39. ช่วยเมีย NC18+

อีกด้านนึง

"ผมว่าต้องเป็นสัญญาลักษณ์ที่คุณโมทิ้งไว้แน่เลยครับ" เดโม่ออกความคิดเห็น เขาหยิบดินสอทุกแท่งที่ล่วงอยู่กลางป่า ไม่น่าใช่ความบังเอิญในสถานการณ์ตอนนี้

  เมื่อทุกคนต่างแยกย้ายช่วยกันตามหาโมอาในป่าทึบ แม้เตโชคุ้นชินสถานที่นี้ดีเท่าไหร่ แต่ใช่ว่าจะสามารถหาได้ง่ายดาย เพราะเส้นทางคดเคี้ยวเต็มไปด้วยกิ่งไม้มีต้นหญ้าขึ้นสูง อาจเป็นที่หลบพลางของสัตว์ร้าย

"แต่มันสิ้นสุดตรงนี้นะเว้ย แล้วคุณโมจะหายไปได้ไง?" เตโชพูดขึ้น ถ้าค้นหาตามสัญลักษณ์ที่ทิ้งไว้เมื่อหยิบชิ้นสุดท้ายได้ ก็ควรเจอเธอได้แล้ว ท้องยามค้ำคืนมืดมิดจนไม่เห็นดาว พวกเขาต้องหรี่ไฟฉายเกรงศัตรูสังเกตุเจอ

"ตามมา" ซิลค์เอ่ยบอก เมื่อเขาคิดอะไรได้ สองขายาวดุจนายแบบเร่งก้าวไปตรงข้างริมลำธาร ซึ่งช่วงนี้เป็นปลายทางสายน้ำคาดว่าอีกไม่กี่ก้าวก็เจอถนนหลัก แต่พวกคนนิรนามอาจหลบซ่อนในแถบนี้ก่อน กันสายสืบของเขาจับได้

"......" แล้วทุกอย่างก็เป็นดั่งที่มาเฟียหนุ่มคาดคิด แสงไฟสลัวตรงเชิงเขาดูมีพิรุธ ทันใดนั้นยันต์ตาคมกริบเล็งเห็นร่างบอบบาง ถูกมัดใส่ต้นไม้ใหญ่สภาพสะบักสะบอม สองฝ่ามือหนากำแน่นจนเส้นเลือดปูด อารมณ์เดือดดาลทำงานหนักริอาจทรมานภรรยาสาว

"เอาไงดีครับ" เดโม่พูดกระซิบ ซุ่มเล็งดูจากความมืดเพราะทุกคนเก็บแสงไฟทั้งหมด เกรงอีกฝ่ายสังเกตุเห็นความผิดปกติ แม้ใจเขาอยากไปช่วยหญิงสาวมากเท่าไหร่แต่ตอนนี้ควรคำนึงถึงผลกระทบด้วย

"พาคนไปล้อมรอบพวกมัน" ซิลค์เอ่ยสั่งบอกเตโช ปล่อยกลุ่มบอดี้การ์ดค่อยๆแยกไปซุ่มโจมตีเงียบๆ ระหว่างนั้นฝ่ามือหนาล้วงเอาอาวุธปืนชนิดเก็บเสียง กดตั้งลำเล็กปลายกระบอกไปทางด้านหลังอรชร

"เตรียม" นัยน์ตาคมหรี่มององครักษ์ของหญิงสาว สื่อความหมายหน้าที่ต่อจากนี้ ยกมือข้างนึงให้สัญญาณแก่ลูกน้อง เพียงกระพริบตาเดียวทุกอย่างต้องรวดเร็ว

ฟิ่ว~

"อ๊ะ..." ร่างอรชรสะดุ้งตื่นทันที ข้อมือเล็กและลำตัวโดนปลดพันธนาการ เธอแทบล่วงล้มลงพื้นหญ้า เพราะช่วงตอนเย็นขัดขืนอองตวนจนเรี่ยวแรง พอเห็นไม่ว่ายังไงโมอาก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ เขาเลยเลือกจับหมัดทรมานไว้ก่อน

"ระวังครับ!" เดโม่พุ่งมาประคอบตัวบังคับวิ่งตาม ระหว่างเสียงอาวุธมากมายปะทะกัน ใช้ฝ่ามือใหญ่กดศรีษะเล็กให้ก้มลง

"เกิดอะไรขึ้น?" เธอไม่มีจังหวะให้เงยมองขึ้นสักนิดเดียว จนถึงหลังต้นไม้ใหญ่อีกฝั่งนึงต้องนั่งแอบลง ดวงตากลมเหลียวเห็นคนตัวสูง ถืออาวุธปืนต่อสู้กับอองตวน เกิดความรู้สึกแล่นปี๊ดเข้าจิตใจทั้งสองฝ่ายคือคนสำคัญ

ผลั๊วะ!! ตุ๊บ!!!

เสียงชกต่อยปะทะกันจำนวนมาก อองตวนสลับชกสู้กับซิลค์ไม่มีถดถอย เดโม่พยามถืออาวุธคุ้มกันหญิงสาวซึ่งไม่มีใครรู้เลยว่าเบื้องหน้ามันจะจบยังไง

"พอสักที!!!" น้ำเสียงหวานตะโกนบอก เธอไม่ชอบเลยสักนิดที่สามีในนามต้องเจ็บตัว ร่างอรชรกระโดดเข้าอยู่ระหว่างกลาง ยืดแขนสองข้างไม่ให้อองตวนเข้าใกล้

เดโม่กับเตโชเล็งอาวุธอยู่ระยะไกล สลับกับคนของอีกฝั่งยืนเรียงกันจ่อปลายกระบอกพร้อมรอคำสั่ง

"ถ้ากูไม่ตาย มึงนั่นแหละที่ต้องตาย!!" อองตวนยกนิ้วชี้ขึ้นขู่ ทว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าเรียบนิ่ง ไม่ได้เกิดความรู้สึกกังวลทางเขาอย่างไร

"เหรอ" หัวคิ้วหนาเลิกขึ้นเชิงท้าทาย ใจแกร่งพาลปะทะเดือดสูบฉีดเลือดร้อนแล่นพล่าน เมื่อเห็นร่างกายบอบบางเปอะเปื้อนเหมือนโดนคลุกคลีกับเศษดิน แถมการเดินเมื่อกี้ผิดแปลก

  ใบหน้าหนาขบสันกรามแน่น เขาอุตส่าห์เต็มที่กับการรักษาให้หญิงสาวหายดี แต่ฉไนเลยชายหนุ่มเคยอ้างว่าสนิทกัน ออกแรงทำร้ายเพศสตรีได้ช่างสมควรโมโห

"เรากลับกันเถอะนะ" สองมือบางจับข้อมือใหญ่ร้องขอ เธอไม่อยากให้เหตุการณ์เป็นเช่นนี้เลย ดูเหมือนว่ามันกำลังจะแย่ลงไปทุกที

"ไม่!!!เธอต้องกลับไปกับฉันเท่านั้น" อองตวนยังยืนยันคำเดิมชัด พุ่งมากระชากลำแขนเรียวตอนคนตัวสูงเผลอ ทำให้อีกฝ่ายรั้งข้อมือเล็กไว้ โมอาเลยยืนจุดกลางปล่อยทั้งสองแขนถูกดึง

"ไม่!โมจะอยู่กับสามีโม" เธอยังยืนยันคำเดิมเช่นกัน

"สามีอะไร มันก็เรื่องแต่งหลอกคนอื่น มันหมดเวลาเล่นตลกแล้วโมอา" อองตวนเอ่ยเรียกสติ ไม่คิดว่าหญิงสาวจะหลงใหลตามอารมณ์ชั่วคราว

"ไม่...." ใบหน้าสวยส่ายปฏิเสธ ดวงตากลมสั่นไหวมองแต่คนตัวสูง แม้เริ่มแรกแค่อยากเอาชนะครอบครัวแต่ทว่าตอนนี้ความรู้สึกอยู่เหนือทุกอย่างแล้ว... เธอไม่ได้นึกถึงสถานะชั่วคราวนั้น

"......" ซิลค์พยักหน้ารับรู้ความคิดของภรรยาสาว ใช้หัวแม่มือลูบหลังมือบางตอบสนอง ยามอีกฝ่ายเริ่มกระวนกระวายเขากระตุกแขนเรียวดึงใส่แผงอกกว้างทันที

"คุณ..อึก!" เธอรู้ดีว่าไม่ใช่เวลาอ่อนแอ แต่มันยากเกินจะอดกลั้นความรู้สึกตอนนี้ ร่างอรชรในอ้อมแกร่งยิ่งกระตุ้นคนมองโมโหรุนแรง เดินพุ่งมาพร้อมอาวุธมีดตวัดแกว่งในอากาศข่มขู่

"เดโม่!!!" น้ำเสียงเข้มตะโกนเรียกองครักษ์คนสนิท รีบมาช่วยประคองโมอาไปอยู่ที่ปลอดภัย เพราะถ้าเขาไม่จัดการให้เรื่องนี้มันจบ ดูเหมือนอีกฝ่ายคงไม่ยอมรับชะตากรรม

ตุ๊บ!!ผลั๊วะ!!!!

"คุณซิลค์!" น้ำเสียงหวานเอ่ย

"อองตวน!" แต่กลับเป็นเสียงของคนคุ้นเคย นั่นคือมาร์แชลล์พี่ชายพึ่งมายืนข้างหลังน้องสาว ยิ่งทำให้คนตัวเล็กวิ่งไปสวมกอดปล่อยน้ำตาไหลพรากสองแก้มเนียน

กลุ่มบอดี้การ์ดชุดใหม่ถืออาวุธปืน วิ่งไปเล็งปลายกระบอกจ่อคนของอองตวนซ้ำอีกที สร้างความมึนงนแก่คนรอบข้างทั้งที่เขาอยู่ฝ่ายเดียวกันมาตลอด

"พี่มาร์ห้ามพวกเขาสิ!!อย่าให้เขาทะเลาะกันอีกเลย..ฮือ" คนตัวเล็กร้องไห้จนตัวสั่นเทา แต่ซิลค์บาดเจ็บเล็กน้อยตรงมุมปาก เธอกับรู้สึกทรมานกว่าอีกหลายเท่า

"ไม่ มี ทาง" น้ำเสียงของมาร์แชลบอกชัดทุกถ้อยคำ จับสองไหล่มนบังคับไม่ให้ล้มลง เขารู้ว่าน้องสาวต้องเจ็บปวดจากการกระทำพี่ชาย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมันมีเหตุผลรอเวลาพร้อมค่อยอธิบาย

............................................