29. ค่อยมาเอาเพิ่ม

@ ห้างสรรพสินค้าชั้นนำ

"คุณแน่ใจนะว่าจะไม่ลงไปกับหนู" เสียงของคนตัวเล็กเอ่ยถาม ยามรถยนต์คันหรูจอดในสถานที่ผู้คนพลุกพล่าน แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มกับไม่ชอบความวุ่นวายเสียเลย ยังนั่งแผ่นหลังตรงไม่ขยับสักนิดเดียว

   ผิดจากดวงตากลมเบิกขยายโต พอเห็นป้ายสินค้าแบรนด์เนมติดป้ายลดราคาผ่านตัวอักษรสีแดงโด่ดเด่น ผลิตความต้องการอยากได้

"อืม" ฝ่ามือหนาคว้าเอาเสื้อแจ็คเก็ตหนังสีดำบังคับให้โมอาสวมทับชุดเดรสอีกชั้นนึง ซึ่งทำตามไม่ขัดเจตนาคนสั่ง พร้อมยื่นบัตรเครดิตใบใหม่ให้เพราะเธออยากซื้อของไว้ใช้ยามไปฝึกงานแถวเขตชายแดน เหลือเวลาอีกไม่กี่วันนี้

"ถ้าหนูใช้เงินหมดล่ะ" เมื่อบานกระจกยังปิดกั้นระหว่างผู้โดยสาร ปล่อยลำตัวอรชรพิงแผงอกกว้าง ยกปลายนิ้วชี้เรียวจิ้มแก้มสากอย่างออดอ้อน เหมือนเขาเป็นมุมอบอุ่นในบางเวลา เว้นเสียดุดันยามค่ำคืน

"ค่อยมาเอาเพิ่ม" แต่ดูคนตัวเล็กยังไม่ระมัดระวัง ช่วงหน้าอกอวบแนบกล้ามอกชิดสนิท อวดเบ่งผิวขาวโกยขึ้นเกือบล้นบรา พาลกระตุ้นอารมณ์ชายพลั่งพลู จนริมฝีปากหยักประทับจูบหน้าผากมนตอบ ส่งฝ่ามือนวดตรงบั้นท้ายงามงอน

"งั้นตอนเย็นรอกินข้าวกันที่บ้านนะคะ" โมอาเขยิบเพียงนิดเอื้อมเกาะบ่ากว้าง ถือโอกาสเงยหน้าหอมแก้มสากทั้งสองข้าง ยามได้กลิ่นน้ำบนตัวเขาแล้วชอบรู้สึกสดชื่น จนเริ่มเกิดเป็นความคุ้นชินหลายอย่าง

  ใบหน้าสากไม่มีแม้แต่รอยยิ้มเหมือนทุกครั้ง เอียงมองยามร่างอรชรเอี้ยวตัวสวมกระเป๋าสะพาย กดเปิดประตูรถยามเดโม่ลงนำไปก่อน ปล่อยคนที่เหลือบนรถไปทำงานต่อ

"คุณโมอยากได้อะไรเป็นพิเศษไหมครับ" ขณะเดินตามหลังร่างอรชรเข้าโซนประตูห้าง อุณหภูมิเย็นเฉียบเหมาะสำหรับช่วงฤดูร้อนได้ดี จนถึงทางขึ้นลงบรรไดเลื่อนเลยหยุดชะงักรอฟังคำตอบก่อน เขาจะได้ช่วยหาป้ายร้ายถูก เพื่อไม่ให้เสียเวลาไหนโมอาจะต้องเตรียมงานอย่างอื่นด้วย

"โมอยากได้ซื้อพวกอุปกรณ์การเรียนไปบริจาคด้วย พี่เดย์พาไปเลือกหน่อย" นับว่าเป็นประสบการณ์ครั้งแรกในการสอนหนังสือ ฐานะคุณครูฝึกหัดก็อยากเตรียมสิ่งของให้พร้อม

"ผมว่าเราไปซื้อที่ร้านชั้นบนดีกว่าครับ ดูสงบกว่าโซนแฟชั่น..." เดโม่เดินนำขึ้นบรรไดก่อน ไม่ลืมหันมองหญิงสาวข้างหลังเป็นระยะ

"...คะคุ้นๆ" ยังไม่ทันที่เดโม่จะพูดจบประโยค เธอดันสะดุดเห็นชายนิรนามราวกับเคยเจอดวงตาแบบนี้ที่ไหน เพราะใบหน้าปกปิดด้วยแมสและหมวกดำเลยเดาได้ยาก กำลังขึ้นบรรไดเลื่อนตามติด แกล้งถือโทรศัพท์พูดคุยแม้ยังจ้องทางเธออยู่ตลอด

"คุณโมเคยมาที่นี่แล้วหรอครับ" เดโม่เอ่ยถาม เลี่ยงแสดงการให้คนสงสัยว่าเขารู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ

"ตอนมาเรียนที่นี่ปีแรกๆไง คิดถึงท่านแม่เนอะ ตอนนั้นเปย์ลูกไม่อั้นเลย" พอปลายเท้าเรียวสวยเหยียบถึงชั้นเป้าหมาย ชายนิรนามคนนั้นก็หายไปเสียแล้ว ใบหน้าสวยหันไปหาองครักษ์ส่ายซ้ายขวาราวว่าเข้าใจผิดเอง

"ผมว่าเรารีบซื้อของรีบกลับกับเถอะครับ"

"คิดมากน่าพี่เดย์ในห้างคนออกจะเยอะนะ" เธอไม่สนกระทั่งคำเตือน มองหาป้ายร้านเครื่องเขียนแล้วรีบเดินนำ ปล่อยให้เดโม่เข็นรถลากขนาดกลางเลือกหยิบของใส่สนุกมือ

@ บ้านซีคิว

   บ้านหลังใหญ่โตบนพื้นที่แถบเมืองหลัก ไม่สามารถประเมินราคาได้โดยเจ้าของคือบิดาของซิลค์ หลังมาเฟียหนุ่มชอบความสงบปิดกั้นอารมณ์คนรอบข้าง เลยแยกไปอยู่อย่างเป็นส่วนตัวคนเดียว

ยามรถยนต์เคลื่อนจอดตรงโรงเก็บ เจ้าของขายาวดุจนายแบบเร่งก้าวยาลงเหยียบบ้านบุพการี ถอดเสื้อสูทส่งให้ลูกน้องดูแลต่อ

"กว่าจะมาหาแม่ได้นะตาซิลค์" เป็นเสียงของฟารินมารดายังดูสาวกว่าวัย รีบเข้ามาต้อนรับยามลูกชายคนโตย่างกรายเข้าบ้าน โบกมือเรียกพวกแม่นำเครื่องดื่มมาเสริ์ฟ

"ครับ" เขาตอบกลับสั้นๆเหมือนเมื่อก่อน ระดับความสูงกว่ามารดายืนแน่นิ่งปล่อยให้ผู้เป็นแม่สวมกอดแทน พอได้ที่จึงผละอ้อมแขนออกเดินตามไปนั่งตรงมุมรับแขก

"พ่อเรามัวแต่ทำงาน รออีกแป๊บนึงนะเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว" ผู้เป็นแม่รีบนำแก้วน้ำที่แม่เสิร์ฟส่งต่อให้ลูกชายอีกที เธอทราบดีทุกอย่างว่าเขารักสะอาดแม้กระทั่งแก้วใบใสต้องไม่มีคราบสีขุ่นเลย

"ผมรอได้" น้ำเสียงเข้มเอ่ยบอกอ่อนลงยามอยู่กับครอบครัว เขาเหลือบเห็นของเล่นเด็กกระจายอยู่มุมนึงตรงโซนห้องโถง คงเป็นของหลานสาววัยซนน่าจะลืมไว้

"วันนี้จะอยู่รอทานข้าวกับแม่ไหม คิดถึงฝีมือแม่อีกหรือเปล่าน่ะ" ดวงตาเฉี่ยวคมตวัดมองใบหน้าลูกชาย หลังทราบเรื่องส่วนตัวของเขาจากลูกน้องสามี ตอนนำเอกสารงานไปส่งช่วงซิลค์ไม่อยู่บ้าน เลยเจอบุคคลอื่นพักอาศัย

ช่างน่าแปลกใจนักหากลูกชายจะมีหญิงสาวพัวพัน เพราะที่ผ่านเขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่สนสตรีคนไหน หรือครั้งหนึ่งวางคู่หมายให้ ออกเสียงประกาศปฏิเสธชัดเจน

"ผมมีงานต่อ"

"ต่อที่ว่า...ใช่แม่สาวน้อยในบ้านไหมเฮีย" เสียงน้องชายตัวดีพูดขึ้น ดึงจุดสนใจจากทางหน้าบ้าน ทำให้มุกคนต้องหันตาม หลังเขาพาลูกสาวไปส่งบ้านแม่ภรรยา ซายน์รีบเดินจ้ำอ้าวก้มๆเงยๆหาสิ่งของบางอย่างใต้โต๊ะ ราวกับว่ามันสำคัญหนักหนา

"ใครบอก?" น้ำเสียงเข้มเริ่มเย็นเฉียบ พาลคนถามเลิกลักหันมองทางพี่ชาย เขาพึ่งบอกไปแค่รุ่นน้องสองคนที่หลงทาบ้านตอนยังไม่พร้อมต้อนรับเท่านั้นเอง แล้วทำไมซายน์ถึงรู้ได้

"เอ่อ...เดาไงเฮีย ดุๆแบบนี้มีจริงแน่เลย" ชายหนุ่มผู้เจ้าเล่ห์ต้องมาเสียฟอร์มตอนโดนพี่ชายจับผิด เขารีบก้มหาสิ่งของบริเวณใต้โต๊ะนี้ต่อ

"อยากได้ของหลานคืนไหม" หารู้ไม่ว่านัยน์ตาคมเจอกับของเล่นลูกสาวเขาแล้ว หากบิดายังเจ้าเล่ห์ไม่เลิก สงสัยเขาเองต้องหาทางกำราบนิสัยนี้

"แต่แม่อยากรู้นะ ว่าใครอยู่ในบ้านซิลค์"

...............................................................