38. ที่แท้ก็โดนหลอก

_ เวลาค่ำ

"เมื่อไหร่เราจะถึงบ้านข้าวนึ่งคะ" โมอาเอ่ยถาม จากความรู้สึกเป็นห่วงเด็กชาย เริ่มเปลี่ยนเป็นสงสัยขึ้นทันที แถมโยนแท่งดินสอในมือจนหมดแล้วยังไม่ถึงที่หมายเลย ท้องฟ้าในป่ามืดครึ้มไว ไฟฉายสักกระบอกก็ไม่มี

"โมคิดว่าพี่จะพามาหาเด็กนั่นจริงเหรอ" จู่จู่น้ำเสียงสุภาพเปลี่ยนจากเมื่อกี้ ร่างสูงเอี้ยวตัวมองคนด้านหลังยามถึงจุดนัดพบกับเจ้านายเขาเอง อิฐล้วงเอาไฟฉายส่องกดแสงกระพริบส่งสัญญาณให้คนซุ่มอยู่รีบออกมาต้อนรับ

"จะทำอะไร??" ร่างอรชรหันซ้ายขวาดวงใจน้อยแทบช่วงหล่น มีชายนิรนามจำนวนมากเดินวนรอบตัวเธอ แต่สัญญาลักษณ์บางอย่างทำให้นึกถึงคนเคยสนิทขึ้นมา

"จริงๆถ้าวันนั้นโมไม่ปฏิเสธพี่ พี่คงไม่พาเรามาส่งให้คนอื่นหรอก"

"มาส่ง??ส่งอะไร??" แม้เกิดความกลัวแต่นิสัยกล้าหาญกลับส่งเสียงตะเบ่งกลับ ทำกำปั้นเล็กชูขึ้นขู่ทั้งสองข้าง ร่างอรชรยังค่อยๆหมุนคอยระวังรอบตัว เกรงว่าคนร้ายจะใช้ช่วงทีเผลอประชิดกาย

"เราไงโมอา ลืมเพื่อนรักคนนี้ไปแล้วหรือยัง?" อองตวนปรากฏตัวขึ้น ดึงสายตากลมหันมอง ใบหน้าหล่อเหลือร้ายจนหญิงสาวเกิดความรู้สึกต่อต้านอย่างไม่เคยเป็น

  ชายนิรนามคนอื่นยอมหยุดฝีเท้า ถอยหลังเล็กน้อยให้เจ้านายยืนเบื้องหน้า ส่วนอิฐก้มเคารพอีกฝ่ายยิ่งกว่าผู้มีพระคุณ ช่างน่าแปลกใจที่พวกเขาไปรู้จักกันได้ไง

"พี่อิฐกับอองตวนรวมหัวกันหลอกเราหรอ เพราะอย่างนี้ใช่ไหมถึงมาทำดีด้วยแปลกๆ" ทำไมหน่ะเธอพึ่งคิดได้ คนอย่างอองตวนมีเงินมากมหาศาล ใช้ควบคุมสมองคนโลภได้ง่ายดาย ทั้งแบรนด์ร้านอาหารกับของใช้ที่อิฐมาให้ ที่ผ่านมาเธอน่าสงสัยอะไรบ้าง

"ทำดีหวังผลไม่น่าแปลกนะน้องโม" นั่นคือคำตอบของคนเคยน่าเคารพในฐานะหมอผู้มีวิชาชีพ ทำคนฟังส่ายหน้ามาเอือมระอา เขายังไม่รู้สึกผิดยื่นมือคล้ายจะจับคางมนหยอกล้อ หญิงสาวสะบัดใบหน้าหนีอย่างรังเกียจ

"อองตวนเล่นอะไรเนี้ย บอกคนของนายสิถอยไป" โมอาพูด แม้หวาดระแวงเท่าไหร่ก็ต้องข่มใจสู้ ชายหนุ่มเบื้องหน้าเคยรู้นิสัยใจคอ ใช่ว่าห่างไกลกันแล้วจะยังคงเดิมอยู่ ครอบครัวเขามักช่วงชิงอำนาจเคยต่อลองบทบาทครั้งใหญ่ต่อพี่ชาย

"ถอยออกไปให้หมด! แต่โมต้องไปกับเรา" อองตวนออกคำสั่งเสียงดังสนั่น แต่กับโมอาเขาบอกด้วยท่าทีอ่อนลง พยามจะก้าวไปจับแขนเรียว ทว่าโดนสลัดอย่างไร้เยื่อใย พาลกระตุ้นอารมณ์โมโหที่หญิงสาวริอาจทำไม่ไว้หน้าต่อธารกำนัล

"ทำไมเราต้องไปด้วย เรามีหน้าที่ต้องสอนเด็กๆนะอองตวน" เธอไม่มีทางปัดความรับผิดชอบลงแน่นอน กว่าจะได้ทำอย่างฝันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

"ที่ทำทั้งหมดนี่ก็เพราะอยากหนีเรางั้นเหรอ มันจะง่ายไปไหม" อองตวนพูดเหมือนกับรู้บางเรื่องมา ช่างเจ็บใจแกร่งผู้หญิงมากมายอยากเข้าหา แต่คนที่เขาต้องการกับปฏิเสธ ทำทุกวิธีหนีห่างไกล

"หมายความว่าไง?" ระหว่างนั้นดวงตากลมสอดส่องหาอาวุธใกล้ตัว แต่ไม่มีเลยนอกจากด้านหลังชายนิรนามคนนึง เกิดความคิดช่างใจเธอจะกล้าทำร้ายเพื่อนสนิทคนนึงได้ลงหรอ

"คิดว่าเราไม่รู้เหรอว่าโมกับไอนั่นรวมหัวกันหลอกทุกคน!" น้ำเสียงเข้มตะเบ่งบอกดัง แม้แต่อิฐยังยืนอยู่แถวนั้นได้รู้เรื่องทั้งหมดไปด้วย ทุกคนมองโมอาเป็นจุดเดียว แผนการณ์แสนสกปรกเพียงอยากทิ้งชีวิตสุขสบายสมควรหรือ

"พูดบ้าอะไรอองตวน!!!" ไม่มีแม้แต่ยอมรับในเวลานี้ เธอภาวนาให้ชายหนุ่มหลุดปากพูดมั่วๆ ดั่งละครยามเย็นบทน้ำเน่าเรียกอารมณ์

"เรื่องของโมกับไอหมอกระจอกนั่น มันถึงหูพี่ชายแล้วซะด้วยสิ ไว้คอยดูไหมว่ามันยังเป็นเรื่องบ้าๆหรือป่าว" อองตวนปลดเข็มขัดตัวเองออก แกว่งสะบัดไปในอากาศ เอียงใบหน้าสั่งลูกน้องวิ่งกระชับพื้นที่กันหญิงสาวหนีหาย มันคงไม่ง่ายเหมือนเดิมถ้าต้องหลอกล่อจากพวกมาเฟียอีก

"ไม่!!!ปล่อยเรา อองตวน!!!เราเป็นเพื่อนกันนะ" น้ำเสียงหวานสั่นคลอน แค่จะต่อสู้ยังไม่อาจต้านทานได้ สองมือถูกพันธนาการด้วยสายหนัง ชายหนุ่มยังบังคับลากให้เดินตาม สองเท้าเล็กย่ำเกือกบนพื้นดินผสมหิน อาการบอบช้ำตรงสะโพกมนเริ่มกำเริบ ความเจ็บแล่นปี๊ดบีบเป็นน้ำตาหยดกระทบแก้มเนียน

"เพื่อนเหรอ?ไม่มีทางโมอา ทางนั้นรับปากเราแล้ว ว่าทันทีที่เธอกลับไปจะจัดงานยิ่งใหญ่ให้พวกเรา" เขาพูดราวจริงจัง ยกยิ้มร้ายตรงมุมปากเป็นผู้ชนะ แม้ไม่อาจได้หัวใจดวงน้อย แค่ได้เชยชมร่างกายก็ยังดีกว่า

"ไม่!!เรามีสามีแล้ว อองตวนไม่รังเกียจเหรอ จะมีภรรยาทั้งทีดันผ่านผู้ชายมาแล้ว คนจะหัวเราะเยาะได้นะ" โมอาพยามพูดจาหว่านล้อม อีกฝ่ายรักเกียรติรักศักดิ์ศรีขนาดไหน ภาพพจน์ตัวเองถือเป็นอันดับหนึ่ง ร่างกายนี้ถูกซิลค์ตีตราเป็นเจ้าของ ซึ่งเธอจะไม่มีวันให้ใครมาย่ำยีซ้ำแน่นอน!!!

"ได้!งั้นให้เราพิสูจน์สิ ว่าโมกับไอหมอนั่นมันเอากันแล้ว!!!" คนพูดมีอารมณ์เดือดดาล เขารู้จักเธอดีมากกว่าชายที่พึ่งเจอไม่กี่เดือน ยามรู้ว่าต้องใช้ของเหลือต่อคนอื่น หมัดข้างนึงกำแน่นเก็บอาการ ส่วนอีกข้างกระตุกเหวี่ยงร่างอรชรกระแทกต้นไม้ใหญ่

"อึก!" น้ำเสียงหวานหลุดกลั้นความจุกซ่านทั่วแผ่นหลังบางลามยันหน้าท้องราบ แทบทรุดตัวทิ้งลงพื้นนั่งตรงจุดนั้น ใช้มือดันลำต้นไม้ใหญ่พึ่งพิง

"....." เหล่าลูกน้องต่างมองหน้ากันเลิกลัก สถานะหญิงสาวสูงศักดิ์ถูกเจ้านายกำลังจะข่มเหง นั่นเป็นส่วนนึงกระตุ้นความถูกผิด แต่พอมองเจออองตวนจ้องกลับ พวกเขารีบหมุนหันหลังหนี

"อย่าทำอะไรสิ้นคิดนะอองตวน อย่าหยามเกียรติเราแบบนี้!!!" โมอาพูด ถ้าอีกฝ่ายยังเห็นแก่มิตรภาพที่ดีคงไม่มีทางทำร้ายกัน

"แล้วทีโมปล่อยไอหมอนั่นถึงเนื้อถึงตัวที่โรงแรมล่ะ ยังคิดว่าตัวเองมีเกียรติอีกหรอ!!" ชายหนุ่มตะคอกกลับเสียงดัง ใบหน้าเต็มไปด้วยอารมณ์โมโหร้าย พุ่งประชิดร่างอรชรยกข้างนึงเหนือศรีษะเล็ก ยืนบังไม่ให้มีหนทางหลบหนี

..............................................