23. ไปนอนรอบนเตียง

@ชั่วโมงต่อมา

  เมื่อถึงช่วงเวลาพลบค่ำ ชายหนุ่มเจ้าของบ้านรีบลงมานั่งคอยบนโซฟา ตรงข้างๆมุมรับประทานอาหาร ปล่อยหญิงสาวคลุกกับมารดาในครัว บรรยากาศเริ่มครึกครื้นเพราะเสียงหัวเราะทั้งสองฝ่ายดังเล็ดรอดออกมา

   ฝ่ามือหนาเลือกวางแฟ้มเอกสารลง ทำอย่างว่ามันไร้ความหมาย พอเหลือบเห็นเดโม่และลูกน้องคนสนิท ลอบสังเกตุทางหลังบ้านเป็นระยะ นัยน์ตาคมเลยหรี่เพ่งจนทั้งคู่ละไปทำหน้าที่ตัวเอง

"อาหารเสร็จแล้วค่ะคุณ" น้ำเสียงใสพยามอ่อนหวานกว่าเดิม ยามมีมารดาอยู่ในบริเวณนั้น เธอรีบเรียกสามีชั่วคราวเพื่อให้ไปช่วยท่านยกจานจัดเรียงขึ้นโต๊ะรอ

"อืม" คนตัวสูงพยักหน้ารับเล็กน้อย ให้ร่างอรชรเดินข้างหน้าประหนึ่งว่าสามารถนำเขาได้ คงเก็บกดจากเมื่อคืนได้ทีเอาใหญ่สั่งอย่างเดียว

ร่างสูงเริ่มมีท่าทางเงอะงะ ตั้งแต่มีบ้านส่วนตัวพึ่งเข้ามาในห้องนี้ไม่กี่ครั้ง ยิ่งดูแม่ครัวทำอาหารกำลังวุ่นวาย จะขยับนิดหน่อยยังเกรงว่าเป็นส่วนเกิน

"รบกวนคุณช่วยยัยโมถือจานนี้ที ระวังร้อนหน่อยนะ" น้ำเสียงอ่อนโยนบอก ระหว่างดันถ้วยมีไอร้อนโชยซึ่งใช้จานรองอีกชั้นนึงแล้ว ท่านไม่ได้วางท่าทางรังเกียจ แค่เห็นความเป็นอยู่ลูกสาวดีก็เพียงพอ

"ครับ" ซิลค์รีบถือถ้วยอาหารยกออกมา ปล่อยสองแม่ลูกยุ่งกับของหวานอีกหน่อย ขืนเขายังยืนอยู่คงได้เห็นหญิงสาวแอบกลั้นขำแน่นอน

"ทานกันเถอะ เราไม่เรื่องมากหรอก รีบกินซะลูกพรุ่งนี้มีเรียนไม่ใช่เหรอ" ผู้เป็นแม่นั่งข้างบุตรสาว ปล่อยให้เจ้าของบ้านนั่งตำแหน่งเดิม ฝ่ามือเหี่ยวย่นค่อยๆจับช้อนกลาง เลือกตักอาหารทะเลใส่จานโมอาอย่างเอาใจ แถมยังรู้สึกผิดลึกๆที่ไม่สามารถช่วยพูดให้บิดาเข้าใจเธอได้

"แต่พี่มาร์จะมารับแม่ไปเที่ยวนะ" ลูกสาวรีบส่งเสียงแย้งกลับ ทว่าตักข้าวรับประทานไม่หยุด พอเห็นท่าทีเรียบนิ่งของชายหนุ่ม เธอเลยเลือกตัดผักใบเขียวใส่จานให้

"ไว้รอเราเลิกเรียนก็ได้ ว่าแต่เราเลือกฝึกงานที่ไหน ไปที่ประเทศเราได้หรือป่าว" อย่างน้อยช่วงฝึกงานก็ยังสามารถดูแลบุตรสาวได้ช่วงนึง

"โมเลือกไปแล้วว่าจะไปฝึกบนดอย แต่รอทางนั้นตอบกลับก่อนค่ะแม่" สุดท้ายแล้วเธอจะเลือกทำตามความฝัน เพราะโอกาสเช่นนี้ไม่ได้มีมาบ่อยๆอีกแน่

"คุณอย่าปล่อยยัยโมไปคนเดียวนะ จะลำบากยังไงก็ควรไปด้วยกัน ถึงจะสร้างครอบครัวที่ดีได้" ยามผู้ใหญ่สั่งสอน ในฐานะชายบุรุษย่อมรับฟัง มารดารีบจับฝ่ามือลูกสาว เพื่อให้เธอรู้ว่าไม่ใช่ตัวคนเดียวอีกแล้ว

"ครับ"

ชั่วโมงต่อมา_

   ณ ห้องส่วนตัวมีร่างสูงกำลังยืนอยู่นอกระเบียง รับเอาสารนิโคตินสูบปล่อยควันฟุ้ง แลกสายลมเย็นโกรกพัดใบหน้าคมคาย เรียกอาการสดชื่นเมื่อเหน็ดเหนื่อยตลอดวัน

   หลังจบมื้อค่ำไปเกือบชั่วโมง ปล่อยให้แขกผู้มาเยือนได้อยู่คุยกับลูกสาว ไม่แน่ว่าโมอาอาจจะอ้อนขอนอนด้วย ตามประสาคนอยู่ห่างไกลนานครั้งเจอ

~เหมียว ~เหมียว แต่แล้วเสียงของสิ่งมีชีวิตที่เขารังเกียจ กลับส่งเสียงร้องอยู่ระยะใกล้ ร่างกำยำรีบชะโงกก้มผ่านระเบียง เจอลูกแมวตัวเดิมกำลังคลอเคลียขาโมอา

"หึ..." น้ำเสียงเข้มสบถในลำคอหนา แค่ไว้ชีวิตมันไปใช่ว่าให้กลับมาขออาหารอีก แล้วดูท่าทางหญิงสาวหลงใหล รีบกลับเข้าทางหลังครัวหยิบเศษอาหารมานั่งลงป้อน ประหนึ่งมีลูกเล็กคอยประคบประหงม

  พอร่างอรชรสัมผัสได้ว่ามีคนมองทุกการกระทำ เธอรีบแหงนหน้าขึ้นตามสัญชาตญาณ ทั้งตกใจแต่ยังกอดลูกแมวไว้พร้อมยอมรับความผิดนั้นเอง ฝืนยิ้มแห้งๆก่อนรีบอุ้มมันไปส่งไว้ตรงรั้วตามเดิม

   คนเพ่งมองชักสีหน้าไม่สบอารมณ์โยนก้นบุหรี่บดทิ้งริมระเบียง หันหลังกลับเข้าห้องกระแทกปิดประตูเสียงดัง

ก็อก! ก็อก!

"เข้ามา" เพียงไม่กี่นาทีถัดมาเสียงเคาะประตูเริ่มดังขึ้น เจ้าของห้องรีบเอ่ยอนุญาต เขารับรู้ได้จากฝีเท้าว่าใครยืนอยู่เบื้องหน้าประตูนั้น ใบหน้าสากเคร่งขึมนั่งพิงโซฟาพาดแขนสองข้างท่าทางสบายใจ

"คุณ..เอ่อ..แม่บอกให้มานอนด้วย ท่านบอกไม่อยากให้พวกเราลำบากใจหน่ะ" ร่างอรชรค่อยๆย่างกรายเมื่อเปิดประตูกว้าง ท่าทางเหมือนกล้าๆกลัวๆ ยืนประสานมือไว้ระดับหน้าท้องราบ หลังเธอจัดอาบน้ำแล้วเรียบร้อยอยู่ในชุดนอนแขนขายาวลายการ์ตูนสีชมพู

   ทว่าโดนมารดาดับฝัน ท่านอยากนั่งสมาธิยามพักอยู่ต่างถิ่น เพราะคงนอนไม่หลับแล้วยังระแวงว่าบุตรสาวอาจก่อกวน ทั้งยังต้องตื่นแต่เช้าไปเรียนหนังสือ

"แต่ดูเหมือนเธอลำบากใจ?" น้ำเสียงเข้มถามเรียบนิ่ง เอียงโครงสากเล็กน้อยชำเรืองมองผู้มาใหม่ ช่างน่าขบขันลูกกวางน้อยตัวสั่นระริก แค่เพียงย่างกรายในอนาเขตสงวน

"มะไม่เลย ว่าแต่หนูง่วงแล้ว คุณจะนอนตรงไหนดี" ครั้นจะก้าวขายังจับจุดหมายไปถูก ยืนรอคำอนุญาตซ้ำซะเอง พอดวงตากลมแอบลอบมองบนเตียงกว้าง พบว่าผ้าปูผืนเดิมถูกเปลี่ยนแล้ว

"บนเตียง" ร่างสูงลุกขึ้นยืนทำท่าทีจะหันแต่เอี้ยวตัวมองร่างอรชร ดีดนิ้วส่งสัญญาณนิดเดียว ดวงไฟตรงโซฟาเริ่มสลัวคล้ายกำลังลดแสงลง

"คะ? หนูนอนบนโซฟาก็ได้" น้ำเสียงหวานถวนถามอีกคราว เธอนอนที่ไหนก็ได้ไม่เรื่องมากเลย

"ใครว่าจะนอนคนเดียว" แต่ร่างสูงดันก้าวขายาวมุ่งตรงมาหยุดข้างหน้าหญิงสาว เหลือบนัยน์ตาคมสำรวจเรือนร่าง ให้อีกฝ่ายรู้ว่าประกายความปรารถนาเป็นเช่นไร

"มะหมายความว่าไง?' ยิ่งเขาประชิดตัวมากเท่าไหร่ ฝ่ามือบางรีบดันบ่าออกห่าง ค่ำคืนนี้มีมารดาพักอาศัยอยู่ชั้นบนด้วย เธอจะกล้าทำเรื่องอย่างว่าลงได้ยังไง

"ไปนอนอ้าขาบนเตียงสิ ตอบแทนสามีหน่อย" คนตัวสูงก้มลงกระซิบข้างกกหูบาง ด้วยน้ำเสียงแหบพล่าแสดงความกระสัน ขบเม้มหยอกติ่งหูเบาๆ เพียงเท่านี้ร่างอรชรก็สั่นระริก ไรขนอ่อนลุกชันเกือบทั่วตัว

_________________________________________