15. บังคับหมอตรวจ

"เฮ้อ..กว่าจะกินได้ มันขมขึ้นคอเชียวนะ" คนตัวเล็กถึงกลับทิ้งร่างกายอ่อนยวบ นั่งพิงหลังบนเก้าอี้ส่งสายตาชำเรืองค้อนแก่เจ้าของบ้าน หลังร่วมรับประทานอาหารมื้อค่ำ เขาเลือกเน้นตักแต่ผักใบเขียวใส่จานบังคับ

"ไหนว่าโต" ซิลค์ส่ายหน้าคมคายซ้ายขวา ตอนแรกตั้งใจจะกลับมายึดบัตรเครดิตคืน แต่พอเห็นรายการใช้จ่าย ส่วนมากเป็นของใช้ในบ้าน เลยทำเป็นแกล้งลืมไปก่อน ค่อยชำระทบต้นทบดอกทีหลัง

"อยู่ที่นู้นไม่เห็นมีใครบังคับเรื่องการกินเลย คุณนี่ติดนิสัยเป็นหมอชอบบังคับคนไข้ชัวร์!" โมอาส่งเสียงใสยิ่งกว่านกกระจิบ ใช้ช้อนส้อมจิ้มเนื้อกุ้งแม่น้ำขนาดใหญ่แกล้งยั่วน้ำลายอีกฝ่าย

"พูดมาก" เขาปรามสั้นๆ ใช้สายตาเข้มหรี่มอง วางช้อนส้อมข้างจานข้าวเป็นระเบียบ ยกแก้วน้ำกระดกดื่มตาม

"เชอะ..แคร่ก! แคร่ก!" แต่ยังไม่ทันไร หญิงสาวฝั่งตรงข้ามเกิดอาการสำลักกระทันหัน ใช้กำปั้นเล็กทุบหน้าอวบรัวๆ ลมหายใจเริ่มติดขัด ใบหน้าแดงก่ำผิดจากเมื่อกี้

แววตากลมคล้ายร้องขอ แต่ไม่มีเสียงเอ่ยบอก รู้สึกแสบทั่วลำคอด้านใน ราวจะหมดลมหายใจเพียงไม่กี่นาที

"คุณโม!!!!เป็นอะไรครับ" เดโม่และเตโชพึ่งจะเข้ามานำอาหารในครัวไปทานกับพวกบอดี้การ์ด แต่ต้องตกใจเสียงใสราวทุรนทุราย เร่งวิ่งฉับพลันมุ่งตรงโต๊ะมื้อค่ำ ถึงกลับผงะยามเห็นหญิงสาวหน้าดำหน้าแดง

"ไม่ต้อง!!" นายแพทย์หนุ่มรีบส่งเสียงห้าม ยามองครักษ์คนสนิทจะทำการช่วยเหลือ เขากระชากตัวลุกจากเก้าอี้ ทำกระปั้นใหญ่ทุบระหว่างกลางหลังบาง ใช้แขนแกร่งอีกข้างช้อนระดับไหล่มนด้านหน้า เพื่อให้อยู่ในท่าพอดี สำหรับไล่เศษลงท้อง

"อึก!..จะเจ็บจนตายได้เลยนะคุณ!" เมื่อลมหายใจเข้าสู่สภาพเดิม คนตัวเล็กรีบหันไปต่อว่าคนข้างหลัง ลงแรงกระหน่ำทุบจนลืมสนใจว่าจะเจ็บหรือไม่

เดโม่ยกแก้วน้ำคอยบริการทันที เขาเกือบบกพร่องในหน้าที่ปล่อยเจ้านายเฉียดนาทีทรมาน

"ตะกละ" น้ำเสียงเข้มพูด ก่อนหันหลังมุ่งขึ้นบรรไดบ้าน ราวว่าทุกอย่างตรงนี้ไร้ประโยชน์กว่างานสำคัญ

"พี่เดย์ไปกินข้าวกันเถอะ โมจะอิ่มแล้วจุกยันลิ้นปี่เลย" เธอยังหายใจหอบต่อ ไม่รู้เขาจะใช้วิธีช่วยชีวิตคนอื่นอีกไหม ไม่ต่างจากใกล้ความตายทั้งสองทางจริงๆ

"คุณโมขึ้นไปพักเถอะครับ เดี๋ยวผมเก็บเอง"

"ไม่เป็นไร โมล้างจานเก่งแล้ว เกรงใจคนอื่นคงรอกินข้าวอยู่" อย่างน้อยมาอยู่ในสถานที่คนอื่น ก็ควรนึกถึงความรู้สึกคนรอบข้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับลูกน้อง

"เอางั้นก็ได้ครับ" พอเห็นบนโต๊ะมีจานเพียงไม่กี่ใบ แถมเหลืออาหารโปรดของคนทำอีก อาจจะเลือกนั่งทานเงียบๆต่อไม่ให้คนอื่นมารบกวน

   เดโม่จึงหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้เตโชนำถาดอาหารไปหลังบ้าน ยังไงซะกลุ่มบอดี้การ์ดนี้ต้องช่วยรักษาความปลอดภัยเจ้านายเขา

_เวลาถัดมา

ภายในห้องส่วนตัวมีแสงสว่างสลัวของหน้าจอคอมพิวเตอร์เช่นทุกคืน บนโต๊ะทำงานตัวคุ้นเคยรกไปด้วยอุปกรณ์ผ่าตัด และน้ำยาเคมีต่างๆ มาเฟียหนุ่มเอื้อมหยิบโทรศัทพ์มือถือ กดเบอร์คนสนิทต่อสาย

~ว่า~ เสียงทางปลายสายนิสัยเย็นชาเช่นกัน ไม่ได้รับรู้บรรยากาศรอบข้าง แม้จะมีครอบครัวสมบูรณ์แล้ว

"พร้อมจะรับน้ำยามาส่งได้เมื่อไหร่" ซิลค์พูด ระหว่างนิ้วชี้เคาะตามจังหวะเสียงฝีเท้าใครบางคนก้าวเดินวนในข้างๆ

~ไม่เกินอาทิตย์นี้~ ประธานสายการบินดังตอบหนักแน่น มีเสียงเล็ดรอดของเด็กกำลังร้องโวยวาย คาดว่าทางนั้นอาจยุ่งกับลูกน้องอยู่

"ส่งบิลได้" ฝ่ามือหนาเทน้ำยาจากขวดแก้วสีน้ำตาลเข้ม ใส่ถาดแสตนเลสมีชิ้นเนื้อเล็กๆ ส่งกลิ่นฟอร์มาลีนโชยกระทบจมูกหนา ต้องรีบปิดฝาแช่เก็บไว้

~โอเค~ พอสิ้นสายสนทนาโทรศัพท์มือถือราคาแพงถูกวางไว้มุมขอบโต๊ะ คนตัวสูงเลื่อนโน๊ตบุ๊คอีกตัวขยับแทนที่เครื่องมือเมื่อกี้ คีย์ผลการทดลองเคร่งเครียด

ก็อก! ก็อก!

    แล้วเป็นดั่งใจคิดว่าทุกคืนต้องมีคนมารบกวน เขาเลยไม่ได้ใส่รหัสล็อคประตูห้องชั่วคราว

"เข้ามา" เจ้าของสถานที่เอ่ยบอกแทนการทิ้งงานสำคัญ แล้วลุกขึ้นไปพูดเถียงกันเสียเวลา

"วันนี้เต็มใจให้เข้ามาด้วย" ใบหน้าสวยมีรอยยิ้มกว้าง รอบนี้เธอได้เข้าเขตพื้นที่สงวนแบบสง่า ก้าวขาเรียวช้าๆราวว่าเป็นรันเวย์จำลอง จนร่างอรชรสวมชุดนอนแขนขายาวลายการ์ตูนมาหยุดข้างโต๊ะ

เมื่อความเงียบของอีกฝ่ายเป็นตัวกดดันให้เธออธิบาย โมอาเลยเลือกนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ใช้สองแขนค้ำคางมนจ้องคนเบื้องหน้า

"รำคาญ" ซิลค์บอก เขากำลังจริงจังยุ่งกับงานวิจัยของแลปตัวเอง เพื่อส่งตัวอย่างไปต่างประเทศพิสูจน์ฝีมือ

"ฉันปวดหัวเหมือนมีไข้ พอจะมียาบ้างไหม" และแล้วหญิงสาวเฉลยบอก หากเธอลงไปข้างล่างมีหวังพี่เลี้ยงหนุ่มคงแตกตื่น พาลเสียเวลาพักผ่อน

"คนใช้ข้างล่าง" เขาตอบ

"ถ้าลงไปตอนนี้ คุณไม่คิดเหรอว่าพี่เดย์ต้องบอกทางนั้น แล้วเขาต้องเป็นห่วงตามหาแน่เลย โดยปกติแล้วหมอไม่สามารถปฏิเสธคนไข้ได้ไม่ใช่เหรอ" เธออ้างอิงจากบทความนึง ตอนเรียนอยู่อาจารย์เคยสอนไว้

"ไข้?" ฝ่ามือหนายอมวางเมาส์ กระแทกลมหายใจรุนแรงเลื่อนหน้าจอโน๊ตบุ๊คออก ให้แสงสว่างส่องอีกฝั่งหรี่นัยน์ตาคมสำรวจสีสันบนใบหน้าใส

"เนี้ยมีไข้จริงๆนะ ฉันไม่ได้ตากแดด กินนอนตามเวลาทุกวัน" หญิงสาวกลัวว่าหมอหนุ่มไม่เชื่อ รีบจับฝ่ามือหนาข้างนึงเทียบวัดอุณหภูมิหน้าผากมน เน้นน้ำเสียงจริงจังแต่คนฟังกลับรู้สึกตลก ไร้การแสดงความคิดผ่านใบหน้าเฉยชา เริ่มร้อนรุ่มผ่านเลือดกายชาย

"ยาอยู่ตรงหัวเตียง..ไปเอาสิ" ใช้เอียงหน้ามองตอนฝ่ามือโดนรั้งไว้ บอกสัญญาณให้อีกฝ่ายปล่อยพันธนาการ ซึ่งเหมือนตัวเธอเพิ่งตั้งสติได้สลัดออกไร้ใยดี

"อ้อ หัวเตียงเมื่อคืนสินะ แล้วทำไมไม่เห็น" เป็นคำพูดที่ไม่หวังคำตอบของเขา ร่างอรชรยอมลุกจากเก้าอี้ เลื่อนดันโน๊ตบุ๊คหันไปส่องสว่างฝั่งเดิม เธอเองแอบสงสัยอยู่เหมือนกัน ว่าเขาเป็นแดรกคูล่ากลัวแสงสว่างจริงๆ

............................................