31. ให้เอาคืน

หลายวันต่อมา_

@ เชียงราย

"นั่งเครื่องมาก็เมื่อยแล้ว ยังจะนั่งรถต่ออีกไปเหรอยัยโม" เพื่อนสาวเอ่ยบอกอย่างอ่อนล้า ขณะพึ่งลงเหยียบสนามบินยามถึงปลายทาง เบลล์นั่งกอดคอกับโมอาตรงที่พักผู้โดยสาร เตรียมหาคนขับรถอาสาหลังอาจารย์ประจำภาคติดต่อให้

"เอาน่าไม่มีอะไรสบายไปทุกอย่างหรอกน่า" เธอรีบให้กำลังใจเพื่อนรักกลับ แม้ก้อนใจดวงน้อยรู้สึกว้าเหว่เป็นครั้งแรก ยามต้องห่างไกลบ้านหลังนั้น เริ่มผูกพันธ์แม้อยู่ได้ไม่กี่เดือนเศษ

   แล้วสามีช่างแสนเย็นชา ไม่มีแม้แต่จะเอ่ยอำลาอะไร ปล่อยให้เดโม่มาส่งที่มหาวิทยาลัยเท่านั้น ซึ่งองครักษ์คนสนิทอยู่จัดส่งเอกสารเปลี่ยนชื่อคอนโดให้เจ้าของใหม่ กว่าจะตามมาหาเธอคงเป็นช่วงค่ำ

"เราจะไหวแน่หน่ะ" เพื่อนสาวพูดขึ้นเรียกสติ ตามสไตล์ลูกคุณหนูเวลาจะเจอความลำบากย่อยท้อถอยก่อนเป็นอันดับแรก

"พลังเราเยอะจะตายยัยเบลล์อย่าเวอร์!" ลำตัวอรชรหยุดยืนขึ้นคว้าเอาแขนเบลลลุกตาม จับสายกระเป๋าเป้กระชับ สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่เตรียมให้กำลังใจตัวเอง

"เออ..สู้ๆดิว่ะ!!!"

@ บนดอยเขตชายแดน

  เมื่อรถกระบะคันเก่าของเหล่าอาสาตามพื้นที่จอดตรงเชิงเขา ปล่อยสองนักศึกษาฝึกหัดเดินลัดเลาะตามทางที่บอก โดยมีเด็กตามหมู่บ้านคอยเดินแนะนำ ฝ่ากลางป่าไร้สัตว์อันตราย ทำหญิงสาวยิ้มแย้มพอใจ

"อีกนิดเดียวจะถึงแล้วครับ" เด็กชายวัยประมาณหกขวบบอก แต่งตัวท้องถิ่นหน้าตามอมแมม ถือกิ่งไม้ยาวคอยเขี่ยหญ้าให้เป็นทางเดินท่าทางคล่องแคล่ว

"อ้าว!!!ที่นี่มีหมอด้วยเหรอข้าวนึ่ง" ดวงตากลมถึงกลับเบิกกว้าง เธอมองจากระยะไกลเห็นป้ายโรงพยาบาลคุ้นเคย ไม่ยักรู้เหตุใดเจ้าของไม่เอ่ยบอกบ้าง

  สองเท้าเรียวดันรู้สึกมีแรง ด้วยความอยากรู้ว่ามีใครอยู่เบื้องหลังบ้าง รีบดึงแขนเรียวเพื่อนรักเดินจ้ำอ้าว พอมาถึงสถานที่มีแต่เด็กๆวิ่งรุมล้อม จนต้องหยุดความคิดไว้ชั่วคราว

"เรียกพวกพี่ว่าพี่โม แล้วนี่พี่เบลล์ดีกว่านะจ๊ะ" โมอารุดนั่งลงพักเอาแรงตรงใต้ต้นไม้สูง เอื้อมรับแก้วทำจากกระบอกไผ่มีน้ำแหล่งธรรมชาติไว้ดื่ม ตอนผู้ใหญ่คนนึงยื่นให้

"ดีใจจังเลย พวกเรามีคุณครูมาสอนแล้ว" เด็กผู้หญิงตัวน้อยเอ่ยบอก กระตุกแขนกลุ่มเพื่อนวัยใกล้เคียงแสดงออก ทำให้ผู้มีความตั้งใจยิ้มแป้น คล้ายหายเหนื่อยไปปริยาย

"แล้วที่พักของเราล่ะคะ" เบลล์เอ่ยถาม เพราะช่วงนี้เวลาตกบ่ายเต็มที จะได้รีบเก็บของแล้วมาใช้ชีวิตรวมกับชาวบ้าน

"มีคนมาจัดแจงให้แล้วแม่หนู อยู่ตรงทางนั้น" หญิงวัยกลางคนชี้บอกไปทางกลุ่มแพทย์ ซึ่งมีชายชุดดำปะปน เกิดความสงสัยแก่โมอาอย่างมาก เพราะอยากรู้ว่าเจ้านายพวกเขามาหรือเปล่า

"โชคดีจังล่ะยัยโม เราได้พักกับทีมแพทย์ด้วยเหรอ" ตอนแรกเธอคิดว่าคงจะลำบากแม้เตรียมใจมาบ้างแล้ว

"ทำไมไม่เห็นอาจารย์บอกเราเลย?" หญิงสาวเกิดอาการสงสัยซ้ำๆ

"พวกเราก็พึ่งรู้ว่ามีหมอจะมาตรวจฟรี แถมยังตั้งหลักที่นี่เดือนนึงอีกด้วย" ผู้ใหญ่คนนึงท่าท่างเป็นผู้นำชาวบ้านบอก พวกเขาแสดงความดีใจที่นานนับครั้งถึงมีคนยอมเสียสละบุกป่าเข้ามา

"บังเอิญจังเลยเนอะ" น้ำเสียงหวานหลุดพูดเบาๆ พยักหน้าส่งสัญญาณให้เบลล์ลุกตามเตรียมนำสัมภาระไปเก็บก่อน

@ แคมป์

"แกนอนพักไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา" ยังไม่ทันรออีกฝ่ายพูดตอบ ร่างอรชรรีบออกจากแคมป์ขนาดเล็ก ซึ่งดูแน่นหนาและแข็งแรงราวกับเลือกใช้วัสดุราคาแพง

รองเท้าเล็กเร่งก้าวตามทางลัดเลาะข้างลำธาร ยืนหลบซ่อนหลังต้นไม้ใหญ่ พยามแอบดูกลุ่มแพทย์อีกฝั่งนึง เธอไม่พบใครที่คุ้นเคย ยิ่งทับถมความรู้สึกในใจดวงน้อยกว่าเดิม

"ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่เนอะ" อดไม่ได้ที่จะเอ่ยตัดพ้อ ใบหน้าใสค้ำงอลงอย่างไร้สาเหตุ พอหันหลังก็ไม่อยากกับไปเจอเพื่อนสนิทตอนนี้ เลยหามุมนั่งพักแอบผู้คน ปล่อยปลายเท้าแช่น้ำเย็น หยิบเอาก้อนหินโยนเล่นแก้เวลาเบื่อ

จุ่ม~~

ก้อนแล้วก้อนเล่าจากฝ่ามือเรียวปาใส่ลงน้ำ จมูกเล็กดันได้กลิ่นสารนิโคติน คงเป็นกลุ่มคนอื่นสูบบุหรี่ลอยมา พอเริ่มรู้สึกหมดบรรยากาศส่วนตัว ร่างอรชรจะลุกขึ้นยืนกลับชนสะดุดกับร่างกำยำ แทบหกล้มทับพาลเจ็บตัว

"คะคุณ....." ราวกับอาการเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้ง คนตัวสูงอยู่ประคองตัวไม่มีปล่อย แถมยังจ้องหน้าหาความหมายนัยน์ดวงตากลม ก้อนใจดวงน้อยพองฟูเต้นระรัว

สองแขนเรียวตวัดกอดซิลค์ช่วงลำตัวแน่น ซุกใบหน้าใส่แผงอกสูดดมกลิ่นกายชาย เขายังอยู่ในชุดแพทย์สวมเสื้อกาวน์ยาว คล้ายงุนงงแต่ไม่ผลักไสออก

"แน่นไปนะ" คนตัวสูงก้มลงบอก เอื้อมมือลูบแผ่นบางถูกเบาๆ เขาก็ไม่ทราบสาเหตุเช่นกัน อยู่ดีๆอยากเปลี่ยนสถานที่ทำงานกระทันหัน เมื่อรู้ว่าภรรยาในนามจะห่างไกลนานนับเดือน

"คุณจะมาแล้วทำไมไม่บอก ปล่อยหนูคิดไปเออเองได้ไง" ฝ่ามือบางตีลงต้นแขนใหญ่อย่างหมั่นไส้ ยอมผละอ้อมกอดออก ขยับยืนทรงตัวตรงโขดหินได้ ต้องรีบเบื่อนหน้าสวยหันทางอื่น เพราะรับรู้อุณหภูมิร้อนฉ่าผ่านผิวแดงระเรื่อ

"ไม่ดีใจ?" เขาใช้ปลายนิ้วเกลี่ยผมสลวยออกจากใบหน้าคนตัวเล็ก แอบหอมแก้มเนียนช่วงทีเผลอ แถมยังเห็นช่วงนาทีนึงดวงตากลมคล้ายมีน้ำตา

   ใจแกร่งดั่งภูผากลับชุ่มฉ่ำ ยิ่งกว่ามีน้ำทิพย์อาบชโลมรดมัน ทว่าเขายังมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ ยกข้อมือใหญ่ดูนาฬิกาเรือนหรู

"ทำไมต้องดีใจคะ คุณแกล้งหนูก่อนนะ" นิ้วชี้ยาวสวยแกล้งยกขู่ ทำแก้มป่องสองข้างดูเหมือนเด็กขี้งอล

"จะเอาคืนเหรอ" ยากจะสะกั้นอารมณ์ตอนนี้ ยามกลิ่นกายสาวหอมแตะจมูกใหญ่ ฝ่ามือหนาเชยคางมนขึ้นสบตา เลื่อนใบหน้าก้มชงระยะประชิด ห่างเพียงแค่ไม่กี่เซนปากทั้งสองเกือบแนบกัน

"แน่นอนหนูทั้งคน"

"งั้นตกลง...ให้เอาทั้งคืนเลย" นัยน์ตาคมโชว์ประกายความต้องการ ดั่งราชสีห์รอขยุ้มเหยื่อตัวน้อย แนบปากประกบจูบเบาๆ ปล่อยปลายลิ้นสากคลุกเคล้าเรียวลิ้นเล็ก ก่อนถอนออกเนิบช้าท่าทีเสียดาย

"........."

....................................