12. เปิดครั้งแรก nc18+

"ฉันจะบอกว่า.." น้ำเสียงใสเริ่มละล่ำลัก ยามเห็นซิลค์ขยับมายืนข้างโต๊ะทำงาน มีอุปกรณ์การแพทย์จำนวนนึงวางอยู่ ชิ้นเนื้อต่างๆกระจัดกระจายในถาดแสตนเลส จากการคาดคะเนตามสายตาอาจเป็นเนื้อเยื่ออ่อน ผสมรอยเลือดสีแดงสดยังไหลซึม

"เศษสมองคน" คนตัวโตให้คำตอบชัดทุกถ้อยคำ ยิ่งทับถมความคิดหญิงสาว เกิดอาการกลัวเกร็งสั่นตามมือบาง ปล่อยสองข้างพนักจับเป็นอิสระ ลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอเล็ก ใครจะคิดว่าได้เห็นของจริงระยะใกล้แบบไม่เต็มใจ

  แสงหริบหรี่ของหน้าจอคอมพิวเตอร์ พาลกดดันก้อนใจดวงน้อยเต้นตึกตัก กระหน่ำรัวแข่งกับแรงสูบเลือดทั่วกายสาว บ่งบอกว่าไม่ควรฝืนอยู่บริเวณอันตราย

"ไว้วันอื่นก็ได้เนอะ" ร่างอรชรลุกขึ้นยืน ถึงกลับพะอืดพะอมไม่มีแรงก้าวขา ยกมือทุบขมับเล็กเบาๆตั้งสติ แต่ทว่าดันสะดุดเท้าตัวเองเซล้มใส่คนตัวสูง

"แล้วอวดเก่ง?" เป็นเสียงเข้มแว่วผ่านหูบาง ทำใบหน้าสวยแหงนตามองศาเอี้ยวมอง เงาสะท้อนกระทบนัยน์ตาคมชวนลุ่มหลงรอบสอง

"คือ.." คนบอกยังสบมองนัยน์ตาคม พาลร่างอรชรอ่อนระทวยสูญเสียความเป็นตัวเอง ฝ่ามือบางทั้งคู่เกาะแผงอกแกร่ง ค่อยๆเลื่อนใบหน้าสวยสีแดงจางเข้าหาริมขอบปากหยัก

"อย่ามาร้องเสียใจทีหลัง" ซิลค์เอ่ยเตือนยับยั้งอารมณ์พลุ่งพล่าน แม้ร่างกายเขาเองยังแทบควบคุมไม่อยู่ กลิ่นหอมมวลดอกไม้โชยแตะจมูกใหญ่ อยากสูดดมตามเนื้อสาวผิวละเอียด

พอดวงตากลมสั่นไหวมอง ลงแรงปลายนิ้วเรียวจิกแผงอก พยักคางมนเนียมอายบ่งบอกความต้องการไม่ต่างกัน

"อื้มมมม" คนตัวสูงโน้มคอลงนิดหน่อย ประกบปากจูบเนิบนาบส่งลิ้นสากทักทาย แต่อีกฝ่ายผู้เริ่มก่อนเกิดอาการประหม่า ยืนตัวแข็งทื่อเมื่อไม่เคยทำ

  จนฝ่ามือหนาล็อคท้ายร่างอรชร แนบปากเรียวปิดสนิท เร่งแรงตวัดพันลิ้นเล็ก เกิดความรู้สึกวาบหวามดึงดูดสองกายเข้าหา

"อ๊ะคุณ" โมอาหลุดร้องเสียงอ่อน ตอนลำตัวโดนช้อนอุ้มขึ้นท่าเจ้าสาว สองแขนเรียวรีบคล้องคอหนา ซุกลมหายใจอุ่นประชิดแผงอก

ซิลค์ก้าวขายาวมุ่งมาวางบนเตียงกว้างขนาดพิเศษ ปล่อยลูกกวางไร้เดียงสาอย่างเบามือ ชุดผ้าปูสีกรมเข้มบวกกับห้องคุมโทน ยิ่งดูบุคลิกเจ้าของลึกลับ ก่อนใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำโครมคราม

"มันจะไม่เจ็บใช่ไหม" เธอก้มหน้าเอ่ยถาม ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายขณะที่เขายืนปลายเตียง เปลื้องเสื้อผ้าบนกายกำยำรวดเร็ว ดึงข้อเท้าเล็กขยับไปใกล้

ดวงตากลมเลิกลักกว่าเดิม ยามหันเจอคนตัวสูงไร้อาภรณ์ กล้ามมัดเนื้อสมบูรณ์แบบ เห็นแก่นกายชายขนาดใหญ่กว่าข้อมือ หรือครั้งนี้เธอจะคิดผิดไป..

"เจ็บก็ทน" คนตัวสูงไม่ได้สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ รีบจัดการกระชากชุดร่างอรชรขาดสะบั้น หยุดชะงักตอนไล่สายตาสำรวจเรือนร่าง เต้าเนื้ออวบสองข้างเต่งตึง สีชมพูอ่อนริสุทธิ์ผุดผ่องสมวัย

เขาก้มลงประจูบซ้ำอีกรอบ พยามหว่าล้อมเหยื่อตัวน้อย จับท่อนอุ่นชักสองสามที ไม่ลืมหยิบอุปกรณ์ป้องสวมใส่ เร่งส่งนิ้วชี้ยาวกระตุ้นทักทายร่องงาม กลีบสีชมพูยังตราตรึงโหยหา เร่งบดเบียดสะโพกแกร่งแนบชิด เอื้อมมือขย้ำเต้าอวบบีบมันส์

ปั่ก!

"อื้อ....จะเจ็บ!!" ใบหน้าสวยสะบัดละทิ้งจูบออก สะดุ้งเกร็งเกาะแผ่นหลังกว้าง ปล่อยเสียงใสสั่นเครือจ้องคนตัวสูง คล้ายว่าร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง แก่นกายขนาดใหญ่กระแทกใส่ได้เพียงส่วนหัว ทำรอยแยกปริขาดแสบระริก ยังทรมานจนผลิตน้ำตาเอ่อเต็ม

"อย่าเกร็ง..ซี๊ด" เขาเองก็ทรมานไม่แพ้กัน ร่องคับแคบบีบรัดส่วนหัวดอกเห็ดยากขยับ ปนความปวดหนึบทั่วลำเอ็น ก้มลงครอบริมฝีปากดูดยอดประทุมถันสีชมพู ปรนเปรอให้ร่างสาวมีอารมณ์ร่วม

เขาไม่ได้แปลกใจหากเธอจะบริสุทธิ์ถือพรมจันทร์ เพราะเรื่องนี้ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งใครไว้ได้ แค่นึกสนุกตามต้องการชั่วคราวเท่านั้น ถอนสะโพกออกเล็กน้อยดึงถุงป้องกันโยนทิ้งข้างเตียง จับลำเอ็นชักรูดใหม่สอมสามที ตามด้วยจ่อเข้าตรงตำแหน่งเดิม

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

"กรี๊ดดดด...ละเลือด! หยุดก่อน!" กำปั้นน้อยทุบใส่บ่ากว้าง เมื่อแรงถาโถมกระแทกเข้าสุดความยาว รับรู้กระทั่งเยื่อบางในโพรงนุ่มฉีกขาด ส่งเลือดสีแดงสดตอบสนอง

คนใต้ล่างชำเรืองมองจุดเชื่อมต่อ ยิ่งพาลใจดวงน้อยกระตุกวูบ สีหน้าเหยทรมานพ่นลมหายใจแรงราดรดต้นคอหนา

"หอมดีนะ..อ่า" น้ำเสียงเข้มปล่อยครางในลำคอ ยกสองแขนตั้งชันเหลือบมองส่วนล่างเช่นกัน กลีบพูเคลือบรัดแก่นกายแน่น ส่งกลิ่นคาวลอยฟุ้งทำอีกฝ่ายพะอืดพะอม ใบหน้าคมคายไร้รอยยิ้มรวมนัยน์ตาคมซ่อนความคิด

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

"อื้อ..อื่อ...อื้ม..." ริมฝีปากเรียวโดนช่วงชิงลมหายใจ คนด้านบนดูดตวัดกลิ่นน้ำหวานแทบหมดสิ้น ฝ่ามือหนายังลูบไล้ตามสัดส่วน เลื่อนลงหน้าท้องราบลามยันเนินสาว ใช้ปลายนิ้วโป้งบดขยี้ทรมาน ยิ่งร่างอรชรบิดเร้ายิ่งได้ใจ

   จมูกเริ่มไล่ตามซอกคอระหง ฝากร่องรอยคมเขี้ยวอย่างพอใจ กลิ่นกายหอมละมุนกระตุ้นอารมณ์ดิบ ปลดปล่อยเป็นแรงกระแทกจนลืมคนรองรับ

"ยังอยากลองอีกไหม" น้ำเสียงเข้มแหลพล่ากระซิบใกล้กกหู กระตุกรอยยิ้มมุมปากหยักเพียงเสี้ยวนาที ปล่อยแก่นกายชักเข้าออกในร่องงาม เกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่น

"มะม่าย...อื้อ..หยุด..ได้แล้ว...อ๊ะ.." โมอาส่งเสียงร้องไม่ได้ศัพท์ สองมือเรียวยึดเกาะท่อนแขนแกร่ง หันใบหน้าซุกใส่หมอนหนุนปล่อยหยาดน้ำตาระบาย เธอไม่น่าลุ่มหลงดวงตาคู่นั้น ร่างกายถูกตีตราว่ามีเจ้าของแปดเปื้อนมลทินปริยาย

"หึ" ซิลค์หัวเราะในลำคอ หญิงสาวคนอวดดีสิ้นฤทธิ์ยอมอยู่ใต้โอวาส ฝ่ามือหนาจับยกขาเรียวข้างนึงพาดบ่า กระหน่ำโจมตีกลางกายสาวรัวระเรง

คนตัวสูงใกล้จวนเจียนปลายทาง ปล่อยอารมณ์กระสันถึงขีดสุด เร่งรัวกระแทกสุดลำโคน แม้มีน้ำสีใสปนเลือดสดเต็มกล้ามท้อง

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

"อื้อ..." คนตัวเล็กปล่อยเสียงร้องสุดท้าย ยามสะโพกแกร่งรัวถึงจังหวะสุดท้าย ปล่อยน้ำสีขาววาบหวิวทั่วท้องน้อย ร่างอรชรสั่นเกร็งดึงผ้านวมขึ้นคลุม เกิดความรู้สึกกระด้างอาย ยามคนตัวสูงถอนจุดเชื่อมต่อ เลือกหันหลังกว้างใส่นั่งตรงปลายเตียง

..............

ครั้งแรกอะเนอะ...ของมันอร่อย อิอิ

"ฉันจะบอกว่า.." น้ำเสียงใสเริ่มละล่ำลัก ยามเห็นซิลค์ขยับมายืนข้างโต๊ะทำงาน มีอุปกรณ์การแพทย์จำนวนนึงวางอยู่ ชิ้นเนื้อต่างๆกระจัดกระจายในถาดแสตนเลส จากการคาดคะเนตามสายตาอาจเป็นเนื้อเยื่ออ่อน ผสมรอยเลือดสีแดงสดยังไหลซึม

"เศษสมองคน" คนตัวโตให้คำตอบชัดทุกถ้อยคำ ยิ่งทับถมความคิดหญิงสาว เกิดอาการกลัวเกร็งสั่นตามมือบาง ปล่อยสองข้างพนักจับเป็นอิสระ ลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอเล็ก ใครจะคิดว่าได้เห็นของจริงระยะใกล้แบบไม่เต็มใจ

  แสงหริบหรี่ของหน้าจอคอมพิวเตอร์ พาลกดดันก้อนใจดวงน้อยเต้นตึกตัก กระหน่ำรัวแข่งกับแรงสูบเลือดทั่วกายสาว บ่งบอกว่าไม่ควรฝืนอยู่บริเวณอันตราย

"ไว้วันอื่นก็ได้เนอะ" ร่างอรชรลุกขึ้นยืน ถึงกลับพะอืดพะอมไม่มีแรงก้าวขา ยกมือทุบขมับเล็กเบาๆตั้งสติ แต่ทว่าดันสะดุดเท้าตัวเองเซล้มใส่คนตัวสูง

"แล้วอวดเก่ง?" เป็นเสียงเข้มแว่วผ่านหูบาง ทำใบหน้าสวยแหงนตามองศาเอี้ยวมอง เงาสะท้อนกระทบนัยน์ตาคมชวนลุ่มหลงรอบสอง

"คือ.." คนบอกยังสบมองนัยน์ตาคม พาลร่างอรชรอ่อนระทวยสูญเสียความเป็นตัวเอง ฝ่ามือบางทั้งคู่เกาะแผงอกแกร่ง ค่อยๆเลื่อนใบหน้าสวยสีแดงจางเข้าหาริมขอบปากหยัก

"อย่ามาร้องเสียใจทีหลัง" ซิลค์เอ่ยเตือนยับยั้งอารมณ์พลุ่งพล่าน แม้ร่างกายเขาเองยังแทบควบคุมไม่อยู่ กลิ่นหอมมวลดอกไม้โชยแตะจมูกใหญ่ อยากสูดดมตามเนื้อสาวผิวละเอียด

พอดวงตากลมสั่นไหวมอง ลงแรงปลายนิ้วเรียวจิกแผงอก พยักคางมนเนียมอายบ่งบอกความต้องการไม่ต่างกัน

"อื้มมมม" คนตัวสูงโน้มคอลงนิดหน่อย ประกบปากจูบเนิบนาบส่งลิ้นสากทักทาย แต่อีกฝ่ายผู้เริ่มก่อนเกิดอาการประหม่า ยืนตัวแข็งทื่อเมื่อไม่เคยทำ

  จนฝ่ามือหนาล็อคท้ายร่างอรชร แนบปากเรียวปิดสนิท เร่งแรงตวัดพันลิ้นเล็ก เกิดความรู้สึกวาบหวามดึงดูดสองกายเข้าหา

"อ๊ะคุณ" โมอาหลุดร้องเสียงอ่อน ตอนลำตัวโดนช้อนอุ้มขึ้นท่าเจ้าสาว สองแขนเรียวรีบคล้องคอหนา ซุกลมหายใจอุ่นประชิดแผงอก

ซิลค์ก้าวขายาวมุ่งมาวางบนเตียงกว้างขนาดพิเศษ ปล่อยลูกกวางไร้เดียงสาอย่างเบามือ ชุดผ้าปูสีกรมเข้มบวกกับห้องคุมโทน ยิ่งดูบุคลิกเจ้าของลึกลับ ก่อนใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำโครมคราม

"มันจะไม่เจ็บใช่ไหม" เธอก้มหน้าเอ่ยถาม ไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายขณะที่เขายืนปลายเตียง เปลื้องเสื้อผ้าบนกายกำยำรวดเร็ว ดึงข้อเท้าเล็กขยับไปใกล้

ดวงตากลมเลิกลักกว่าเดิม ยามหันเจอคนตัวสูงไร้อาภรณ์ กล้ามมัดเนื้อสมบูรณ์แบบ เห็นแก่นกายชายขนาดใหญ่กว่าข้อมือ หรือครั้งนี้เธอจะคิดผิดไป..

"เจ็บก็ทน" คนตัวสูงไม่ได้สนใจว่าเธอจะเจ็บหรือไม่ รีบจัดการกระชากชุดร่างอรชรขาดสะบั้น หยุดชะงักตอนไล่สายตาสำรวจเรือนร่าง เต้าเนื้ออวบสองข้างเต่งตึง สีชมพูอ่อนริสุทธิ์ผุดผ่องสมวัย

เขาก้มลงประจูบซ้ำอีกรอบ พยามหว่าล้อมเหยื่อตัวน้อย จับท่อนอุ่นชักสองสามที ไม่ลืมหยิบอุปกรณ์ป้องสวมใส่ เร่งส่งนิ้วชี้ยาวกระตุ้นทักทายร่องงาม กลีบสีชมพูยังตราตรึงโหยหา เร่งบดเบียดสะโพกแกร่งแนบชิด เอื้อมมือขย้ำเต้าอวบบีบมันส์

ปั่ก!

"อื้อ....จะเจ็บ!!" ใบหน้าสวยสะบัดละทิ้งจูบออก สะดุ้งเกร็งเกาะแผ่นหลังกว้าง ปล่อยเสียงใสสั่นเครือจ้องคนตัวสูง คล้ายว่าร่างกายกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง แก่นกายขนาดใหญ่กระแทกใส่ได้เพียงส่วนหัว ทำรอยแยกปริขาดแสบระริก ยังทรมานจนผลิตน้ำตาเอ่อเต็ม

"อย่าเกร็ง..ซี๊ด" เขาเองก็ทรมานไม่แพ้กัน ร่องคับแคบบีบรัดส่วนหัวดอกเห็ดยากขยับ ปนความปวดหนึบทั่วลำเอ็น ก้มลงครอบริมฝีปากดูดยอดประทุมถันสีชมพู ปรนเปรอให้ร่างสาวมีอารมณ์ร่วม

เขาไม่ได้แปลกใจหากเธอจะบริสุทธิ์ถือพรมจันทร์ เพราะเรื่องนี้ไม่สามารถเหนี่ยวรั้งใครไว้ได้ แค่นึกสนุกตามต้องการชั่วคราวเท่านั้น ถอนสะโพกออกเล็กน้อยดึงถุงป้องกันโยนทิ้งข้างเตียง จับลำเอ็นชักรูดใหม่สอมสามที ตามด้วยจ่อเข้าตรงตำแหน่งเดิม

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

"กรี๊ดดดด...ละเลือด! หยุดก่อน!" กำปั้นน้อยทุบใส่บ่ากว้าง เมื่อแรงถาโถมกระแทกเข้าสุดความยาว รับรู้กระทั่งเยื่อบางในโพรงนุ่มฉีกขาด ส่งเลือดสีแดงสดตอบสนอง

คนใต้ล่างชำเรืองมองจุดเชื่อมต่อ ยิ่งพาลใจดวงน้อยกระตุกวูบ สีหน้าเหยทรมานพ่นลมหายใจแรงราดรดต้นคอหนา

"หอมดีนะ..อ่า" น้ำเสียงเข้มปล่อยครางในลำคอ ยกสองแขนตั้งชันเหลือบมองส่วนล่างเช่นกัน กลีบพูเคลือบรัดแก่นกายแน่น ส่งกลิ่นคาวลอยฟุ้งทำอีกฝ่ายพะอืดพะอม ใบหน้าคมคายไร้รอยยิ้มรวมนัยน์ตาคมซ่อนความคิด

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

"อื้อ..อื่อ...อื้ม..." ริมฝีปากเรียวโดนช่วงชิงลมหายใจ คนด้านบนดูดตวัดกลิ่นน้ำหวานแทบหมดสิ้น ฝ่ามือหนายังลูบไล้ตามสัดส่วน เลื่อนลงหน้าท้องราบลามยันเนินสาว ใช้ปลายนิ้วโป้งบดขยี้ทรมาน ยิ่งร่างอรชรบิดเร้ายิ่งได้ใจ

   จมูกเริ่มไล่ตามซอกคอระหง ฝากร่องรอยคมเขี้ยวอย่างพอใจ กลิ่นกายหอมละมุนกระตุ้นอารมณ์ดิบ ปลดปล่อยเป็นแรงกระแทกจนลืมคนรองรับ

"ยังอยากลองอีกไหม" น้ำเสียงเข้มแหลพล่ากระซิบใกล้กกหู กระตุกรอยยิ้มมุมปากหยักเพียงเสี้ยวนาที ปล่อยแก่นกายชักเข้าออกในร่องงาม เกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่น

"มะม่าย...อื้อ..หยุด..ได้แล้ว...อ๊ะ.." โมอาส่งเสียงร้องไม่ได้ศัพท์ สองมือเรียวยึดเกาะท่อนแขนแกร่ง หันใบหน้าซุกใส่หมอนหนุนปล่อยหยาดน้ำตาระบาย เธอไม่น่าลุ่มหลงดวงตาคู่นั้น ร่างกายถูกตีตราว่ามีเจ้าของแปดเปื้อนมลทินปริยาย

"หึ" ซิลค์หัวเราะในลำคอ หญิงสาวคนอวดดีสิ้นฤทธิ์ยอมอยู่ใต้โอวาส ฝ่ามือหนาจับยกขาเรียวข้างนึงพาดบ่า กระหน่ำโจมตีกลางกายสาวรัวระเรง

คนตัวสูงใกล้จวนเจียนปลายทาง ปล่อยอารมณ์กระสันถึงขีดสุด เร่งรัวกระแทกสุดลำโคน แม้มีน้ำสีเลือดสดเต็มกล้ามท้อง

ปั่ก! ปั่ก! ปั่ก!

"อื้อ..." คนตัวเล็กปล่อยเสียงร้องสุดท้าย ยามสะโพกแกร่งรัวถึงจังหวะสุดท้าย ปล่อยน้ำสีขาววาบหวิวทั่วท้องน้อย ร่างอรชรสั่นเกร็งดึงผ้านวมขึ้นคลุม เกิดความรู้สึกกระด้างอาย ยามคนตัวสูงถอนจุดเชื่อมต่อ เลือกหันหลังกว้างใส่นั่งตรงปลายเตียง

.............