27. อาการมันออก

@ บนเรือ

ท่ามกลางบรรยากาศบนเรือลำใหญ่กำลังแล่นบนแม่น้ำยามค่ำคืน มีแสงไฟสีเหลืองนวลสอดส่องสองข้างทาง เปิดเพลงบรรเลงคลอเบาๆ ชวนผู้คนรื่นรมย์ผ่อนคลาย

"เอากุ้งไปยัยโม" มาร์แชลล์ใช้ช้อนกับส้อมตักกุ้งตัวใหญ่ใส่จานให้น้องสาวที่กำลังนั่งฝั่งตรงข้ามกับอองตวน ปล่อยมารดานั่งข้างบุตรสาว เพราะทั้งสองชอบสนใจแต่เรื่องกิน บนโต๊ะมีอาหารมากมายโดยเน้นฝีมือของเชฟโรงแรมดัง

"แล้วก็ว่าน้องอ้วน" น้ำเสียงหวานตอบ แกล้งยู้หน้าสวยให้มารดาหมั่นเขี้ยว แม้ว่ามือจับช้อนส้อมจิ้มชิ้นเนื้อกุ้งใส่ปากรับประทาน ฉีกยิ้มหวานกว้างบามลิ้มรสอาหารสดถูกปาก

"แต่เราว่าโมอ้วนขึ้นจริงๆนะ" อองตวนเอ่ยแซวเสริม ขณะหั่นสเต็กเนื้อเป็นชิ้นเล็กๆ ตามด้วยถือถ้วยซอสราดเติมนิดหน่อย

"ตามวัยดีกว่าอองตวน คนมันกำลังโต" หญิงสาวแกล้งตามหลักวิชา ที่สรีระร่างกายย่อมเปลี่ยนตามวัย พอชายหนุ่มฝั่งตรงข้ามจิ้มชิ้นเนื้อเตรียมป้อนแบบเมื่อก่อน เธอย่อมไม่ขัดให้เสียน้ำใจ ค่อยๆโน้มลำตัวบอบบางไปเตรียมอ้าปากกว้าง

ฟิ้ว~~

"เอ้ย..เปลื้อนเลย มาเราเช็ดให้" ก่อนที่โมอาจะได้ชิมดันมีสายลมพัดทำผมสลวยปลิวฟลุ้ง แถมเปลื้อนน้ำซอสราดสเต็ก อองตวนรีบหยิบทิชชู่เอื้อมไปหมายจะทำความสะอาดให้ แต่ดวงตาดันสะดุดร่องรอยจ้ำสีแดงตรงซอกคอขาว

"ไม่เป็นไร โมเช็ดเองก็ได้" แต่ยังไม่ทันได้แตะคราบนั้น หญิงสาวกลับดึงทิชชู่ไปเช็ดเอง คงไม่รู้ตัวว่ามีรอยบางอย่างแฝงบนร่างกาย เธอไม่มีทางได้เห็นฝ่ามือของเพื่อนสนิท กำชายผ้าเช็ดปากบนตักแน่น แทบฉีกขาดด้วยอารมณ์เดือดดาล

"ว่าแต่จะกลับกันพรุ่งนี้แล้วไม่เร็วไปหน่อยเหรอ ท่านแม่ยังไม่หายเหนื่อยเลย" บุตรสาวหันมาสนใจทางมารดา ตักสลัดผักใส่จานให้เพื่อสุขภาพ

"พี่มีงานต้องทำนะ ว่าแต่เราเถอะว่างแล้วกลับประเทศตัวเองบ้าง" มาร์แชลล์พูดขึ้น แววตาจริงจังเหลือบจ้องน้องสาว เขายังรู้สึกเป็นห่วงไม่ไว้ใจคนแปลกเช่นสามีเธอเลย

"รู้แล้วค่า" โมอาตอบกลับ เธอรู้ว่าอองตวนชอบอาหารประเภทเนื้อ เลือกเลื่อนจานสเต็กเพิ่มให้อีก ทำท่าทางดั่งเมื่อก่อน

"อย่าหลงสามีมากล่ะ พึ่งคบกันระแวงไว้บ้าง" อองตวนกลั้นใจพูด เรียบเรียงน้ำเสียงให้ดูปกติ แม้ว่าข้างในรนรานอยากเปิดธาตุแท้ออกมา

"ระแวง?" คิ้วมนสวยเลิกขึ้นถาม

"ชายไทยบางคนเจ้าชู้เงียบนะ ยังติดอับดับในเอเชียเลย ถ้าอกหักรักคุดขึ้นมา อองตวนคนนี้ซ้ำนะบอกเลย" คนพูดแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน เรียกมาร์แชลล์ฉีกยิ้มตาม

"เห็นเราอ่อนแอขนาดนั้นเชียว" เธอกับเขาไม่ได้ผูกมัดกันด้วยความรู้สึกใด แล้วทำไมก้อนใจดวงน้อยแอบสั่นไหว ใช้ส้อมกับมีดหั่นสเต็กปลา ทำท่าทางโหดเหี้ยมแต่เหมือนลูกแมวให้คนอื่นยิ้ม

@ หนึ่งเดือนต่อมา

"ก็หนูบอกแล้วไงว่าไม่ชอบผักคะน้า!" เป็นเสียงของหญิงสาวรีบแย้งโต้สามีหนุ่ม ขณะร่วมรับประทานมื้อค่ำ โดยมีเตโชกับเดโม่ยืนทางหลังครัว คอยจัดแจงอาหารบางอย่างแบ่งพวกบอดี้การ์คเฝ้าบ้าน ไว้ให้กินรอบดึกแก้อาการง่วง

"ไหนว่าโต?" ซิลค์ยังฝืนตักอาหารพวกผักใบเขียวใส่จานให้โมอา เพราะช่วงนี้เธอค่อนข้างเรียนหนัก แถมยังใกล้เดินทางไปฝึกงานทางแถบชายแดน หยิบทิชชู่เช็ดคราบน้ำยำตรงมุมปากบาง ไม่รู้ทำไมเธอชอบกินแต่รสจัดจ้าน ไม่สนกระเพาะว่าจะรองรับได้แค่ไหน

"อายุยี่สิบสามปีค่ะ" โมอาพูดแสร้งจริงจัง

"นึกว่าสามขวบ" อีกฝ่ายดันตอบกลับยอกย้อน เปลี่ยนบรรยากาศการทานมื้อค่ำร้อนรุ่ม จนเหล่าพี่เลี้ยงมองหน้ากันเลิกลัก แต่ยืนนอกประตูยังสัมผัสอารมณ์คนด้านในได้

"มึงว่าจะอีกนานป่ะวะไอเต" เดโม่เอี้ยวตัวกระซิบถาม พลางโบกมือไล่บอดี้การ์ดคนอื่น เมื่อรับถาดอาหารเสร็จแล้ว

"ดูๆแล้วเจ้านายมึงอะแหละ เถียงได้เถียงดี" เตโชพูดตามความคิด มีอย่างที่ไหนเจ้านายเขาเป็นผู้ใหญ่ซะกว่า แถมกำลังสั่งสอนสิ่งที่มีประโยชน์ ใช้ข้อศอกใหญ่กระทุ้งใส่แกล้งกล้ามท้องคนสนทนาด้วย

"เอ้าไอ้เวร..." พอเดโม่แกล้งยกขาจะถีบคืน อีกฝ่ายรีบหลบอย่างรู้จังหวะ นับวันยิ่งได้ฝึกวิชาด้วยกันกลายเป็นเพื่อนสนิทคนนึงเลย

"หนูโตแล้วตัวใหญ่สุดได้แค่นี้" เธอยังส่งเสียงเถียงต่อเนื่อง โกยผักใบเขียวตักใส่จานคืนเจ้าของ แกล้งทำหน้าสวยอิดเอียนยามลิ้มรสขม เหตุใดคนปลูกถึงไม่คิดค้นให้มันเปลี่ยนรสชาติบ้าง

"ไม่จริง" จู่จู่คนบอกกลับจริงจัง วางช้อนส้อมลงจับแก้วน้ำเปล่าจิบ ส่งสัญญาณไล่ลูกน้องทางหลังบ้านแยกย้ายทำอย่างอื่นระหว่างรอเก็บโต๊ะ

"ผู้หญิงเราสามารถโตได้อีกเหรอ" พาลกระตุ้นต่อมความอยากรู้ รีบวางช้อนส้อมเลียนแบบจิบน้ำตาม ดวงตากลมเบิกกว้างรอคำตอบ หากรู้วิธีความสูงคือปัจจัยแรกจะลองทำ

"นม!" มันไม่ใช่คำตอบแต่อย่างใด เขาบอกเพราะเสื้อนักศึกษาบนร่างอรชรเปิดเห็นจนลึกเกินไป คงเป็นจังหวะโน้มตัวลงพอดี นัยน์ตาคมจ้องไม่กระพริบ ยิ่งทำให้คนถูกมองเลิกลัก

"ทะลึงอีกแล้วหน่ะ!!!" เธอรีบนั่งคืนตำแหน่งเดิม จับกระดุมเสื้อติดทุกเม็ดยันลำคอขาว แต่หารู้ไม่ว่ามันยิ่งดึงให้เสื้อตัวบางแนบเต้าอวบ โชว์บราเซียร์สีเนื้อเห็นชัด

"รีบกินจะขึ้นบ้าน" เขาเอ่ยบอก นั่งเข้มขึมราวเป็นผู้ใหญ่คอยจับผิด โดยอาหารตาตรงทรวดทรง

"ก็ขึ้นไปก่อนเลยค่ะ หนูอยากเดินออกกำลังกายให้ย่อยก่อน" แต่ความจริงแล้วเธอต้องการแอบเอาอาหารให้แมวน้อยสีขาว มันกำลังเชื่องมาตามเวลาเดิมทุกวัน

"ใส่คลุมแล้วค่อยออกไป" ซิลค์ลุกขึ้นยืนไม่ได้เถียงอะไรต่อ เขารู้ว่าการให้อาหารแมวคือกิจวัตรประจำแล้ว ส่วนเขามีงานต้องรีบขึ้นไปเคลียร์ เลยเอื้อมหยิบเสื้อแจ็คเก็ตหลังสีดำคลุมไหล่มน ถึงยอมขายาวเดินขึ้นบรรไดบ้านไป

"ฝนไม่ได้ตกนี่คืนนี้" เธอได้แต่พูดพึมพำ ขืนส่งเสียงดังมีหวังเจ้าของบ้านต้องไม่ยอม เลยรีบจัดการอาหารส่วนที่เหลือก่อนไปรื้อเนื้อปลาในตู้กับข้าว ที่แอบซ่อนไว้กลัวใครกิน

................................................