37. โดนล่อลวง

"พี่ลืมบอกโมไปว่า น้องนักเรียนที่ชื่อว่าข้าวนึ่งอะ ช่วงนี้เค้าป่วยนะ" หมอหนุ่มทำท่าทีล่ะล่ำละลักบอก เกรงคนฟังอาจไม่เชื่อหรือเกิดความรู้สึกสงสารจนเกินเหตุ ทั้งที่เลือกบอกยามเหลือกันสองคนตรงด้านหน้าห้อง ปล่อยให้เบลล์ไปตามเก็บสมุดเรียนไว้ที่โต๊ะข้างในก่อน

"พี่อิฐรู้ได้ไงคะ แค่เขาพึ่งขาดเรียนวันเดียวเองนะ" ตอนแรกเธอไม่ได้สงสัยหรอก หากรุ่นพี่หนุ่มไม่บอก ช่างบังเอิญตรงกับเด็กชายไม่มาเรียนวันนี้พอดี

   ใจดวงน้อยเต้นตุ่มๆ พึ่งเริ่มสอนครั้งแรกดันเกิดเรื่องแล้ว ร่างอรชรมือไม้สั่นระริก แทบตัวอ่อนแรงครุ่นคิดถึงใบหน้าเด็กชายขึ้นมา

"พี่พึ่งตรวจเขากับพ่อเมื่อเช้านี้อะ คงจะป่วยเยอะ" อิฐบอกผ่านใบหน้าจริงจัง พลางเหลือบมองหญิงสาวในห้องเรียน ช่วงเวลาบ่ายคล้อยผู้คนแถวนี้สงบเงียบ ต่างแยกย้ายกลับเข้าบ้าน

"แล้วบ้านข้าวนึ่งอยู่ไกลไหมคะ โมควรจะแวะไปดูเขาสักหน่อย" แถวนี้คงไม่ต้องนึกถึงรถ หากเด็กชายเดินมาเรียนได้ เธอเป็นครูก็ต้องไปหาได้เช่นกัน เกิดความรู้สึกวิตกนึกถึงใบหน้านักเรียน ชายแสนเก่ง

"จากประวัติที่พี่ซักเมื่อเช้า เห็นบอกว่าอยู่แถวเชิงเขา เราไปตอนนี้ก็ทันนะ" เขารีบแนะนำยังไงก็คงกลับมาทันก่อนช่วงค่ำ ต่อให้บรรยากาศในป่าจะมืดเร็ว

"งั้นโมไปบอกยัยเบลล์..." ขณะหญิงสาวยังพูดไม่ทันจบประโยคดี คู่สนทนาดันแทรกขึ้นก่อน

"ไม่ต้องหรอกไปรีบไป พี่จะแวะไปเอายาให้ข้าวนึ่งด้วย" อิฐถือวิสาสะจับข้อมือเล็กดึงเดินตาม ขยี้ความสงสารให้อีกฝ่ายไม่โต้กลับ โดยไม่เหลือเวลาให้เธอได้เอ่ยปฏิเสธ

"เอางั้นก็ได้ค่ะ" ฝ่ามือเรียวสวยข้างนึงยังกำมัดดินสอไม้ไว้ ค่อยๆแกะปล่อยทิ้งตามทางเดินเว้นระยะห่างเพื่อให้ถึงปลายทาง เธอไม่เคยลืมสัญชาตญาณหากเจอภัยอันตราย

เวลาต่อมา_

"อ้าวยัยโม..." เบลล์พึ่งเงยหน้าขึ้นหันหาเพื่อนสาว หลังปล่อยเธอยืนคุยกับหมอหนุ่มตามลำพัง เพราะรู้สึกไม่ชอบใบหน้าอีกฝ่ายคล้ายแอบแฝงความคิดตลอดเวลา

พอไม่เห็นเธอละแวกนี้เลย หญิงสาวรีบเดินออกตามหาลัดเลาะตามริมธาร ก่อนสายตาสะดุดกับเดโม่ที่เพื่อนสาวเคยบอกว่าเป็นญาติห่างๆ จึงเร่งวิ่งเข้าถามข่าวคราว

"พี่เดย์เป็นญาติยัยโมใช่ไหมคะ" ไม่รอช้าเธอรีบเอ่ยถามก่อน ใบหน้าตื่นตูมจนอีกฝ่ายรับรู้ความผิดปกติได้

"ครับ คุณโมอยู่ไหนครับ" สัญชาตญาณร้ายกำลังบ่งบอก เขาพึ่งไปรับยาและอาหารเย็นจากกลุ่มบอดี้การ์ดนำมาให้หญิงสาวตามเวลา แค่คาดสายตาไม่ถึงชั่วโมงดีด้วยซ้ำ เหตุการณ์ตาลปัตรได้ยังไง

"คือเมื่อกี้เบลล์ยังเห็นเธอคุยกับพี่หมออิฐตรงนี้อยู่เลย แต่หันมาอีกทีก็หายไปทั้งคู่แล้ว" เธอรีบอธิบายร้อนรนสีหน้ากระวนกระวาย ช่วงเวลายามเย็นยิ่งรู้สึกเป็นห่วง พอจับใจความได้เริ่มตะหงิดใจ เหตุใดช่วงนี้รุ่นพี่หนุ่มดูตีสนิทกับโมอาบ่อยๆ

"คุณโมจะหายไปได้ไงว่ะ คนของเราอยู่แถวนี้เต็มไปหมดเลย" เตโชช่วยถือกล่องอาหารมาได้ยินทุกประโยค แสดงอาการร้อนรนเช่นกัน แม้ตอนแรกไม่ชอบพอทั้งเจ้านายและลูกสักอย่าง

"เดี๋ยวกูออกตามหาแถวนี้ดู" เดโม่กระวนกระวายเก็บอาการไม่มิด ยกมือเท้าขมับใหญ่ช่วงนี้ทำไมเขาถึงบกพร่องหน้าที่ตลอดเวลา ยื่นส่งถุงข้าวของให้เบลล์รับต่อ เพราะยามเย็นเธอไม่ควรออกวุ่นวายในป่า

"ให้เบลล์ช่วยตามหาเถอะค่ะ" อย่างน้อยมีคนช่วยออกหาดีกว่าปล่อยเธออยู่แบบกระวนกระวาย ไม่ทราบข่าวอะไรเลย

"อย่าเลยครับ เดี๋ยวคุณโมเป็นห่วงกว่าเดิม" เขารีบกอดคอเตโชเพื่อเลี่ยงพูดคุยกับหญิงสาวตรงหน้าก่อน หากฝืนฟังต่อไปมีหวังใจอ่อน แล้วพาลเสียเวลาเป็นเปล่าๆ

"มึงไปถามนายมึงสิว่าเห็นคุณโมหรือเปล่า" เดโม่ใช้ข้อศอกแขนกระทุ้งคนข้างกาย แล้วรีบวิ่งไปที่แคมป์จัดแจงบอดี้การ์ดหยิบอาวุธจำเป็นติดตัว เลือกชนิดเงียบไร้เสียงเตรียมปิดปากผู้ร้าย

"เออเดี๋ยวกูมา" เตโชบอกระหว่างให้อีกคนจัดแจงอุปกรณ์ เขาใช้ความเร็ววิ่งมายังจุดแพทย์ออกตรวจ เข้าไปในห้องส่วนตัวเจ้านายมาเฟีย

"มีอะไร" น้ำเสียงเข้มถามขึ้นทันที ไม่รอให้ลูกน้องคนสนิทอธิบายก่อน ร่างกำยำเงยหน้ามองผู้มาเยือนมีสีหน้าร้อนรนรับรู้ท่าทีผิดปกติ

  ฝ่ามือหนาลดบุหรี่ลง พ่นควันสีเทาลอยฟุ้งหลังสูบสารนิโคตินเต็มปอด นำด้านไฟร้อนสีแดงจี้ใส่กระดาษในถาดแก้วรอคำตอบ แสงไฟริบหรี่ค่อยๆวอดจนแผ่นสีขาวไหม้เกียม

"คุณโมหายไปครับ เพื่อนเธอบอกว่าเป็นช่วงบ่ายที่แยกกัน"เตโชบอก ก้มหน้าก้มตารู้สึกผิดแทน แม้ไม่ได้รับหน้าที่ดูแลหญิงสาว แต่ทว่าเขตพื้นที่บริเวณนี้ผู้ใต้บังคับบัญชาเป็นลูกน้องเขาทั้งหมด คอยตรวจความปลอดภัยทุกตารางนิ้ว

"ใคร?" ซิลค์ลุกยืนขึ้นถีบก้าวอี้นั่งล้มโครมคราม นิสัยสุขุมแทบไม่เคยเผยด้านไม่ดีให้คนสนิทเห็น ถลกแขนเสื้อเชิ้ตขึ้นข้อศอก ล้วงเอาอาวุธลับใต้โต๊ะเหน็บใส่เอวสอบด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาไม่ได้แสดงความรู้สึกใด นอกจากการกระทำเท่านั้นจนลูกน้องจับจ้อง

"หมออิฐครับ" เขาบอกรายชื่อบุคคลน่าสงสัยทันที ช่างตรงกับตอนออกคำสั่งขอมาฝึกตรวจที่นี่ รายชื่อของหมออิฐพึ่งติดแจ้งประกาศช่วงเช้าวันออกเดินทาง ส่อความผิดปกติแต่ไม่มีใครโต้แย้ง เพราะคงเกิดจากการสื่อสารเท่านั้น

"จัด การ มัน!" สันกรามหนาขบขึ้นโครงหน้า บ่งบอกอารมณ์เดือดดาลภายในกายชาย ริอาจปลุกสัญชาตญาณร้ายตื่นตัว ฝ่ามือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูดปราน นัยน์ตาคมดำกริบดุจปีศาจร้าย สมฉายา ดวงตามัจจุราช !!!

........................................................