22. บุกมาบ้าน

@ บ้านซิลค์

  รถยนต์คันหรูรีบแล่นจอดเข้าโรงเก็บ เมื่อเดโม่ได้รับข้อความของบอดี้การ์ดที่เฝ้าบ้าน ว่ามีครอบครัวของโมอาเดินทางมาเยี่ยม เป็นการกดดันให้เธอต้องเผชิญหน้าครั้งแรก หลังเกิดเรื่องจากวันนั้น

สองเท้าเรียวแทบจะยกก้าวไม่ขึ้น ด้วยความคิดแง่ลบพลุ่งพล่านไปไกล จนองครักษ์พยักหน้าให้สัญญาณ ร่างอรชรสูดลมเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนมุ่งเข้าทางหน้าบ้าน

"ท่านแม่!พี่มาร์!" น้ำเสียงหวานหลุดร้องแสดงความดีใจ ยามเห็นทั้งสองนั่งบนโซฟา สีหน้ายิ้มแย้มยามเจอกัน เธอรีบพุ่งไปกอดให้หายคิดถึง ละลายความรู้สึกหม่นหมองของวันที่จากลา

"เบาๆหน่อยเจ้าโม เดี๋ยวแม่ท่านก็หายใจไม่ออก" มาร์แชลล์ส่งเสียงปรามนิดหน่อย แต่ก็เข้าใจดีว่าทั้งหมดมาจากอาการคิดถึง พวกเขาแต่งกายอย่างคนธรรมดาทั่วไป ไม่ได้ถือตัวอวดเบ่งกับกลุ่มลูกน้องของมาเฟียหนุ่มเลย

เดโม่รีบก้มเคารพเช่นกัน เมื่อบุคคลทั้งสองยอมเดินทางมาถึงที่นี่ เกิดรอยยิ้มมุมปากนิดๆราวสบายใจขึ้นมา

"คนมันคิดถึงแม่หนิ" ร่างอรชรยังสวมกอดมารดาราวเป็นลูกตัวน้อยๆ ยิ่งคนถูกกอดลูบผมสลวย นิสัยออดอ้อนยิ่งทวีคูณ ยามอยู่ต่างแดนทั้งบุพการีและตัวเธอไม่นิยมใช้คำสรรพนาม เพื่อให้ดูกลมกลืนกับคนทั่วไป

"ที่แม่มาวันนี้เพราะอยากรู้ว่าเราอยู่ดีกินดีไหม แต่อย่าถามถึงพ่อเจ้าเชียวล่ะ ก็รู้ๆกันเนอะ" น้ำเสียงอ่อนโยนบอก วางฝ่ามือเหี่ยวย่นทาบหน้าขาเรียว เธอรู้สึกเสียใจเช่นกัน ที่บุตรสาวเลือกเส้นทางนี้ แต่อย่างไรก็ไม่สามารถตัดสายเลือดตัวเองทิ้งได้ลง

      ในทางกลับกันหากเธอมีความสุขดี ผู้ให้กำเนิดเช่นพวกเขาคงต้องยอมรับและคอยสนับสนุนถึงจะถูก

"จริงๆพี่จะไม่มาด้วยนะ ถ้าไม่เห็นแก่ท่านแม่" มาร์แชลล์กลับพูดน้อยใจ ยกแขนแกร่งกอดอกหันหน้าชำเรืองมองทางอื่น ทว่าเบื้องลึกในใจแกร่งย่อมอ่อนเอนให้น้องสาวอยู่ดี

"พี่มาร์ไม่คิดถึงน้องเหรอ" ผู้เป็นน้องสาวรีบผละอ้อมกอดมารดาอย่างเสียดาย ก่อนเอี้ยวตัวไปสวมกอดพี่ชายแทน วางคางมนเชยหัวไหล่ใหญ่โยกไปมาท่าทางทะเล้นเช่นตอนเด็กๆ

"เรามันน่าตีจริง"

"ท่านแม่มาถึงตั้งแต่เมื่อวาน แล้วทำไมไม่อยู่รอเจอโมก่อน" โมอานึกได้รีบหันมาถาม เธอกับเดโม่เข้าใจว่าเป็นคนของพวกเขา ดูจากการแต่งกายและใช้สัญชาตญาณวิเคราะห์ แต่เนื่องด้วยไฟฟ้าดันขัดข้อง จึงเลือกหลบซ่อนตัวเองก่อน หากมีบุคคลอื่นแฝงตัวมาอาจเกิดอันตรายด้วย

"แม่พึ่งมากับพี่วันนี้เอง" คนบอกไม่มีหลบซ่อนแววตาไร้อาการปิดบัง

"วันนี้?" ใบหน้าสวยหันซ้ายขวา เริ่มมีอาการสงสัยได้ชัดเจน จนจ้องสบตาทางเดโม่ เหมือนว่าทุกอย่างผลิกหันเหคลละอย่าง

"อยากรู้ไหมล่ะว่าใคร เราไม่มีทางหนีพ้นได้หรอก" มาร์แชลล์ก้มหน้ามาระยะใกล้กกหูน้องสาว กระซิบบอกแผ่วเบากันมารดาได้ยิน

ทันใดนั้นดวงตากลมเบิกกว้าง สีหน้าอมชมพูเปลี่ยนเป็นซีดเจื่อน เพราะถ้าเป็นคนที่เธอคิดไว้ในหัวสมอง คงพ้นใครไม่ได้นอกจากอองตวน แต่ในอนาเขตรัดกุมเขาช่างผ่านเข้ามาง่ายดายได้อย่างไร

"คุณซิลค์มาแล้วครับ" เสียงของเดโม่บอก ยามเห็นรถคันคุ้นตาจอดเทียบเสมอในโรงเก็บ มีเตโชกระซิบเจ้านายบางอย่าง ก่อนทั้งสองจะรีบมุ่งมาทางนี้

"สวัสดีครับ" น้ำเสียงเข้มของมาเฟียหนุ่มพูดขึ้น พร้อมพนมมือไหว้ผู้ใหญ่ ซึ่งน้อยนักที่เขาจะแสดงมัน ใบหน้าหล่อเหลาเหลือบมองภรรยาในนามชั่วคราว กำลังบอกขอร้องผ่านดวงตากลม รีบรุดขึ้นยืนมาต้อนรับยืนข้างร่างสูง

ต้องจำใจเหมือนว่าไม่มีเรื่องบาดหมาง ทั้งๆที่เมื่อคืนถ้าไม่ติดว่าเขามีลูกน้องมากกว่า คงได้จับลูกแมวตัวน้อยขังเลี้ยงไว้ในบ้านแล้ว

"เอาเถอะ เรื่องมันมาถึงขนาดนี้แล้ว คุณคงไม่ว่านะถ้าเราจะอยู่ที่นี่กับลูกเราสักคืนสองคืน" ผู้เป็นมารดาเอ่ยบอก ก้มหน้ารับการไหว้ของว่าที่ลูกเขย ไม่ได้แสดงท่าทางรังเกียจ ยกเว้นพี่ชายด้านข้างเลือกไม่สนใจคำทักทาย

"ท่านแม่จะพักที่นี่ได้หรอ ที่นี่ไม่มีแม่บ้านเลยนะ พี่มาร์พาแม่ไปโรงแรมห้าดาวดีกว่าไหม" ร่างอรชรถึงกลับร้อนรน หากบุพการีพักอาศัยที่นี่ มีหวังความลับถูกเปิดเผย แล้วเจ้าของบ้านก็ดูไม่ให้ความร่วมมือสักนิด

"จะยากอะไรยัยโม เดี๋ยวพี่ส่งแม่บ้านที่คอนโดมาให้" มาร์แชลล์เสนอความคิดเห็น พลางจับตาจ้องบุคคลสองรอดูการแสดงอาการ

"ที่นี่มีแต่พ่อบ้านครับ คงไม่ดีหากพาคนอื่นเข้ามา คุณโมอาจจะไม่ปลอดภัยได้นะครับ" เดโม่ช่วยพูดซ้ำ เขารู้ความคิดเจ้านายดี อย่างน้อยทุกคนควรมองเห็นเรื่องความปลอดภัยของเธอเป็นหลัก

ซิลค์ยังยืนนิ่งทำเหมือนว่าทุกคนคือบรรยากาศ แม้ฝ่ามือเรียวแกล้งประสาน ใช้ปลายนิ้วก้อยจิกกระตุ้นให้เขาช่วยพูดบ้าง

"คุณว่ายังไง?" น้ำเสียงอ่อนโยนจากเมื่อกี้ กลับพุ่งความกดดันมายังร่างสูง เขารับรู้แรงจิกตรงในฝ่ามือได้ รวมถึงอุณหภูมิเย็นจากแหวนจำลองเรื่องบ้าๆ ซึ่งเขากลับไม่ได้สวมมัน

"พักที่นี่แหละ เธอจะได้ดูแลท่าน" ซิลล์เลือกหันทางหญิงสาว สรุปคำตอบบอกทุกคนกระจ่างแจ้ง นัยน์ตาคมซ่อนความคิดมากมาย สบมองเพียงใบหน้าสวยข้างกาย

"ผมมีนัดกับอองตวนไว้...งั้นพรุ่งนี้เช้าผมจะมารับไปเที่ยวทำตัวให้ว่างด้วยล่ะยัยโม!" มาร์แชลล์เลือกเอ่ยอำลำ ไม่ลืมหันมากำชับน้องสาวหัวดื้อ โดยเน้นประโยคหลังราบตำหนิ ต่อให้เขาฝืนอยู่ต่อไปคงหมดอารมณ์

"ไหนๆวันนี้แม่ก็ไม่มีไรทำแล้ว อยากชิมฝีมือแม่บ้างไหมล่ะ" มารดาส่งเสียงทำลายบรรยากาศตึงเครียดทันที เธอรู้ว่าเป็นเรื่องยากที่ลูกชายจะยอมรับได้

"อยากกินอยู่แล้ว ให้โมเป็นลูกมืออีกนะ" ร่างอรชรสลัดทิ้งสามีในนาม พุ่งไปนั่งบนโซฟาพลางยกมือส่งสัญญาณไล่ให้ซิลค์ขึ้นบนบ้านไปก่อน

"เอ๊ะ!!แต่ขอแม่ขึ้นไปดูความเป็นอยู่ของเราหน่อยสิ ถ้าลูกแม่อยู่ดีกินดี แม่ก็สบายใจ"

............................................................

........................