18. แบบนี้ทุกทีเลย

ณ มหาวิทยาลัยชื่อดัง

"ยัยเมลล์!!! ฉันเรียกแกหลายรอบแล้วนะ นั่งเหม่ออะไรอยู่" โมอาพยามตะเบ่งเสียงเรียกเพื่อนสาวซ้ำๆ กะว่าจะพุ่งมาจ๊ะเอ๋ให้ตกใจจากด้านหลัง แต่เมล์กลับนั่งเหม่อเฝ้าหน้าจอโทรศัพท์

พวกเธอนัดกันใต้ตึกคณะคุรุศาสตร์ ตรงโต๊ะตัวเดิมมุมประจำ หลบแสงแดดได้ทั้งเช้าและเย็นค่อนข้างสงบไร้คนพลุ้งพล่าน

"ไม่ได้เหม่อ ว่าแต่วันนั้นได้เอาดอกไม้ไปส่งน้องนิวไหม" เมล์เหลียวหันถาม กดปิดแสงหน้าจอหยิบเอาหนังสือเรียนขึ้นสนใจ

"ให้แล้ว อย่าบอกนะว่าน้องไม่รับรักแกอ่ะ" เธออุตส่าห์ทำตัวเป็นแม่สื่อ ส่งดอกไม้ให้รุ่นน้องดาวคณะบริหารเกือบทุกวัน เมื่อเพื่อนสาวรู้ใจตัวเองว่าลุ่มหลงเพศสตรีเหมือนกัน เธอเลยอยากช่วยให้สมปรารถนา

  ร่างอรชรในชุดนักศึกษาค่อยๆหย่อนขาเรียวนั่งลงด้านข้าง ยกมือกอดเพื่อนรักคอปลอบใจ

"แหง่แหละ ไม่อ่านไม่ตอบ" เมลล์ตอบสั้นๆ แค่อกหักตามประสาวัยรุ่นทั่วไป ผิดหวังคือเรื่องธรรมดาไม่ได้มีผลต่อชีวิต อย่างน้อยมนุษย์เราควรเรียนรู้หลายๆสิ่ง

"งั้นก็กลับมาสนใจเรียนนะ เทอมสุดท้ายแล้ว อ้อ..โมว่าจะขอไปฝึกงานบนดอยอ่ะ เมล์ว่าไง" น้ำเสียงใสเอ่ยบอก เธอไม่ได้อยากอยู่ในพื้นที่เจริญหูเจริญตาแต่แรก หากไม่ติดว่าสถานศึกษาที่นี่มีชื่อเสียง

ยังคงมีความตั้งใจอยากช่วยเหลือผู้ขาดโอกาส เอาความรู้ตัวเองไปสอนหนังสือ ร่ายล้อมด้วยเด็กนักเรียนมากมาย

"บนดอย!!!" ให้ตายเถอะ!ชีวิตที่นี่ออกจะสะดวกสบาย ใยต้องไปทนลำบากแถวริมชายแดน

"ไปเป็นเพื่อนหน่อยเมล์ แค่เดือนเดียวเอง แกคงไม่อยากทิ้งเพื่อนหรอกเนอะ" จากกอดคออยู่เมื่อกี้ เธอรีบเปลี่ยนเป็นคล้องแขนกระเซ้าแหย่ หากได้ไปคนเดียวแล้วไม่มีคนรู้จักคงว้าเหว่ไม่น้อย ส่วนเพื่อนสาวก็เคยบอก ว่ายังไม่รู้จะเลือกฝึกงานที่ไหนดี

"โห่วโม...ขาดน้ำขาดไฟไม่มีเน็ตจะอยู่ได้ไหมล่ะ" วัยรุ่นยุคใหม่จะขาดโลกอินเตอร์เน็ตไปได้อย่างไร

"ได้สิ มีอย่างอื่นให้ทำตั้งเยอะตั้งแยะ" ใบหน้าสวยเอียงมองอีกฝ่ายจากใต้คาง เหลือบสบตากระพริบปริบขอร้อง

"อืมๆ ถ้าไปแล้วไม่เป็นอย่างที่พูดนะ ฉันจับแกเป็นแฟนเลยนี่" เมลล์ยกสองมือเตรียมตั้งท่าจะเขย่าไหล่มนเพื่อนรักหยอกล้อ แต่ถ้าให้จีบอย่างที่ปากบอก คงทำไม่ได้เพราะรู้สึกผูกพันธ์ดั่งเช่นพี่น้องไปแล้ว ไม่มีทางทำลายความสัมพันธ์แน่นอน

"ไม่เอาหรอก ไม่อยากมีสามีประหลาด" ฝ่ามือเรียวบีบคางมนเพื่อนสาวอย่างหมั่นเขี้ยว คงลืมไปว่าความจริงสามีในนามแปลกอย่างมหันต์ จนอาจเดาใจได้ในแต่ละนาที

"ฮ่าๆ"

@ โกดังลับ

"สารของคุณซิลค์อยู่ทางนู้นครับ" โจบอดี้การ์ดมือขวาของต้นไม้บอก ยามมาเฟียหนุ่มเข้ามาตรวจลังสินค้าพร้อมเตโช เขาจ้างเครื่องบินรอบพิเศษขนส่ง เพื่อป้องกันอันตรายจากสารตัวดั่งกล่าว

พวกลูกน้องคนอื่นคอยยกลังสีน้ำตาลสลับเข้าออก มีคนคอยคุ้มกันโดยรอบแน่นหนา เพราะสินค้าบางชนิดเป็นที่จับตามอง

"อืม" ซิลค์ตอบกลับสั้นๆ นิสัยเช่นเดียวกันกับรุ่นพี่คนสนิท นั่นทำให้คนฟังคุ้นชินดี รีบผายมือเชิญเข้าด้านในอีกชั้นนึง ซึ่งดูใช้ระบบความปลอดภัยดีเลิศ สามารถแจ้งเตือนเสียงดังแค่ผิดปกติเพียงนิดเดียว

"เฮียซิลค์!มาเอาสินค้าเหมือนกันเหรอ" ฮาเกนรีบก้าวมาต้อนรับ เมื่อเห็นร่างสูงสง่ามุ่งเข้าเขตพื้นที่ต้องห้าม สองแถบด้านข้างมีแต่ลังสินค้าขนาดใหญ่จัดเรียงขึ้นสูงหลายชั้น

"อืม" รุ่นพี่หนุ่มไม่ได้สนใจเหมือนทุกครั้ง ทำราวกับว่าน้องรักเป็นบรรยากาศแทน มุ่งเดินตามโจไปหยุดหน้าแถบสินค้าตัวเอง รับเอกสารจากมือลูกน้องเช็ครายการ

"ครบไหม" เสียงของต้นไม้ดังขึ้นแทนคำทักทาย ใบหน้าเฉยชาราวกับไร้ความรู้สึก ก้าวขายาวมายืนตรงหน้าซิลค์แค่เพียงสบนัยน์ตาคมก็อ่านใจกันออกแล้ว

"พวกเฮียใช้กระแสจิตคุยกันหรอ?" ฮาเกนไม่เข้าใจพวกรุ่นพี่จริงๆ ส่ายหน้าซ้ายขวาหันขอความเห็นจากโจและเตโช

"เสือก" ต้นไม้ตอบกลับแม้ไม่ได้หันมอง เขาแบมือรับเอกสารจากลูกน้องฮาเกน ล้วงเอาปากกาในเสื้อเชิ้ตสีดำ ตวัดลายเซ็นต์ลงให้เพื่อใช้คำอนุญาตขอขนส่งต่อ

ระดับเจ้าของสายการบินแค่ลงลายลักษณ์เพียงนิดหน่อย ไม่ว่าจะเป็นหน่วยงาน ย่อมอนุมัติผ่านง่ายดาย

"กับน้องแบบนี้ทุกทีเลยนะเฮีย" ฮาเกนตัดพ้อเบาๆ รีบรับเอกสารจากรุ่นพี่หนุ่มมาถือไว้ โบกมือสั่งพวกลูกน้องขนถ่ายลังสินค้าขึ้นรถส่วนตัวได้

"ยังไม่ชินอีก" ซิลค์เองก็ยื่นใบเช็ครายการให้โจ ยามไล่ตรวจรายละเอียดครบถี่ถ้วนดี เพียงเท่านั้นเตโชก็รู้หน้าที่ ดีดนิ้วเรียกลูกน้องนำสะสารขึ้นตามด้วย

"ว่าแต่วันนี้เฮียไม่มีผ่าตัดสมองใครสมองเหรอ"

"เพื่อ?" เขาไม่เข้าใจว่ารุ่นน้องจะอยากรู้ไปเพื่ออะไร ร่างสูงสง่าก้มหัวเคารพต้นไม้เล็กน้อย ตามสไตล์คนสนิทกำลังอำลา

"แล้วมึงล่ะ" ต้นไม้เอียงหน้าถาม ทุกคนมีงานเร่งรีบแต่เขายังยืนเฉย ทั้งที่ตัวเองได้ของตามต้องการแล้ว

"ผมว่าจะอยู่ทักทายนาเบลหน่อย เห็นตอนเจอในผับวันก่อนยังไม่ได้คุยเลย" น้ำเสียงทะเล้นดังพูดหยอก เขารู้ดีว่านิสัยรุ่นพี่หนุ่มหวงเมียรักขนาดไหน แค่อยากแกล้งกระตุ้นอารมณ์ก่อกวน

"ไสหัวไปซะ"

@ บนรถ

ขณะรถยนต์คันหรูกำลังแล่นบนถนนหลังตอนพลบค่ำ หลังเสร็จจากการตรวจคนไข้พิเศษที่โรงพยาบาล ลูกน้องคอยอารักขาขับรถให้ ส่วนเตโชนั่งข้างพลขับคอยช่วยดูทาง

"นายครับ" ทันทีที่เขารับรู้แรงสั่นสะเทือนของสมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกง รีบหยิบขึ้นมากดดูข้อความเป็นอันตกใจ เหลียวกระจกมองใบหน้าเจ้านายตาม

"ว่ามา" นายแพทย์หนุ่มเอื้อมปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตตรงคอหนา ปลดระบายไอร้อนและเพิ่มความสบายตัว เรือนร่างกำยำแค่ขยับนิดเดียว เห็นกล้ามเนื้อมัดเรียงรายดูแข็งแรง

"ลูกน้องรายงานมาว่ามีคนบุกรุกไปที่บ้านครับ" เขารายงานด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่เคยมีใครกล้าลองดีเข้าเหยียบพื้นที่หวงห้ามสักครั้ง

"เร่งให้เร็วกว่านี้!"

......................................