19. จะเลือกอะไร

@ บ้านซิลค์

เอี๊ยดดดด!!!!

เสียงเหยียบเบรกรถยนต์กระทันหัน ลากยาวจนน่าตกใจว่าคนขับอาจจะเกิดอันตรายได้ เมื่อวิ่งมาด้วยความเร็วสูงสุดเข้าในเขตรั้วบ้านมาเฟียหนุ่ม

ทั้งเงียบสนิทและไม่มีไฟสักดวงติดสว่าง ปานกระตุ้นอารมณ์บางอย่างในใจแกร่ง พื้นที่ส่วนตัวไม่เคยมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น พาลนึกถึงภรรยาในนามชั่วคราว

"เธออยู่ไหน" น้ำเสียงเข้มเอ่ยถาม เมื่อก้าวเท้าลงจากรถคันหรู กลุ่มบอดี้การ์ดมีอาวุธยืนประกบ ใบหน้าสากนิ่งเก็บอาการ รวมถึงนัยน์ตาคมดำกริบยากอ่านความคิด มองสำรวจทุกตารางนิ้วกลับไม่พบคนของหญิงสาว

"ช่วงมีคนบุกมาไฟในบ้านดับทุกดวงครับ เธอน่าจะหนีไปแอบกับเดโม่" ลูกน้องคนนึงที่เฝ้าบ้านรีบรายงาน เขาก็ตกใจเช่นกันแต่ยังมีสติพยามควบคุมสถานการณ์

"มัน เป็น ใคร" ซิลค์ถามน้ำเสียงราบเรียบ แต่บ่งบอกอารมณ์บึ้งลึกได้ดี แม้แต่ลูกน้องด้านข้างยังรับรู้รัศมีมืด เจ้านายหนุ่มไม่เคยปราณีกับผู้หยามถิ่น

"คนของเราติดตามไปแล้วครับ รอรายงานข้อมูลเพิ่มเข้ามา" เตโชโบกมือส่งสัญญาณไล่ลูกน้องไปสำรวจพื้นที่รอบบริเวณต่อ เขาอาสารายงานตามความจริงแทนเอง เพราะดูจากสีหน้ารุ่นน้องคงกังวลว่าจะโดนทำโทษ

  ระหว่างนั้นไฟในบ้านเริ่มติดสว่าง ทำให้เห็นเดโม่กำลังวุ่นหาเจ้านายแถวโซนหลังบ้าน สองขายาวดุจนายแบบเดินมุ่งไปหาทันที ผ่านหน้าลูกน้องสนิทไม่บอกกล่าวอะไรต่อ เตโชกลับสงสัยเลยต้องตามติดประชิดตัว เกรงว่าหากมีใครแฝงเข้ามาจะได้จัดการทัน

"คุณโมวิ่งออกไปทางหลังบ้านตอนไฟดับ แต่ตอนนี้ผมหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ" เดโม่ยืนบนเก้าอี้ไม้ชะโงกข้ามรั้วกำแพงบ้านขนาดสูงกว่าสองเมตร ไม่มีทางเป็นไปได้เลยว่าหญิงสาวจะว่องไวสามารถปีนข้ามรวดเร็ว

"ห๊ะ!!!อย่าบอกนะว่าข้ามไปฝั่งบ่อจระเข้!" เตโชพยามแย่งเก้าอี้ตัวนั้นมาปีนชะเง้อแทน เขาเริ่มรู้สึกร้อนใจกว่าองครักษ์ยิ่งกว่าเดิม แม้ไม่ได้สนับสนุนหญิงสาวเข้าบ้านเจ้านายแต่แรก

"......" ซิลค์ยังยืนนิ่งอยู่ท่าเดิม ความคาดการณ์น่าจะเป็นเหลือค่าเท่ากับศูนย์ ต่อให้เรียนวิชามากมาย ร่างกายของเธอก็ไม่เอื้ออำนวย ระดับความสูงเกินตัวเกือบครึ่ง

~เหมียว~ ~เหมียว~

เสียงร้องลูกแมวตัวน้อยเริ่มดังขึ้น ดึงความสนใจของบุรุษทั้งสาม หันเอี้ยวตัวมองอย่างสงสัย พื้นที่บริเวณบ้านห้ามสัตว์ทุกชนิดเข้า กว่าจะข้ามรั้วได้ต้องผ่านบ่อสัตว์ดุร้ายเสียก่อน

สองเท้าแกร่งออกแรงก้าวเพียงนิดเดียว มุ่งมาหยุดตรงสวนข้างบ้านอนาเขตกว้างขวาง แม้มีแสงไฟส่องสว่างเกือบทุกดวง ทว่ายังมีต้นไม้สูงและกอพุ่มดอกไม้งาม บดบังสิ่งมีชีวิตอยู่เบื้องหลังได้

~ชู่~ชู่ ตามมาด้วยเสียงเป่าปากเบาๆ คล้ายกำลังขู่บางอย่างในความมืด หากฟังดีๆคล้ายอาการกระวนกระวาย

"จัดการ" น้ำเสียงเข้มออกคำสั่งหนักแน่น หรี่นัยน์ตาคมเพ่งพุ่มไม้ตรงจุดนั้น หากไม่สังเกตุให้ดีจะไม่มีทางเห็นแรงสั่นไหวเลย เตโชกับเดโม่พร้อมใจพุ่งเข้าไปแหวกโพรงไม้ออก จนสะดุดกับร่างอรชรเปอะเปื้อนอุ้มลูกแมวสีขาวนั่งขดอยู่

"คุณโม!/แห๊ะ แห๊ะ" ในนาทีที่ทุกคนร้อนรนตามหา โมอาดันหัวเราะแห้งๆตอนเจอหน้าเท่านั้น เธอรีบลุกขึ้นตามลูกแมวตัวน้อย ที่โดนเตโชคว้าเอาชูประมาณเป็นสิ่งแปลกปลอม

"อย่าทำน้องนะ มันเจ็บแล้วพี่เต.." ร่างอรชรพยามแย่งลูกแมวคืนแต่ความสูงไม่เอื้ออำนวย จะหันขอให้เดโม่ช่วย เขากลับยืนถอนหายใจแทนคำตอบ ในทางกลับกันถ้าเธอโดนชูแกว่งไปมาเช่นน้้น คงรู้สึกเจ็บไม่น้อยเลย

"นายไม่ชอบสัตว์" เตโชตอบน้ำเสียงเข้ม หันมองใบหน้าคมคายให้ออกคำสั่งว่าจะทำอย่างไรกับมันดี ท่ามกลางการแย่งชิงสิ่งมีชีวิตส่งเสียงน่ารำคาญ

"เอายามา!" ซิลค์พูด แต่ถ้อยคำนั้นกดดันให้หญิงสาวต้องพยามแย่งคืน ตอนลูกเหมียวส่งเสียงร้อง คนจิตใจอ่อนยิ่งสงสาร

"ไม่นะ! มันช่วยให้โมรอดจากเมื้อกี้เลย ถ้ามันไม่ร้องเรียกแล้วโมจะหาที่แอบได้ไง มันเจ็บหมดแล้ว..อึก" น้ำเสียงหวานเริ่มสั่นคลอน อุตสาห์ช่วยชีวิตเธอไว้แต่ไหงมันต้องตายด้วย

ร่างอรชรในชุดนักศึกษายังเปลื้อนคราบดิน สภาพหลุดรุ่ยยังห่วงแค่ลูกแมวน้อย ใช้แขนเรียวยกปาดน้ำตากลั้นสะอื้น ทำให้องครักษ์ด้านข้างเกิดความเห็นใจ เธอเกิดมาบนกองเงินกองทองท่ามกลางความสุขสบาย เหตุใดต้องยอมให้เป็นเช่นนี้

"ให้ผมเอาไปปล่อยเถอะ" เดโม่ออกความคิดเห็น พยามจะแย่งลูกแมวมาไว้เอง เพื่อตัดปัญหาโต้แย้งทั้งสองฝ่าย

"คุณ...ขอนะ เดี๋ยวไปปล่อยเองก็ได้" ในนาทีนี้เธอแทบจะขาดใจ หากมันต้องตายแล้วสาเหตุมาจากตัวเอง โมอารีบเกาะท่อนแขนแกร่งขอร้อง เขย่าซ้ำขอความเห็นใจ

ใบหน้าสากนิ่งเฉยหันมองทางอื่น ช่างน่าแปลกใจก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายดันอ่อนเอน เขาเป็นถึงผู้นำจะกลับคำพูดได้ยังไง ในเมื่อกฏก็ต้องเป็นกฏประกาศชัดแล้ว

"งั้นเอายามาฉีดให้โมเอง" พอมีลูกน้องเดินถือกล่องแสตนเลสมาทางหลังบ้าน เดาไม่ยากเลยว่าข้างในคืออะไร โมอารีบสละการขอร้องไร้ใยดี มุ่งไปยืนตัดหน้าชายชุดดำดักขวางไว้

เตโชกันเลิกลักไม่คิดว่าหญิงสาวจะจิตใจบอบบาง ต่างจากชายหนุ่มที่เห็นเรื่องพวกนี้ราวธรรมดา

"ไม่ครับคุณโม อย่านะครับ" เดโชรีบวิ่งไปคว้าแขนเรียว รั้งร่างอรชรหยุดชะงัก ใบหน้าสวยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตากลมแดงก่ำจนพี่เลี้ยงเจ็บปวดแทน เขายิ่งไม่สมควรปล่อยใหเเธอทำอะไรบุ่มบ่ามกระทันหัน

"มันช่วยชีวิตโมแล้วแท้ๆ จะปล่อยให้ต้องมาแทนมันสมควรไหมล่ะพี่เดย์"

"แต่เราไม่ใช่เจ้าของบ้านนะครับ คุณโมอย่าลืมสิ" ถึงจะเห็นแก่ชีวิตน้อยๆมากเท่าไหร่ สิทธิ์ทั้งหมดก็ต้องมาจากเจ้าของสถานที่ แต่ทุกวันนี้มาเฟียหนุ่มยังรักษาสัญญาก็ดีแค่ไหนแล้ว

"ถ้าคุณฆ่าแมว หนูก็จะกลับประเทศตัวเอง!"

......................................................................