20. ไม่คุยกัน

นาทีต่อมา_

"เอาไงดีครับนาย?" เตโชเอี้ยวตัวมากระซิบข้างร่างกำยำ เมื่อเหตุการณ์เหมือนจะแย่ลงไปทุกที แม้ว่าทุกคนจะสับสนสรรพนามที่หญิงสาวแทนตัวเอง เวลาคุยกับเจ้านายของพวกเขา

"......." ซิลค์ไม่ตอบอะไรต่อ หมุนตัวเดินกลับเข้าทางหลังบ้าน ท่าทางไม่สบอารมณ์หนัก ลูกน้องต่างเลิกลักเดาใจไม่ถูก

"เอามาเลย! ใจร้ายทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องจริงๆ!" ได้โอกาสโมอารีบวิ่งมาเขย่งปลายเท้าเปล่า คว้าลูกแมวตัวน้อยอุ้มใส่อกอวบ ลูบหลังและเกาคางปลอบประโลม เดินหนีดุ่มๆไปนั่งเก้าอี้หลังครัว

ทิ้งคนอื่นให้แยกย้ายไปทำหน้าที่ตัวเอง หลังคนใจร้ายเลือกไม่ออกคำสั่งเพิ่ม

"แต่เราต้องเอาไปปล่อยนะครับ" เดโมเดินตามเอ่ยบอกด้านข้าง ในเมื่อหญิงสาวได้ตามต้องการแล้ว ก็ควรหาคนเลี้ยงมันจริงๆ คาดว่าคงอยู่ในบริเวณนี้ ถึงหลุดวิ่งมายามค่ำคืนได้

"พี่เดย์ไปดูแถวนี้ก่อนว่ามีเจ้าของไหม น่ารักขนาดนี้ต้องมีคนตามหาแน่ๆ" ฝ่ามือเรียวลูบแล้วลูบอีก วางมันลงบนเก้าอี้ ก่อนวิ่งเข้าไปหาของกินในครัว พอพบเจอจานปลาทอดตั้งแต่ตอนเย็น เลยยกมาทั้งหมดดีกว่าทิ้งใส่ขยะ

  ร่างอรชรทิ้งก้นลงบนพื้นหญ้า ให้สัตว์มีชีวิตสีขาวดูน่าถนุถนอมออดอ้อนบนเก้าอี้แทน วางจานปลาทอดใส่ในตักเล็กแกะเลือกเนื้ออย่างชำนาญ เกรงว่าก้างปลายแหลมอาจติดคอมันได้

.

.

ก๊อก! ก๊อก!

    ยามมีเสียงเคาะประตูเรียกจากหน้าห้อง ดึงคนตัวสูง เรียกสติคืนมา หลังยืนข้างหน้าต่างมองภาพข้างล่างร่วมชั่วโมง จนลืมไปเลยว่าทำไมต้องสนใจด้วย

   ร่างกำยำรีบเดินรุดไปทิ้งกายเก้าอี้ประจำตำแหน่ง นัยน์ตาคมเข้มปิดการแสดงออกชั่วคราว เปิดแฟ้มเอกสารตรงเบื้องหน้าอ่านสนใจ

"เข้ามา" ซิลค์เอ่ยอนุญาต สลับกับการกดพิมพ์ข้อมูลการรักษาใส่คอมพิวเตอร์ ภายในห้องยังปิดไฟทุกดวง เน้นแสงจากจอส่องสว่างเท่านั้น

"สายของเรารายงานว่า เป็นกลุ่มคนจากต่างประเทศครับ มันระบุชัดว่าตามหาใคร" ทันทีที่เตโชเข้ามา สีหน้าเรียบนิ่งพอๆกับเจ้าของสถานที่ เขารีบเปิดภาพในสมาร์ทโฟนเครื่ิองใหญ่ยื่นให้เจ้านายดู เป็นภาพโมอาตอนแต่งประดับเต็มยศ พานใจแกร่งดั่งภูผาเริ่มสั่นสะเทือน

"อืม" ฝ่ามือหนาดันเครื่องสมาร์ทโฟนกลับคืนลูกน้องคนสนิท ถอนลมหายใจกระแทกเสียงดัง เอนแผ่นหลังกว้างพิงพนัก จับปากกาแท่งหรูควงเล่น ราวกับครุ่นคิดบางอย่างในหัวสมอง

"เราจะลำบากเอานะครับ" เขาเอ่ยเตือนอย่างหวังดี หญิงสาวไม่ใช่คนธรรมดา ถึงได้ไร้ล่องลอยไม่มีคนตามหา แถมผู้มีอิทธิพลมากมายยังติดตามตัว นั่นส่งผลให้เจ้านายหนุ่มอาจเดือดร้อนอย่างมาก

"อยากได้ก็มาเอาคืน" น้ำเสียงเข้มบอก ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดใด ซึ่งคนฟังคาดหวังให้เป็นเช่นนั้นด้วย พอเตโชก้มหัวเล็กน้อยออกจากห้องทิ้งความสงบดั่งเดิม

และแล้วประสาทว่องไวเริ่มจะจับเสียงฝีเท้าคู่นึงได้ จังหวะฉับพลันคุ้นเคย ค่อยๆก้าวเข้ามาระยะใกล้ หรือเธอจะลืมเหตุการณ์เมื่อกี้ ถือโอกาสหาเรื่องมาก่อกวนเช่นเดิม

  ระดับเจ้าของห้องก็ต้องวางมาดนิ่ง แสร้งหยิบเอกสารมาตั้งหน้าตั้งตาทำ ระหว่างหูยังได้ยินเสียงก้าวเดิน ดั่งชะลอบริเวณหน้าประตู จนเมื่อสรุปได้เธอกลับเข้าเขตพื้นที่ตัวเองไป

"ช่างสิ!" ยิ่งกว่าตอกย้ำการกระทำ ก็คงเห็นจะเป็นคำพูด หญิงสาวเล่นแง่แกล้งงอน ทั้งๆที่เขารักษากฏของบ้านทุกประการ ดูเหมือนว่าแมวน้อยตัวนั้นยังมีค่ากว่าความรู้สึกเขาซะอีก

ฝ่ามือหนาตบลงบนโต๊ะทำงาน ระบายอารมณ์อัดอั้น ท่าทีของเธอทำชายหนุ่มผู้เย็นชากระวนกระวาย รีบลุกขึ้นเดินสับเท้าก้าวไปมาในห้อง

~สาเหตุไรกัน..ก็ไว้ชีวิตมันแล้วจะโกรธต่อทำไม?~

  จนกระทั่งเขาอาบน้ำชำระล้างตัวเสร็จเรียบร้อย ยังไม่มีเสียงเคาะประตูก่อกวนอารมณ์เหมืิอนทุกวัน ร่างกำยำรีบหยิบบุหรี่บนโต๊ะทำงาน แสร้งทีท่าว่าจะเดินออกไประเบียบสูบสารนิโคติน แต่พอเหลือบมองตามหน้าต่างห้องข้างๆปิดไฟดับมืดสนิททุกดวง คงเข้าสู่ห้วงนิทราเรียบร้อยแล้ว

"เหอะ!"

@ วันต่อมา

  ยามเจ้านายใหญ่ของบ้านก้าวเท้าแกร่งลงบรรได เสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบกริบบวกกับกางเกงสแลคดำ ยิ่งเสริมบารมีดูสง่า บอดี้การ์ดมือขวารีบเข้าประกบเตรียมอธิบายตารางงานของวัน

"หลังผ่าตัดเสร็จช่วงบ่าย นายต้องไปงานวิชาการที่มหาลัยนะครับ ถูกเชิญไปเป็นวิทยากรเรื่องโรคต่อระบบสมอง" เตโชดึงเข้าอี้หัวโต๊ะอาหารบริการ จัดแจงหยิบขวดน้ำเปล่าเทรินใส่แก้วใส ทุกอย่างสะอาดเป๊ะไร้ที่ติ

"ถึงกี่โมง" ซิลค์ถาม ขณะจับช้อนกลางตักน้ำข้าวต้มปลากระพงชิม เขาพึ่งสังเกตุที่ว่างอีกตัว ปกติแล้วจะตั้งจานอีกชุดรอหญิงสาวตื่นลงมาทาน ซึ่งวันนี้ไม่มีแม้กระทั่งเงาให้หงุดหงิดใจ

"คาดว่าประมาณบ่ายสาม กล่าวบนเทวีเล็กน้อยก็กลับได้ครับ" เขารู้ว่าเจ้านายรักความสงบ ยิ่งในพื้นที่คนพลุ่งพล่านเสร็จธุระแล้วจะกลับทันที โดยทางคณะอาจารย์ที่ติดต่อมาก็พอทราบ ไม่เร่งรัดอะไรทั้งสิ้นเพื่อให้งานไม่ตึงเครียด ยิ่งเหล่านักศึกษาเป็นกันเอง

"....." ใบหน้าคมคายไร้ความเห็นอะไรต่อ เลือกตักอาหารเข้าปากทานเงียบๆ พลางหยิบโทรศัพท์มือถือยี่ห้อดังเปิดอ่านข่าวประจำวัน ทว่ายังมีสิ่งนึงติดข้องใจรีบเหลียวหลังถาม

"ของจากภาคินได้เมื่อไหร่?" หัวคิ้วดกดำเลิกขึ้นถาม

"คนทางนั้นแจ้งว่า รอเรือเทียบฝั่งของคุณเกน จะรีบส่งให้ถึงมือเลยครับ" สินค้าล็อตสำคัญที่ซิลค์เลือกเองทุกชิ้น เขากำลังติดตามเรื่องขนส่งอยู่ตลอดเวลา คาดว่าไม่กี่วันคงได้รับแน่นอน

"อืม ไปเตรียมรถได้" ร่างกำยำทิ้งช้อนในมือลงตามเดิม จับแก้วน้ำดื่มกระดกพรวดเดียว เช้าวันนี้กระเพาะอาหารคงไม่รับอะไร จะกินเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกว่ามีรสชาติสักนิดเดียว

......................................................................

#########################################฿##฿฿฿฿฿#฿฿############