10. ไม่ถือสา

ภายในห้องครัว_

"........" ยามใบหน้าทั้งสองอยู่ระยะใกล้ ดวงตาสองคู่กำลังอ่านข้างในกันและกัน เกิดความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้น รับรู้ถึงอุณหภูมิอุ่นราดรดริมฝีปาก

ก้อนใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ไม่เคยเข้าใกล้ชายใดแล้วสูญเสียความเป็นตัวเอง คับคล้ายร่างกายกำลังอ่อนไหว ค่อยๆเคลื่อนเปิดเปลือกตาปิด เมื่อริมฝีหนาใกล้จะประกบ

ก๊อก! ก็อก!

"องค์หญิงครับ" เดโม่กดน้ำเสียงต่ำเรียก เขาเคาะพนังกำแพงราวกับส่งสัญญาณขัดจังหวะ ยืนหันหลังให้ตรงกรอบประตู หมายบอกคนทั้งคู่ตรึงตนักสถานะตน

"เอ่อ..ขอบคุณค่ะ" ร่างอรชรรีบผละอ้อมแขนแกร่งออก เอียงใบหน้าสวยหันสนใจเตาอบปกปิดสีแดงบนแก้มเนียน

"ไม่ถือ" ซิลค์บอกเหมือนไม่ได้ใส่ใจ กระแทกลมหายใจราวหงุดหงิด ไม่คิดเช่นกันว่าทำไมถึงเผลอไผลไป ก่อนเดินผ่านองครักษ์ใช้สายตาเฉือดเฉือนมอง

"เกิดอะไรขึ้นหรอครับ" เขาเอ่ยถามทันที เมื่อเหลือกันสองคนภายในครัว หลังเห็นมาเฟียหนุ่มขึ้นช้างบนแล้ว

"โมลื่นเมื่อกี้นิดหน่อย ว่าแต่มีข่าวทางนั้นบ้างไหม" ร่างอรชรเลือกเดินตรงไปหน้าเตาอบ สวมถุงกันร้อนพร้อมเปิดดูผลงาน เธอไม่มีกล้าแม้แต่จะหันมองคู่สนทนา เกรงว่าจะจับอาการเมื้อกี้ออก

"วงในเงียบสนิท พวกท่านน่าจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ ก่อนถึงวันของเจ้าชายนะครับ" พี่เลี้ยงคนสนิทรีบจับถาดไปถือไว้ช่วยกันร้อนอีกแรงนึง ระหว่างที่หญิงสาวนำถ้วยแสตนเลสออก ควันสีขาวลอยฟุ้งแสดงอุณหภูมิสูงสุด ยิ่งต้องระมัดระวังพิเศษ

"ก็ดี"

"ถ้าอยากกินเค้กให้ผมไปซื้อไม่ดีกว่าหรอครับ" เขาถามคำถามนี้มาตั้งแต่เธอเริ่มทำ จนกระทั่งเห็นว่าพร้อมทานแล้ว ยังอดพูดซ้ำอีกไม่ได้

"ชอบกินก็ต้องหัดทำเองบ้าง เราจะได้อร่อยขึ้นไปอีกพี่เดย์" เหมือนเธอเหลือเขาเป็นพี่ชายคนนึงที่นี่ เลยยอมตัดเค้กชิ้นใส่จานให้ ซึ่งรู้ดีว่าอีกฝ่ายจะทานก็ต่อเมื่อเธออิ่มเรียบร้อยก่อน

เช้าวันรุ่งใหม่_

    คนตัวสูงสวมชุดสูทสีดำกริบ นิสัยมาดเนี๊ยบตั้งแต่ทรงผมจรดลำตัว นั่งจิบแกฟาดำบนโต๊ะอาหารเช้าไร้เสียงรบกวนดั่งเช่นเมื่อคืน ส่งผลให้สมองปลอดโปร่งรู้สึกสบายใจ พลางหยิบหนังสือเล่มเดิมอ่านฆ่าเวลา ระหว่างรอถึงกำหนดค่อยขึ้นรถออกทำงาน

"ทางหมอแจ้งมาว่าคนไข้ที่ผ่าสมองเมื่อวานฟื้นแล้วนะครับ" เตโชทำหน้าที่เลขาส่วนตัว ถือสมาร์ทโฟนเครื่องใหญ่ยืนข้างเจ้านาย รายงานกำหนดการต่างๆแต่ละวัน

"ให้ยาตามเดิม" น้ำเสียงเข้มบอกเรียบ ยกแก้วกาแฟดำจิบเล็กน้อยรสชาติแปรเปลี่ยนไม่เหมือนทุกวัน จนเขายอมยกจิบใหม่อีกครั้ง อมในกระพุ้งแก้มทดสอบก่อนแน่ใจ เคาะนิ้วชี้ใส่ขอบโต๊ะกระจกใสครุ่นคิด ยามกลิ่นของเหลวในแก้วลอยแตะจมูก

"มีอะไรหรือป่าวครับนาย?"

"มันผสมโกโก้ได้ไง?" หัวคิ้วหนาเลิกขึ้นชวนสงสัย หันจ้องใบหน้าบอดี้การ์ดตั้งคำถาม ปิดกระแทกหนังสือเสียงดังราวสมาธิถูกขัดด้วยอารมณ์

"เดี๋ยวผมไปเปลี่ยนให้ใหม่ไหมครับ" เป็นแค่เพียงคำถามก็จริง ทว่าคนฟังรู้สึกถึงการตำหนิ ทั้งที่เขาชงผงกาแฟชั้นดีเช่นทุกวันหรือเกิดจากคนอื่นเข้าใช้งานในครัวเพิ่มเติม

"ไม่ต้อง...ทิ้งให้หมดอย่าให้เหลือ!" ร่างสูงกระชากตัวลุกจากเก้าอี้รวดเร็ว ไม่หันมาจิบกาแฟดำอีก อะไรที่เขาเคยสั่งเข้มงวด ต้องกลายเป็นหญิงสาวมาทำลาย ส่งสัยคืนนี้ต้องหาข้อยุติสัญญาบ้าๆนั้นแทน

....................................