42. ออกคำสั่งให้แยก

@ ช่วงเย็น

   ภายในสถานที่พักส่วนตัวของมาเฟียหนุ่ม นั่งตรงข้ามกับหญิงสาวก้มหน้าอย่างรับผิด เมื่อโดนพี่ชายตำหนิผ่านแววตาจริงจังจนโมอาไม่กล้าสู้มอง

   บรรยากาศตึงเครียดแม้แต่องครักษ์ด้านนอกยังรู้สึกกดดัน ต่างคนต่างมองกันเลิกลักแม้ว่าไม่เคยเจอรู้จักมาก่อน

"เราขอเข้าเรื่องเลยแล้วกัน ในเมื่อทุกคนรู้เรื่องจริงทั้งหมดแล้ว เราคงต้องพาโมอากลับบ้าน...สถานที่ของเธอจริงๆ" มาร์แชลล์พูดน้ำเสียงเข้ม จ้องมองคู่สนทนาอย่างไม่ลดหรี่ เขาต้องการพาเธอกลับสู่ครอบครัวจริง ที่นั่นเหมาะสมกับโมอาสุดแล้ว

"ตะแต่...." คนตัวเล็กแทบไม่มีถ้อยคำโต้แย้ง เธอรู้ดีว่าพี่ชายเก็บอารมณ์โมโหไว้ก้นบึ้งลึกขนาดไหน คงไม่ต้องอธิบายถึงบุพการี ถ้ากลับไปรับโทษโดนบทสูงสุด สั่งกักขังหรือตัดอิสระอยู่สักพักนึงเขียว

"....." ซิลค์เอาแต่มองใบหน้าสวย อายุจวนเจียนใกล้สามสิบวางท่าทางสุขุม แม้อีกฝ่ายเอ่ยคำไม่ต้องการได้ยิน ฝ่ามือหนากำพนักเก้าอี้เกร็งจนเส้นเลือดปูด นัยน์ตาดำนิ่งกริบไม่บ่งบอกความหมาย

"คุณคงไม่ว่าอะไรหรอกนะ ในเมื่อแผนนี้น้องสาวเราเป็นคนคิดเอง" ทุกถ้อยคำที่เขาพยามพูดออกมา มันสื่อความหมายอีกอย่างว่า โมอาต้นคิดแผนการณ์เรื่องบ้านั่นคนเดียว เท่ากับว่าซิลค์ไม่มีสิทธิ์ร้องขออะไรทั้งสิ้น

"แต่โมกับเค้าเราอยู่กันเป็นสามีภรรยากันจริงๆนะ" น้ำเสียงหวานพยามเรียกร้อง จนลืมไปว่าแม้แต่สามีที่เธอเผลอมีใจให้ บัดนี้แหวนบนนิ้วนางข้างซ้ายยังไม่เคยสวมใส่สักครั้งเดียว

"คิดว่าพี่จะเชื่อเราอีกหรอโมอา!" เขาไม่มีทางเชื่ออีกเด็ดขาด เพราะเคยตามใจเธอมากไปจนติดนิสัยชอบเอาแต่ความคิดตัวเองก่อน

"กลับไปซะ" ซิลค์พูดเสียงเด็ดขาดไม่มองกระทั่งหญิงสาว มันกลับสวนทางความรู้สึกภายในใจแกร่ง เมื่อรู้ว่าเธอกำลังจะกลับไปอยู่สถานที่ของตัวเอง ไกลแสนไกลและไม่มีทางได้ใกล้ชิดเหมือนเก่า

เขามีเหตุผลช่างยากจะอธิบายบอกใคร ใบหน้าหล่อเหลานิ่งเฉย คล้ายพูดระบายบอกให้ทุกคนฟังแล้ว

"คุณซิลค์..." ยิ่งกว่าปาก้อนหินนับล้านทับถมในใจดวงน้อยกึ่งหยุดเต้นแทบแตกสลาย คนตัวเล็กฝืนหลับตาเก็บหยดน้ำตาไว้ภายใน รู้สึกไร้ทิศทางเมื่ออีกฝ่ายทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน

  ยามภาพเหตุการณ์ช่วงเวลาแสนมีความสุขแล่นผ่านในหัวสมอง ยากเกินกว่าจะคิดว่าเขาพูดมันจากใจจริงๆ

"ทีนี้รู้แล้วใช่ไหมว่าอะไรคู่ควรกับเรา" มาร์แชลล์เอ่ยสอน ลุกขึ้นยืนตัวตรงสง่าสลัดชายเสื้อเมื่อเรื่องราวคล้ายกำลังจะจบลงด้วยดี ทางครอบครัวแค่เตรียมต้อนรับกลับบ้านเท่านั้น

"โมขอเวลา...แค่ฝึกงานจบที่นี่ก็พอ" คนตัวเล็กฝืนส่งเสียงขอร้อง เธอภาวนาในใจให้ผู้เป็นพี่โปรดเห็นแก่ความรู้สึกและหน้าที่บ้าง อย่างน้อยส่วนนึงเรื่องนี้คนได้รับผลกระทบมีเด็กน้อยมาเกี่ยวข้อง

"ได้ หวังว่าคุณคงไม่ลืมคำพูดนะ" แต่รอบนี้คนพูดหันมาเพ่งเล็งชายหนุ่มบนเก้าอี้ นัยน์ตาคมดำกริบคู่นั้นเขาไม่สามารถอ่านความคิดได้เลย แม้จะรู้สึกขอบคุณสำหรับการรับลูกกระสุนแทน

"....." ซิลค์ไม่ตอบกลับ เชิดหน้าพยักส่งไร้อาการแสดงออก แค่ได้ยินเสียงคนตัวเล็กกลั้นสะอื้นจากเขาอีก มันยากขนาดไหนที่ต้องทนนิ่งดูดายตายด้านเรื่องความรู้สึก

"อึก!" พอบุคคลสำคัญเดินออกจากสถานที่ โมอาเตรียมเดินมาหาร่างสูง แต่ทว่าเขาลุกหนีตามพี่ชายไปติดๆ ทิ้งให้เธอปล่อยหยดน้ำตาไหลพรากคนเดียว

@ ช่วงค่ำ

"แกไม่หิวข้าวเหรอยัยโม เดี๋ยวพี่ชายได้กลับมารับเร็วกว่าเดิมหรอก" เบลล์พูดอย่างเหนื่อยใจ พอได้ฟังจากปากเพื่อนรักเล่า เธอก็มองไม่เห็นเช่นกันว่าจะหาวิธีใดหลังจากนี้ ทั้งคู่นั่งอยู่ภายในที่พักพร้อมเข้านอน แต่เรื่องราวช่างหนักหนาจะพากันหลับได้อย่างไร

"พี่เดย์ไม่ใช่คนขี้ฟ้องสักหน่อย" โมอาตอบกลับ ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกโมหาสามีในนามเสียมากกว่า แทนที่ช่วยปฏิเสธอะไรบ้าง ทำเพียงนิ่งเฉยราวไม่ใช่เรื่องตัวเอง

  ร่างอรชรนั่งกอดเข่าคู่กับเพื่อนสาว ครุ่นคิดถึงความสัมพันธ์ที่ผ่านมาหรือมันไร้ค่า ดั่งเธอตกหลุมพลางที่สร้างกับดักไว้เอง ย่อมกลืนน้ำตาแทนมื้ออาหาร แล้วต่อจากนี้เธอต้องเลือกไปทางไหนดี

"แกจะปล่อยไปเป็นละครน้ำเน่าจริงดิ ให้พระเอกยอมแพ้เพื่อส่งนางเอกคืนสถานะเดิม" ช่างเหลือเชื่อไม่คิดว่าชีวิตจริงคนพูดจะได้ใกล้ชิดแบบนี้จริงๆ ยิ่งกว่าภาพยนตร์ออกฉายโรงละครเสียอีก

"แกคิดอย่างนั้นจริงเหรอ ที่พระเอกทำเพราะให้นางเองมีความสุขแต่ตัวเองไปยอมเจ็บคนเดียวอะหน่ะ" คิ้วมนสวยเลิกถามขึ้น หรือเรื่องจริงแล้วซิลค์นึกถึงเธอมากกว่าตัวเขา จะยอมเสียใจหากไม่ได้อยู่ด้วยกันต่อไป

"จริงไม่จริงไม่รู้หรอก แต่แกสัมผัสคำว่ารักจากเขาได้บ้างไหมล่ะ ถามตัวแกเองดีกว่ายัยโมเอ้ย!" เบลล์ถือโอกาสได้ทีขยี้ผมสลวยเพื่อนสาว เห็นทำหน้างอตั้งแต่ช่วงเย็นอดข้าวอดน้ำยิ่งกว่าประชด จนเดโม่นำอาหารมารอหน้าทางเข้าเต็มไปหมด

"ฉันว่าฉันรู้แล้วต้องทำไง แกรออยู่ที่นี่นะเดี๋ยวมา" ยังไม่ทันรออีกฝ่ายพูดถามต่อ สองเท้าเรียวสวยกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาตามริมลำธารเหมือนคืนก่อน ไม่ว่าคนในความคิดเธอจะตอบว่าอะไร ครั้งนี้เธอจะนับจริงจังทำตามความต้องการทั้งคู่

     ดวงดาวยามค่ำคืนส่องแสงจรัส พาดวงจันทร์นำสูงโดดเด่น ตกกระทบสะท้อนเงาเหนือคลื่นผิวน้ำชวนเป็นกันเอง ทว่าถึงจุดหมายกับไม่มีใครรอเลย

"เป็นเรื่องจริงสินะ" น้ำเสียงหวานหลุดบอกตัวเอง ทรุดนั่งลงตรงโขดหินสถานที่เก่า ครั้งนึงเธอเคยนอนกอดกับชายหนุ่มตรงนี้ ยามราตรีเคยมีความสุขจนล้นใจ หยดน้ำตาเริ่มไหลพรากเต็มแก้มเนียน ยกเข่าสองข้างก้มหน้าซุกระบาย ปล่อยโฮดังเกินกว่าจะมีสิ่งใดเปรียบ

"ไหนว่าหนูเป็นเมียคุณไง"

...........................................................