13. ตกทรัพย์

   "........."

   ".........."

บรรยากาศชวนอึดอัดทันที เมื่อซิลค์เลือกนั่งหันหลังใส่คนตัวเล็กนอนหมดแรงบนเตียง พลางมองสำรวจบริเวณรอบห้อง ตกแต่งสไตล์เนียบดูสะอาดเหมือนเจ้าของ

  เธอลอบมองแผ่นหลังกว้างอยู่ระยะนึง เขาไม่ส่งเสียงใดยิ่งเงียบผิดปกติ เป็นตัวบ่งบอกเรื่องความสัมพันธ์จากนี้

"ถ้าตามทฤษฎี...เราเป็นผัวเมียกันแล้วใช่ไหมคะ" โมอาเอ่ยบอก อยากรู้ตามความเข้าใจที่ทราบมา ขยับตัวนั่งพิงหัวเตียงสองมือกำชายผ้าน่วมข่มความรู้สึกประหม่า พอชำเรืองเห็นคราบสีแดงสดปนขาวขุ่นเปลื้อนผ้าปู ร่างอรชรรีบเอี้ยวตัวหยิบทิชชู่ทำลายร่องรอย

"หมายความว่าไง?" น้ำเสียงเข้มถามเรียบนิ่ง มีชายผ้าห่มปิดคลุมช่วงล่างเท่านั้น ผิวกายขาวสะอาดสะอ้านไม่มีแม้กระทั่งรอยด่างเลย

ลำตัวกำยำเอื้อมหยิบบุหรี่จากกางเกงสแล็คดำ จุดแช็กสูบไม่สนผู้ร่วมอาศัย จนเธอรวบรวมผ้าผืนหนายกขึ้นปิดจมูก ปล่อยเสียงอู้อี้พูดคุย

"แค่สงสัยเฉยๆ แต่ไม่ต้องคิดนะคะว่าฉันจะเรียกร้องอะไร" เธอรู้ดีว่าไม่มีสิทธิ์ตามคำที่พูดบอก ทั้งสองต่างยินยอมทำเรื่องอย่างว่าเอง พอจะขยับส่วนล่างก็เกิดความรู้สึกปวดระบม เลยหยุดชะงักค้างท่าเดิมไว้ก่อน

"อวดดี..หึ" เสียงพ่นลมหายใจแรงๆตามหลัง เขาไม่มีทางพิศวาสกับความบริสุทธิ์อยู่แล้ว ทันทีที่ฝ่ามือหนาจะเลิกผ้านวม ดันสะดุดคราบเลือดแห้งกัง

"ในเมื่อเป็นสามีภรรยากันทั้งพฤตินัยและนิตินัย แบบนี้ก็ควรช่วยเหลือกันได้ไหม" คนเอ่ยถามเพ่งหน้าสนใจอีกฝ่าย

"ต้องการอะไร" ซิลค์พูดราวกับรู้ทัน ไม่คิดว่าหญิงสาวจะใช้เรื่องอย่างว่าเพื่อขอให้ช่วยเหลือ ช่างน่าจับตีก้นจนไม่เรียวหัก

"ฉันแค่อยากขอยืมเงินคุณนิดหน่อย มันคงไม่ดีใช่ไหมล่ะ เป็นถึงเมียระดับผอ.โรงพยาบาล แต่ดันไปยืมเงินลูกน้องหน่ะ" น้ำเสียงใสใสเล่าตามความจริง คล้ายเด็กกำลังสารภาพให้ผู้ปกครองฟัง

"........." ร่างกำยำลดบุหรี่ในมือลง เอี้ยวตัวหันหลังหรี่นัยน์ตาจ้องคนบนเตียง

"โดนแม่ตัดบัตรเครดิตหมดเลย แล้วทีนี้ใกล้จะเปิดเทอมแล้วด้วย มันก็ต้องมีค่าใช้จ่ายเยอะแยะตามมา คุณต้องเห็นใจฉันมากแน่ๆเลยใช่ล่ะ" น้ำเสียงใสยังพูดต่อเนื่อง ยามเจอใบหน้าหล่อเหลาหันมอง เหมือนยิ่งกดดันให้ต้องอธิบายเพิ่ม

"อยากได้เงินว่างั้น?" เขาลุกยืนขึ้นโชว์ร่างกายเปล่าเปือย ดึงผ้าขนหนูสีขาวข้างโซฟาพันรอบเอวสอบ เดินตรงไปทิ้งก้นบุหรี่ใส่ถาดบนโต๊ะทำงาน แล้วล้วงเอาบัตรการ์ดดำตรงมาที่เตียงนอน ชูยื่นให้แต่ทว่าชักมือกลับต่อ

"อ้าวคุณ...ฉันมีศักดิ์เป็นเมียเชียวนะ" เธอแหงนมองอย่างหงุดหงิด เพราะไม่สามารถเดาความคิดอีกฝ่ายได้เลย

"งั้นก็ต้องรู้หน้าที่เมียดี" เขายอมยื่นบัตรเครดิตไม่จำกัดวงเงินให้ ต่อให้จะรูดใช้สักเท่าไหร่ มันไม่มีทางสะเทือนกระเป๋าตังค์เขาได้หรอก

ร่างกำยำกระตุกผ้าขนหนูปล่อยลงพื้น เผยสัดส่วนด้านล่างมีแก่นกายดีดผงาดชี้ ทำดวงตากลมเลิกลัก ขยับถอยหลังชิดผนังห้องนอน

"ตะแต่เมื่อกี้ยังเจ็บอยู่เลย" โมอาบอก แค่ขยับนิดเดียวยังปวดร้าวแถมแสบจี๊ดเป็นระยะ คาดว่าร่องงามคงฉีกขาดเนื่องเพราะขนาดเขาใหญ่เกินไป

"ถ้าใช้ร่างกายแลกเงิน ควรให้คุ้มค่าหน่อย" คนตัวสูงขึ้นมาบนเตียง ท่าทางดั่งราชสีห์กำลังไล่ต้อนเหยื่อตัวน้อย เธอไม่มีทางรู้ได้เลย ผิวกายสาวบริสุทธิ์ดึงดูดอารมณ์กามชายมากแค่ไหน

   ในเมื่อเขาคือเจ้าของ ก็ควรสอนบทเรียนอย่างนึงให้เธอจำไว้ ว่าไม่ควรเอาร่างกายนี้ไปให้ใครเชยชมนอกจากเขาเท่านั้น

@ วันรุ่งขึ้น

"อื้อ.." ยามแสงแดดจากนอกหน้าต่างส่องกระทบเปลือกตา หญิงสาวที่พึ่งหลับได้ไม่นานต้องจำใจตื่น เธอไม่ได้กลับห้องส่วนตัว หลังโดนช่วงชิงเรี่ยวแรงจนผลอยหลับไป

พอขยับเรือนร่างเล็กน้อยดันปวดร้าว อุณหภูมิในร่างกายร้อนระอุสูงขึ้น ยังเจ็บตรงกลางกายสาวเป็นระยะ ร่องรอยบนตัวคือสิ่งย้ำเตือนเหตุการณ์

"ทิ้งกันได้ลง" โมอาพึมพำเบาๆ หลังสอดส่องภายในห้องกลับไม่พบใคร เธอไม่ได้คาดหวังจะเอาพรมจันท์์ล่อหลอกชายหนุ่มให้ยึดมั่น ทั้งที่ตัวเองต่างหากดันเผลอไผลไผตามอารมณ์

   ฝ่ามือบางรีบหยิบบัตรการ์ดสีดำ คือสิ่งมีค่าสุดท้ายจะเอาชีวิตรอด หยิบเสื้อผ้าชุดใหม่วางปลายเตียงใส่ชั่วคราว เพื่อกลับห้องไปจัดการชำระล้างเรือนร่าง ก่อนคนอื่นจะล่วงรู้เรื่องเมื่อคืน

_นาทีถัดมา

"เจ้านายพี่เตไปไหน นี่พึ่งจะแปดโมงเช้าเองนะ" โมอาพูดถาม ตอนนั่นบนโต๊ะรอรับอาหารเช้า เตโชพึ่งเดินสวนเข้ามาโซนในพอดี เลยหยุดชะงักบอกคำตอบก่อน

"นายมีออกตรวจตั้งแต่เช้ามืดแล้วครับ" เขาตอบน้ำเสียงนิ่ง รีบหันไปสนใจสั่งงานรุ่นน้องต่อ ชายชุดสูทดำเนียบสับเปลี่ยนทุกวันมากมาย จนหญิงสาวเริ่มคุ้นชิน

"วันนี้คุณโมอยากไปไหนไหมครับ" เดโม่นำถ้วยข้าวต้นปลามาเสิร์ฟ เขาสั่งจากร้านดังเพื่อเจ้านายช่วงเช้ามาเตรียมไว้ พึ่งทราบจากทางวงในว่า มาร์แชลล์จะส่งเงินลับจำนวนนึงไว้ดูแลน้องสาว แล้วค่อยหาโอกาสมารับตัวกลับ

"โมอยากไปซื้อชุดใหม่ จะเปิดเทอมทั้งทีต้องสวยๆหน่อย" เธอรีบจับช้อนสำหรับตักข้าวต้ม เป่าเบาๆไล่ๆร้อน อ้าปากเรียวบางชิมรส นึกถึงฝีมือพี่เลี้ยงอีกคนยามอยู่ในวัง

"ครับ" เดโม่ยืนถอยห่างอยู่ข้างหลัง ก่อนเวลาเจ้านายตื่น เขาไปช่วยพวกบอดี้การ์ดของมาเฟียแลกเปลี่ยนการต่อสู้ เลยได้เพื่อนใหม่จำนวน แต่ก็ไม่อาจวางใจเผื่อวันใดกลายเป็นศัตรูกัน

"พี่เดย์ไม่ต้องห่วงแล้วนะ พอดีโมเจอบัตรเครดิตใบใหม่แล้ว"

"ไหนว่าเมื่อวานเอาออกมาใช้รูดหมดแล้วไงครับ" เขาอยู่ตอนพนักงานเรียกขอบัตรใบใหญ่ ซึ่งแน่ใจดีว่าเธอไม่น่าจะเหลืออีก

"เอาน่าพี่เดย์ ส่วนเงินที่ยืมเมื่อวานโมขอคืนเป็นสิ่งของแทนนะ"

...........................................................................................