่สั่งสมมาในทันที

“ศิษย์พี่!!!” ศิษย์น้องทั้งสองร้องลั่น

“หนีไป!!!” หยางซีอวิ๋นใช้พลังเฮือกสุดท้ายตะโกนก้อง

ฝ่ายจอมมารหัวเสียที่พลาดเป้าไปแต่กลับนึกเล่นสนุก ในเมื่อพลังมารทะลุร่างเซียนผู้นั้นแล้วล่ะก็ เขาควรจะแสดงให้เทพดาราผู้นี้ได้เห็นอะไรน่าตื่นเต้นเสียหน่อยจึงรั้งทั้งสามคนเอาไว้ในไอมารของตนเอง ก่อนจะกำมือราวกับบีบบังคับบางอย่างเหมือนเคย

“...” หยางซีอวิ๋นพยายามพูดกับศิษย์น้องทั้งสองคนเป็นครั้งสุดท้าย แต่ดวงตาของเขาค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีดำ รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าแสนอ่อนโยนของเขา

“ศิษย์พี่!!!” จื่อเถิงเรียกสติคนตรงหน้า นางไม่อาจขยับตัวได้เพราะถูกไอมารของกงจื่อเย่

เวลานี้หยางซีอวิ๋นถูกจอมมารควบคุมทุกอณู ไม่อาจต่อต้านพลังชั่วร้ายได้อีกต่อไป

กงจื่อเย่ไม่ได้ควบคุมให้เขาสังหารศิษย์น้องของตนเอง แต่กลับใช้พลังมารกัดกินพลังชีวิตของหยางซีอวิ๋นทีละนิด ให้เซียนอย่างเขาสัมผัสได้ถึงความทรมานจากภายใน

ร่างของหยางซีอวิ๋นกระตุกด้วยความเจ็บปวดเหลือคณา ดวงตามืดดำมีน้ำตาเอ่อไหลจนกลายเป็นสายเลือด

“ศิษย์พี่!!!” จื่อเถิงร้องลั่นด้วยความกลัว

กลัวว่าจะต้องเสียเขาไปตลอดกาล