43. เฝ้ามอง

เช้าวันใหม่_

"แกโอเคไหมยัยโม" ผู้เป็นเพื่อนสาวต้องรีบถามเพราะความเป็นห่วง ใบหน้าใสคนข้างกายดูหมองเศร้า เหมือนคนอดนอนมาตลอดคืน หลังพวกเธอพึ่งจัดของพร้อมออกไปสอนหนังสือ ทว่าโอมาดูไม่มีกะจิตกะใจเหมือนทุกวัน

"ช่างเถอะน่า วันนี้เราว่าจะสอนหลายวิชาไม่ใช่เหรอ" น้ำเสียงหวานตอบให้คนฟังคลายกังวล เมื่อวานนี้ต้องรีบส่งนักเรียน จึงเอาชั่วโมงว่างของวันสอนชดเชยต่อ คงทิ้งความคิดถึงใครบางคนไว้ชั่วคราว เพราะเธอรออยู่ที่เดิมทั้งคืนไร้รี่แวว นั่นเป็นคำตอบแทนการอยากรู้ในใจดี

"ก็ใช่น่ะสิ แกรับบทภาษาต่างประเทศด้วยอย่าลืมเชียว" คนบอกทำสีหน้ากึ่งขยาด เธอไม่มั่นใจเสียเวลากลัวออกเสียงผิดๆ ครั้งนึงเคยโดนอาจารย์ประจำภาควิชาตำหนิ เกรงว่าอาจสืบทอดความรู้ผิดต้นตอ

"ไม่ลืมหรอก แกหน่ะหัดมั่นใจตัวเองบ้าง"

"ขอเวลาอีกนิดนะ ของจริงกับตอนเรียนมันต่างกันนี่หน่า" เบลล์บอกน้ำเสียงอ่อน

"จะต่างยังไงมันก็เหมือนกันทุกอย่างนั่นแหละ" เธอกับคิดถึงบางเรื่องขึ้นมาเสียดื้อๆ เผลอจิกผมเช็ดตัวในมือใกล้ฉีกขาด

"อาชีพครูต้องอย่าเอาเรื่องอะไรมาปะปนนะแกอย่าลืมดิ" เบลล์บอกเตือน หากครูผู้สอนไม่สามารถส่งอารมณ์ให้นักเรียนได้ แล้วคนฟังจะไปรู้สึกสนุกได้ยังไง ทำให้วิชาเรียนกลายเป็นชั่วโมงน่าเบื่อได้เลย

"ไม่ลืมหรอกน่า คอยดูนะวันนี้ฉันยิ้มได้กว่าทุกเลยคอยดู" ร่างอรชรลุกขึ้นยืน สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ประหนึ่งว่านาทีถัดไป ต้องเผชิญศึกแสนสาหัส

"คอยดูอยู่แล้ว จับตาจ้องตลอดเลยด้วย!"

@ ห้องเรียน

"สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะคุณครู" เสียงนักเรียนตัวน้อยบอกทำความเคารพ แม้ไม่ได้มีเครื่องแบบระบุหน้าที่ ทุกคนย่อมรักษากฏระเบียบ นั่งลงพร้อมเพรียงหยิบสมุดเปิดมารอ นำไม้เก่าๆตีตะปูตอกเป็นโต๊ะเรียนชั่วคราว ยังคงนั่งบนเสื่อปูเรียบง่าย

"สวัสดีทุกคนเหมือนกันนะคะ วันนี้ครูโมขอเริ่มวิชาอังกฤษก่อนนะ เพราะว่าการสื่อสารเป็นเรื่องสำคัญแก่มนุษย์" ขณะร่างอรชรบอก เธอหันหน้าเข้ากระดานดำ จับชอล์กขีดเขียนตามคำอธิบาย โดยเบลล์จัดการตรวจการบ้านหลังห้อง

   ท่ามกลางการสอนหนังสือ มีเสียงหัวเราะสลับปนกับการแข่งออกเสียงไวยากรณ์ตามหลักที่ถูกต้อง ซึ่งมีคนยืนมองจากด้านนอกอยู่ เคียงข้างด้วยลูกน้องมือขวาไม่ให้คุณครูรู้ตัว

"นายจะปล่อยเธอไปจริงๆเหรอครับ" เตโชเอ่ยถาม เขาเข้าใจว่าเรื่องราวของเจ้านายและหญิงสาวกำลังไปด้วยดี หากไม่ติดว่าครอบครัวเธอเดินทางมาตาม แม้แน่ใจความรู้สึกของซิลค์ก็ใช่ว่าจะสามารถเดาทิศทางได้

"อืม" น้ำเสียงเข้มบอกเรียบ ฝ่ามือหนาข้างนึงล้วงกระเป๋ากางเกงเพ่งมอง ภาพเหตุการณ์เบื้องหน้าช่างมีความสุข จนคุ้นชินตั้งแต่เมื่อไม่รู้ ถึงแม้ว่าจะอีกไม่นานทุกอย่างต้องจบลง

"แล้วเธอจะไม่เสียใจหรอครับ" เขายังเอ่ยถามต่อ อารมณ์เพศสตรีช่างเปราะบางเกินกว่าชายบุรุษเข้าใจ

"......" ใบหน้าคมคายเหลียวตวัดหางตามองลูกน้อง ประโยคคำพูดเมื่อกี้ดันจี้ปมในใจแกร่ง ค่ำคืนแห่งเสียง ร้องเกือบขาดใจของหญิงสาวยังกึกก้องในโสตประสาท บัดนี้เขาเองต้องยืนอยู่บนความถูกต้อง ปล่อยเธอไปอยู่สถานที่เหมาะสมดีสุดแล้ว

"เอาล่ะวันนี้คุณครูจะให้โมจิออกมาเขียนการบ้านนะ ส่วนข้าวนึ่งรอรวมสมุดมาส่งตอนบ่าย...ห้ามไปขู่เพื่อนอีกล่ะเข้าใจไหม" ผู้เป็นคุณครูบอก เธอแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เพราะไม่คิดว่าเด็กชายจะไปกดดันด้วยวิธีแปลกๆ เอากบตัวใหญ่ขู่จนเพื่อนในห้องยอมทำการบ้านส่ง ซึ่งโมจิเป็นคนมารายงาน

   ฝ่ามือเรียวบางจับกิ่งไม้ยกดุเปรยไม่ได้ดูน่ากลัวสักทีเดียว แต่เพื่อเป็นตัวอย่างให้เด็กๆไม่ไปแกล้งกันลับหลังต่อ หากเกิดความโกรธแค้นข้าวนึ่งอาจโดนเพื่อนเอาคืนกลับ

"ยัยโมแกถือถุงสีเด็กๆมาหรือเปล่า" สักพักเสียงของเพื่อนสาวดันแทรกขึ้น เธอมั่นใจว่าช่วงเช้าฝากโมอาเตรียมสิ่งของสื่อการเรียนแล้ว แต่หายังไงก็ไม่เจอเลย

"ถุงสีเหรอ?สงสัยจะลืมไว้ เดี๋ยวให้พี่เดย์ไป...." ร่างอรชรทิ้งงานตรงหน้ากระดาษดำ ปล่อยบรรดานักเรียนตัวน้อยแยกย้ายทำหน้าที่ตัวเองก่อนเวลาเลิก เดินออกมาหาเพื่อนสาวบริเวณหน้าห้อง ดันสะดุดเจอกับคนตัวสูงยืนใต้ต้นไม้ใหญ่

"แกเป็นไร!" เบลล์จับแขนเรียวเขย่าเรียกสติของโมอา ดันหยุดชะงักไร้สาเหตุมองตามเส้นทางป่าระยะไกล แต่พอเธอมองเช่นเดียวกัน พบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

"ไม่มีไร เดี๋ยวให้พี่เดย์วิ่งไปเอาให้แป๊บนึงนะ" ใบหน้าใสเจื่อนสีลง ยามร่างสูงแกล้งมองผ่าน เธอเอี้ยวบอกเพื่อนสาวทว่าดวงตากลมยังมองตำแหน่งเดิม ใจดวงน้อยวาบเอนไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะพบกับความเสียใจเข้าสักวัน

@ช่วงค่ำ

  กลุ่มชาวบ้านจำนวนนึงขออาสาจัดอาหารเลี้ยง ขอบคุณแก่คุณครูรวมถึงกลุ่มทีมแพทย์อาสา หลังมาร่วมดูแลในพื้นที่เป็นเวลาครึ่งเดือนแล้ว มีบอดี้การ์ดจำนวนนึงแบ่งงานคอยตรวจเข้มความปลอดภัย

"ขอบคุณนะคะ อาหารอร่อยมากค่ะ" โมอาบอก เมื่อรับประทานอาหารพื้นบ้านเสร็จสิ้น ไม่ได้จัดหรูหราเทียบภัตตาคารดัง แต่รสชาติถือว่าโอเคเลย

"ไว้รอบหน้าพวกเราจะจัดมาอาหารดีๆมาให้แม่หนูอีกนะ" หญิงชาวบ้านวัยชราบอก รู้สึกดีใจยิ่งกว่าอะไรอีก ตอนลูกหลานมีคุณครูสอน ดูพูดง่ายรักษากฏระเบียบเรียบร้อยกว่าเดิม รวมถึงไม่ต้องเดินทางเข้าตัวเมืองเพื่อพบหมอตรวจโรค

"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่นี้พวกเราก็เกรงใจจะแย่แล้ว" เบลล์เอ่ยพูดแทน ยามเพื่อนสาวเริ่มเงียบชะงักไปเหมือนช่วงบ่าย ไร้สาเหตุให้จับผิดต้นตอของอาการนี้ เธออาศัยช่วงยืนระยะใกล้ ใช้ปลายรองเท้าสะกิดอีกฝ่ายให้รู้ตัว

"เดี๋ยวฉันมานะแก" ร่างอรชรไม่รอให้เบลล์ซักถามต่อ หากค่ำคืนนี้เธอไม่เข้าใจเรื่องระหว่างกัน เธอจะไม่มีทางปล่อยเขาไปจริงๆแน่ ดังนั้นสองเท้าเรียวสวยรีบวิ่งไปทางแคมป์พยาบาล คล้ายนั่นคือคำตอบแฝงให้คนมองรู้เอง

...............................................