44. แค่อารมณ์พาไป

@ แคมป์พยาบาล

"เสร็จแน่!!!" ร่างอรชรไม่รอให้เตโชเข้ารายงานเจ้านาย ปานมีเรื่องร้อยพันอารมณ์จะซักถาม สองเท้าเรียวสวยเร่งก้าวรวดเร็วยิ่งกว่ามีเรื่องร้อนใจ หลังเขาทำเหมือนหลบหน้ากัน จะปล่อยให้เรื่องที่ผ่านมาอยู่แบบรวนเรได้ยังไง

"มีอะไร?" น้ำเสียงเข้มเจ้าของห้องพูดขึ้น เขาจำเสียงจังหวะฝีเท้าก้าวเดินได้ดี แค่ไม่เงยมองดูก็รู้ว่าใครเยื้องกายเข้ามา ร่างสูงยอมวางปากกาเซ็นเอกสารลง เหลือบนัยน์ตาคมไร้ความหมายจ้องอีกฝ่าย

"คุณก็รู้หนูมาเรื่องอะไร!" คนตัวเล็กรีบทิ้งสะโพกมนนั่งบนเก้าอี้ของผู้ป่วย ประจันหน้าเอาเรื่องหมอหนุ่ม ผ่านแววตาจริงจังคล้ายลูกแมวขู่ฟ่อ

~ก้อนใจดวงน้อยยิ่งกว่าล่วงหล่นใส่ตาตุ่ม เมื่อสัมผัสบรรยากาศไร้อารมณ์ของซิลค์ได้~

"ฉันบอกไปหมดแล้ว" น้ำเสียงเข้มบอก ใบหน้าหล่อเหลาเรียบตึงอย่างไม่เคยเป็น โชยกลิ่นสารนิโคตินคละคลุ้งดั่งคนสูบมาอย่างหนัก

"แต่สำหรับหนูมันไม่หมด! ไหนคุณว่าหนูเป็นเมียไง แล้วจะยอมให้หนูกลับไปทำไม" โมอาโวยวายจริงจัง ซึ่งกลุ่มบอดี้การ์ดข้างนอกยังได้ยินชัดเจน ฝ่ามือเรียวบางจะเอื้อมจับคนเบื้องหน้า ร่างสูงกลับหมุนเก้าอี้เชิงรำคาญ ยิ่งตอกย้ำสถานะความสัมพันธ์

"แค่อารมณ์พาไป" เขาบอก หรี่หางตาคมสังเกตุใบหน้าใสกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด ดูกักเก็บอาการได้ไม่มิด ดวงตากลมสั่นระริกสะท้อนประกายใสใสจนน่าสงสารจับใจ

"ถ้าแค่นั้นจริงๆ แล้วทำไมไม่ปล่อยหนูไปกับอองตวนล่ะจะตามไปช่วยทำไมอีก!" ร่างอรชรทุบโต๊ะทำงานด้วยฝ่ามือสองข้าง บัดนี้อารมณ์เดือดดาลปล่อยเลือดร้อนแล่นพล่านทั่วกายสาว เขาไม่มีทางรู้เลยว่าก้อนใจดวงน้อยเริ่มแตกเป็นเสี่ยง จะผลิตน้ำตาเพื่ออะไรเมื่ออีกฝ่ายไม่สน

    การกระทำของเขาบอกชัดเจนตลอดที่ผ่านมา แต่ไหงพอเจอพี่ชายเธอสามีคนนี้ถึงเปลี่ยนไป จะยอมทิ้งเรื่องราวสัมพันธ์ดีๆตลอดหลายเดือนได้เช่นไร

"นั่นสิเนอะ" ร่างสูงนั่งนิ่งแผ่นหลังตรงเช่นเดิม ถอนหายใจกระแทกระบายอารมณ์ข้างในเช่นกัน เขาโตกว่าเธอตั้งหลายปีแต่เหตุใดหญิงสาวไม่เคารพ กับเอาแต่ด่าทอและใช้กิริยาไม่เหมาะสม

"ที่ผ่านมามันไม่มีความหมายกับคุณจริงๆเหรอ..อึก" แค่จะพูดบอก น้ำเสียงหวานยังเริ่มสั่นคลอน เบื่อนหน้าใสมองทางอื่น ยกหลังมือบางปาดคราบน้ำตาที่ไม่อาจกักเก็บได้

"กลับไป" คนตัวสูงยังบอกผ่านน้ำเสียงเรียบ ท่าทางนิ่งเฉยสะท้อนความเจ็บปวดแก่หญิงสาว ฝ่ามือหนากำปากกาแน่นเกร็ง อีกเพียงนิดเดียวได้หักครึ่งท่อนพอๆกับความรู้สึก

   เขาอาจหยาบช้าเรื่องหัวใจ คิดตริรองหาเหตุผลหลังความเป็นจริง เมื่อต้องเลือกสิ่งที่ถูกต้องกับอารมณ์ตัวเอง

"ได้!!!ถ้าคุณบอกว่าเรื่องของเราแค่ความอยากเท่านั้น งั้นต่อไปฉันกับคุณเราขาดกัน ส่วนเรื่องจดทะเบียนอย่าฉันจะให้พี่เดย์จัดการแทน" โมอาระลึกได้ว่าการทำตัวเป็นคนไม่รู้จักกันเลยจะดีกว่า สับเปลี่ยนสรรพนามให้เขาเหมือนตอนแรกเจอ แม้พูดผ่านความเจ็บปวดในอก ยังดีกว่าเสียศักดิ์ศรีให้ชายหนุ่มเชยชมเล่น รู้ทั้งรู้ว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึงในสักวันนึง

  สองเท้าเรียวสวยกำลังจะก้าวเดินออกจากห้อง ไม่ลืมหันเหลียวมองปฎิกริยาอีกฝ่าย ซึ่งเขายังคงเย็นชาไร้ความรู้สึกเช่นเดิมต่างจากเธอสิ้นดี

"........" ใจแกร่งพาลสับสน อยากจะทิ้งให้คนตัวเล็กไปมีชีวิตสุขสบายเหมือนเก่า แต่พอเอาเข้าจริงๆเกิดความรู้สึกเสียดสีตรงแผงอกแกร่ง โดยเฉพาะตอนเธอเรียกแทนตัวเองไม่เหมือนเดิม นั่นเป็นประโยคตราตรึงย้ำความสัมพันธ์

@ ริมลำธาร

"นี่ฉันต้องถามแกทุกวันแล้วใช่ไหม ว่าแกโอเคหรือเปล่า" เธอก็ไม่รู้จะช่วยเพื่อนรักต่อยังไงดี เมื่อความสัมพันธ์ของโมอาและซิลค์ดูซับซ้อน แถมสถานะของเธอไม่ใช่คนธรรมดา ต้องเลือกสักทางเพื่อครอบครัว

"โอเค..อึก..ฮือ" นิ้วชี้สวยกับหัวแม่มือจรดบอกเพื่อนสาว ทว่าร่างอรชรกับนั่งชันเข่าซุกระบายน้ำตาระลอกใหญ่ นี่หรืออาการอกหักปานจะขาดใจ เธอได้รู้ซึ้งและจะไม่มีทางให้เกิดขึ้นซ้ำ

"โอเคอะไรว่ะโม! อยากร้องก็ร้องมาเหอะให้เท่ากับน้ำในนี้เลยนะ" เบลล์พูดประชดกึ่งเรียกเสียงหัวเราะ แม้จะดูเป็นมุกฝืดเคือง ปกติแล้วเวลาผิดหวังเรื่องความรักโมอาคือคนปลอบใจได้ดีที่สุด ทว่าคืนนี้เธอต้องรับหน้าที่นั้น ซึ่งดูไม่ค่อยเวิร์คสักนิดเลย

"เอาจริงดิ...ฮือ.....ฮือ..อึก.." โมอาปล่อยเสียงสะอื้นชุดใหญ่ ทำคนฟังผิดคลาดรีบโอบกอดช่วยปลอบประโลม ครั้นจะไปร้องไห้คนเดียวก็ไม่รู้ทำยังไง เลยชวนเบลล์มานั่งเล่นระบายความในใจ

ท่ามกลางบรรยากาศยามดึก มีแสงดาวส่องระยิบสลับกับดวงจันทร์ อากาศลมเย็นพัดโบกกระทบร่างอรชร พึ่งโดนจับไปทรมานแถมยังคลุกคลีกว่าจะรอดมา

"โถ่วโม...ให้ฉันบอกพี่เดย์ไหม พาแกกลับไปวันนี้เลยจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าเค้าอีก" เวลานี้หากเพื่อนสาวจะหนีไปพักใจ เธอจะยอมอดทนสอนหนังสือคนเดียวก็ได้

"ไม่เอาหรอก สงสารเด็กๆ" โมอาเงยหน้าขึ้นจากสองหัวเข่ามน ยกต้นแขนเรียวปาดคราบน้ำตาบนใบหน้าใส พอจะเอื้อมหยิบก้อนหินไปลงน้ำ ดันเห็นใบหน้าสากลอยมาเลยชะงักมือ

"แล้วแกจะมีกะจิตกะใจสอนไหมล่ะโม"

"แค่คืนนี้เท่านั้นแหละเบลล์ เดี๋ยวถึงเวลากลับไปแล้วยังไงก็ลืมจริงๆ" ตอนนี้เธอต้องนึกถึงบุพการีจะดีกว่า ทางครอบครัวอองตวนคงไม่ยอมง่ายๆ หากรู้ว่าลูกชายเพียงคนเดียวจบชีวิตลง เพราะอยากได้เธอกลับไปจัดงานวิวาห์

"ให้เป็นแบบนั้นเถอะ แกจะได้กลับมาเป็นโมอาคนเดิม" เบลล์พูดเสริม ช่วงนี้เวลาอารมณ์เพื่อนสาวเหมือนลอยเคล้งคว้าง ครอบครัวคือทางออกทางเดียวอาจช่วยได้บ้าง

"ฉันต้องเป็นคนใหม่สิ จะเชิ่ดใส่เลยคอยดู!!!"

...........................................................