14. อยากเอาใจ

@ ห้างสรรพสินค้าชั้นนำ

โมอาถือโอกาสดีเปิดใช้บัตรเครดิตใบใหม่รูดใช้จ่ายสินค้ามากมาย ส่งถุงแบรนด์หรูให้เดโม่ผู้ช่วยส่วนตัวคอยประกบด้านหลัง โดยเธอไม่ลืมคืนเงินจำนวนนึง ถือคติที่ว่าไม่ยอมเป็นหนี้ใครง่ายๆโดยเฉพาะคนใกล้ตัว

"คุณโมไม่ต้องคืนหรอกครับ องค์ชายแอบส่งให้แล้ว" เขาพยามกระซิบบอกยังไงหญิงสาวก็ไม่มีท่าทีจะฟัง พาเดินเข้าแต่ร้านสิ่งของหรูหรา เขาเกรงว่าอีกไม่นานวงเงินในบัตรนั้นคงหมดเร็วๆนี้ หากคนยังใช้ประหนึ่งเล่นสะสมแต้ม

"ได้ไงพี่เดย์ ระดับมือขวาของโมเชียว เลือกเสื้อสูทดีๆสักตัวสิ เวลายืนข้างพี่เตจะได้ดูเด่นกว่าเขาไง" น้ำเสียงใสฉายแววหมั่นไส้ ยามนึกถึงใบหน้าคมคายทั้งเจ้านายและลูกน้อง เขาเล่นกอบโกยเรี่ยวแรงทำสองขาเรียวสั่นเวลาก้าวเดิน

"อย่าแต่งแบบนั้นเลยครับ เราจะเป็นที่จับตามองได้" พอมาอยู่ประเทศไทยรอบนี้ การแต่งกายเขาเปลี่ยนเป็นแบบชายหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ทั่วไป ดูกลมกลืนเข้ากับสังคมดีกว่า

"เลือก!นี่คือคำสั่ง อ้อ..แล้วเราไปซื้ออาหารสดกันด้วย เย็นนี้โมจะเข้าครัว" ร่างอรชรยื่นแขนเรียวขาวปานเชิญเข้าร้านด้านใน การันตีผ้าแบรนด์ขนาดใหญ่ ยิ่งทำให้องครักษ์รู้สึกเกรงใจ ทว่าพอเห็นแววตากลมจริงจัง เลยยอมเข้าไปเลือกชนิดราคาต่ำที่สุดเพียงพอ

"อาหารไทยมีอะไรน่ากินบ้างนอกจากต้มยำกุ้ง" ขณะหญิงสาวเข็นรถลากเลือกซื้ออาหารสด เพื่อเตรียมสวมบทเป็นแม่บ้าน หลังเธออยากกินอาหารไทย แต่ยังนึกเมนูอื่นไม่ได้นอกจากต้มรสจัดอร่อยๆ

"พวกแกงเขียวหวาน หรือไม่ก็พะแนงหมูไหมครับ" คนเดินตามหลังส่งเสียงบอก จะขออาสาเข็นรถเองเธอก็ไม่ยอมปล่อย

"อันนั้นทำยากไป เราซื้อไปเพิ่มเอาดีกว่า" วงเงินมากมายอยู่ในมือ เหตุใดต้องเหนื่อยลงแรงทำ รอยยิ้มหวานฉีกกว้าง เลิกคิ้วมนเจ้าเล่ห์ยามคิดว่าตัวเองคือเจ้าของบัตร

"แล้วสรุปคุณโมจะเอากุ้งแม่น้ำเพิ่มไหมครับ" เขาเดินแยกไปตรงโซนอาหารทะเล ซึ่งรู้ดีว่าเธอชอบพิเศษ หากมีน้ำจิ้มซีฟู้ดรสจัด กว่าจะหยุดทานต้องรอจนเกลี้ยงก่อนเลย

"จัดไปเลยสักสามโล!!"

@ บ้านซิลค์

"ลา~อืม~ลั้น~ลา~" แม่ครัวจำเป็นส่งเสียงร้องเพลงฮึมผ่านลำคอ อารมณ์ดีเป็นพิเศษกำลังจะได้ทานอาหารรสโปรดปราน สวมผ้ากันเปื้อนสีหวานคลุมปิดเบื้องหน้า กันเศษอาหารกระเด็นใส่ตามตัว

เธอไม่ได้วานให้ใครเป็นลูกมือ แถมยังตั้งใจทำอาหารเผื่อกลุ่มบอดี้การ์ดด้านหลังบ้าน ปล่อยเดโม่ฝึกร่วมกับพวกเขาได้สานมิตรภาพกัน

"เจ้ากุ้ง..วันนี้จะกินไม่ให้เหลือเลย" ฝ่ามือเรียวรีบปอลกพริกกับกระเทียมใส่โถปั่น เทน้ำมะนาวสดพ่วงด้วยเกลือเล็กน้อย แค่กลิ่นหอมๆตอนอาหารใกล้ เรียกอาการหิวท้องร้องไว

เธอรีบเร่งจัดใส่จานให้สวยงาม ไม่ลืมแบ่งไว้อีกชุดสำหรับลูกน้องคนอื่น ลงแรงเตรียมโต๊ะมื้อค่ำเรียบร้อย รอแค่เจ้าของบ้านกลับมา

"ใคร?" เมื่อถึงเวลากลับตรงตามเตโชบอก ร่างอรชรรีบลุกขึ้นยืนคอยต้อนรับหน้าโซนห้องอาหาร ฉีกยิ้มกว้างยามเจอหน้าคนตัวสูง

  ซิลค์ส่งเสื้อสูทสีเข้มให้ลูกน้องด้านหลัง บรรยากาศดูแปลกตาจนคิ้วหนาเลิกสงสัย เขาชอบเหตุการณ์ดั่งเมื่อก่อนมากกว่า เพราะตอนนี้ไม่รู้แสดงอารมณ์ไหนดี

"ฉันอยากทำอาหารกินเอง แม่เคยบอกว่ามันจะอร่อยก็ต่อเมื่อเราลงมือปรุง" โมอาเอาใจด้วยการลากเก้าอี้ตัวประจำหัวโต๊ะให้ ยิ่งท่าทางผิดแปลก เขายิ่งไม่ตอบสนอง เอื้อมไปดึงที่ว่างด้านข้างนั่งลงแทน

"เธอแน่ใจ?" น้ำเสียงเข้มเอ่ยถาม อาหารหลากหลายบนโต๊ะมากมาย ทว่ามีเมนูตั้งเยอะที่เขาไม่สามารถทานได้ เหตุใดเตโชถึงไม่ห้ามปราม หรือว่าหญิงสาวส่งเสียงแวดใส่จึงยอมแพ้ ให้มาฟังจากปากเขาเสียเอง

"ก็ฉันจะทานพร้อมคุณด้วยไง ไม่ต้องกลัวหรอกว่ามียาพิษ มานี่ทดสอบให้ดูก่อนเลย" เมื่ออาการหิวโหยเกือบตาลาย ได้โอกาสเธอรีบนั่งลงฝั่งตรงข้าม จับช้อนกลางตักต้มยำน้ำข้น เน้นกุ้งตัวใหญ่จิ้มเนื้อทาน

พอลิ้มลองได้คำนึง อุตสาห์มีน้ำใจเตรียมตักให้อีกฝ่าย ฝ่ามือหนารีบดึงจานข้าวสวยออก ชักสีหน้านิ่งเหมือนซ่อนความคิด

"ฉันแพ้อาหารทะเล" เขาพูดบอกตัดปัญหา ให้เธอทราบไปเลย จะได้ไม่มีครั้งต่อไป

"นี่มันกุ้งแม่น้ำนะ" ดวงตากลมเบิกโตขยาย อาหารเหล่านี้แทบไม่มีคนเคยแพ้

"ในต้มมีปลาหมึก" นัยน์ตาคมหรี่บอก เอียงใบหน้าหล่อเหลาเล็กน้อย ก่อนจับช้อนกลางตักผัดผักใส่หมูกรอบแทน

"คุณ!ฉันไม่ชอบผักคะน้า" ร่างอรชรแทบพุ่งตัวไปปัดมือออก อีกฝ่ายดูเหมือนหวังดี แต่การทานผักใบเขียวมันไม่ง่ายเช่นกัน รสขมเฝื่อนจางๆแทบติดตรึงรสชาตในคอ จะกินอะไรต่อก็ไม่อร่อยแล้ว

"แลกกับสามแสน" คนตัวสูงยังไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ ใช้ลำตัวกำยำโน้มเล็กน้อย สามารถเทอาหารในช้อนใส่จานข้าวหญิงสาวได้

"จะให้เงินอีกหรอ?" ใบหน้าสวยยิ่งฉีกยิ้มกว้างไปใหญ่ ยามมีผู้ปกครองหาสิ่งหลอกล่อราคาแพงให้ หากลองทานสักชิ้นสองชิ้นแลกกับเงินจำนวนสูง เธอจะยอมกลั้นใจทานจนหมดเอง

"ป่าว..แลกกับสามแสนวันนี้ที่เสียไป"

.

.

"เจ้านายมึงเสร็จแน่ไอเดย์" เป็นเสียงของเตโชพูดข่มขวัญคนด้านข้าง เขาพึ่งชวนกันทดสอบร่างกาย นั่งพักอยู่ข้างบ้านมีผ้าเย็นเช็ดเหงื่อ

"เจ้านายมึงสิตายแน่ ใครได้ชิมฝีมือคุณโมมีจำไปอีกนาน" เดโม่ใช้หัวรองเท้าผ้าใบถีบหน้าขาคู่สนทนา ทั้งหมั่นไส้แทนเจ้านาย แถมยังชอบพูดเหน็บแหนมอีก

"นี่มึงแน่ใจนะว่าชมเจ้านายตัวเอง" เขาหันหน้าถามย้ำอีกรอบ หรือหูคู่นี้จะได้ยินผิดไป

"เออดิ...ว่าแต่กุ้งวันนี้ของกูนะเว้ย มึงนินทาคุณโมไปกินข้าวกล่องตามเดิมเลย!"

....................................................