ซีซั่น 2 ตอนที่ 3 พี่ชาย

แครอลลีนยกมือขึ้นมาปิดปากเพื่อเก็บกักเสียงไอ นางมองดูหมู่บ้านที่กำลังถูกควันสีดำปกคลุม ใครจะอยู่ก็อยู่ไปเถอะแต่นางไม่คิดจะอยู่สถานที่เช่นนี้หรอก ในมือของแครอลลีนถือถุงเงินที่ขโมยมาจากพี่ชายเอาไว้ เธอจับมือของท่านแม่เอาไว้แน่นพร้อมกับเร่งฝีเท้าเพื่อที่จะวิ่งหนีออกไปจากที่นี่

ท่านพี่แอชตันหายตัวออกจากบ้านหลายวันแล้ว เธอและท่านแม่เป็นห่วงท่านพี่มาก แต่ทว่าอาการเจ็บป่วยของชาวเมืองนั้นเริ่มร้ายแรงมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับโรคระบาดที่ท่านแม่เคยเล่าให้ฟัง เราสองแม่ลูกตัดสินใจอยู่นานก่อนจะพากันหลบหนีออกมา

“นี่เรา..ไม่ได้ทำผิดใช่ไหมแคลร์ แอชตันไปไหนก็ไม่รู้ บางทีพี่ชายของเจ้าอาจจะยังอยู่ที่เดียลอร์ลก็ได้”

“ท่านแม่ เราทำถูกแล้วค่ะท่านไม่ต้องเป็นกังวลไป พี่อาจจะทิ้งเราแล้วหลบหนีไปก่อนหน้านั้นก็ได้ ไม่ว่าจะเรื่องไหนพี่ก็มักนึกถึงเราสองคนเป็นเรื่องสุดท้ายอยู่แล้วนี่ เงินพวกนี้ก็เหลือไม่ถึงครึ่งที่ขายบรรดาศักดิ์ไปด้วยซ้ำ มันคือเงินในจำนวนที่เราสองคนควรจะได้นี่คะ อย่ามัวพูดมากอยู่เลย เราทั้งสองคนควรจะรีบวิ่งให้เร็วมากกว่านี้อีกไม่ไกลจะถึงถนนแล้ว อาจจะมีรถม้าวิ่งผ่านมา เราเดินทางไปที่เมืองหลวงกันเถอะนะคะท่านแม่ ข้าจะหาสามีรวยๆ เพื่อที่ชีวิตของเราทั้งสองคนจะได้ไม่ลำบากอีก..”

ลาน่ามองลูกสาวของเธอด้วยดวงตาที่เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เธอเสียใจที่จำต้องทอดทิ้งลูกชายแต่แอชตันหายตัวไปอย่างปริศนา ไม่ว่าจะพยายามตามหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ อีกทั้งสถานการณ์ของเดียลอร์ลนั้นนับว่าย่ำแย่มากเกินกว่าที่จะทนอยู่อาศัย การหลบหนีออกมาเช่นนี้นับเป็นหนทางที่ถูกต้องที่สุดแล้ว

............

“บารอนดีแลน เจ้ารู้หรือไม่ว่ากำลังทำอะไรอยู่”

คาร์เตอร์กล่าวออกมาอย่างเหลืออดเมื่อเขาพบเจอบารอนดีแลนกำลังขนก้อนฟางเพื่อไปจัดงานเลี้ยงกลางหมู่บ้าน

“ข้าไม่เห็นว่าตัวเองทำอะไรผิดเลย..”

“บังอาจ นี่คือองค์จักรพรรดิคาร์เตอร์แห่งจักรวรรดิ คนเช่นเจ้ากล้าเมินเฉยต่อคำสั่งขององค์จักรพรรดิอย่างนั้นหรือ?”

องค์จักรพรรดิ..

ดีแลนวางก้อนฟางลงก่อนจะหัวเราะออกมา

“องค์จักรพรรดิเสด็จมาที่นี่ทำไมกันพ่ะย่ะค่ะ ที่นี่ปกติดีและไม่มีอะไรเลยที่พระองค์ต้องเป็นกังวล เดียลอร์ลคือเมืองที่ประชาชนทุกคนมีความสุข และเมื่อกระหม่อมจัดงานเลี้ยงเสร็จสิ้น นักเดินทางมากมายจะเดินทางมาที่นี่..”

มาร์เซลมองท่าทีที่แปลกไปของเจ้าเมือง ปกติหมอนี่ไม่ได้มีท่าทีเช่นนี้เลย เจ้าเมืองดีแลนนั้นเป็นคนที่เขาไม่ชอบขี้หน้าเท่าไหร่นัก และเมื่อเขาได้ยินว่าหมอนี่ไม่ได้ประกาศอพยพชาวบ้านออกไปจากเดียลอร์ล แน่นอนว่าเขาโกรธและอยากจะตรงเข้าไปจัดการซัดหน้าของดีแลนแรงๆ สักที

แต่เจ้าเมืองดีแลนที่เข้าเห็นในยามนี้กำลัง..เหมือนคนที่กำลังเสียสติ

องค์จักรพรรดิคาร์เตอร์เดินเข้าไปหาดีแลนก่อนที่พระองค์จะใช้ดาบในมือตบไปที่ใบหน้าของบารอน คาร์เตอร์กำลังโกรธและเขาเองก็กำลังหักห้ามใจไม่ให้ตัวเองชักดาบออกมา เขาได้ใช้เพียงใช้ดาบที่อยู่ในปลอกตบหน้าของบารอนแรงๆ เท่านั้น

“ข้ารู้ว่าพ่อของเจ้าสร้างเมืองนี้ขึ้นมา แต่แล้วอย่างไรบารอน ในยามนี้เดียลอร์ลถูกไอขุ่นมัวปกคลุม ชาวบ้านที่มองเจ้าด้วยความนับถือนั้นล้มป่วยลง แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงมองมาที่เจ้าเมืองที่พวกเขานับถือ ที่พวกเขาไม่อพยพออกไปจากที่นี่ไม่ใช่เพราะว่าพวกเขาไม่รักตัวกลัวตาย แต่เพราะพวกเขาเชื่อมั่นในตัวของเจ้าเมือง..เจ้าปกป้องเมืองนี้แต่เจ้าไม่คิดปกป้องประชาชนของเจ้าเลยงั้นหรือบารอน เช่นนั้นเจ้าก็ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นเจ้าเมืองแล้วบารอนดีแลน..”

ดีแลนปล่อยให้เลือดไหลอาบลงมาเงียบๆ พร้อมกับหยาดน้ำตาที่เอ่อล้น

พ่อของเขาอยู่ที่นี่ ท่านสร้างเมืองเดียลอร์ลนี้ด้วยมือของท่าน และก่อนที่ท่านจะจากไปท่านได้ฝากฝังให้เขาดูแลที่นี่ ดูแลเดียลอร์ลดีๆ

“ดีแลน ดูแลเดียลอร์ลให้ดี ให้เมืองที่พ่อสร้างเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสุข..”

“อ๊าก!!”

เขากรีดร้องออกมาพร้อมกับหยาดน้ำตาที่หลั่งริน ที่นี่ไม่มีเสียงหัวเราะเลยท่านพ่อ เดียลอร์ลในวันนี้ไม่มีความสุขเลยครับ

ข้าปกป้องสิ่งที่ท่านสร้างขึ้นมาไม่ได้ แต่ข้าจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ เมืองที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเมืองที่เต็มไปด้วยความสุข

“ทหารทุกคนของเดียลอร์ล พวกเจ้ารีบไปอพยพชาวบ้านให้ออกไปให้ไกลจากที่นี่..”

“ข้าสร้างค่ายพักแรมเอาไว้แล้ว อพยพชาวบ้านของเจ้าไปที่นั่นให้หมด และเมื่อมั่นใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่..ข้าจำเป็นที่จะต้องทำลายเดียลอร์ล”

นั่นคือความตั้งใจของมาร์เซลตั้งแต่แรก เขาวางระเบิดเอาไว้หลายจุดมาพอสมควร ต้องทำลายเดียลอร์ลเพื่อให้ไอขุ่นมัวเหล่านั้นจางหายไป จากนั้นเขาต้องเดินทางขึ้นไปตามหาต้นตอของไอขุ่นมัวเหล่านั้นแล้วปิดประตูปีศาจที่เปิดออก..

ดวงตาสีทับทิมของมาร์เซลจ้องมองเข้าไปในควันสีดำที่กำลังลุกลามเรื่อยๆ ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ตามที่เดินเข้าไปจะต้องล้มป่วย หรือไม่ก็อาจจะตาย

ต้องระเบิดที่นี่ก่อน เพื่อให้ไฟเผาไหม้ควันพวกนี้..

“แผนสำรองคืออะไรมาร์เซล”

คาร์เตอร์เอ่ยถามพร้อมกับส่งดาบให้องครักษ์ของเขาเช็ดรอยเลือดที่เปื้อนอยู่

“ไม่มีแผนสำรองพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะต้องปิดผนึกของประตูปีศาจให้ได้”

คาร์เตอร์มองหน้าของมาร์เซลด้วยแววตาที่ไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“ไม่มีแผนสำรองไม่ได้ ชีวิตของเจ้าสำคัญกับครอบครัวของข้า จะไปเสี่ยงแล้วทำตัวเท่คนเดียวไม่ได้ ข้าจะไปด้วย..หลังจากระเบิดเดียลอร์ลแล้วข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

“ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ”

คาร์เตอร์ยกมือขึ้นมาจับไหล่ของมาร์เซล

“ข้าอายุมากกว่าเจ้าหลายปี เรียกข้าว่าท่านพี่เถอะแล้วก็ในยามที่พูดคุยกับข้าไม่ต้องมีพิธีอะไรก็ได้”

ท่านพี่..อย่างนั้นหรือ

มาร์เซลหันหน้าไปทางอื่น เขาไม่เคยเรียกบุรุษที่อายุมากกว่าว่าท่านพี่มาก่อนเลย เพราะว่าคำว่าท่านพี่ มันฝังอยู่ในใจพร้อมกับสร้างความเจ็บปวดให้เขา

ครั้งหนึ่งเขาเคยร้องเรียกคำว่าท่านพี่ออกไปเพื่อขอความช่วยเหลือจากพี่ชาย..แต่มันไม่เป็นผลเลย นอกจากเขาจะถูกเมินยังถูกทิ้งให้ตากฝนเพียงลำพังเพื่อรอคอยวันตาย

มาร์เซลจึงได้หวาดกลัวคำว่าท่านพี่มากทีเดียว..แต่เขาเรียกเฟรย่าว่าพี่สาวได้แบบไม่ติดขัดอะไรเลย นั่นก็เป็นความรู้สึกแปลกใหม่มากเหมือนกัน

แต่กับองค์จักรพรรดิผู้นี้คงจะแตกต่าง เขากำลังจะเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวที่แสนอบอุ่นของเฟรญ่า เพราะอย่างนั้นเขาคงสามารถไว้ใจและเชื่อถือชายผู้นี้ได้..

“ครับ ท่านพี่”