17. แกล้งหยอกเล่น

นาทีต่อมา_

"คุณไม่นอนเหรอ" เสียงของคนตัวเล็กด้านข้างเอ่ยถาม เวลานอนแปลกสถานที่ เธอมักกังวลเรื่องสิ่งลี้ลับตามถ้อยคำบอกเล่าต่อๆกัน ไหนจะพิษไข้อุณหภูมิร่างกายสูงจนหลับตาไม่ลง ปวดมึนศีรษะแทบทุกนาที

แล้วคนตัวโตยังหอบโน๊ตบุ๊คมาทำงานบนเตียงอีก ถึงแม้จะเปิดแค่โครมไฟสลัวส่อง มันกลับกระทบคนหลับยากต้องหันมองตามด้วยนิสัยอยากรู้

"งานยังไม่เสร็จ" เขาให้คำตอบสั้นๆ ผมดกดำพึ่งสระหมาดๆโชยกลิ่นหอม ไร้การเซ็ทตัวเช่นวันอื่น เผยใบหน้าคมคายดูอายุอ่อนกว่าวัย เป็นเท่าตัวแถมดูเข้าถึงง่ายๆดั่งคนสนิทกัน

  ตอนช่วงเขาไปอาบน้ำชำระล้างร่างกาย โมอาเลยรีบหยิบชุดนอนตัวเดิมมาสวมใส่ชั่วคราว ถึงจะเคยเห็นเรือนร่างกันแล้ว แต่ความเขินอายไม่มีน้อยลง รวมกระทั่งตอนนี้

"งั้นให้หนูกลับห้องดีไหม..อ๊ะ!" จังหวะจะลุกนั่งพิษไข้ดันเล่นงาน เซนอนทรุดลงตำแหน่งเก่า เรียกคนด้านข้างหันมองดูตามสัญชาตญาณแพทย์รักษาคนป่วย

"หนู?" น้ำเสียงเข้มย้อนถามอีกครั้ง ผ่านใบหน้าหนาเย็นชา เอื้อมหยิบผ้าขนหนูพึ่งซับน้ำพอหมาดๆ วางทาบบนหน้าผากมนเหมือนเดิม

"เด็กเวลาคุยกับคนแก่กว่าต้องแทนตัวเองว่าหนูไงคะ" เธอคิดแบบนั้นจริงๆ หากไม่นับถือคงไม่เรียกคำนี้แน่ๆ

"เหรอ" แต่เขากลับประชดคนฟังด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่สบอารมณ์ ใจแกร่งดั่งภูผาเกือบสั่นไหว ทว่าหญิงสาวดันยื่นสถานะให้เป็นคนอื่น

  ฝ่ามือหนาปิดกระแทกโน๊ตบุ๊คเสียงดัง ทิ้งอารมณ์ทำงาน ขยับนอนลงไม่เอ่ยบอกอะไรต่อ ท่ามกลางดวงตากลมคู่นึงมองดูมึนงน

"เอาแต่ใจแบบนี้แหละคนแก่ใช่เลย!" เรื่องอะไรต้องยอมเขาเพียงคนเดียว ในเมื่อเล่นสูบเรี่ยวแรงจนเธอต่างหากเป็นฝ่ายเสียเปรียบ

"อยากโดนทั้งคืน?" ซิลค์ผลิกตัวกลับมามอง แสงไฟสลัวกระทบโครงหน้าหล่อเหลา พาลทำใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ รีบดึงผ้าคลุมลำตัวเก็บอาการ เกิดความรู้ประหม่าปล่อยเม็ดเหงื่อเต็มฝ่ามือ

"ไม่ๆฉันจะหลับแล้ว"

"เรียกหนูต่อสิ" ซิลค์บอก นัยน์ตาคมยังมองดูใบหน้าสวย ใช้ท่อนแขนแกร่งสอดใต้ศรีษะเล็ก ปล่อยลมหายใจร้อนราดรดติ่งสีชมพูเข้มบนแผงอกกว้าง สัมผัสสยิวส่งผ่านทำเลือดร้อนแล่นพล่านรอ

"ให้ได้เท่าไหร่คะ" คนป่วยยังยื่นข้อเสนอ วางฝ่ามือเรียวทาบบนอกแกร่ง เงยหน้ามองอีกฝ่ายรอคำตอบ ไม่ใช่ว่าเธอจะสูบเงินทองจากเขา แต่ตอนนี้ช่วงเวลาสำคัญอะไรเก็บเกี่ยวได้ รีบคว้าไว้หมดก่อน

"สามแสนเงินสด" ใบหน้าสากยิ่งเย็นชา หากเป็นลูกหลานหน่อยคงหยิบไม้เรียวตี เอะอะก็ขอแต่เงินไม่คิดว่าเซ็กส์ก็สร้างอย่างอื่นได้ เช่นความรู้สึก

"หนูขอบคุณนะคะ จะรีบนอนอย่างไวเลย" เป็นไข้ค่อยรักษาเอาก็ได้ ถือคติที่ว่าอย่าปล่อยให้เงินหลุดมือ เธอค่อยๆลูบแผงอกเอาใจ เตรียมซุกหน้าหลับตาพริ้มพร้อมนอน

"ต่อก่อนแล้วค่อยนอน"

@ เช้าวันถัดมา

  "อื้อ....." ยามถึงกำหนดเสียงนาฬิกาปลุกดัง ร่างอรชรรีบลุกนั่งเพราะรู้ว่าองครักษ์คงรออยู่ข้างล่าง เนื่องจากวันนี้ต้องไปมหาลัยประชุมนักศึกษาก่อนเปิดเรียน

  โมอาเริ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นกว่าเมื่อคืนแล้ว หลังหมอหนุ่มคอยเช็ดตัวให้เมื่อยาลดไข้ออกฤทธิ์ เขาเล่นตักตวงความสุขบนเรืองร่างอิ่มหน่ำ จนเกือบถึงเที่ยงคืนกว่า

"ไม่เคยรอกันเลย" ทันใดนั้นสองเท้าเรียวพยามเบี่ยงลงแตะพื้นกระเบื้อง ความเจ็บแสบแล่นผ่านกลางกายสาว ยังดีที่เธอไม่ลืมวิธีคุมกำเนิด เลยรีบกลับเข้าห้องตัวเองค้นหายาทาน

.

.

.

"คุณโมหน้าซีดๆ ป่วยหรือป่าวครับ" เดโม่เอ่ยถาม เขายืนรอตรงข้างล่างบรรไดตามนัด หลังจัดโต๊ะอาหารมื้อเช้าเสร็จ เจ้าของบ้านนั่งประจำตำแหน่งก่อนแล้ว

  ร่างอรชรสวมชุดนักศึกษาเรียบร้อย ตามกฏระเบียบเป๊ะทุกประการ พึ่งลงมาทีหลังเร่งส่งสัมภาระให้เขาช่วยถือ

"ไม่เลย วันนี้โมอยากแต่งหน้าเบาๆไง" เธอเฉไฉเปลี่ยนเรื่องยามสบนัยน์ตาคม ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้อนรนหาคำแก้ตัว ผมสีน้ำตาลสลวยปลิวตอนสายลมข้างนอกพัด เผยลำคอระหงขาวสะดุดตา แม้ผ่านการทาคอลซีลเลอร์ค่อนข้างหนา

โมอาพยามทำทุกอย่างราวปกติ เดินไปเก้าอี้ตัวเดิมมีเตโชอาสาเลื่อนออกให้ ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นดีด้วยเรื่องแผนบ้าๆนั่น ทว่าวันนี้กลับปฏิบัติตัวแบบใหม่

"ขอบใจนะ" เธอก้มหน้าขอบคุณเล็กน้อยอย่างไม่ถือตัว เมื่ออีกฝ่ายทำดีด้วยก็ควรแสดงน้ำใจตาม ฝ่ามือเรียวสวยจับช้อนข้าวต้มชิม ช่วงอาหารมื้อเช้าสำคัญเลยต้องรองท้องไว้บ้าง

"คุณให้เงินหนูจริงๆหรอ" โมอารีบส่งเสียงกระซิบถาม ตอนเหลือเพียงซิลค์ร่วมโต๊ะกันสองคน ปล่อยลูกน้องคนสนิทไปจัดการรถยนต์เตรียมเดินทาง ไม่คิดว่าตื่นมาแล้วจะพบข้อความแจ้งเงินเข้าบัญชีธนาคารตามที่ร้องขอเมื่อคืน

"ฝันมั้ง" เขารักษาคำพูดพอ แถมมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ หากเปรียบเทียบที่เขาเอาเปรียบเกือบทั้งคืน

หญิงสาวดันแสดงใบหน้าดีใจ เหมือนเด็กน้อยเวลาได้ของเล่นชิ้นโปรดปราน

"ในเมื่อได้เงินแล้ว งั้นฉันก็ไม่ต้องแทนตัวเองว่าหนูแล้วสิ" โมอายิ่งเผยนิสัยเจ้าเล่ห์ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตักข้าวต้มทาน โชว์ว่าตัวเองถือสิทธิ์เหนือกว่า

"ถ้าให้ทุกวัน..มันจะหลวมเอานะ" กลับเป็นคำตอบที่ทำคนฟังถึงกลับใบหน้าร้อนผ่าว ดวงตาเลิกลักเกรงว่าจะคนผ่านไปผ่านมา พ่วงด้วยจินตนาการมองภาพตาม หรือเธอเจอคนโรคจิตเข้าแล้วจริงๆ

ลำคอขาวลอบกลืนน้ำลายเหนียวลำบาก ฝ่ามือเจ้ากรรมสั่นระริก เปลี่ยนจับแก้วน้ำเปล่ากระดกพรวดเก็บอาการ แต่ทว่าร่างกำยำโน้มตัวมาจ้องอีก

"ทะลึ่งชะมัดเลย" น้ำเสียงหวานเอ็ดดุเบาๆ ยู้ปากเรียวอมลมจนแก้มเนียนป่อง ท่าทางเหมือนลูกกวางน้อยแสร้งโมโห จับช้อนอาหารจิ้มลงในถ้วยข้าว ทำตาชำเลืองค้อนจ้องคืน

"ชินแล้ว"

...........................................................

____________________________________________